Pagina's

zondag 31 januari 2016

De moeilijke wereld van het schoolplein.

Ik vind het schoolplein eerlijk gezegd maar gecompliceerd. Vaak heb ik het gevoel dat ik meer een buitenstaander ben die aan de zijkant de ouders obsertveert dan dat ik er onderdeel van uitmaak. Het schoolplein valt vaak uiteen in groepjes van ouiders. Als ik mij er bij probeer aan te sluiten, dan wordt ik of getolereerd of genegeerd. Veel vaker sta ik alleen. Heel soms vind ik een ouder die ik ken en waar ik dan een oppervlakkig gesprekje mee heb. Je kunt nooit mis gaan met over het weer praten. 

Vorig jaar stond ik veel vaker op het schoolplein. Langzaam werd ik opgenomen in de groepjes en deed ik mee aan de vaak wat oppervlakkige gesprekken. Dat vond ik toen prima want de wereld binnen in mij was toen al gecompliceerd genoeg. Toch bracht die tijd  op het schoolplein mij ook wat. Het gaf mij inzicht in dat niet alles op het eerste gezicht zo is als het lijkt. Iedereen maakt zijn keuzes die bij hen passen of die soms door omstandigheden door hen worden opgelegd. 

Toen het nieuwe schooljaar begon, begon voor mij weer het volledig werken. Ik was minder vaak op het schoolplein te vinden. Op de dagen dat ik in de buurt werk, breng ik DL naar school. Toch telt die tijd minder in schoolpleintermen. Om volledig mee te draaien, moet je blijkbaar toch in de middag wachten op het schoolplein. Tja, en dat doe ik dus 1x per week. Ergens in oktober werd ik er dus ook op aangesproken dat ik nooit meer op het schoolplein te vinden was. Was er iets mis met mij? Nee dus, ik werk. De ouder in kwestie wist daar verder niet veel op te zeggen.

Toch merk ik dat aanwezigheid op het schoolplein ook een verschil voor je kind maakt. Althans wel in het geval van onze dochter. Vorig jaar had ze vaak speelafspraakje. Nu is het wat geforceerder. Deels komt dit omdat kinderen hier slechts op vrijdag en in het weekend kunnen spelen. Deels komt het ook omdat DL moeite heeft met nieuwe vriendschappen aan te gaan. Aan het begin van het nieuwe jaar moest ze eerst wennnen aan de nieuwe klas. Er waren ineens andere gezichten, de oude bekende gezichtjes waren veelal verdwenen naar andere klassen en haar beste vriendin zat een groep lager. Ze bleef dus achter in haar nieuwe klas met slechts een vriendinnetje. Nu kun je die vriendschap met alle recht gecompliceerd noemen. De meisjes zoeken elkaar constant op maar regelmatig explodeert het omdat ze alle twee sterke karakters hebben. Ik laat het de twee dametjes altijd zelf uitzoeken en meestal komen ze er samen dan wel uit. De andere moeder doet het zelfde. De laatste tijd is de vriendschap gecompliceeerder geworden. Er is namelijk een derde meisje in het spel en laat DL nu niks met haar hebben. Als het aan DL lag, speelde het meisje nooit mee. DL is meer van het één op één spelen. Alleen op een schoolplein werkt dit niet. Dus moet ze het schoorvoetend toleren. Helaas schept DL regelmatig het onderspits want soms wordt ze uitgesloten van spelletjes. Ze moet dan aan de zijkant van het schoolplein toezien hoe de twee andere meisjes plezier hebben en zij op dat moment niet mee mag doen. Nu heb ik niet de illusie dat dit omgekeerd ook niet gebeurd. Alleen heeft DL er heel veel moeite mee en slaat ze op dat moment dicht. Ze zal dan niet proberen aan te sluiten bij een ander groepje maar gaat daar over piekeren en uiteindelijk wordt ze dan boos. En die boosheid werkt dus tegen haar. Thuis probeer ik het met haar erover te hebben en haar te stimuleren met andere kinderen te spelen. Ik kan het alleen niet forceren. Het doet mij verdriet om mijn meisje zo verdrietig thuis te zien. Je wilt als ouder namelijk zo graag dat het met je kind goed gaat.

Onlangs is het echter mis gegaan met DL en de twee andere meisjes. Het is niet helemaal duidelijk wat er is gebeurd. Wat ik wel weet, komt van DL en wat mij door een ouder is verteld. DL werd uitgesloten van een spelletje. Een spelletje dat zij net zo leuk vond. Daar was ze dus al verdrietig over. Ze heeft aan de zijkant staan toekijken. Ergens tijedens het spelen, heeft een ander vierde meisje een kraal weggeven die DL een dag eerder aan haar had gegeven. Ze gaf het alleen net aan het meisje dat DL niet zo leuk vond en waar ze door was uitgesloten. Het was de bekende druppel. DL heeft uit woede de tas van haar vriendinnetje op de grond gegooid waardoor de beker kapot ging. Het andere meisje noemde ze peop. Nu noemt DL alles peop als ze iets stom vindt maar in dit geval was het niet handig omdat dit meisje een donkere huidskleur heeft. Haar oma is overblijfoma en schouwde dit alles aan. DL werd afgestraft. Toen ik haar die dag van de opvang ophaalde, wist ik dat er wat was gebeurd. Ze was van slag en boos. Ik kreeg het alleen niet uit op dat moment. Echter werd ik die dag ook door de moeder gebeld van het meisje met de kapotte beker. Ze was boos op ons omdat DL de beker kapot had gegooid. DL gaf het snel toe waarna ze het hele verhaal vertelde. We zijn de volgende dag een nieuwe beker gaan kopen. Ik wilde geen scheve gezichten.

Echter de dag na het incident werd ik ook door de oma op het schoolplein aangesproken. Ze noemde me nog net geen racist. Ze vond dat onze dochter een probleen had en dat we misschien maar eens hulp moesten gaan zoeken om wat aan haar boosheid te doen. Daarna volgde nog het dreigement dat als DL nog een keer haar kleindochter zou dsicrimeren dat ze na de directrice zou stappen. Voor de rest voegde ze er nog aan toe was DL wel lief maar wel een boos meisje. En daar sta je dan als moeder op het schoolplein niet wetende wat je moet zeggen en intussen ook denkende aan je kind van wat er allemaal in dat koppie om heeft moeten gaan om zo heftig te reageren. Tevens sta je daar ook als moeder geschokt want wij zijn niet racistisch. Eerlijk gezegd ben ik daar helemaal niet mee bezig. Ik beoordeel mensen op hun innerlijk en dan maakt het mij verder niet uit hoe je eruit ziet. Dat geven wij ook aan DL mee. Oma heeft een heleboel dingen gezegd in haar boosheid die krenkend waren. Zo moest ik niet zo lang in de klas blijven hangen en ik verwende mijn kind te veel. Wie is zij om daar over te oordelen? Ook verknalde ik de lunch van alle kinderen door de bekers van DL niet goed dicht te doen waardoor de boterhammetjes onder melk zaten. Alleen DL drinkt geen melk dus ik snap nog steeds hoe ze dat linkt met DL. We namen afscheid met de belofte dat ik het er met dochter nog eens over zou hebben. Dat heb ik gedaan in een luchtige vorm. Ik wil het niet veel groter maken dan het is. Ik wil haar liever stimuleren om andere vriendinnetjes te proberen te maken. Ik wil ook liever dat ze alles eerlijk tegen mij zegt. Dat lukt alleen als ik een open dialoog met haar heb en niet door haar af te sraffen. Ik heb verdriet om het verdriet(je) van mijn kind. Je wilt het beste voor haar. Volgende week komt er voor het eerst een ander kindje spelen. Ik hoop dat ze hier een leuk vriendinnetje aan gaat hebben.

Dankzij het incident twijfel ik ook weer aan de keuze van de school. Misschien past ze daar niet? Op de opvang en judo is ze namelijk een heel ander kind. Een kind die vrolijk en blij is en lekker speelt. Wat is wijsheid? Wij weten het niet als ouders? Iets om over na te denken want haar geluk gaat voor alles.

zaterdag 23 januari 2016

Daar ben ik weer

En zo was ik ineens twee maanden verder nadat ik mijn laatste blog heb geschreven. Wat gaat de tijd toch idioot snel voorbij om er maar een cliché tegenaan te gooien. Ik kan er allerlei smoezen tegenaan gooien waarom ik geen tijd had om te bloggen maar dat zou dus allemaal klinkklare onzin zijn. Ik had er simpelweg geen zin in. Ik vond het fijner om 's avonds op de bank neer te ploffen en dan naar een film of serie te kijken. Vooral sinds ik de "trotse" eigenaar ben geworden van een helemaal-gratis mediabox, kan ik mijn tv-lol niet op. Ik kan nu eindelijk naar goede films  (arthouse) kijken die op een of andere manier altijd achterlijk laat worden uitgezonden. En dat doe ik dan dus ook vrolijk. Tja en dan heb je dus geen tijd of zin om nog te bloggen. Kwestie van prioriteiten zetten dus.

Zo sloot ik afgelopen jaar ook geheel anders af dan vorig jaar. Als we het over een verschil hebben, dan is dat wel het opmerkelijkste verschil. Zat ik vorig jaar deze tijd nog in zak en as en zag ik de toekomst minder rooskleurig tegemoet. Inmiddels heb ik mijn draai weer gevonden en ga ik als een redelijk blij ei door het leven. Ok dat is misschien ook overdreven want ik ben misschien niet het meest positieve en vrolijke mens van de wereld. Een beetje drama heb ik blijkbaar nodig in mijn leven maar het is niet meer overdramatisch. Ik ga met een goed gevoel naar mijn werk en daardoor ben ik ook een leukere moeder en vrouw. Zo jammer eigenlijk wat voor een effect een vervelende werkomgeving op je gemoed en daarmee je gezin kan hebben. Gelukkig is dat nu verleden tijd en verbaas ik me nu erover dat ik er zo lang over heb gedaan om daar verandering in te brengen. 

Het enige minpuntje van alle veranderingen van afgelopen jaar is dat het financieel een stukje krapper is geworden. De maandlasten zijn gestegen met ongeveer EUR250 per maand. Mijn salaris is gedaald met EUR200 per maand, Ik ben er dus zo'n kleine EUR400 op achteruit gegaan. Daar staat wel tegenover dat ik minder betaal aan de benzine omdat ik gemiddeld drie dagen per week dichtbij huis werk. De besparing hierop is zo'n kleine EUR100. Al met al heb ik een dus een financieel gat van EUR350 per maand die ik moet dichten of beter heb moeten dichten. Dat betekende dus weer kritisch naar de uitgaven kijken en aanpassingen doen. Maar ergens was ik ook dankbaar dat ik dit "verlies" kon dragen want als ik de laatste paar jaar niet  was begonnen met het extra aflossen op mijn (nog steeds bestaande) schulden dan had ik dit never-nooit kunnen doen en dan zat ik nog steeds in het depressieve gouden kooitje van mijn vorige baan.

Dus al met al gaat het dus goed. Voornemen is om wat vaker te bloggen. Bloggen is namelijk ook fijn als uitlaatklep. Alleen dan moet ik mee dus soms even wegweken van andere dingen die ik dan ook o-zo-belangrijk vind. Kwestie van prioriteiten dus.........