Pagina's

donderdag 15 januari 2015

They are not into you....

Toen ik net met een burn-out thuis kwam te zitten, werd ik benaderd voor twee banen. Ik was licht verbaasd want het waren twee banen die perfect bij mij passen. Ik gaf dus aan dat ik op zich wel interesse had in de baan. Inwendig maakte ik een klein vreugdesprongetje want als ik geluk had zou ik binnenkort misschien een leukere baan hebben en ik hoefde niet meer terug naar mijn oude werkgever. Dus ik stuurde mijn c.v. nadat eerst wat over en weer emailen.

Beiden leken nog enthousiaster te worden toen ze eenmaal mijn ervaring zagen. Ik werd uitgenodigd voor een telefonisch sollicitatiegesprek (recruitment vindt plaats in Londen). Ook deze eerste gesprekken gingen goed dus ik zou worden voorgesteld bij de hiring manager. Voor de baan in Amsterdam werd ik weer uitgenodigd voor een gesprek. Voor de baan in Brussel moest ik een formulier invullen die van het bedrijf afkomstig was. Ik heb het sollicitatiegeprek voor de baan in Amsterdam doodziek aan de telefoon gedaan. Het kostte me al mijn energie maar ik legde aan het einde van het gesprek tevreden op want het leek goed te gaan. Vervolgens was er een oorverdovende radiostilte van beide banen.

Nu zaten er de feestdagen tussen dus dan ligt alles weer een beetje stil. De eerste week van januari besloot ik dus om de sollicitaties op te volgen. Uit Amsterdam kwam als feedback dat de hiring manager op zich wel enthousiast was maar (een maar is nooit goed) hij wilde graag nog wat meer c.v.'s zien. Van de baan in Brussel kreeg ik geen antwoord op mijn email dus ik besloot te bellen. De headhunter ofwel recruiter gaf aan nog niks te hebben gehoord. Ik wilde hem toeroepen dan pak je die telefoon op en dan ga je er achteraan. Hoe dan ook hij zou mij in de loop van de dag bellen. Ik zit nog steeds te wachten. 

Inmiddels heb ik er schoon genoeg van. Ik heb niet het idee dat er nog iets uit deze twee banen kan voortvloeien. Ik heb naar de headhunter voor de baan in Brussel vandaag een email gestuurd dat ik begin volgende week een antwoord wil hebben. Zo niet dan ben ik niet mee beschikbaar en wil ik dat hij mijn papieren verwijderd uit zijn database. Ik wil het zelfde doen voor de baan in Amsterdam. Drie maanden duurt te lang en ik wil ook geen tweede of derde (of wat dan ook) keuze zijn. Mijn trots steekt dan ook de kop op. En ook zingt iedere keer het zinnetje door mijn hoofd they are not so into you anymore. 

Inmiddels ben ik verder gaan zoeken. In december heb ik nog gesolliciteerd naar twee andere banen. Ook daar heb ik niks meer van gehoord. Vandaag contact gezocht met een van de werkgevers en daar wacht ik nu op een antwoord. Van de andere kan ik niks meer vinden dus ik verwacht daar niet veel meer van. Ook hierin heb ik niet zo heel veel vertrouwen meer. Er zijn maar weinig banen die ik echt interessant vind. De leuke banen zitten allemaal in het buitenland en dan vooral in Zwitserland. Ik ben dus nu aan het bedenken hoe ik daar een voet aan de grond krijg want uiteindelijk zouden wij daar heel graag willen wonen. 

Toch moet ik eerst mijn wonden likken voordat ik verder kan want ik ben momenteel even erg teleurgesteld in hoe het nu loopt. Waarschijnlijk moet ik daarvoor eerst duidelijkheid hebben over die twee banen.

Wat me uiteindelijk het meeste frustreert in dit alles, is dat men tegenwoordig niet eens meer het fatsoen neemt om met een kandidaat contact op te nemen. Is dit inherent aan het huidige tijdperk waar we in leven? 

7 opmerkingen:

  1. Ben het met je eens dat het onfatsoenlijk is dat men niets van zich laat horen, maar dat is al zeker vijf à tien jaar de trend, dus ik zou me daar niet druk om maken, doen zij ook niet!

    Moet je niet eerst helemaal herstellen voor je aan het solliciteren gaat of denk je dat juist een nieuwe baan helpt bij je herstel?
    Stel je had een van de gewenste banen gekregen, denk je dan niet dat jouw huidige werkgever raar zou hebben opgekeken als je ontslag had genomen om er achter te komen dat je dit allemaal in de ziektewet gedaan hebt? Iets in mij zegt dat dit niet de juiste weg is, maar misschien zie ik het helemaal verkeerd. Ik heb zoiets gelukkig nooit bij de hand gehad.

    Succes in ieder geval bij je herstel en het vinden van een voor jou passender baan.
    Emigreren naar Zwitserland, B&B beginnen, restaurantje?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik moet in februari weer beginnen met werken. Ik heb ook erg getwijfeld of terwijl ik ziek thuis ben wel met die banen bezig zou moeten zijn. Ik heb het daar uitgebreid met mijn psychollog over gehad. Mijn grootste probleem is mijn huidige werk. Ik voel me daar niet thuis. Het zou voor mijn herstel beter zijn als ik daar weg kan. Mijn manager en ik hebben het ook wel eens erover gehad dat een kleiner bedrijf of team beter bij mij past. Het zou voor hem dus niet als een complete verrassing komen. Kortom ik wil daar graag weg. Tja en een B&B is mijn ultieme droom maar nog het liefste in Griekenland.

      Verwijderen
  2. Is het mogelijk dat de werkgevers na jouw sollicitatie bij jouw huidige baas hebben geinformeerd? Dit omdat een kennis van mij ook in de ziektewet solliciteerde, deze eventuele nieuwe werkgever nam echter contact op met zijn baas. Een ziek iemand wilden ze niet hebben. Julia

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Geen idee of ze dat hebben gedaan. Dat idee heb ik niet maar je weet natuurlijk nooit.

      Verwijderen
  3. Zeker niet netjes! Helaas gebeurt het tegenwoordig heel vaak :( Mijn vader krijgt ook totaal geen reacties op zijn sollicitaties, bijvoorbeeld.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Irritaaaaant! Ja, als je een serieuze gegadigde bent en je hebt ze gesproken, geef dan effe een berichtje. Was hier ook. Kijk, dat je niet elke persoon die verplicht moet solliciteren en daarom een lulverhaal schrijft persoonlijk hoeft te bedanken okee, maar... ja, ik snap die boertigheid ook niet.
    Ik hoop zo van ganser harte voor je dat je niet meer (of hoogstens om gedag te zeggen. En ooh, die B&B in Griekenland... als dat eens zou lukken!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat vervelend inderdaad! Ik kan me je teleurstelling indenken. En het is inderdaad niet netjes van ze dat ze je niet netjes even op de hoogte houden van de stand van zaken.

    Ik zou zeker ook vragen waarom na het eerste enthousiasme ze zijn afgehaakt. Weten waarom geeft rust, en bovendien weet je dan voor een volgende keer misschien waar je op kunt letten?

    En die headhunter vind ik ook niet goed werken!

    Huisvlijt

    BeantwoordenVerwijderen