Pagina's

dinsdag 14 juni 2016

De prijs van grenzen opzoeken

Als ik een ding heb geleerd de laatste jaren is dat ik niet over mijn grenzen heen moet gaan. Mijn intuïtie en gevoel zijn daar een enorm goede graadmeter voor. Als iets niet goed voelt, dan moet ik het niet doen. Toch neemt soms het verstand over. Mijn verstand en gevoel voeren namelijk altijd een innerlijke tweestrijd. Mijn verstand kan namelijk mijn initiële gevoel helemaal weg redeneren waardoor ik dan toch mijn verstand volg. Uiteindelijk wint mijn gevoel het dan toch want zij presenteert nadien namelijk keihard de rekening. Het kan heel goed zijn dat je inmiddels afgehaakt bent. Ben je een gevoelsmens dan herken je dat waarschijnlijk wel. 

Vorige week was ik weer eens een wrak zowel fysiek als mentaal. Op werk zat ik maar een beetje wezenloos voor mezelf uit te staren en er kwam met veel moeite wat uit mijn handen. Intussen zat ik mezelf af te vragen hoe ik me weer in deze onmogelijke situatie had gebracht. Woensdagavond en zaterdagmiddag stortte ik definitief in. Ik heb eens flink op bed liggen huilen. Dat luchtte deels op ondanks de licht brandende traanogen nadien. Hoe had ik het eigenlijk zo ver laten komen?


Bijna twee weken geleden was er een bedrijfsfeest. Nu heb ik over het algemeen een bloedhekel aan dat soort feestjes. Ergens tien jaar geleden ben ik voor het laatst op een bedrijfsfeest geweest. Ik vind het niks aan. Het enige waar ik op een feestje mee bezig ben is om te bedenken wanneer het een geschikt moment is om weg te gaan. Ik snap dat soort feestjes ook niet. Ik zit al vier dagen in de week gemiddeld 9 uur met mijn collega's op de werkvloer. Ik zie ze doordeweeks langer en vaker dan mijn man en mijn kind. Waarom wil ik dan mijn spaarzame vrije tijd nog met hen doorbrengen? Om samen dronken te worden want daar draait het bij de meesten toch vaak op uit? Of om nadien mee te kunnen praten? Op een of andere manier werd ik toch beïnvloed op werk door alle enthousiaste verhalen van mijn collega's. Twee dagen voor het feest besloot ik dan toch te gaan tot grote verbazing van ML. Ik had bedacht dat aangezien het toch niet zo ver van huis was ik dus ook relatief snel thuis zou zijn. Ik kwam die bewuste avond iets later op het feest omdat ik eerst bij de zwemles van DL wilde zijn. Sommigen hadden toen al aardig wat op. De alcoholconsumptie steeg naarmate de avond en hele stille collega's bleken ineens hele verhalen te hebben. Ik stond het met een glaasje spawater met verwondering aan te kijken. Het leukste vond ik de verschillende hapjes die voorbij kwamen en soms had ik even een leuk gesprek. Voor de rest voelde ik me een beetje er buiten staan. Rond 22.30 was inmiddels het gros flink aangeschoten. Dat was voor mij het moment om weg te gaan. 

Vier dagen later bracht ik weer met een paar collega's  de avond door. We hadden namelijk een team-etentje. Nu had ik daar wel naar uitgekeken omdat we naar een supergoed restaurant gingen. Alleen het etentje duurde lang. We kregen een 5-gangen menu voorgeschoteld en het duurde lang voordat het eten doorkwam. Dat past op zich ook wel bij het restaurant want het is een restaurant waar je naar toe gaat om smaak te beleven. Alleen om 22.30 vond ik het mooi dus na het dessert ben ik weg gegaan. De meesten bleven nog zitten voor koffie of thee. Ik wilde alleen nog maar naar huis. De volgende dag was ik bekaf en down. ML gelooft dat het ook deels een reactie was op het eten. Dat laatste geloof ik niet. Wat ik wel weet, is dat ik 's avonds (de dag na het etentje) dus instortte. Op zo'n moment geef ik er dan ook maar aan toe. Huilen is natuurlijk een vorm van stress loslaten. Een douche en op tijd slapen wil dan ook wel helpen. Alleen mijn hersenen werkte nog overuren met blijkbaar het verwerken van allerlei prikkels. Kortom het was allemaal te veel geworden.

Nu denk je misschien een feestje en een etentje dat stelt toch niks voor. Voor veel mensen misschien niet maar voor zijn het energievreters. Ik zit veel liever thuis op de bank met een goed boek. Ik kan dan weer opladen en ontspannen. Ik ben dus duidelijk over mijn grenzen gegaan. Volgende keer toch mijn gevoel volgen dan zit ik zeker goed. Voorlopig ben ik in ieder geval uit gefeest.

maandag 30 mei 2016

De school- en leerpuzzel: hoe leert ons kind?

Die dochter van ons die houdt ons maar bezig. Bezig in zijnde dat we laatste paar weken vaak op school te vinden waren. 

Het begon allemaal met haar rapport eind maart. ML en ik konden alleen maar concluderen dat op basis van de resultaten er weinig voortgang bij haar was geboekt. Ze scoorde ook laag bij de cito. We begonnen ons dus zorgen te maken. Het beeld dat wij thuis van haar hadden, leek niet overeen te komen met het beeld dat het rapport liet zien. Het 10-minuten gesprek werd dus een gesprek van een half uur. De juf deelde onze zorg. De juf vertelde ons dat ze in de klas een uitermate slim meisje ziet die hele kritische vragen kan stellen en een ijzersterk geheugen heeft maar op een of andere manier kan ze haar niet met instructies bereiken. DL doet alles goed mee maar volgens juf kan DL vele malen beter. Het is zelfs zo dat DL soms expres fouten maakt omdat ze dan geen zin in herhaling heeft. Als je haar er echter op aanspreekt, dan wordt ze in eerste instantie boos om het vervolgens in vogelvlucht foutloos op papier te zetten. DL lijkt dus een klassiek voorbeeld van een onderpresteerder. Alleen wat nu? Wat kunnen we doen om de potentie die in DL zit er wel uit te halen? De juf en wij kwamen tot de conclusie dat we daar in dat half uur niet samen uit kwamen dus we planden een vervolggesprek.

Uiteraard hadden ML en ik lange gesprekken. We twijfelden weer of de keuze voor deze school de juiste was? Zou een andere school beter bij haar passen? Zou ze een andere manier van onderwijs nodig moeten hebben? De frustratie heerste ook bij ons. Wij zagen thuis namelijk wel dat slimme meisje. Een meisje dat samen met haar vader de moeilijkste sommen probeert te maken. Een meisje dat haar moeder test met rekenen en dan de grootste lol heeft als ik het fout zeg. We zien echter ook een meisje die worstelt met taal. Een meisje die blijkbaar nog niet helemaal qua taalontwikkeling op hetzelfde niveau zit als haar klasgenootjes. Een meisje die wel enorm haar best thuis doet met lezen en verhaaltjes probeert te schrijven. Een meisje die soms fouten maakt als ze woordjes schrijft maar wel graag dingen goed wil doen. Daarnaast ook een meisje die ons soms zulke moeilijke vragen stelt omdat ze zo graag alles wil weten, wil begrijpen en leren. Kortom een heel leergierig meisje dat ergens in het leerproces vastloopt.

We legden deze zorgen dan ook in het vervolggesprek op tafel. Op basis van onze bevindingen en die van de juf konden we alleen maar concluderen: DL is een heel slim meisje en we moeten alles doen om haar de mogelijkheid te geven zich zo goed mogelijk te ontwikkelen. Ook werd meegenomen dat ML hoogbegaafd is. Wellicht ben ik dat ook. Alleen dat is nooit vastgesteld. Wel kan ik vaststellen dat ik nooit heel veel moeite op school heb hoeven te doen. Met weinig tot geen inspanning haalde ik mijn toetsen wel. Toen ik op een bepaald moment wel tegen vakken aanliep waar ik toch wat meer moeite mee had, klapte ik dicht. Het werd bij mij ook een soort self-fulfilling prophecy: als ik mijn best niet deed, dan wist ik zeker dat ik het niet haalde want als ik wel mijn best en ik haalde dat alsnog niet dan was dat voor mij falen. Wat deed ik? Ik deed dus niks of weinig zodat de teleurstelling er ook niet was want hé ik kende het eindresultaat al vantevoren. Tijdens mijn studie liep ik hier enorm tegen aan want toen redde ik het niet meer op aanwezig zijn bij colleges. Ik moest toen echt gaan leren. Alleen ik had nooit geleerd om goed te leren. Dus ik liep enorm vast. Uiteindelijk is het allemaal wel goed gekomen maar het had wel een gedragsverandering bij mij nodig. ML daarentegen heeft drie universitaire met twee vingers in zijn neus gehaald met dan ook nog hoge scores. Dus wellicht dat het ergens in haar genen zit. Het hele gebeuren hield ons (vooral mij) trouwens een enorme spiegel voor van herkenning voor.

Op school werd de interne begeleider ingezet. Ook zij had niet meteen een pasklaar antwoord hoe ze DL konden bereiken. Dus werd er een brugteam in gezet. Dit team bestaat uit externe begeleiders die school en ouders kunnen adviseren wat de mogelijkheden zijn. Vorige week hadden we het gesprek. Conclusie is dat DL de leerstof anders aangeboden moet krijgen. In plaats van herhaling moet zij een niveau hoger getild worden. Ze wil eerst het overzicht om van daaruit verder te werken. Dus DL krijgt nu verrijking met rekenen. Ze wordt om in schooltermen te blijven een rekentijger. Alleen taal blijft een dingetje. Om haar te stimuleren,  gaan we haar meer los laten. Ze moet dus meer dingen zelf gaan uitzoeken. Ook krijgt ze projecten verbonden aan de thema's die in de klas worden behandeld. Zo moet DL nu een boek maken met plaatjes en een verhaal, over een paar weken mag ze aan het thema reizen gaan werken. Aan het einde van de themaweken moet ze haar project aan de klas presenteren. Zo hopen we dat ze gaat begrijpen dat het essentieel is dat ze goede zinnen construeert om de boodschap over te krijgen. Bovendien voldoet een project aan haar wens om dingen uit te kunnen zoeken. 

Voor de taalontwikkeling loopt DL ook weer bij een logopediste. Samen gaat zij met DL aan de slag om de vertaling van klanken naar letters op papier te maken. Ze is inmiddels op dyslexie getest en daaruit blijkt vooralsnog niet dat ze dit heeft. Waarschijnlijk heeft ze een taalachterstand door haar drietalige opvoeding. Iets wat niet ongewoons is bij meertalige kinderen en dat meestal bijtrekt rond 8 jaar. Op aanraden van school laten we haar nog niet testen of ze hoogbegaafd is. School raadde aan om dit pas volgend jaar te doen voor zover het noodzakelijk is want zelf hebben ze haar al voorzichtig zo ingeschat.

DL is inmiddels begonnen met haar nieuwe manier van leren. Ze is razend enthousiast en dan vooral over de projecten. Ze heeft hele ideeën hoe het eindproduct eruit moet zijn en ze komt vol verhalen over haar project thuis. Ze vindt het helemaal super dat ze dadelijke een podium krijgt om haar project aan de klas te presenteren. Ze vindt het namelijk fantastisch om voor een grote groep iets te presenteren of te laten zien. Over zes weken gaan we evalueren om te kijken of het aanslaat. Daarna zal de overdracht zijn naar een nieuwe juf of meester zodat ze bij succes op de zelfde voet verder kan gaan in groep 4. We hopen zo voor haar dat dit voor haar werkt zodat zij ook op haar manier mag leren.

 

zondag 29 mei 2016

Soms vallen dingen mee....

In mijn vorige blog schreef ik dat we via MP waren opgelicht. We likten onze wonden en gingen weer verder. Ik kocht een prachtige zomerjas voor DL op MP  omdat uiteindelijk je daar toch voor een mooi prijsje leuke dingen kunt kopen. Het haalde ook een beetje de nare nasmaak weg van de mislukte koop weg. Langzaam zakte het hele gebeuren dus een beetje weg. Vorige week stopte er voor ons huis een busje van een koeriersbedrijf. De man stapte uit en liep naar ons huis toe. ML en ik keken elkaar aan want we verwachtten eigenlijk niks. Verbaasd keken we dus naar de grote doos die toch echt voor ons was bedoeld. Op het label stond mijn naam en de afzender was van degene waartegen we aangifte hadden gedaan. Toen we de doos openden, waren het de lang verwachte en verloren gewaande laarzen. ML blij met zijn laarzen en ik blij dat we het geld niet kwijt waren. Daarna was ik nog wel even bezig om de aangifte en de meldingen ongedaan te maken. Maar liever dat, dan helemaal niks.

Goede dingen komen nooit alleen. Heel cliche maar wel waar. Want wat is het geval, ik heb per augustus een vast contract. Nog beter, de handtekening staat er inmiddels al onder. Mijn manager had het binnen een week geregeld met de woorden "meer dan verdiend". Hoe groot is de tegenstelling met mijn vorige baan. Hoe blij ben ik dan ik nu goed op mijn plek lijk te zitten. Bij mijn vorige werkgever zijn ze aan het reorganiseren. Waarschijnlijk was ik dit jaar dan weg bezuinigd. Het is dan heel fijn om te weten dat ik dat voor ben geweest. Grappige was dat ik nogmaar net mijn vaste contract had ondertekend of ik werd door een headhunter benaderd voor een andere baan. Interessante baan met veel extra's en een hoog salaris. Alleen ik heb mijn lesje wel geleerd. Ik heb nu veel vrijheid, ik werk dichtbij huis. Om dat te kunnen overtreffen, moet een andere baan wel heel erg goed zijn wil ik uberhaupt overwegen om weg te gaan in mijn hudige baan. Die vrijheid en dichtbij huis voelt als een luxe. Daar kan geen extra geld tegen op. 

En inmiddels ben ik ook aan het aftellen. Nog 6 maanden en dan heb ik mijn lening afbetaald. Ik heb dan nog wel een creditcard af te betalen en de auto is dan ook een kleine 8 maanden later afbetaald. Het einde is dus in zicht... de gedachte alleen al dat ik na december kan bepalen wat ik met het geld kan gaan doen die ik maandelijks kwijt was aan de lening. Het grootste deel zal naar de aflossing van de creditcard gaan. Maar over iets meer dan een jaar ben ik schuldenvrij. Hoe bevrijdend die gedachte is.


maandag 16 mei 2016

Opgelicht

Drie weken geleden vond ML de perfecte schoenen. Hij was al een tijdje op zoek naar nieuwe, of beter gezegd tweedehands, schoenen omdat al zijn oude schoenen tot op de zool zijn versleten of echt volledig doorlopen zijn. ML loopt het liefste op wandel(berg)schoenen of laarzen. Nieuw kosten deze al snel EUR200-300. Erg duur maar tweedehands zijn de kosten wel te doen. Nieuwe zolen kosten bij zijn schoenen ook al snel EUR30 per schoen dus kostbaar. Dus ML struinde MP af totdat hij laarzen aantrof die slechts een beperkt keren waren gedragen. Soms kopen mensen nu eenmaal schoenen die achteraf toch niet zo comfortabel zijn en dan in de kast blijven staan om te verstoffen. Waarom dan niet verkopen en er toch nog wat aan verdienen?

ML was heel erg blij met wat hij had gevonden. Hij deed een bod en deze werd geaccepteerd. We maakten het geld over en toen begon het wachten op de laarzen. Na een week geen laarzen maar wel een berichtje of we de laarzen hadden ontvangen. Dus besloten we nog wat langer te wachten. Na twee weken waren de laarzen er nog steeds niet. Ik heb de verkoper een ultimatum gesteld dat als we de laarzen niet voor een bepaalde datum hadden ontvangen dat we aangifte zouden doen bij de politie en melding zouden doen bij MP en zijn bank. Mocht hij zich hebben bedacht dan mocht hij uiteraard ook het bedrag terugstorten. Je voelt het natuurlijk al aankomen: geen laarzen en geen geld terug. Dus vrijdag heb ik aangifte gedaan, contact opgenomen met zijn bank en MP. Plus ik heb een waarschuwing geplaatst op een publieke website waar je andere kopers kunt waarschuwen. Daar kwam ik in contact met een ander slachtoffer van de verkoper. Gisteren kreeg ik ook bericht van MP. Blijkbaar heeft deze man dit trucje met meerdere mensen uitgehaald. Zij hebben ook aangifte gedaan. 

Ik heb niet veel hoop dat we het bedrag (EUR79) ooit terug zullen zien. Het was voor ons veel geld. Voor dit geld hadden we ook een paar gloednieuwe sneakers kunnen kopen. De zoektocht naar nieuwe schoenen zetten we dus door maar wel met een aantal duidelijke spelregels voor onszelf. Boven EUR30 halen we alleen nog maar op. Het beperkt misschien ons zoekgebied maar het beperkt ook de kans om weer opgelicht te worden. En hebben we ook maar enige twijfel dan zien we van de verkoop af. Ik had namelijk op een zeker moment een raar gevoel bij deze koop. Ik heb me door ML laten overtuigen dat ik te "paranoia" was. Achteraf was mijn onderbuikgevoel dus wel goed. Het trieste van het hele gebeuren vind ik nog niet eens dat wij het geld kwijt zijn. Maar wat bezielt iemand om voor een paar honderd euro of misschien een paar duizend euro mensen op te lichten? Stel dat ze je pakken, vergooit iemand zijn leven voor een paar rotcenten. Dat lijkt het mij niet waard. Misschien begrijp ik het wel niet. Dat is maar goed ook. 

Inmiddels kijk ik ook naar andere alternatieven voor MP. In de regio heb je op FB een aantal verkoopsites. Dit werkt een stuk prettiger. Kopers reageren meteen en komen het ook gewoon ophalen. Het idee dat je elkaar namelijk bij de supermarkt tegen komt en niet bent komen opdagen, werkt blijkbaar zo dat mensen gewoon zich aan hun woord houden en het ook daadwerkelijk kopen. Kortom de frustratie ligt een stuk lager dan bij het klakkeloze bieden op MP om vervolgens nooit meer te reageren. Dit weekend heb ik daar een aantal dingen van DL opgezet. Zij spaart namelijk voor een Playmobile prinsessenkasteel. Al haar spaargeld zet ze opzij om dat kasteel te kunnen kopen. Dus nu proberen we door speelgoed te verkopen waar ze toch niet meer mee speelt, zo aan het kasteel te komen. De schat heeft inmiddels al in de smiezen dat ze tweedehands een stuk goedkoper dat kasteel kan kopen dus heeft ze daar nu haar zinnen opgezet. Ze is nog zo'n kleine EUR30-35 van een tweedehands kasteel verwijderd. Mocht ze het via MP kopen, dan halen we dat uiteraard op. Ik moet er niet aan denken dat de zuurgespaarde centjes van mijn kind door een of andere oetlul achterover zouden worden gedrukt. 

zondag 1 mei 2016

Hoe Grieks Pasen je weemoedig kan maken.

Dit weekend is het Grieks Orthodox Pasen. Of beter gezegd Christelijke Orthodoxen vieren nu Pasen dus ook in  o.a. Rusland, Roemenië, en Servië is het nu groot feest. Niet dat je gaat denken, dat de Grieken alleen een feestje vieren. Voor Grieken is Pasen zo iets als voor Nederlanders de Kerst is. Een groot feest dus vol tradities maar ook met een goed gevulde tafel met eten. 

In tegenstelling tot Nederland speelt in Griekenland het geloof nog een grote rol. De eerste keer dat ik met Grieks Pasen in aanraking kwam, was ik onder de indruk. In de week van Pasen, vanaf maandag tot en met zaterdag, noemt men in Griekenland elke dag “groot”: Grote maandag, Grote dinsdag, Grote woensdag tot en met Grote zaterdag.  Op Grote Vrijdag (Goede Vrijdag) is er ’s ochtends een mis en dan wordt de Epitafios -dat is een geborduurde graflegging van Jezus- met bloemen versierd. ’s Avonds volgt de processie door de wijk of het dorp. De Epitafios wordt door vier mannen gedragen, en daarachter volgen de priester en de gelovigen, die een brandende kaars in de handen houden. Bij terugkomst in de kerk, gaan de vier mannen met de Epitafios voor de deur van de kerk staan en alle gelovigen lopen onder de Epitafios door de kerk in.  Na Goede Vrijdag volgt Stille Zaterdag, voor de Grieken Megalo Savvato. Tijdens de ochtendmis worden de bloemen van de Epitafios afgehaald en in mandjes gelegd en door de priester uitgedeeld. Deze bloemen nemen de gelovigen mee naar huis, want ze zijn gezegend.  Rond elf uur s ’avonds arriveert het Licht bij de kerk en wordt het van kaars tot kaars door de priester aan alle gelovigen doorgegeven. Het is heel indrukwekkend en mooi om te zien hoe het kaarslicht wordt doorgegeven totdat de kaars van iedereen brandt. Het hoogtepunt volgt precies op Middernacht,  dan zingt de priester de belangrijke woorden “Christos Anesti” dat “Christus is verrezen” betekent. Het is de absolute apotheose van het Griekse Geloof.  Het is traditie in Griekenland dat hierna vuurwerk afgestoken wordt, om de Verrijzenis uitbundig te vieren. Daarna volgt voor veel families het avondmaal (beter nachtmaal) waar traditioneel lam wordt gegeten.

Vandaag belden manlief en ik dus een aantal familieleden en vrienden om ze een prettig Pasen (Christos Anesti) te wensen. Op de achtergrond hoorden we de gezelligheid van familie en vrienden die samen Pasen aan het vieren waren. ML en ik keken elkaar een beetje beduusd aan want wat voelden we ons ineens geïsoleerd van alles en iedereen. Wat zouden we er nu graag bij zijn. En hoe tekenend was ons gevoel voor hoe wij vriendschappen ervaren in Nederland. We hebben het geprobeerd, we hebben ons huis opengesteld, we hebben eten met vrienden gedeeld, klaargestaan voor ze als ze hulp nodig hadden maar keer op keer leidden opluikende vriendschappen tot een desillusie. Beiden weten we eigenlijk niet meer zo goed wat we "fout" doen. Manlief gaat nog vrolijk gesprekjes met mensen aan maar daar blijft het ook bij. Zelf ben ik enorm terughoudend. Dat heeft deels met mijn introverte karakter te maken maar ook doe ik het deels uit zelfbescherming. Ik wil niet weer teleurgesteld worden door iemand en er achter komen dat de vriendschap die ik dacht dat we hadden niet veel voorstelt. Zo wil manlief niet meer mensen thuis uitnodigen voor een gezellig etentje omdat we nooit terug werden gevraagd. Toen we dit vroeger wel deden, bespaarden we ons geen enkele moeite. Ik stond een groot deel van de dag in de keuken. Iedereen had een gezellige avond en het eten (en drinken) smaakte goed. Als we aan het einde van de avond afscheid namen, deden we dat met de afspraak dat we binnenkort een keer bij hen zouden komen. De uitnodiging kwam nooit. Manlief en ik stopten dus op een gegeven moment zelf ook maar met uitnodigen. Hierdoor kwam de vriendschap in een soort van impasse en bloedde langzaam dood. Manlief gooit het op typisch Nederlands, ikzelf gooi het op de mensen zelf. 

Zover onze  gezamenlijke pogingen. Mijn eigen pogingen tot het in stand houden van een vriendschap of het leggen van een vriendschap zijn ook niet succesvol. Deels ben ik ook niet erg benaderbaar (meer). Er blijft altijd een bepaalde muur tussen mij en die persoon staan totdat ik het gevoel heb dat er echt een klik is. Heel langzaam laat ik dan iemand toe. Ben ik dan een hele koude kikker? Nee op het eerste gezicht lijk ik best gezellig en kan ik goed meepraten over algemeenheden maar als het daarin blijft hangen dan haak ik ergens af.  Je moet ook niet te snel dichtbij komen, want dan klap ik dicht. Ik zoek een bepaalde diepgang in een vriendschap en gevoelsmatig moet er een bepaalde klik of gedeeld begrip naar elkaar zijn. Ik weet dat dit kan want ooit had ik zo'n vriendschap. We begrepen elkaar feilloos. Als er iets was, dan belden we elkaar of gingen we bij elkaar langs. Dat hoefde niet eens lang te zijn maar lang genoeg om je toch een stuk beter te voelen. Zo stond zij ooit ineens op de stoep met een grote bos bloemen omdat ik een miskraam had gehad. Ze zei verder niet veel maar gaf me alleen een grote knuffel en ik mocht bij haar uithuilen. Zo stond ik later bij haar op de stoep en huilden we in elkaars armen uit omdat zij had gehoord dat ze ongeneselijk ziek was. Tot op het laatste moment zijn we er voor elkaar geweest. Naar mijn mening hoort een vriendschap zo te zijn. Tuurlijk heb je niet met iedereen dezelfde diepgang en doe je met de ene vriendin andere dingen dan met de andere. Maar voor mij staat vriendschap ervoor elkaar zijn ook als het minder met de ander gaat. Op die ene speciale vriendschap heb ik dat nooit gevonden. Meestal hang ik er maar een beetje bij en vervaagt de vriendschap weer net zo snel.

Dat staat in schril contrast met manlief. Hij heeft in Griekenland een grote vrienden- en kennissenkring. Sommigen bellen of mailen hem regelmatig. Als we een keer in Griekenland zijn, pakken ze het weer op waar ze gebleven zijn. Manlief leeft dan helemaal op en ik word ook meegezogen in de warmte en gezelligheid. In Nederland heeft manlief dit niet ondanks de pogingen die hij heeft ondernomen. Hij is er dus maar mee gestopt.  

Uiteindelijk zijn we dus vooral op elkaar aangewezen. Deels maakt dat je relatie sterk maar soms is het ook fijn om eens met een goede vriend(in) bij te praten. Een andere mening, een ander verhaal, een lach, een traan en een fijne avond, kan je energie geven. Dus met weemoed luisterden wij naar de Griekse gezelligheid aan de andere kant van de telefoon. We keken elkaar en spraken het niet uit maar onze ogen en hart zeiden op dat moment het zelfde: wat doen we eigenlijk nog hier?  

zondag 10 april 2016

Eten en verminderde weerstand

Ik begin langzaam maar zeker te geloven dat ik een verminderde weerstand heb. Ik word simpelweg wel heel makkelijk ziek. Nou ja ziek is ook een groot woord. Ik ben voor zwaar verkouden met alle ongemakken van dien. En daar baal ik van want een keertje verkouden dat begrijp ik maar vijf keer verkouden binnen minder dan een half jaar dat begrijp ik dan weer niet. Ik moet dus iets gaan doen aan het versterken van mijn weerstand. Alleen hoe begin je daar aan?

Vorig jaar november ben ik naar een alternatieve arts geweest. Hij nam een druppeltje bloed om naar mijn bloedbeeld te kijken. Samen tuurden we naar het scherm en het was niet zo fraai. Kortom ik kreeg het advies om mijn eetpatroon aan te passen en een hele smak vitamines te slikken. Die hele smak vitamines kostten ook een hele smak geld en dat stond me dus enorm tegen. Ik slik al vitamine D en multi-vitamines. Daarnaast slik ik ook regelmatig omega 3. Het stond me enorm tegen om daar nog meer vitamines tegen aan te gooien. Misschien stond het geldbedrag me nog wel het meeste tegen. Ik beperkte me dus tot wat ik al slikte en besloot wel mijn eetpatroon aan te passen. Dat betekende dat ik koolhydraten-arm en zuivelvrij moest gaan eten. Ik heb het uiteindelijk geprobeerd.  Ik kon het alleen niet. Het stond me zo tegen ondanks dat ik echt wel verbetering zag. Ik werd wat energieker maar het plezier dat ik in eten had, verdween langzaam. Dus langzaam maar zeker, sloop het oude patroon er weer in. Waarom het niet lukte? Ik denk dat het er  deels mee te maken heeft, dat ik het simpelweg te druk heb. Ik kan de rust niet vinden om me te verdiepen in het nieuwe eetpatroon. Daarnaast miste ik mijn comfort food. Niets lekkerder dan een heerlijke Griekse lasagna op zijn tijd. Een gerecht dat direct op de "verboden" lijst verdween met mijn nieuwe dieet.

Hoe nu verder? Ik denk dat het vermijden van suiker heel veel zou helpen. Ik heb namelijk een suiker-verslaving. Ligt er ergens iets van snoep dan moet ik dat eten, zelfs als ik het eigenlijk helemaal niet zo lekker vind. Zo heb ik 's avonds regelmatig de snoeptrommel geplunderd tot grote ontsteltenis van DL die dan de volgende dag tegen een lege trommel aan zat te kijken. Rare is dat ik dan denk, gelukkig heeft zij al die troep niet in haar lijfje. Waarom koop ik het dan wel? Omdat ik ook niet te hysterisch met snoep wil omgaan wanneer het op DL aan komt. Ik mocht vroeger zelden tot nooit een snoepje. Toen ik eenmaal op mezelf woonde, ging ik helemaal los. Ik at met gemak een zak snoep in mijn eentje leeg om vervolgens kotsmisselijk te zijn. Deels denk ik dat daar mijn suiker-probleem ook ligt, buiten het feit dat ik mezelf niet kan beheersen. 
Dus het voornemen is om de suiker flink te minderen. Misschien dat het dan ook beter gaat met mij? Ergens staat mij iets bij dat suiker ontstekingsverhogend kan werken. Dus zou het dat misschien bij mij zijn?



 

vrijdag 25 maart 2016

Mag ik deze week snel vergeten?

Er zijn van die weken die je het liefste zo snel mogelijk voorbij ziet gaan en ook het liefste voor de rest wil vergeten. Deze week is zo'n week.

De week begon dat ML voor onderzoek naar de oogarts naar Duitsland moest. Hij moest daar een speciaal onderzoek ondergaan waardoor hij genoodzaakt was om de hele week te blijven want hij zou simpelweg zo goed als niets zien na het onderzoek. Het zou vervolgens zo'n twee dagen duren voordat hij weer een beetje fatsoenlijk kon zien. Vandaag komt ML dus pas thuis. Eigenlijk had hij er al moeten zijn maar de treinen liepen her en der vertraging op waardoor hij straks zo'n kleine 3,5 uur later thuis komt. Hoe het nu met zijn ogen gaat? Ik weet het niet. Hij wilde het aan de telefoon niet vertellen. Het enige wat hij los liet, was dat er wel iets was. Fijn (not) want intussen heb ik al van alles in mijn hoofd gehaald. Het ergste scenario zou zijn dat hij geopereerd moet worden. Later vanavond zal ik het horen.

Deze week waren DL en ik dus saampjes thuis. Ik had allerlei leuke dingen vantevoren bedacht maar daar is zo goed als niet van terecht gekomen. Er liep van alles doorheen. Zo mocht ik vandaag een sterretje in mijn autoruit laten repareren nadat ik gisteren een steentje tegen de ruit kreeg. In de ochtend zaten we weer bij de logopediste nadat de juf vorige week haar zorgen had geuit voor het taal- en leesniveau van DL. Ze begint langzaam een achterstand op te lopen met lezen en schrijven. Klankwoorden kan ze niet goed vertalen naar papier. Kortom de juf vroeg zich af of haar taalstoornis toch niet ergens op de achtergrond nog sluimerde. Dus trok ik meteen aan de bel bij de logopediste. We konden meteen een week later terecht. Dus daar zaten we vanochtend weer met zijn tweetjes. Het voelde alsof we nooit weg waren geweest en dat terwijl het toch een half jaar geleden is dat we de laatste keer daar waren. DL gaat onderzocht worden. Het zou kunnen dat DL dyslexie heeft. Alleen ze is nog te jong om dat nu al te kunnen testen. Dus wil de logopediste gaan onderzoeken hoe ze DL verder kan helpen met taal en lezen. Het is natuurlijk allemaal nog niet zeker maar ik zou het verdrietig vinden als ze over een jaar blijkt dat DL dyslexie heeft. Aan de andere kant zou het ook een opluchting zijn als dat de oorzaak zou zijn. Het is namelijk nu zo ontzettend frustrerend om te zien hoe ze zichzelf in de weg zit. Volgens juf is het DL een onwijs slim meisje maar krijgt ze haar potentie er heel moeilijk uit. Dus zou het de taalstoornis zijn, wellicht dyslexie of toch een andere oorzaak? Of het andere oorzaak heeft, gaat onderzocht worden door een interne begeleidster. Mocht dit iets opleveren dan zal in samenspraak met ons verdere stappen worden genomen om DL te helpen. En weet je wat nu stom is: natuurlijk zullen wij alles doen om DL verder te helpen maar ik had het zo fijn gevonden als ze zich zonder noemenswaardige problemen had kunnen ontwikkelen in plaats van al deze toeters en bellen? Tegelijkertijd voel ik me dus ook enorm schuldig dat ik zo denk want ik ben zo ontzettend en blij met mijn eigengereide meisje die uiteraard ook gewoon zichzelf moet kunnen zijn. 

Om dan nog even bij DL te blijven. Het loopt ook niet helemaal soepel met vriendjes en vriendinnetjes. Vorig jaar had ze een aantal vriendinnen in haar klas waar ze ook thuis mee speelde en zij weer bij hen. Aan het einde van het schooljaar werden de meisjes van groep 2 over twee groepen 3 verdeeld. DL ging met een van haar beste vriendinnetjes mee naar een klas en de andere twee meisjes verdwenen naar een andere groep 3. Haar beste vriendinnetje is een jaar jonger en bleef dus achter. Wat had ik achteraf toch graag gehad dat ze met die twee andere meisjes mee was gegaan naar de andere groep. Bij aanvang van het nieuwe schooljaar zocht DL namelijk haar enige vriendinnetje stelselmatig op. Alleen speelde er ineens ook een ander meisje mee. DL zat ook met haar in groep 2 maar vriendinnen zullen het nooit worden. Tussen DL en dat andere meisje is een enorme competitie uitgebroken om de gunsten van dat andere meisje. Meisjes kunnen gemeen tegen elkaar zijn dus regelmatig hoor ik dat er weer iets is gebeurd. Nu is DL niet heilig dus ik geloof dat ook zij regelmatig niet even leuk, lief en aardig is. Een paar maanden geleden noemde ze dat meisje dus peop. Heel onhandige woordkeuze want het andere meisje is donker. Ik heb hier eerder over geblogd maar het werd mij goed aangerekend door oma. Kinderen zijn iets vergevingsgezinder dus de drie-eenheid bleef met elkaar spelen ondanks verwoede pogingen aan onze kant om DL te stimuleren ook met andere kinderen te spelen. Wat is nu namelijk het probleem? De drie dames kunnen niet met en niet zonder elkaar spelen waardoor de heleboel regelmatig (vaak zelfs) escaleert. De juf heeft inmiddels met de dametjes afgesproken dat ze alleen nog maar met elkaar mogen spelen als ze het leuk houden. Zo niet, dan moeten ze alle drie met iemand anders of alleen gaan spelen.Vorige week liep het weer uit de hand. Een van de meisjes had een pluche aapje dat aan de jas van DL hangt in de zandbak verstopt. Nu is dat aapje heilig voor DL. Dat beest gaat overal mee naar toe. Ze heeft het met Sinterklaas op school gehad en juf heeft toen uitgelegd dat je het aan je jas kan hangen. DL heeft slim bedacht dat ze dus zo altijd een knuffel bij zich heeft. Eenmaal thuis haalt ze het van haar jas en dan neemt ze het 's avonds mee naar bed. Kortom je begrijpt de heilige status van het aapje dus daar mag niemand aankomen. Een van de dametjes maakte de kapitale fout dus om dat wel te doen en laat dat nu net het andere meisje zijn. DL onthoudt zulke dingen en wacht als een kat op rooftocht haar beurt af. Deze week zag ze haar kans en zei ze tegen het meisje dat ze iets niet mocht omdat ze bruin is. De juf vertelde me het na school. De stoom kwam nog net niet uit mijn oren. Ik geloof dat DL inmiddels heel goed weet dat dit not done is. DL maakte om het goed te maken een klein zakje snoep met haar mooiste stickers dus zo probeerde ze te laten zien dat het haar echt speet. Ik hoop dat ze het ook nooit meer doet want intussen weet ik dat oma niet zo vergevensgezind is en ons dit aanrekent. Inmiddels overweeg ik om te vragen of DL volgend jaar naar de andere klas kan worden overgeplaatst. School houdt namelijk vanaf groep 3 dezelfde samenstelling aan tot en met groep 8. Ik denk dat het beter zou zijn als DL in een groep komt waar ze geen voorkeuren voor bepaalde kinderen heeft. Misschien kan ze zo wel gezonde vriendschappen opbouwen. Dit lijkt namelijk op een soort snelkookpan waar de gemoederen te vaak oplopen. Ze komt te vaak verdrietig thuis omdat ze niet leuk mee kon spelen, wordt buitengesloten of soms zelfs alleen speelt. Deze drie-eenheid staat haar in de weg om andere vriendschappen te sluiten. Jammer want zo zijn er minimaal 2-3 andere meisjes die DL leuk vinden maar DL wijst ze af. Op een gegeven moment geven die meisje het ook op. Ach ja en dan is  het heel jammer dat zo'n incident zich voordoet als ML er niet is want je bespreekt zo iets ook niet uitgebreid aan de telefoon.

En dan dinsdag. Wat valt daar over te zeggen dan dat het intens verdrietig is en schokkend wat er in Brussel is gebeurd? Op een of andere manier doet dit mij ook meer dan Parijs, Londen of Madrid. Niet dat ik daar ook niet over ontsteld was, maar Brussel komt heel erg dichtbij. Ik heb daar namelijk 1,5 jaar gewoond. Ik ben een jaar lang bij de halte Maalbeek uitgestapt om naar school te gaan. Ik heb daar ML leren kennen. We zijn voor het eerst samen vanaf Zaventem op vakantie geweest. Ik had daar bijna gewerkt vorig jaar. Ik ken elke plek die op tv is geweest. Brussel heeft een speciale plek in mijn hart, deels omdat ik daar ook mijn hart heb verloren aan ML. Dus het doet me enorm veel. Er zit een enorme onrust in mij die ik maar geen halt kan toeroepen. Als ik me al zo voel, hoe moet het dan voor direct betrokkenen zijn? Ook kwam dinsdag de dreiging ineens ook erg dichtbij. Ik werk namelijk in Hoofddorp op steenworpafstand van het station maar ook van het geevacuurde kantoorpand. We schrokken allemaal op van werk van de loeiende sirenes. Het leek alsof er iets verschrikkelijks was gebeurd want zo veel sirenes bij elkaar heb ik nog nooit gehoord. Collega's kwamen er via social media al snel achter wat er aan de hand was. Niet veel later volgde de evacuatie van het kantoorpand in de buurt van mijn werk. We zagen de mensen de straat op lopen en vroegen ons af wat het voor ons zou betekenen. Moeten we ook weg? Is er iets ergs aan de hand? Gelukkig liep dit allemaal goed af. Maar voor hoe lang? Of mag je die vraag niet stellen? De hele dag was het verder onrustig op werk. Ik ben eerder weg gegaan, heb DL van de opvang gehaald en haar een extra knuffel gegeven. 

Je kunt je nu afvragen: goh als je hier al allemaal moeite mee hebt, dat is niet heel sterk. Ter verdediging: ik ben erg sensitief. Datgene wat voor iemand anders een incident is, is voor mij iets wat ik blijf overdenken en wat in mijn hoofd blijft doormalen. Beelden van tv komen bij mij enorm hard binnen. Dat is ook de reden waarom ik grotendeels het nieuws vermijd. Ik voel ze ontzettend machteloos en reddeloos dat ik er niets tot weinig aan kan doen. Uit zelfbescherming kijk ik dus liever niet. Doe ik het wel dan komt het met een enorme intensiteit binnen. Deels kan ik het nog wel behappen als ik niet te moe ben, goed in mijn vel zit, erover kan praten en er niet te veel andere dingen tegelijk gebeuren. Deze week was voor mij te veel. Ik raak dan overprikkeld. Het enige wat dan helpt, is rust. Ok en ML in de buurt want ondanks dat wij ook onze ups en downs hebben, bleek deze week maar weer dat hij wel mijn rots en mijn baken is. Nog een uurtje en dan is hij thuis.......

zaterdag 12 maart 2016

Financieel advies: hoeveel ben ik waard?

Een tijdje geleden werd ik op werk benaderd of ik mee wilde doen met een pilot. De pilot bestond uit het invullen van een financieel plan waarna je vervolgens gratis advies zou krijgen over je financiële situatie waarbij een aantal scenario's zouden worden uitgewerkt.

Nu heb ik een soort haat-liefde relatie met geld. Ik praat namelijk niet graag over geld en al helemaal niet als ik een kijkje in mijn eigen financiën moet geven. Ik vind het niet prettig als mensen weten hoeveel ik verdien en dat ik schulden heb. Ik denk dat ik er ook zo over zou denken als ik geen schulden had en een mooi spaarsaldo of afgelost huis zou hebben. Ik heb vroeger geleerd over geld praat je niet met anderen, dat is privé. Dus ik moest even over een persoonlijke hobbel heen om dus volledig inzage te geven aan iemand die ik ook nog eens in de wandelgangen tegen zou komen. De voornaamste reden voor mij om toch mee te doen, was om te weten hoe ik er nu echt financieel voor sta en wat de impact op het financiële doen en laten zou zijn als ik mocht wegvallen (ofwel dood zou zijn en DL en ML achter laat). Ik maakte me vooral over dat laatste best druk als kostwinner. Dus ik dook een avond in mijn papieren en ik vulde het financiële plan in.

Een paar weken later belde de adviseur, tevens collega op. Hij wilde wat extra informatie. Daarnaast gaf hij meteen de tip om wat af te sluiten. Die tip heb ik meteen opgevolgd. Het opzoeken van de extra informatie had nog wel wat voeten in de aarde. Het betekende namelijk dat ik nog dieper de informatie moest induiken en dus ook nog meer de financiële confrontatie met mezelf moest aangaan. Dat laatste vind ik dus op een of andere manier eng. Geen idee waarom. Misschien  zou het de realisatie zijn dat ik het financieel niet goed voor elkaar heb een dus ML en DL met heel veel ellende zou achterlaten als er ooit iets met mij zou gebeuren. Ik hoopte namelijk dat als ik mijn schulden eenmaal heb afbetaald dat de "rijke" periode komt met de geruststelling van een financiële buffer maar ook de mogelijkheid om voor dochter extra te kunnen sparen. De teleurstelling zou dus groot zijn als ik zou horen dat ik financieel nog meer onder wat zou staan.

Schoorvoetend ging ik dus vorige week het gesprek in. Wat blijkt? Ik heb het best goed voor elkaar. Ik heb een mooi pensioen voor later en de woonlasten zijn laag als ik deze straks met mijn kapitaalverzekering voor meer dan 60% heb afgelost. Ik heb alleen een arbeidsongeschiktheidsverzekering die niets toevoegt op het moment dat ik een vast contract krijg. Mijn werkgever dekt dit risico namelijk grotendeels af door 80% van mijn laatste inkomen te garanderen bij volledige arbeidsongeschiktheid. Dus als dat contract er hopelijk deze zomer komt, kan ik zo'n EUR500 per jaar besparen. Deels ga ik dat geld gebruiken om een overlijdensrisicoverzekering af te sluiten. Mocht er dan toch wat gebeuren met mij, dan keert deze verzekering genoeg uit dat mijn gezinnetje zonder financiële zorgen door kan gaan. Die gemoedsrust is mij veel waard....... al hoop ik natuurlijk dat het nooit zo ver komt.

En zo verliet ik dus het gesprek met een goed gevoel. Ik heb het dus onder de huidige omstandigheden veel beter voor elkaar dan ik had mogen dromen. En dat is heel fijn om te weten. 

vrijdag 4 maart 2016

Verhuisplannen

Afgelopen zomer bedachten wij ons dat we best graag wilden verhuizen. Het liefste zouden we helemaal ons boeltje oppakken en naar het buitenland verhuizen. Het laatste lijkt ons simpelweg niet te lukken. We moeten meteen een basis hebben in het buitenland. Kortom één van ons moet een baan krijgen en laat dat nou niet zo gemakkelijk te zijn. Dus hinken we hier op twee benen. Het ene been richt zich op een leven in Nederland en het andere been hoopt toch nog op een leven in Griekenland of Zwitserland.

Vorig jaar hebben we ook naar twee huizen gekeken. Van het eerste huis werd ik in eerste instantie heel enthousiast. Ik denk dat het de klassieke beginnersfout is, dat je alleen de mooie aspecten van het huis ziet en je ogen sluit voor wat er allemaal moet gebeuren. Mijn moeder gaf ons een soort van wake-up call door op alle nadelen te wijzen. Op dat moment baalde ik maar ze had achteraf toch wel gelijk. Dus haar "kritiek" sluimerde op de achtergrond iedere keer als ik naar de foto's keek. Na verloop van tijd werd het huis steeds meer een kostenpost in plaats van dat huis met die coole open haard, mooi uitzicht en mooie ramen. Niet veel later gingen we naar een ander huis kijken in een ecologisch opgezette wijk. Ik ben een enorme sucker als het op ecologisch aankomt dus ook hier ging ik enthousiast naar toe. Dat enthousiasme werd al snel getemperd. Het huis werd door de verkopende makelaar kaal opgeleverd waardoor de kosten de pan uit zouden reizen. Dus de ecologische droom verdampte snel.

Sindsdien beperk ik mij tot het kijken naar huizen op Funda. Heel soms rijd ik langs het huis en heel soms zoek ik een huis op als ik iets te koop zie sta. Ik onderneem alleen geen enkele actie. Ik ben dus een Funda gluurder. 


Deels heeft dit te maken dat ik niet zo goed weet wat ik nu eigenlijk wil. Wil ik in dit dorp blijven of wil ik naar een aangrenzend dorp verhuizen? In het aangrenzende dorp zou ik landelijker kunnen wonen. Het lijkt me heerlijk om vrij uitzicht over het water of de landerijen te hebben. Alleen dan wonen we meer een stuk minder centraal. Voor DL zou dit betekenen dat ze verder van haar vriendjes woont. Kan ik dat haar wel aan doen? Leuk die grote tuin en dat vrije uitzicht maar wil een kind niet gewoon lekker buiten met vriendjes in de buurt kunnen spelen? En niet onbelangrijk, wil ik dit ook echt? Wil ik hier wel in de omgeving blijven wonen? We komen tegenwoordig vaak in Haarlem vanwege de judo van DL. Ik zou daar (of net daarbuiten) best willen wonen. Op termijn zou dat ook leuker voor DL zijn. Er is daar meer voor haar te doen. Zou ik niet gewoon met verhuizen moeten wachten totdat zij naar de middelbare school gaat. Ze kan dan naar school in Haarlem of Heemstede. Scholen die een stuk beter aangeschreven staan, dan de scholen hier in de buurt. Dus hoe kun je verhuizen als je eigenlijk niet eens weet waar je precies wilt wonen?

Dan speelt er nog een laatste, niet onbelangrijk aspect: ik heb nog geen vast contract. Ik zou nu al een hypotheek kunnen afsluiten maar dat kan dan alleen bij mijn huidige werkgever. Een rondje rond de hypotheek-velden laat zien dat ik daar niet beter af bent. Bovendien ik wil niet aan mijn werkgever verbonden zijn qua hypotheek. Het voelt als een wurgcontract. Ik heb nu weer kunnen ervaren wat het inhoudt als je personeelsconditie komen te vervallen en wat de financiële impact daarvan is. Ik wil dit niet meer. Ik wil de financiële vrijheid om te kunnen bewegen en te veranderen van werkgever. Alleen door mijn nog bestaande schulden kan ik beperkt lenen. Dus is het niet beter om eerst schuldenvrij te zijn, te sparen en dan eens te gaan bedenken wat ik wil? Het voelt een stuk verstandiger aan. 

Het is ook niet zo dat ik weg moet hier. Het huis is ruim en biedt alles wat we nodig hebben. Ik betaal er alleen veels te veel voor en ik heb niets met mijn buren. Aan de andere kant heb ik ook geen last van de buren en dat is ook prettig. Misschien dat opruimen en een frisse, nieuwe verflaag ook al veel doet. Het frist er in ieder geval weer een beetje van op. Ook iets wat niet verkeerd zou zijn als we toch ooit zouden verhuizen. Kortom de verhuisplannen staan voorlopig in de ijskast en ondertussen gluur ik gewoon verder op Funda. Maar stiekem hoop ik dat we de verhuiswagen richting buitenland zou kunnen verhuizen.


maandag 29 februari 2016

Een maand in het kort: griep, school, nieuwe collega's en een paar dagen vrij

En toen was er weer een maand voorbij waarin weer van alles gebeurde. Zo werd ook ons gezinnetje door de griep geveld. Eerst DL en toen deed ik het nog in mindere mate over. DL heeft welgeteld 8 dagen als een ziek vogeltje overdag op de bank gelegen en 's nachts lag ze bij mij in bed. Ik deed natuurlijk vervolgens bijna geen oog dicht want het arme kind hoestte haar longetjes uit haar lijf, sliep ontzettend onrustig en ademde heel raar. Vooral dat laatste vond ik doodeng want het kan niet goed zijn dat een kind klinkt alsof ze een halve marathon heeft gelopen terwijl ze rustig ligt te slapen. Langzaam knapte ze op en alle babbels kwamen weer terug. Intussen deden manlief en ik een poging om haar met huiswerk van school te helpen. Iets wat ze in eerste instantie erg leuk vond maar na twee dagen ging daar ook een beetje de nieuwigheid van af en was het vooral niet leuk volgens haar.

Over school gesproken en mijn vorige blog. Ik heb nog een gesprek met de juf gehad over het incident. Althans juf wilde mij er graag over spreken. Het was eigenlijk een heel leuk gesprek. Juf tilde er niet zo zwaar aan en nadien hadden we meer over de schoolprestraties van DL. Juf vindt het een slim meisje die je wel op een bepaalde manier moet begeleiden. DL heeft namelijk nogal de neiging om te roepen dat ze iets niet begrijpt en dan is het ook meteen stom. Als je haar echter rustig benadert en het vervolgens uitlegt, is ze over de eerste schroom heen en dan doet ze eigenlijk alles feilloos. Het was fijn om te horen dat ze het dus goed doet op school. Ik ging dus met een heel fijn gevoel naar huis. Alle twijfels die eerder de kop opstaken waren daarmee verdwenen.

Op werk loopt alles ook goed. Ik heb vanaf april een nieuwe medewerker erbij.  Ik ben daar heel erg blij mee want ik had te veel werk liggen die ik met geen mogelijkheid in mijn eentje aan kon. Dus het was keuzes maken. Dus ik ben blij dat ik straks dingen bij iemand neer kan leggen. Helaas was de hele sollicitatieprocedure wel licht dramatisch. Mijn manager had in eerste instantie een kandidaat intern op het oog en had haar vervolgens benaderd voor de baan. Dus toen ik alles rond wilde breien met met HR, werd hij heel hard terug geroepen. Er moest een sollicitatieprocedure worden opgestart waarbij andere kandidaten dus ook de kans kregen om te solliciteren. Zij werd echter wel voorkeurskandidaat. Nu is dat een verkeerd label want dat schept verwachtingen. Zij dacht dus dat ze de baan al zo goed als had. Uiteindelijk waren er vier kandidaten waarvan er twee eigenlijk vrij snel afvielen. Zij bleef dus over met een andere kandidaat. Hij is het geworden. Hij voldeed aan alle verwachtingen. Na het gesprek met hem was ik echt oprecht blij terwijl ik bij haar iedere keer een unheimlich gevoel had. Vandaag mocht ik dus iemand heel erg blij maken en moest ik iemand heel erg teleurstellen. Dat laatste was het moeilijkste. Ze liep huilend weg. Ik voel me daar dan rot om ondanks dat wel tig mensen hebben gezegd dat ik wel de beste kandidaat moet kiezen en naar mijn gevoel moet luisteren. Het knaagt alleen want ik vind het heel moeilijk om mensen verdrietig te zien en dan ben ik daar ook nog eens de veroorzaker van. Dus hoe gek het ook klinkt, dat gevoel van "ik heb iemand verdriet gedaan" moet wegebben. 

Ook had ik vandaag mijn eerste functioneringsgesprek. Ik zit er alweer 6 maanden en ik heb het nog steeds enorm naar mijn zin. Gelukkig zijn ze ook nog steeds blij met mij. Het is nu nog 4 maanden afwachten of ik een vast contract krijg. Zoals het er nu voor staat, lijkt het er wel op. Mijn manager wilde alleen geen beloftes doen maar door de regels heen gaf hij wel aan dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Dus eind juni hoop ik op de toezegging van een vast contract. Daarna durf ik pas ook weer over verhuizen te gaan denken en misschien een vakantie deze zomer. Zonder de zekerheid van een contract durf ik dat niet. Ergens blijft dat onzekere stemmetje op de achtergrond in mijn hoofd tegen mij praten van "pas op, niets is zeker". En laat ik nu heel erg van zekerheid houden. 

Vier maanden is nog ver weg. Eerst ga ik deze week vanaf woensdag genieten van een paar vrije dagen. Woensdag vieren we mijn verjaardag en donderdag gaan we een paar dagen naar Friesland. Even genieten van lekker niks doen maar vooral van elkaar.

zondag 31 januari 2016

De moeilijke wereld van het schoolplein.

Ik vind het schoolplein eerlijk gezegd maar gecompliceerd. Vaak heb ik het gevoel dat ik meer een buitenstaander ben die aan de zijkant de ouders obsertveert dan dat ik er onderdeel van uitmaak. Het schoolplein valt vaak uiteen in groepjes van ouiders. Als ik mij er bij probeer aan te sluiten, dan wordt ik of getolereerd of genegeerd. Veel vaker sta ik alleen. Heel soms vind ik een ouder die ik ken en waar ik dan een oppervlakkig gesprekje mee heb. Je kunt nooit mis gaan met over het weer praten. 

Vorig jaar stond ik veel vaker op het schoolplein. Langzaam werd ik opgenomen in de groepjes en deed ik mee aan de vaak wat oppervlakkige gesprekken. Dat vond ik toen prima want de wereld binnen in mij was toen al gecompliceerd genoeg. Toch bracht die tijd  op het schoolplein mij ook wat. Het gaf mij inzicht in dat niet alles op het eerste gezicht zo is als het lijkt. Iedereen maakt zijn keuzes die bij hen passen of die soms door omstandigheden door hen worden opgelegd. 

Toen het nieuwe schooljaar begon, begon voor mij weer het volledig werken. Ik was minder vaak op het schoolplein te vinden. Op de dagen dat ik in de buurt werk, breng ik DL naar school. Toch telt die tijd minder in schoolpleintermen. Om volledig mee te draaien, moet je blijkbaar toch in de middag wachten op het schoolplein. Tja, en dat doe ik dus 1x per week. Ergens in oktober werd ik er dus ook op aangesproken dat ik nooit meer op het schoolplein te vinden was. Was er iets mis met mij? Nee dus, ik werk. De ouder in kwestie wist daar verder niet veel op te zeggen.

Toch merk ik dat aanwezigheid op het schoolplein ook een verschil voor je kind maakt. Althans wel in het geval van onze dochter. Vorig jaar had ze vaak speelafspraakje. Nu is het wat geforceerder. Deels komt dit omdat kinderen hier slechts op vrijdag en in het weekend kunnen spelen. Deels komt het ook omdat DL moeite heeft met nieuwe vriendschappen aan te gaan. Aan het begin van het nieuwe jaar moest ze eerst wennnen aan de nieuwe klas. Er waren ineens andere gezichten, de oude bekende gezichtjes waren veelal verdwenen naar andere klassen en haar beste vriendin zat een groep lager. Ze bleef dus achter in haar nieuwe klas met slechts een vriendinnetje. Nu kun je die vriendschap met alle recht gecompliceerd noemen. De meisjes zoeken elkaar constant op maar regelmatig explodeert het omdat ze alle twee sterke karakters hebben. Ik laat het de twee dametjes altijd zelf uitzoeken en meestal komen ze er samen dan wel uit. De andere moeder doet het zelfde. De laatste tijd is de vriendschap gecompliceeerder geworden. Er is namelijk een derde meisje in het spel en laat DL nu niks met haar hebben. Als het aan DL lag, speelde het meisje nooit mee. DL is meer van het één op één spelen. Alleen op een schoolplein werkt dit niet. Dus moet ze het schoorvoetend toleren. Helaas schept DL regelmatig het onderspits want soms wordt ze uitgesloten van spelletjes. Ze moet dan aan de zijkant van het schoolplein toezien hoe de twee andere meisjes plezier hebben en zij op dat moment niet mee mag doen. Nu heb ik niet de illusie dat dit omgekeerd ook niet gebeurd. Alleen heeft DL er heel veel moeite mee en slaat ze op dat moment dicht. Ze zal dan niet proberen aan te sluiten bij een ander groepje maar gaat daar over piekeren en uiteindelijk wordt ze dan boos. En die boosheid werkt dus tegen haar. Thuis probeer ik het met haar erover te hebben en haar te stimuleren met andere kinderen te spelen. Ik kan het alleen niet forceren. Het doet mij verdriet om mijn meisje zo verdrietig thuis te zien. Je wilt als ouder namelijk zo graag dat het met je kind goed gaat.

Onlangs is het echter mis gegaan met DL en de twee andere meisjes. Het is niet helemaal duidelijk wat er is gebeurd. Wat ik wel weet, komt van DL en wat mij door een ouder is verteld. DL werd uitgesloten van een spelletje. Een spelletje dat zij net zo leuk vond. Daar was ze dus al verdrietig over. Ze heeft aan de zijkant staan toekijken. Ergens tijedens het spelen, heeft een ander vierde meisje een kraal weggeven die DL een dag eerder aan haar had gegeven. Ze gaf het alleen net aan het meisje dat DL niet zo leuk vond en waar ze door was uitgesloten. Het was de bekende druppel. DL heeft uit woede de tas van haar vriendinnetje op de grond gegooid waardoor de beker kapot ging. Het andere meisje noemde ze peop. Nu noemt DL alles peop als ze iets stom vindt maar in dit geval was het niet handig omdat dit meisje een donkere huidskleur heeft. Haar oma is overblijfoma en schouwde dit alles aan. DL werd afgestraft. Toen ik haar die dag van de opvang ophaalde, wist ik dat er wat was gebeurd. Ze was van slag en boos. Ik kreeg het alleen niet uit op dat moment. Echter werd ik die dag ook door de moeder gebeld van het meisje met de kapotte beker. Ze was boos op ons omdat DL de beker kapot had gegooid. DL gaf het snel toe waarna ze het hele verhaal vertelde. We zijn de volgende dag een nieuwe beker gaan kopen. Ik wilde geen scheve gezichten.

Echter de dag na het incident werd ik ook door de oma op het schoolplein aangesproken. Ze noemde me nog net geen racist. Ze vond dat onze dochter een probleen had en dat we misschien maar eens hulp moesten gaan zoeken om wat aan haar boosheid te doen. Daarna volgde nog het dreigement dat als DL nog een keer haar kleindochter zou dsicrimeren dat ze na de directrice zou stappen. Voor de rest voegde ze er nog aan toe was DL wel lief maar wel een boos meisje. En daar sta je dan als moeder op het schoolplein niet wetende wat je moet zeggen en intussen ook denkende aan je kind van wat er allemaal in dat koppie om heeft moeten gaan om zo heftig te reageren. Tevens sta je daar ook als moeder geschokt want wij zijn niet racistisch. Eerlijk gezegd ben ik daar helemaal niet mee bezig. Ik beoordeel mensen op hun innerlijk en dan maakt het mij verder niet uit hoe je eruit ziet. Dat geven wij ook aan DL mee. Oma heeft een heleboel dingen gezegd in haar boosheid die krenkend waren. Zo moest ik niet zo lang in de klas blijven hangen en ik verwende mijn kind te veel. Wie is zij om daar over te oordelen? Ook verknalde ik de lunch van alle kinderen door de bekers van DL niet goed dicht te doen waardoor de boterhammetjes onder melk zaten. Alleen DL drinkt geen melk dus ik snap nog steeds hoe ze dat linkt met DL. We namen afscheid met de belofte dat ik het er met dochter nog eens over zou hebben. Dat heb ik gedaan in een luchtige vorm. Ik wil het niet veel groter maken dan het is. Ik wil haar liever stimuleren om andere vriendinnetjes te proberen te maken. Ik wil ook liever dat ze alles eerlijk tegen mij zegt. Dat lukt alleen als ik een open dialoog met haar heb en niet door haar af te sraffen. Ik heb verdriet om het verdriet(je) van mijn kind. Je wilt het beste voor haar. Volgende week komt er voor het eerst een ander kindje spelen. Ik hoop dat ze hier een leuk vriendinnetje aan gaat hebben.

Dankzij het incident twijfel ik ook weer aan de keuze van de school. Misschien past ze daar niet? Op de opvang en judo is ze namelijk een heel ander kind. Een kind die vrolijk en blij is en lekker speelt. Wat is wijsheid? Wij weten het niet als ouders? Iets om over na te denken want haar geluk gaat voor alles.

zaterdag 23 januari 2016

Daar ben ik weer

En zo was ik ineens twee maanden verder nadat ik mijn laatste blog heb geschreven. Wat gaat de tijd toch idioot snel voorbij om er maar een cliché tegenaan te gooien. Ik kan er allerlei smoezen tegenaan gooien waarom ik geen tijd had om te bloggen maar dat zou dus allemaal klinkklare onzin zijn. Ik had er simpelweg geen zin in. Ik vond het fijner om 's avonds op de bank neer te ploffen en dan naar een film of serie te kijken. Vooral sinds ik de "trotse" eigenaar ben geworden van een helemaal-gratis mediabox, kan ik mijn tv-lol niet op. Ik kan nu eindelijk naar goede films  (arthouse) kijken die op een of andere manier altijd achterlijk laat worden uitgezonden. En dat doe ik dan dus ook vrolijk. Tja en dan heb je dus geen tijd of zin om nog te bloggen. Kwestie van prioriteiten zetten dus.

Zo sloot ik afgelopen jaar ook geheel anders af dan vorig jaar. Als we het over een verschil hebben, dan is dat wel het opmerkelijkste verschil. Zat ik vorig jaar deze tijd nog in zak en as en zag ik de toekomst minder rooskleurig tegemoet. Inmiddels heb ik mijn draai weer gevonden en ga ik als een redelijk blij ei door het leven. Ok dat is misschien ook overdreven want ik ben misschien niet het meest positieve en vrolijke mens van de wereld. Een beetje drama heb ik blijkbaar nodig in mijn leven maar het is niet meer overdramatisch. Ik ga met een goed gevoel naar mijn werk en daardoor ben ik ook een leukere moeder en vrouw. Zo jammer eigenlijk wat voor een effect een vervelende werkomgeving op je gemoed en daarmee je gezin kan hebben. Gelukkig is dat nu verleden tijd en verbaas ik me nu erover dat ik er zo lang over heb gedaan om daar verandering in te brengen. 

Het enige minpuntje van alle veranderingen van afgelopen jaar is dat het financieel een stukje krapper is geworden. De maandlasten zijn gestegen met ongeveer EUR250 per maand. Mijn salaris is gedaald met EUR200 per maand, Ik ben er dus zo'n kleine EUR400 op achteruit gegaan. Daar staat wel tegenover dat ik minder betaal aan de benzine omdat ik gemiddeld drie dagen per week dichtbij huis werk. De besparing hierop is zo'n kleine EUR100. Al met al heb ik een dus een financieel gat van EUR350 per maand die ik moet dichten of beter heb moeten dichten. Dat betekende dus weer kritisch naar de uitgaven kijken en aanpassingen doen. Maar ergens was ik ook dankbaar dat ik dit "verlies" kon dragen want als ik de laatste paar jaar niet  was begonnen met het extra aflossen op mijn (nog steeds bestaande) schulden dan had ik dit never-nooit kunnen doen en dan zat ik nog steeds in het depressieve gouden kooitje van mijn vorige baan.

Dus al met al gaat het dus goed. Voornemen is om wat vaker te bloggen. Bloggen is namelijk ook fijn als uitlaatklep. Alleen dan moet ik mee dus soms even wegweken van andere dingen die ik dan ook o-zo-belangrijk vind. Kwestie van prioriteiten dus.........