Pagina's

dinsdag 28 april 2015

Een schuld minder en andere beslommeringen

Sinds donderdag stond er een groot bedrag op mijn rekening. De bonus en salaris waren weer binnen. Daar waar veel collega's fantaseren over hoe ze hun bonus aan vakantie en andere (leuke) dingen uitgeven, droom ik van hoeveel ik hier mee kan aflossen. Vandaag was dan de dag van de extra aflossing. Een aflossing die ook meteen zoden aan de dijk zet want ik heb mijn creditcard afgelost. Ik ben dus verlost van één creditcard. Helaas staat op de ander nog een bedrag open. Erfenis van bepaalde uitgaven en deels ook mijn burn-out. Ook aan deze creditcard heb ik nog een leuk bedrag kunnen overmaken. Als de Belastingdienst nu ook mijn teruggave over 2014 snel terug betaald dan komt er daar weer een einde in zicht. En dan is het een kwestie om de creditcard alleen te gebruiken wanneer absoluut noodzakelijk ofwel als ik mijn vitamines bestel in de Verenigde Staten. Maar ik ben blij dat ik er weer iets is afgelost. Dus mocht ik ook mijn cadeautje uitpakken die ik van een lieve mede-blogster had gehad. Binnenkort ga ik heerlijk bubbelen in bad, ook al kan ik er natuurlijk ook gewoon mee douchen. Dank je lief Kruidig Meisje.

De rest van de week was vooral dochterlief goed bezig. Zo hoorde we dat dochterlief zo goede voortgang boekt met logopedie dat we voor de zomervakantie er mee kunnen stoppen. Ze moet na drie maanden nog wel een keertje terug komen om te kijken hoe het dan gaat maar verwachting is dat ze geen verdere hulp meer nodig heeft. Wie had dat vorig jaar rond deze tijd gedacht? 
Blijkbaar zat dochterlief in een goede flow vorige week. Ze zit namelijk ook weer in een ander badje bij zwemles. Ineens zag ik vanachter het raam van de kantine dochterlief naar het andere badje lopen. Het hele koppie straalde van trots want ze had weer een nieuwe sticker voor haar zwemboekje. Het is toch weer een stapje dichter bij haar zwemdiploma. Apetrots belde ze oma. Oma beloofde een cadeautje  dus de dag van dochterlief kon niet meer kapot. 


Ook moeders (of beter ik) had weer wat meer geluk. Ik werd uitgenodigd voor een tweede gesprek. Dus binnenkort moet ik alles uit de kast trekken om een verpletterende indruk te maken. Ook werd ik benaderd voor een interim klus die achteraf niets voor mij was. Op werk zag ik dat op mijn nieuwe afdeling een positie is vrijgekomen dus ook daar ga ik achter aan. Ik voel me bij deze collega's prettig. Er heerst een rustige, cooperatieve sfeer en dat doet me erg goed. Nu nog hopen dat ik vrijdag de gelegenheid krijg van de bedrijfsarts om rustig verder te reintegreren. 

Op gezondheidsgebied ging het helaas wat minder. Ik snotterde en proestte de hele week wat af. Ik heb nu nog een wattehoofd en helaas ook lichte oorpijn. Toch kon dat gisteren de pret niet drukken om naar de vrijmarkt te gaan of beter gezegd een paradijs aan speelgoed voor dochterlief. We kwamen thuis met wat vormpjes voor de strijkkralen en een spelletje. Vooral het spelletje is een doorslaand succes. Ook kocht ik een stapel boeken voor minder dan EUR10. Ik kan voorlopig vooruit. En voor dochterlief kocht ik nog een jurkje met vestje en een trainingspakje. Dochterlief deed nog fanatiek mee aan de spelletjes dus moe maar voldaan kwamen we 's middags thuis.

Kortom ik probeer me te concentreren op de positieve dingen en te leven van dag tot dag. Nu maar hopen dat ik dit positieve gevoel vast houd. 

dinsdag 21 april 2015

Reintegratieperikelen: houdt het nou nooit eens op?

Denk je alles wel te hebben gehad qua perikelen met de reintegratie, legt het rapport van de externe arbeidsdeskundige een bom onder het hele gebeuren. Heel kort door de bocht. Het rapport gaat uit van een arbeidsconflict. Eventuele fysieke en mentale klachten zijn slechts een uitvloeisel daarvan. Kortom ik kan binnen 6-8 weken weer volledig gereintegreerd zijn volgens hem. Na het lezen hiervan, kon ik alleen maar denken: "die vent is gek" of "hij heeft zich laten ringeloren door mijn werkgever die op een makkelijke manier van mij af wil". 

Ik heb inmiddels al een email gestuurd dat ik niet akkoord ga met de conclusie omdat er objectief medisch vastgesteld klachten zijn. De arbeidsdeskundige reageerde dat hij de reactie van mijn werkgever nog wil afwachten maar het jammer vond dat het rapport zo negatief werd ontvangen. Uit alles lijkt alsof de mening van mijn werkgever leidender lijkt te zijn dan die van mij. Vervolgens heb ik contact opgenomen met mijn rechtsbijstandverzekering. Ik moest alles indienen via een website. Dus dat heb ik maar meteen gedaan. Over een aantal dagen hoor ik meer van hen. Zucht, een hele diepe zucht.

Het jammere is dat ik met frisse moed aan mijn reintegratie ben begonnen. Hoe moeilijk ik het ook vind vanwege alle achterliggende onzekerheden, het is fijn dat mensen je een kans geven. Als het rapport wordt opgevolgd dan kan ik een rustige reintegratie wel vergeten. En dat vind ik heel erg. Alles bogen staan dus weer gespannen...... 

donderdag 16 april 2015

De eerste werkweek

Het zit er weer op mijn eerste week van reintegreren. Ik heb twee dagen twee uur gewerkt en ook nog daadwerkelijk iets gedaan. Volgende week werk ik twee dagen drie uur. Ik hoop dat dan mijn laptop ook klaar is zodat ik online kan. Ik kan dan mijn emails doorlezen of grootendeels weggooien want hoe relevant is dat nog na 6 maanden afwezigheid.

Het werken viel mee. Dat kwam deels ook doordat mij het gevoel werd gegeven dat ik heel erg welkom ben. Ze zijn oprecht blij met mijn hulp en leunen heel erg op mijn kennis. Het voelt goed die waardering want dat gevoel heb ik zo ontzettend moeten missen op mijn vorige afdeling. Ze bekommeren zich ook echt een beetje om me en ik werd meerdere malen op mijn hart gedrukt mezelf niet voorbij te lopen. Ook mijn tijdelijke manager wil de volledige reintegratie naar zich toe trekken. Te veel partijen vindt hij niet duidelijk en onrustig voor ons beiden en het compliceert het onnodig. Hij drukte mij op het hart om me daar dus geen zorgen om te maken. 

Al met al verliep de eerste week dus best goed. Alleen als ik onderweg ben naar werk of eenmaal thuis, ben ik niet om te genieten. Ondanks alle lieve mensen en hun bedoelingen heb ik het er enorm moeilijk mee. Ik ben bekaf als ik thuis kom. Het liefste wil ik dan even met rust gelaten worden om alles te verwerken. Lukt het niet om die tijd te vinden, dan ben ik overprikkeld. Dat resulteert weer in kleine en grote irritaties om niks. Ook de tranen zitten erg hoog en vloeien dan ook bijna elke dag. En slapen doe ik ronduit slecht of onrustig. Ik heb het er dus duidelijk moeilijk mee.

Vandaag sprak ik een collegaatje die ook een burn-out heeft en inmiddels bijna weer 100% werkt. Zij gaf aan dat het heel normaal is dat ik me zo voel. Zij had precies het zelfde en soms heeft ze dat nog. Ze waarschuwde me dat er nog heel veel dallen zullen komen maar dat er ook momenten zullen komen dat het beter gaat. Zelf gaf ze aan dat ze nog steeds niet helemaal de oude is en betwijfelt of ze dat ook ooit nog zal worden. Ik begreep meteen wat ze zei. Ik denk namelijk ook dat het een hele dunne, kwetsbare lijn zal blijven tussen mee kunnen draaien met de normale dagelijkse hectiek of terugvallen in een depressie. Alleen door goed voor mezelf te zorgen en mijn grenzen te bewaken zal ik aan de juiste kant van de lijn kunnen blijven of komen maar dat vergt wel een enorme inspanning. Nu ben ik daar nog duidelijk zoekende is en zak ik nog regelmatig in een depressieve bui. En dat hoort er ook bij. 

Al met al viel de eerste week dus mee. Toch ben ik blij dat ik de komende vier dagen thuis ben en in mijn eigen veilige cocoontje kan zitten. Ik kan me weer opladen voor een volgende werkweek en even doen alsof er niets anders bestaat dan mijn gezinnetje. 

woensdag 15 april 2015

Je kunt het maar 1x uitgeven

Je kunt je geld maar één keer uitgeven. Als je het dus doet, zorg dan dat het goed terecht komt. Dat is iets wat mij door mijn moeder altijd werd voor gehouden. Zij is een kei in het rondkomen van een minimum inkomen en kan daarnaast zelfs nog elke maand sparen. Ze is een dus een voorbeeld over hoe het eigelijk zou moeten. Jammer dat ik deze gedachte ergens gaandeweg mijn leventje ben verloren. 

Eind april krijg ik mijn (variabele) bonus uitbetaald. Ik heb het geluk dat dit best een aardig bedrag is. Dat is dan het voordeel van in de financiële industrie te werken hoe dubbel ik daar soms ook naar kijk. Nu wil ik dat ik dit bedrag zo goed mogelijk en efficient besteed. Dus ging ik na wat het beste zou zijn. Een deel gaat naar het betalen van de WOZ. Dat is onoverkoomlijk maar daarmee dus wel betaald. Het is tevens ook weer een zorg minder voor een jaar. Dan houd ik nog steeds een bedrag over die ik naar eigen inzicht kan besteden. Een deel zal naar de aflossing van de creditcard gaan. Er staan op twee kaarten een bedrag over. Ik kan er eentje volledig aflossen en de ander deels. Misschien zou ik daarna degene die in heb afgelost door moeten knippen en opzeggen. Eén kaart is toereikend. 
Dan zal ook de rekening van de pedagoge moeten worden betaald. Volgende week horen we haar bevindingen. Afhankelijk van het advies, laat ik het  dan daarbij. Mocht dochterlief echt hulp nodig hebben dan is het een ander verhaal maar uit de initiële feedback blijkt dit niet. 
Ook zal ik een deel van de rekening van de psychologe zelf moeten betalen. Ik geloof dat dit maar voor 75-80% wordt vergoed. Nu maar hopen dat ik niet eerst ook mijn eigen risico moet betalen want dan wordt het een duur grapje. Desondanks houden we dan nog een bepaald bedrag over. Ik denk erover om hiervan een klein deel aan wat leukere dingen te besteden. Ik heb ooit ergens gelezen dat ik je zo'n 10% aan jezelf moet besteden zodat je gemotiveerd blijft. Nu ben ik praktisch ingesteld dus streepte ik gaandeweg dingen af en bleven er een paar dingen over.


  • De kapper. Ik wil al hele lange tijd een keer de kapper. Het lijkt me heerlijk om keer wat aandacht aan mijzelf te besteden door mijn haar wat vlotter te laten knippen. Toch heb ik besloten dit niet te doen. Mijn moeder knipt mijn haar. Ze was vroeger lerares op de kapperschool. Mijn haar zit altijd goed als zij het doet, het is alleen wat klassieker geknipt. Daar is op zich ook niks mee. Dus zo bespaar ik ongeveer €35 uit.
  • Nieuwe schoenen. Zowel dochterlief als ik hebben een paar nieuwe zomerschoenen nodig. In mijn kast staan nog een paar gympies en twee paar slippers. Ik heb besloten dat ik voor mezelf geen nieuwe schoenen koop. Dochterlief heeft nog een paar open schoentjes en slippers staan van vorig jaar die gelukkig nog passen. Als ik dan nog een paar gympies koop voor de wat frissere dagen dan is zij ook weer klaar voor de zomer. 
  • Een houten bankje. Ik wil al jaren een houten bankje in de voortuin. Zo kan ik dochterlief in de gaten houden als ze buiten zou spelen. Alleen als zij buiten speelt dan is het vaak in de achtertuin. Gaat ze naar de speeltuin dan gaat een van ons mee want we vinden haar nog te jong om daar alleen naar toe te laten gaan. We hebben dan namelijk geen zicht op haar meer plus ze moet twee straten oversteken. Die ene keer dat ze dus voor buiten speelt, pak ik wel een tuinstoel. Dus zo bespaar ik ongeveer €40 uit.
  • Een hotelovernachting of vakantie. We gaan dit jaar niet op familiebezoek of vakanktie in Griekenland. Gezien de onzekerheid op werkgebied lijkt ons dat nu niet verstandig. Het gaat ons wel aan het hart want schoonouders hebben een zwakke gezondheid maar we kunnen het ons echt niet veroorloven. In plaats daarvan wil ik een paar dagen naar mijn moeder in Friesland gaan. Ik had bedacht dat het dan leuk zou zijn om naar Terschelling te gaan voor een dagje en desnoods een nachtje er aan vast te plakken. Leuk totdat ik naar de prijzen keek in het hoogseizoen. Een nachtje in een hotelletje is prijzig. Kamperen is geen optie want we hebben daarvoor niets in huis. Bovendien als je daar dan toch naar toe gaat, is het ook leuk als het enigszins mooi weer is. Die garantie heb je niet in Nederland. Dus hebben we het nachtje-weg geschrapt en gaan we er een dagtocht van maken. Althans we daar zin in hebben en de weeromstandigheden er naar zijn.
  • Verduisterende rolgordijnen. In de slaapkamer hangen nu een paar rolgordijnen die hun beste dagen hebben gehad. Er vallen na twaalf jaar gatjes in. Nu hangen er ook nog gordijnen dus op zich liggen we niet voor de hele buurt te kijk. Het is alleen niet zo donker met een lantaarnpaal pal voor het raam. En laat ik nu beter slapen als het echt donker is. Toch hebben we besloten deze aankoop uit te stellen. Misschien dat we in de uitverkoop er voor een leuke prijs tegen aan lopen. Zo niet dan doen we het er maar mee.
  • Een spacescooter. Dochterlief wil heel graag een spacescooter voor haar verjaardag. Het mooiste zou zijn als die roze is. In de winkel zijn die dingen rond de €129. No way dat ik zo veel geld voor zo'n ding ga betalen. Ook Marktplaats bied geen uitkomst want daar worden ze voor iets minder dan €100 tweedehands verkocht. Nog altijd veel te veel geld voor een ding die misschien maar een paar keer wordt gebruikt. In de buurt is een speeltuin waar ook die dingen staan. Daar kan ze er dus ook me spelen. Ze heeft bovendien een fiets, een gammele step en een skelter. Meer dan genoeg zou ik zo zeggen. Ze moet dus wat anders verzinnen. Geloof dat ze ook een konijn wil. Daar heb ik dan weer hele andere bezwaren tegen.
Wat gaan we dan wel doen?

  • Fietsen nakijken. De fiets van dochterlief rattelt een beetje. Ik heb nog een electrische fiets van mijn moeder met een halfdode accu in de schuur staan. Ik heb besloten om de fiets van dochterlief in ieder geval te laten repareren en een offerte te laten maken voor de electrische fiets. Valllen de kosten mee, dan laat ik de electrische fiets maken. Valt het tegen, dan wil ik weten hoeveel geld ik zou kunnen krijgen als ik het verkoop. De afspraak is inmiddels gemaakt.
  • Een dagje weg. Manlief wil al jaren naar het Rijksmuseum. Nu bieden ze ook workshops aan voor kinderen. We willen dus daar een keer naar toe in de meivakantie. Ook wilen we een keer naar het Linnaeushof waar we kortingsbonnen voor hebben.
  • Een nieuw kussen. Mijn kussen is simpelweg op. Elke avond prop ik dat ding net zo lang onder mijn hoofd totdat het enigszins ligt. Een goede nachtrust is belangrijk dus een nieuw kussen komt er binnenkort.
  • Nieuwe hakken en nieuwe rits. Ik heb twee paar laarzen die moeten worden gerepareerd. Er is niks mis mee met de laarzen behalve dan dat bij de ene de rits kapot is en bij de andere er nieuwe hakken onder moeten. Als dat gedaan is dan heb ik weer perfecte laarzen. Daar heb ik misschien nu niks meer aan maar het kan maar gebeurd zijn voordat de herfst weer terug keert. 
Dus zo werd er geschrapt en kwam ik uiteindelijk op een lijstje van nuttige dingen en tegelijkertijd uitgaven die ik aan mezelf kan verantwoorden. Misschien dat ik bij een kwekerij nog een paar plantjes voor de tuin koop maar dat kan ik ook van het weekbudget doen. Nu wij niet weg gaan deze zomer, vind ik het wel gezellig om naar  een beetje een groene tuin te kijken. Gelukkig zit dochterlief goed in de kleren voor de zomermaanden dus hoeven we daar niets meer voor te kopen. Die paar leggingen en t-shirts die wel nodig waren, heb ik inmiddels al gekocht. 

Ach en zo puzzelen we verder. Vroeger had ik alles gewoon gedaan zonder ook maar even aan de financiële consequenties te denken. Gelukkig heb ik inmiddels geleerd dat je dan niet goed bezig bent......

maandag 13 april 2015

Reintegratie, ziek kind en onverwachte kansen

Vorige week donderdag mocht ik voor het eerst weer naar werk. Althans het was nog niet de bedoeling dat ik daadwerkelijk iets ging doen. Eerst zouden we samen afspraken maken over de dagen en de uren dat ik zou komen en verder de werkzaamheden doorspreken. Na een uurtje stond ik weer buiten met een werkschema en een duidelijk idee over wat ik op mijn nieuwe werkplek zou gaan doen. Zij zouden ondertussen ervoor zorgen dat aanstaande dinsdag alles zou zijn geregeld qua IT en toegang zodat ik meteen kon beginnen. Ook werd afgesproken dat als ik ook maar enigszins voelde dat het te veel was of werd dat ik meteen aan de bel zou trekken. Ze wilde namelijk dat ik liever langer maar succesvol over mijn reintegratie deed dan dat ik dingen zou overhaasten. Ook vertelden ze dat ze het blij waren dat ik daar kwam werken. Klinkt goed zou je dus zeggen. Maar waarom barstte ik eenmaal thuis om het minste in huilen uit en was ik niet om te genieten? Manlief begreep er niets meer van in ieder geval. Hij verzuchtte dat alles mee was gevallen, dat ze ontzettend begripvol waren en dat ik het dus een kans moet geven. Ergens heeft hij ook ontzettend gelijk. Alleen ik heb het er enorm moeilijk mee met de reintegratie. Geen idee waarom eigenlijk. Het zou de onzekerheid zijn die mij parten speelt. Na de reintegratie is het vooruitzicht namelijk of terug naar mijn oude werkplek of een outplacement traject in. En dat vooruitzicht maakt me bloednerveus.

Andere optie is natuurlijk een andere baan. Daar ben ik druk mee bezig met wisselend succes. Het frustreert me enorm als ik niet wordt terug gebeld of gemaild. Zo wacht ik al twee maanden op een antwoord of ik door mag naar een tweede sollicitatieronde. Twee weken geleden kreeg ik als antwoord op mijn mailtje dat ze nog andere sollicitanten zagen en daarna een beslissing zouden nemen. Nog geen week later zag ik op LinkedIn dezelfde functie opnieuw geadverteerd. Dat zal dan wel het antwoord zijn. Ik verwacht dus niet meer veel van deze baan. Dan is er nog een andere baan waar het bedrijf vorig jaar zelf contact met mij heeft gezocht om te peilen of ik interesse had. Ik heb daar ook een gesprek gehad maar vervolgens werd er een reorganisatie aangekondigd. Een paar maanden later stond de positie weer open. Dus nam ik weer contact op met het bedrijf. Ik kreeg slechts een email met twee vragen waarop ik volmondig ja kon antwoorden. Je zou dus denken dat ze daar heel blij van zouden  worden. Maar nee, ik hoor niets meer. Gelukkig lopen er nog wel twee andere dingen dus nu maar hopen dat dit iets concreets wordt. Het hele sollicitatie-circus is stressvol en tevens ook zwaar beladen. Beladen omdat ik wanhopig op zoek ben naar een oplossing voor over ongeveer 5-6 maanden. 

Dus zo ging ik niet helemaal in balans met mezelf het weekend in. Een weekend die in het teken zou hebben moeten staan van het vieren van Grieks Orthodox Pasen. Alleen viel Pasen in het water. In de nacht van vrijdag op zaterdag werd dochterlief ziek. Ze gaf een paar keer over en de rest van het weekend heeft ze als een ziek vogeltje op de bank gelegen. Mama mocht niet al te ver van haar vandaan gaan want dan begon ze heel zielig te piepen om in vogeltermen te blijven. Zaterdagnacht lag manlief dus op het logeerbed en dochterlief sliep bij mij. Zondag brak bij manlief tot overmaat van ramp zijn voortand en had hij een schattig maar o zo scherp vampiertandje. Toch is dat minder als er een half professorische feestmaaltijd op je staat te wachten. Met moeite heeft hij kunnen eten maar uiteindelijk brak zijn tand nog verder af ondanks dat hij heel voorzichtig deed. Ondertussen was ik mijn reintegratie en leven aan het overdenken. Ik deed weer ik waar goed in was: alles tot op het bot analyseren en intussen dromen van een lunchroom/ cateringbedrijfje/ logies en ontbijt in het noordelijke puntje van Friesland. Aan het einde van het weekend was dochterlief nog steeds ziek en ik had in gedachten de schuur en het achterhuis van het huis van mijn moeder verbouwd. Ik had ook al de menukaart klaar. In gedachten kon ik zo beginnen als de financien geen issue waren. 

Vanochtend begon de dag eerst met een belrondje. Dochterlief werd ziek gemeld en voor manlief werd een afspraak bij de tandarts gmaakt. 's Middags deed ik een paar boodschappen en deed ik een halfslachtige poging in het huishouden. En toen ineens ging de telefoon. Iemand die ik al een tijdje probeerde te bereiken om te spreken over een mogelijke baan belde terug. Morgen gaan we koffie drinken..... dus wie weet. Ze zoeken bijna veertig mensen de komende tijd. Dus hopelijk is er een leuke baan voor mij erbij. Die middag sprak ik ook nog de headhunter waar ik inmiddels ook aan het bestand ben toegevoegd. Hij gaat me voorstellen ergens. Hij gaf me ook meteen een paar tips voor mijn koffie-gesprek. En morgen is mijn eerste echte werkdag. Twee uurtjes op dinsdag en donderdag. En ze zijn hardstikke blij met mij... dat geeft dan toch ook weer een goed gevoel. Nu nog even dat onzekere stemmetje een halt toeroepen die alles zo zwart-wit laat zien. Dan wordt het misschien nog ooit wat met mij. 

dinsdag 7 april 2015

Paasweekend, toekomst en groep 3

Het Paasweekend kwam, zag en vloog voorbij. Op vrijdag vertrokken wij naar Friesland om een paar dagen bij mijn moeder door te brengen. We hadden prachtig weer dus zijn we heerlijk gaan uitwaaien en wandelen op het Wad. Niets zo ontspannend dan de geur van de zilte zee opsnuiven.  Niets leuker om te zien hoe enthousiast dochterlief kon reageren op de roze en gele schelpjes. Het was heerlijk ontspannend om een paar dagen door te brengen in een halfslapend dorpje. Op zaterdag zijn we nog eventjes naar Dokkum geweest. Daar bezochten we de bakkerij waar mijn opa als jongetje heeft gewerkt. Met een mierzoet suikerbrood stapte we weer naar buiten. Ik vond het jammer om weer naar huis te gaan. Het deed me goed om even weg te zijn van alle hectiek en de dagelijkse beslommeringen. Ik overweeg om in de zomer een weekje naar mijn moeder op vakantie te gaan. Dochterlief kan daar heerlijk spelen en in de buurt zijn er genoeg leuke uitstapjes te bedenken. Zo lijkt het mij erg leuk om een dag naar Terschelling te gaan en het eiland op de fiets te gaan ontdekken.

Ook kreeg ik een idee daar. Als alles mislukt op banengebied, dan zou ik in de schuur van mijn moeder een kleine lunchroom kunnen beginnen. Het is een heel toeristisch dorpje waar amper iets van horeca is. Mijn moeder voegde er enthousiast aan toe dat als een deel van het achterhuis wordt verbouwd, ik dat als logies en ontbijt zou kunnen verhuren. Ik zou daarnaast kinderkookworkshops kunnen doen of voedingsadvies kunnen geven. Ergens wil ik nog steeds graag voedingsdeskundige worden. Mijn moeder straalde in ieder geval. Zij zou dan in haar vakantiehuisje willen gaan wonen. Het zou financieel geen vetpot zijn maar het zou wel een enorme vrijheid opleveren. Dus ik houd het als optie in mijn hoofd. 

Eenmaal thuis zakte ik weer een beetje in de put van mijn vele gedachten. Ook al heb ik van alles in gang gezet ik blijf me zorgen maken. Onzekerheid is voor mij killing. Deze week moet ik gaan beginnen met reintegreren. Donderdag zitten we samen en dan maken we afspraken. Die week daarna ga ik aan de slag. Een week later dan de bedrijfsarts wilde. Alleen de manager kon niet eerder. Ik blijf tegen mezelf zeggen dat ik de tijd in mijn voordeel moet laten werken. Het is alleen een schrale troost. De gedachte om weer ye gaan werken, maakt me ook onrustig en opgejaagd. Deels komt dat door de onzekerheid, deels omdat ik een hele nieuwe start ergens anders wil. 

Vorige week heb ik ook nog een gesprek gehad met de juf op school. Ze verontschuldigde zich nogmaals. Ze had erover nagedacht en ze begreep dat het wel een beetje veel voor ons was geweest. We hebben het uitgesproken en dat voelt goed. Ze vertelde meteen dat dochterlief wel naar groep 3 gaat. Ze gelooft namelijk niet dat we haar ermee zouden helpen om haar een jaar extra te laten kleuteren. Ze doet namelijk alles wel goed als je met haar in de klas werkt maar als ze het naar papier moet vertalen, zoals bij de Cito, lijkt er iets mis te gaan. De juf begrijpt dat niet en wij ook niet. Dus vandaag gaat de pedagoge dochterlief observeren. Ik ben benieuwd. 

Ach en zo lopen de dingen hier......