Pagina's

donderdag 19 februari 2015

Reintegreren: we gaan extern.

Vanochtend had ik een telefonische afspraak met de bedrijfsarts. In de tussenliggende tijd was er op het zoeken naar mogelijkheden om te reintegreren het een en ander voorgevallen. Ik vatte het in het kort samen en vertelde ook hoe ik het had ervaren. Hij was not amused dat zijn advies van "reintegreren op een andere werkplek" initieel niet was opgevolgd en dat er beweerd was dat toch integreren op de eigen werkplek door hem akkoord was bevonden. Zoals ik al had verwacht, was dit dus niet waar. Hij vond het hele proces te moeizaam lopen. Ik stelde me cooperatief en flexibel op terwijl ze op het werk het onnodig complex maakte. Dus hij wil nu dat er een externe arbeidsdeskundige wordt ingeroepen. Intussen heb ik weer 4 weken respijt gekregen. 

Het voelt goed dat hij zo daadkrachtig optreedt en dat hij mijn belangen goed behartigt. Het voelt tegelijkertijd ook eng dat er nu een externe bij moet worden gehaald omdat zij er zo'n zooitje van maken. Het is best heftig dat we dit niet samen in goed overleg kunnen oplossen en dat het nu zo moet escaleren. Ik moet dit nog even verwerken en realiseren dat ik niets maar dan ook niets verkeerd heb gedaan. Eigenliijk doe ik alles goed. Ik weet dat diep van binnen maar ik moet het toch accepteren. Ik vind het namelijk best heftig dat er een externe deskundige moeten worden ingeroepen voor advies. Alleen de bedrijfarts heeft er genoeg van dat er zo slordig met mij wordt omgesprongen. Ergens heb ik de sympathie gewonnen van de bedrijfarts want hij eindigde het gesprek met houd je haaks. Dat voelde goed aan. Misschien zou ik eens bij hem in de leer moeten voor het stellen van grenzen ;-).

Soms wenste ik dat ik een buffer had die toereikend was om mijn baan op te zeggen of dat ik het lef zou hebben om mezelf te laten uitkopen. Mijn gevoel zegt dat zowel mijn werkgever en ik klaar met elkaar zijn en we beter afscheid van elkaar kunnen nemen. Alleen geld he... dat heb je toch nodig om te leven. En laat geld nu net iets zijn wat ik niet voldoende heb om zo'n gewaagde keuze te nemen. Bovendien waarom zou ik het ze te makkelijk maken? 

Vanmiddag heb ik een sollicitatiegesprek in Amsterdam. Ik ga daar ontspannen naar toe want mijn hart ligt bij de andere baan. Het is alleen fijn om eventueel nog iets anders achter de hand te hebben. Mijn enhousiasme voor de andere baan groeit met de dag. Ik hoop zo dat ik dit straks kan overbrengen in mijn gesprekken. Ik ga proberen zo dicht mogelijk bij mezelf te blijven. Als ik hiermee mijn zenuwen onder controle kan houden, dan hoop ik een verpletterende indruk te maken. 

Toch zal ik blij zijn als deze toestand achter de rug is. Ergens ben ik ook "blij" dat dit mij is overkomen/ overkomt want ik heb de laatste 4 maanden nog nooit zo veel over mezelf geleerd. Dat is iets waar ik de rest van mijn leven profijt van zal hebben en dat niemand van mij afpakt. Dus het is beter om van iets wat in eerste instantie negatief is, iets positiefs te maken want daar put je veel meer kracht uit. Voor zover mijn wijze les ;-).

6 opmerkingen:

  1. Ik heb als werkgever veel zenuwachtige sollicitanten gezien. Dat is best lastig, omdat je als gesprekspartner moet inschatten of iemand zenuwachtig is, of gewoon "van nature" wat houterig. Weet iemand echt geen antwoord op de vraag of zijn het de zenuwen...
    Daarom geef ik je graag de tip om meteen aan het begin van het gesprek te vertellen dat je zó enthousiast bent over de baan, dat je er goed zenuwachtig van bent. Natuurlijk moet je je zenuwen niet steeds opnieuw benoemen in het gesprek, want dan wordt het misschien als smoesje gezien. Maar gewoon even vertellen dat je normaal niet zo loopt te stamelen is helemaal niet raar. Hóe je dat gaat vertellen kun je zelfs gewoon voorbereiden, door het hardop te zeggen. Vandaag bijvoorbeeld. Gewoon twintig keer opnieuw vertellen, steeds in iets andere bewoordingen zodat het geen van buiten geleerd lesje wordt.

    Ik oefen vaan nog steeds hardop, want als zelfstandige is eigenlijk ieder gesprek met een potentiële opdrachtgever een soort sollicitatiegesprek. Gelukkig gaan mijn oefeningen niet meer over zenuwen, maar zijn ze meer inhoudelijk van aard ("Hoe zeg ik in twee zinnen dat ik de vrouw ben voor deze opdracht en niet mijn concurrenten?")

    Verder wil ik je opnieuw even laten weten dat je écht alles goed doet in je reïntegratietraject.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heel veel succes net de sollicitatie!!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Heel veel succes net de sollicitatie!!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mocht je werkgever van je af willen, moet hij dan niet een flink afkoop bedrag neerleggen? Misschien de moeite waard om op aan te sturen als je weet dat je toch wel ergens anders kunt werken. Julia

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het zou inderdaad een flink bedrag zijn. Genoeg ook.om.ineens van mijn schulden af te zijn. Ik vind het alleen nog al wat om te doen.

      Verwijderen
  5. Met elk blog zie ik je sterker in je schoenen staan. Je doet het goed, en je gaat goed. Je kunt deze koers rustig vasthouden, echt!
    En rustig doorsolliciteren natuurlijk, want uiteindelijk zoek je een goede plek voor jezelf. Wie weet hoe je baas nog reageert als je praat over vertrek, daar schijnen soms bijzondere gesprekken van te zijn.

    BeantwoordenVerwijderen