Pagina's

dinsdag 26 mei 2015

Ontspannen weekend

Ik was even het bloggen moe. Eigenlijk had ik het er gewoon te druk voor om rustig achter mijn computertje te gaan zitten om een stukje te typen. Langzaam maar zeker beland ik weer in de routine van werken en de dagelijkse hectiek die daarbij hoort. Ik merk ineens dat mijn vrije tijd weer wat beperkter is en dat de relax-stand waarin ik tijdelijk heb verkeerd fijn is maar niet altijd effectief. Dus ik moet weer op zoek naar een andere balans. Alleen dat is nog best lastig als je werkweek elke week er een klein beetje anders uit ziet omdat langzaam het aantal te werken uren ook wordt opgeschroefd. Toch als ik eenmaal thuis ben, voel ik geen enkele belemmering om lekker languit op de bank neer te ploffen met een goed boek of een serie en het huishouden te laten voor wat het is. Tijd voor mezelf vind ik nu eenmaal belangrijker. Dus ik heb het inmiddels opgegeven dat ik ooit nog een goede huisvrouw zal worden.

Dus onder het mom van tijd voor mezelf en de familie, vertrok ik dit weekend samen met dochterlief naar Friesland om daar een paar dagen met mijn moeder door te brengen. Na de zwemles stapten we in de auto. Meestal rijd ik via de polder (Flevoland) naar Friesland maar deze keer besloten we de Afsluitdijk te nemen. Het is weer eens wat anders en de Afsluitdijk blijft toch bijzonder. Zo bijzonder dat we voor beide bruggen stil stonden en dus over het water mochten turen terwijl alle schepen door de sluis gingen. Zo bijzonder dat we in Harlingen nog een keer naar een dichte brug konden tureluren. Na Harlingen hadden we de bruggen wel gehad. Terwijl “Let it Go”  voor de zoveelste keer die dag door de luidsprekers schalden en dochterlief onvermoeibaar mee bleef zingen, tuften we richting Leeuwarden. Nu was ik daar al een hele tijd niet geweest dus ik had geen flauw benul dat ze daar druk aan de wegen hadden gewerkt en je dus nu grotendeels om de stad werd heen geleid. Ik reed dus vrolijk door om ergens halverwege de ring er toch achter te komen dat we veels te ver door waren gereden. De eerste beste afslag zijn we maar snel van de snelweg gegaan. Laat ik het erop houden dat we nog net in Leeuwarden zaten maar Heerenveen kwam al schrikbarend dichtbij. Leuk als je daar moet zijn maar wij moeten in het noordelijkste puntje van Friesland zijn dus dan komt Heerenveen daar niet echt in de buurt. Dankzij mijn grote vriend TomTom kwamen we uiteindelijk toch nog op de goede weg. Dus toen was het een kwestie van op tijd bij de slager te zijn voor de o-zo-begeerde droge worst voor dochterlief. Wisten wij veel dat die de deuren al halverwege de middag sloten. We waren dus te laat. Gelukkig mochten we toch binnenkomen om een voorraadje worst in te slaan. Nog geen tien minuten later kwamen we bij mijn moeder aan. Een half uur later dan we hadden gehoopt dankzij het onverwachte sightseeing.

De volgende dag stond er iets leuks op het programma. Nu is er onlangs een binnenspeeltuin geopend dus het leek ons leuk om daar naar toe te gaan. Alleen bij aankomst was er niemand. Dat is voor dochterlief ook niet gezellig dus besloten we naar Lauwersoog te gaan. En daar ontdekten we een super speeltuin waar je zowel binnen als buiten kunt spelen. Dus we hebben meteen ook iets leuks achter de hand bij slecht weer. De hele middag heeft dochterlief zich prima vermaakt. Er waren speelapparaten met een waterpomp. Tja en water en kinderen dat is gewoon altijd een succes. Aan het einde van de dag was haar jurkje drijfnat maar zij had de tijd van haar leven gehad. Eenmaal thuis ging de waterpret nog verder door in de tuin een paar emmers met water te zetten. Het was zo warm dat ze haar badpak aan kon dus Madam zat de rest van de middag in de emmers met water. Intussen zat ik naar de zwaar overwoekerde tuin van mijn moeder te kijken. Hoe langer ik keek hoe meer mijn handen gingen jeuken om die aan te pakken. Dus ik haalde de snoeischaren tevoorschijn en begon vrolijk te knippen. Alleen zo jammer dat dan op een gegeven de groene bak vol zit. Dus ik heb beloofd dat ik nog een keer terug kom om verder in de tuin te werken. Inmiddels ziet het er wel wat beter uit. ’s Avonds haalden we Chinees. Dochterlief stortte zich op de bak met nasi die ze bijna helemaal alleen op at. We eten dat thuis zelden dus dan is nasi voor haar heel bijzonder en blijkbaar extra lekker.

De volgende dag schrok ik om 10.30 wakker. Dochterlief en mijn moeder hadden me heel lief laten uitslapen. Samen zaten ze beneden te kleuren. Na het ontbijt gingen we weer naar huis. Weer via de Afsluitdijk zonder open bruggen deze keer. Toen ik thuis was, viel me op hoe heerlijk stil het eigenlijk bij mijn moeder was. Niet dat er zo veel lawaai is waar ik woon maar je hoort er altijd wel wat. Bij mijn moeder hoor je de wind door de bladeren ruisen, de vogeltjes fluiten en de schapen blaten in de wei. Ook is het er ’s avonds echt donker. Iets wat bij mij nooit zo is. Ik kwam dus heerlijk ontspannen terug van het weekendje weg.

Deze week is weer een drukke week van werken en afspraken. Dit weekend gaan we naar een event waarvoor ik kaartjes heb gewonnen via een veiling. De kaartjes kosten me welgeteld €5 dankzij een kortingscode. Nu maar hopen dat we dit weekend ook weer mooi weer hebben.

vrijdag 15 mei 2015

Mijn bizarre wereld

Als iemand momenteel een bizar leventje leidt dan ben ik het wel. Mijn leven lijkt net een slechte soap waarin ik de hoofdrol speel en waar ik van de emotie naar de emotie wordt gegooid. Het heeft dan ook geen verder uitleg nodig dat ik zelf ook niet meer zo goed weet hoe ik met al die wisselende emoties om moet gaan en dus voor de meest veilige kies die van verwarring en lichte irritatie.

Het begint al met algehele verwarring over mijn populairiteit op de arbeidsmarkt. Ik heb inmiddels 7 verschillende sollicitaties lopen in verschillende stadia. Iedereen die ik heb gesproken, is enthousiast en geeft aan dat ze zo'n leuk gesprek met mij hebben gehad. Ook blijkt dat er een enorm respect is voor mijn kennis en ervaring. Nadat ik dus weer eens zo'n veer in mijn reet (excusez le mot) heb gehad, ben ik licht euforisch om vervolgens na een paar uur in totale verwarring achter te blijven. Hoe kan het dat anderen het wel zien maar dat ik op mijn huidige werk bijna uitgekotst wordt? Of om het wat netter te zeggen, in ieder geval niet de waardering te krijgen waar ik zo lang naar op zoek ben geweest en nooit heb gekregen. Ben ik te lang blijven hangen? Stel ik me inmiddels anders op? Of past mijn huidige werkomgeving simpelweg niet bij me en is het tijd voor verandering? Je zou kunnen zeggen mens geniet er lekker van en maak je niet druk. Op zich heb je dan ook helemaal gelijk maar ik ben nu eenmaal een type die alles tot op het bot moeten analyseren omdat ze zo graag dingen wil begrijpen waar ze toch nooit de vinger op kan leggen. Ik weet dus wel dat het geanalyseer niets toevoegt maar toch he aard van het beestje en het is er niet uit te stampen.

Dan komt nog mijn werkgever ineens weer om de hoek kijken. Deze week nam de dame van HR contact met mij op naar aanleiding van het rapport van de arbeidsdeskundige. Ze konden zich niet helemaal vinden in de conclusies. Het medische aspect was onderbelicht of beter gezegd totaal niet aanwezig. Ook begrepen ze niet waar de term arbeidsconflict vandaan kwam. Volgens haar mocht ik van mijn manager bij wijze van spreken morgen weer beginnen. Hoe anders is de toon ineens? Wie begrijpt dat nog? Enige wat ik ervan kan maken, is dat ze zich realiseren dat ze het arbeidsconflict juridsich niet hard kunnen maken en nu dus terug krabbelen. De advocaat die ik inmiddels in de hand heb genomen, bevestigt ook dat ze geen poot hebben om op te staan. Tja... volgens mij spelen ze een spelletje maar wil ik dit spel deze keer eens heel erg graag winnen.

Ook kreeg ik deze week een reintegratiebrief van mijn werk. Een brief die een maand langs allerlei mensen op werk heeft gezworven voordat deze uiteindelijk bij mij terecht kwam. De brieft bevestigt de afspraken die gemaakt zijn over mijn reintegratie en dat ik daarna terug keer op mijn oude functie (huh). Ook vermeldt de brief fijntjes dat ik wellicht door een op handen zijnde reorganisatie overtallig kan worden verklaard. Mijn vermoeden is dat ik overtallig zal worden verklaard. Dat lost namelijk alles op. Ze zijn dan toch van mij af maar het kost ze ook een stuk minder aan ontslagvergoeding/ compensatie. Ik val dan namelijk in het Sociaal Plan en daar staan hele harde afspraken in over compensatie. Dus grote vraag is nu of ik deze brief wel moet tekenen. Je begrijpt dat het hele pakketje met begeleidende vragen bij de advocaat ligt.

Rare dingen, bizarre ontwikkelingen en gemengde gevoelens dus. Aan de ene kant veel positieve feedack over mijn capaciteiten en aan de andere kant het getouwtrek op werk. Het is dan ook niet zo raar dat ik een vat van tegenstrijdigheden ben die het liefste rust in de tent wil na al die maanden. Het liefste wil ik de hele toestand met werk morgen op een nette manier beëindigen zodat ik eindelijk die rust weer kan hervinden. 

Ach ja en zo is er geen enkel saai moment in mijn turbulente leventje. Maar wat verlang ik weer naar saaiheid zeg. 

dinsdag 5 mei 2015

Vrijheid

Een van de mooiste woorden vind ik het woord vrijheid. Ik had dochterlief ook bijna Eleftheria genoemd wat vrijheid in het Grieks betekent en tevens ook een meisjesnaam is. Dat het onuitspreekbaar is voor de meeste mensen weerhield mij ervan. Vrijheid dus behalve een mooi woord ook heel belangrijk. Het is een groot goed als je in vrijheid kunt leven, dat je mag zeggen wat je wilt en dat je mag zijn wie je bent. Op veel plekken in deze wereld dromen mensen alleen maar van vrijheid. Sommigen ontvluchten hun land en laten dierbaren achter om elders in vrijheid te kunnen leven. Vandaag 5 mei vieren wij dat we 70 jaar in vrijheid mogen leven. 

Dat onze vrijheid niet vanzelfsprekend is, leerde ik van mijn oud-oom. Mijn oom was een verzetsheld. Alleen dat was iets waar hij bijna nooit over sprak. De enkele keer dat hij het over de oorlog had, zag je een intens verdriet. Toen ik een jaar 14 was, ontwikkelde een grote interesse voor alles wat er in de oorlog had plaats gevonden. Ik las alles wat los en vast zat. Ik keek ook naar menige documentaire en was gefascineerd om mensen te horen spreken over wat ze hadden mee gemaakt. Ik wilde daarom heel graag het verhaal van mijn oom horen. Het enige wat hij kwijt wilde, is dat hij vreselijke dingen heeft gezien maar ook vreselijke dingen heeft gedaan in naam van de vrijheid. Dingen, zei hij, die in vrijheid niet ongestraft waren gebleven. Hij vond het dan ook moeilijk dat mensen hem als een held neer zette omdat hij zichzelf niet zo zag. Hij had duidelijk moeite met de dingen die waren gebeurd. Hij had een grote minachting voor mensen die op scholen over hun verzetsdaden praten. Hij vond dat pochers die in realiteit niet veel voor het verzet hadden gedaan. Echte verzetshelden praten in zijn optiek niet over hun daden maar dragen dit in stilte met zichzelf mee. Tot aan zijn dood heeft hij er verder nooit met iemand over gepraat. Dat siert hem. 
Het was altijd een stille man met een enorm verdriet in zijn ogen. Tegelijkertijd was het ook een lieve man waar ik graag naar toe ging. Toen hij dus zo'n 15 jaar geleden overleed was ik intens verdrietig. Ik was mijn held een beetje verloren ondanks dat hij in mijn hart verder leeft.

Vrijheid. Geniet ervan, koester het en bescherm het. Het is zo waardevol. Vier het niet alleen vandaag maar elke dag. Veel mensen hebben ervoor voor ons gevochten, veel mensen hebben ervoor moeten lijden of hun leven moeten geven. Alleen voor hen al moeten we dus onze vrijheid vieren. Allleen vraag ik me dan af waarom dat dan slecht één keer per vijf jaar een officiele feestdag is. We zouden elk jaar dit moeten vieren maar er ook bij stil moeten staan. Voor hen die er zo hard voor hebben gevochten maar ook voor onze kinderen die wij in vrijheid willen zien opgroeien. En uit het diepste van mijn hart: dank je lieve oom voor alles... hoe moeilijk je het er ook mee hebt gehad je hele verder leven. Je hebt mij laten inzien hoe belangrijk vrijheid is. En daar ben ik je eeuwig dankbaar voor. 

maandag 4 mei 2015

Drukte om niks en een speciale (zon)dag

Er is al weer een week voorbij na mijn laatste blogje. Mijn leven staat niet stil en er is weer van alles gebeurd. Zo lijkt er ineens van alles in beweging te komen op banengebied. Er lopen meerdere dingen tegelijk en iedereen lijkt serieus geinteresseerd. Nu moet ik er alleen voor zorgen dat die interesse zich omzet in een aanbod. De maand mei zal in ieder geval de maand van de sollicitaties worden. Spannend maar ook hoopvol want het zou me de kans geven om alles achter mij te kunnen laten. Ik hoop zo dat ik die kans ook daadwerkelijk ga krijgen want dan zou er een brok spanning weg vallen.

Over spanning gesproken. De nacht van dinsdag op woensdag werd ik weer ontzettend ziek. Ik was misselijk en duizelig gecombineerd met een algeheel gevoel van slapheid. Ik heb zo ongeveer de hele woensdag in bed gelegen. Dat was ook het enige wat ik echt wilde die dag. 's Avonds ben ik met twee paracetamolletjes naar bed gegaan en wonder boven wonder ging het donderdag wel. Ik voelde me goed genoeg om te werken. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik mij daar waarschijnlijk naar toe had gesleept en mij nog liever naar huis had laten sturen dan dat ik me ziek zou melden. Dat laatste durfde ik namelijk echt niet. Bang voor de eventuele consequenties op werk. Het ging wel op werk. Het hielp mee dat er ontzettend rustig is: het was er bijna Zen-rustig. Eng bijna want dat ben ik niet gewend van mijn voormalige werkomgeving. Eenmaal thuis stortte ik in op de bank om daar ook niet meer van af te komen behalve dan voor het broodnodige. Dat algehele gevoel van malaise bleef tot zondag bestaan en sindsdien is het verdwenen. Althans volgens mij, volgens manlief ben ik nog steeds niet de oude. 

Zelf denk ik dat het weer een stress-reactie was omdat ik mij veel te druk maakte over het gesprek met de bedrijfsarts. Ik vreesde dat ik namelijk met een noodvaart zou moeten reintegreren nadat dit zo stellig door de arbeidsdeskundige in zijn rapport werd voorgesteld. Vorige week had ik dus het gevreesde gesprek hierover met de bedrijfsarts. In gedachten was ik er al dagen mee bezig en bereidde ik me mentaal erop voor dat ik dus sneller dan gewenst zou moet reintegreren. Aangezien ik op het moment supreme helemaal kan dichtklappen, bereidde ik het gesprek voor. Ik had nog net niet mijn oorlogsstrepen op mijn gezicht getekend maar ik was klaar voor de confrontatie. En wat schets mijn verbazing: de bedrijfsarts vond het ook veel te snel vooral toen hij ook nog eens hoorde dat ik weer ziek was en nog steeds erg moe en snel overprikkeld kan zijn. Ik mag dus in een rustig tempo reintegreren. Dat voelde als een enorme opluchting. Dus les voor de volgende keer is dat ik me niet zo druk moet maken. Al zal ik dat toch wel weer doen mij kennende.

En toen kwam er zondag. En zondag is normaal niets bijzonders maar deze zondag dus wel want het was de naamdag van dochterlief. Traditiegetrouw doen we dan altijd iets leuks. Meestal gaan we dan ergens naar toe. Vorig jaar zijn we bijvoorbeeld (met airmiles) naar de Efteling geweest. Dat vond ze toen zo leuk, dat we dat nu weer wilde doen (weer met airmiles) maar helaas gooide het weer roet in ons uitstapje. Dus maakte ik een superdeal met haar: zij mocht bepalen wat we die dag zouden gaan doen. Dus besloot ze dat ze de hele dag met mij wilde spelen. Vaderlief kwam er dus ontzettend makkelijk vanaf. Nou ik heb het geweten dat ze met mij wilde spelen want ze heeft ook alles uit de kast getrokken letterlijk en figuurlijk.  Ik heb drie poppetjes met strijkkralen mogen maken. En dan niet van die simpele poppetjes, nee van die poppetjes die je helemaal moet uittellen en dan ook nog met tig verschillende kleuren (zucht). Daarna moesten ze worden gestreken en en passant moesten de andere strijkkraal-figuurtjes die al even (lees weken) lagen te wachten om te worden gestreken, ook worden gestreken. Vervolgens wilde ze pannekoeken eten. Na de pannekoeken wilde Madam koekjes bakken en maakte ik van een restje bladerdeeg en een blikje knakworstje nog worstebroodjes. Toen mocht ik een lego-huisje voor de poppen maken om vervolgens met de poppen te spelen. Intussen was ik al bekaf en zij liep nog te stuiteren van blijheid en enthousiasme door het huis dingen te verzinnen. Manlief greep toen in en samen vertrokken ze naar boven om op youtube Griekse fimpjes te kijken. Ik zat beneden even bij te komen. Eenmaal beneden wilde dochterlief ook nog kleuren maar samen koken vond ze ook wel een goed plan. Na het avondeten vertrok zij niet lang daarna naar bed. Manlief mocht haar naar bed brengen want ik had inmiddels af gedaan ;-). Dus ik kon eindelijk op de bank ploffen om tot de conclusie te komen dat het doodvermoeiend is om een kind te zijn. 

Vandaag stond ik in alle vroegte op. Dus ik was een van de eerste op kantoor. Tegen 10 uur kwamen er twee collega's binnen druppelen en de rest was vrij. Een kleine twee uur later ging ik ook weer naar huis. Samen met dochterlief zijn we naar IKEA geweest. Ik heb een nieuw kussen. Ik kijk er nu al naar uit om daar vanavond mijn hoofd op te leggen.... heerlijk. Straks nog een aflevering van Those Who Kill en dan is het wel weer mooi voor vandaag. Morgen staat lekker naar buiten op het programma. Ik wil in een nabijgelegen bos/ park kijken of ik daar een leuke speurtocht of picknick kan houden voor het verjaardagsfeestje van dochterlief. Ze is pas in juli jarig maar je kunt nooit vroeg genoeg beginnen met de voorbereidingen. Nu hopen dat morgen de zon schijnt.