Pagina's

woensdag 4 november 2015

Zo heb ik me even daarop verkeken.

Zo heb ik mij even verkeken op mijn baan. Leuke inkopper he. Het is echter wel de gedachte die de laatste weken al een aantal keren door mijn hoofd is geschoten. Ik dacht vooraf dat ik in een vrij rustige omgeving zou komen waar ik tijd zou hebben om dingen structureel aan te pakken. Deels werd dat ook ingegeven door een opmerking van de recruiter in het sollicitatie-traject. Hij dacht namelijk dat ik overgekwalificeerd was voor de baan. Die opmerking kleurde mijn beeld van de baan dus aardig. Het heeft er zelf toe bij gedragen dat ik nog lang met andere lopende sollicitaties ben door gegaan. Realiteit is echter anders.

Een typische dag is een bomvolle agenda met afspraken, mensen die met vragen langs komen en tussen de bedrijven door probeer ik nog wat werk te doen. Ik word een beetje geleefd naar de waan van de dag. Intussen lopen er ook allerlei onderzoeken die ontzettend veel tijd kosten om op een goede manier te doen. Structureel aan dingen werken is er dus weinig bij.

Het werk neemt mij soms zelf zo in beslag dat het mij 's nachts in mijn slaap nog achtervolgt of dat ik een paar uur wakker lig en mijn werk lig te overdenken. Jammer genoeg heb ik de helderste momenten wanneer ik dus eigenlijk zou moeten slapen. Het zal er allemaal wel mee te maken hebben met dat ik dan eindelijk de tijd en rust neem om de dingen te verwerken. 

Gelukkig vind ik mijn baan leuk en dan in echt leuk. Ik word gewaardeerd en ik heb behulpzame en gezellige collega's. Alleen ik ben wel een éénpitter waardoor veel bij mij komt te liggen. Nu is grenzen aangeven mijn grootste struikelblok. Blijkbaar is deze baan dan toch voor een reden op mijn pad gekomen want ik leer in sneltreinvaart te delegeren. Iets wat voor iemand die zich te verantwoordelijk voelt en het moeilijk vindt om dingen om los te laten een hele prestatie is. Zo zie je maar weer dat dingen gebeuren om een reden. Blijkbaar moest deze baan op mijn pad komen om te leren los te laten. Doe ik dat niet dan verzuip ik namelijk binnen de kortste tijd onder een berg werk.

Nu zou ik natuurlijk er ook voor hebben kunnen kiezen om 's avonds thuis nog even achter mijn laptop te kruipen om zo achterstanden weg te werken. Ik doe dat bewust zo goed als nooit.  Ik ben namelijk na een werkdag heel hard toe aan mijn rust. Ik moet alle prikkels van de dag verwerken door even iets heel anders te doen. Bovendien denk ik dat ik daardoor ook een verkeerd signaal af geef. Zo lang ik alles maar via doorwerken in de avonden en de weekenden probeer op te lossen, zal er niemand zijn die misschien denkt dat er een poppetje bij moet komen. Dus ik leg dus tussen een duidelijke grens tussen thuis en werk. En uiteraard geldt hier wel bij uitzonderingen daargelaten. Soms kan het niet anders.

Ach en zo zit ik inmiddels al weer volop in het werk. Wie had dat een jaar geleden gedacht? Ik niet. 

zaterdag 17 oktober 2015

Buzz-woorden van de maand: gratis en verandering

De buzz-woorden hier in huis zijn de laatste tijd verandering en gratis. Vooral dat laatste woord doet het erg goed bij DL. Ze lijkt zich ineens bewust te worden dat dingen geld kosten. Dus toen ze de speelgoedgids van een bekende speelwinkel door bladerde, hoorde ik haar iedere keer roepen "ooh dat is heel goedkoop maar een paar euro" of "ooh dat is heel duur". Om haar namelijk beetje een idee te geven van prijzen, had ik namelijk aangegeven dat alles met meer dan een cijfes voor de komma duur is. Uiteraard is dat ook relatief maar ergens moet je toch beginnen. De verwachtingen zijn dus nu enigszins gemanaged voor de komende feestdagen;-). Ergens heeft ze ook geleerd dat je blut  kan zijn. Ze begrijpt dan dat je of geen geld hebt of dat de bodem toch wel heel erg in zicht is en dat we dus slim met ons geld om moeten gaan. Dat is fijn natuurlijk maar dat kan ook tot een beetje genante momenten zorgen als ze net iets te hard in de winkel roept "ooh je bent blut" als ik aangeef dat ik daar geen centjes voor heb (of niet aan wil uitgeven). Op zulke momenten zou je toch wensen dat ze iets minder bewust is.

Ook het woord gratis bekt lekker. Zo weet iedereen inmiddels bij de Kringloop dat ze de mand met rommeltjes zo leuk vindt omdat het gratis is (zucht). En toen ik een zak marseillezeep-korrels mee kreeg op een marktje, heeft ze de verkoper ook een paar keer uitgebreid bedankt omdat we dit gratis mee kregen. De goede man vond het wel geinig. Wij achteraf ook ;-).

Inmiddels heeft ze ook allerlei manieren gevonden om geld te verdienen. Zo moet ik geld in haar spaarpot stoppen als ik een keer vloek. Ik had dat  een keer in een subliem moment bedacht omdat ik het niet zo chic vindt staan als een kind van 6 jaar vloekt. Alleen is ze bijdehandt genoeg om mij erop te wijzen dat ik dat ook wel eens deed. Dus nu staat er een geldboete op. Ik stop geld in de spaarpot en ik haal eruit als zij dat doet. Inmiddels is haar spaarpot al aardig vol aan het raken want vooral in het verkeer floept er bij nogal eens spontaans iets uit. Kortom het ontbreekt haar niet aan ondernemersgeest.... mag ze er ooit maar heel veel geld mee gaan verdienen.

En dan het andere woord verandering. Ik ben dus van baan veranderd. Die verandering had dus financiële gevolgen omdat ik nu iets minder verdien (wel harder werk maar met plezier). De verandering van baan had ook financiële gevolgen want de personeelscondities kwamen te vervallen. De gevolgen voor de hypotheek heb ik weten te beperken door rentemiddeling aan te gaan. Desondanks betaal in binnenkort aanzienlijk meer voor mijn huis. De verhuisplannen zijn er nog steeds. Alleen ik heb een jaarcontract en zonder intentieverklaring krijg ik nergens een hypotheek. Nu denk ik dat ik die verklaring wel kan krijgen (hoop ik) want ze zijn heel erg tevreden over mij (joepie). Alleen het ontbreekt me aan de energie om naar een ander huis te gaan kijken en mijn huis te koop te zetten. Dus misschien dat de verhuisplannen op een iets langere baan worden geschoven. Alleen per 1 januari 2016 vervalt bij mijn nieuwe werkgever het recht op hypotheekvoordeel voor medewerkers. Ik wil alleen geen overhaaste beslissingen nemen. En ach misschien ben ik zonder korting ook wel beter af... ik ben dan in ieder geval een stuk flexibeler met het veranderen van baan als ik dat mocht willen want mijn woonlasten blijven dan hetzelfde.

En ook hebben we dochter op een andere judoschool gedaan. Maandenlang liep ML al te mopperen op de manier van lesgeven. Hij vond het allesbehalve goed. Voor de judo-kenners ML heeft een vierde dan dus hij weet wel wat van judo. Hij is een paar keer gaan praten met de leraren daar maar het mocht niet veel helpen. Dus namen we een drastische beslissing, we haalden DL van judo af en gingen ergens anders kijken. Die andere school was een verademing: wat een verschil en wat een goede lessen. Dus elke zaterdagochtend stappen we nu in de auto om DL om haar 15 km verder naar judoles te brengen. Gelukkig vond ze daar meteen een ander meisje waar ze het goed mee kon vinden en ze vindt het daar zelf ook leuker. Ze komt iedere keer met een stralend koppie van plezier naar buiten terwijl ze voorheen het maar niks vonden. 

Inmiddels is DL ook uit haar peuterbed gegroeid. Dus ook daar moest vervanging voor komen. Na een paar dagen MP te hebben afgestruind, vonden we een prachtig bed. Het was misschien niet de hoogslaper die zij zo graag wilde, maar dit bed is ook mooi. En ik vind het ook wel een fijn gevoel om te weten dat ze midden in de nacht er  niet uitknikkert. Nu nog een matras en dekbed en dan kan ze in haar nieuwe bed gaan slapen.

Ach ja en zo modderen we hier verder aan. Met hopelijk veel gratis dingen ;-) en iets minder veranderingen. 

dinsdag 22 september 2015

Weer terug bij mezelf

Inmiddels werk ik al weer vijf weken in mijn nieuwe baan. En ik heb het er naar mijn zin. Ik ga nog net niet elke dag fluitend naar mijn werk (je moet niet overdrijven) maar veel scheelt het niet. Vanaf dag 1 voelde het alsof ik in een warm bad terecht kwam. Ik kon al snel dingen oppakken waardoor ik ook meteen iets kon toevoegen en mijn meerwaarde kon laten zien. Dat wat ik tot nu heb gedaan wordt gewaardeerd en dat voelt zo fijn. Inmiddels zit ik dus tot over mijn oren in het werk. Heel soms word ik overvallen door een paniekmomentje. Dan word ik overvallen door de hoeveelheid werk en weet ik even niet meer waar ik moet beginnen. Ik heb namelijk de eigenschap dat ik alles heel erg goed wil doen en ik kan nu eenmaal niet alles doen. Uiteindelijk realiseerde ik me dat ik in mijn overleg met mijn manager duidelijk mijn grenzen moet aangeven. Is hij het niet eens mijn prioriteitsstelling dan trekt hij automatisch wel aan de bel. Dat heeft hij nog niet gedaan dus so far so good.

Het enige nadeel is dat ik elke avond bekaf ben. Ik val als ik mijn kussen voel als een blok in slaap om in de ochtend wakker te worden in half comateuze toestand. Gelukkig blijf ik niet in die toestand hangen maar het duurt wel even voordat ik echt wakker ben. In het weekend slaap ik meestal het klokje rond. Was ik voorheen nog redelijk actief 's avonds. Nu ben ik blij als ik op de bank kan ploffen en even helemaal niks hoef te doen. Ik houd mezelf maar voor dat het een kwestie van wennen zal zijn. 

Ondanks de vele nieuwe indrukken en de vermoeidheid ben ik vooral blij met de nieuwe baan. Het geeft me weer positieve energie en ik vind het weer leuk om dingen aan te pakken en in te verdiepen. Hoe groot en schril is het contrast met vorig jaar. Ik was toen een wanhopig hoopje mens die zich probeerde staande te houden in een onhoudbare situatie. Ik kan me nu bijna niet meer begrijpen dat ik het zo lang heb volgehouden. Ik ben nu vooral blij en opgelucht om te weten en te ervaren dat het ook heel anders kan.  

Maar goed het lijkt erop dat ik eindelijk op mijn plek zit. Ik zit inmiddels weer goed in mijn vel. Als ik nu binnenkort ook weer wat meer energie krijg dan ben ik een heel tevreden en gelukkig mens. Wie had dat vorig jaar rond deze tijd gedacht? Ik niet in ieder geval. 

vrijdag 28 augustus 2015

Vrienden voor het leven

Vorig jaar zat dochterlief in een combi-klas groep 1/ 2. Na een paar weken viel thuis al vaak de naam van een meisje die net aan haar schoolcarriere was begonnen. Binnen een hele korte tijd ontstond er een hele nauwe band tussen de twee meisjes.Dochterlief maakt tekeningen voor haar vriendin, is oprecht bezorgd als ze een keertje niet op school is en bekommert zich om haar welzijn.  Onafscheidelijk waren ze en zijn ze. Als je ook foto's van ze samen ziet op school, dan zitten ze steevast naast elkaar. 

Nu schelen de dametjes exact een jaar in leeftijd. Dochterlief is inmiddels 6 jaar en vriendinnetje is 5 jaar. Dus aan het einde van het schooljaar was het dus onvermijdelijk dat ze in het nieuwe schooljaar niet meer bij elkaar in de klas zouden komen. Vriendinnetje realiseerde zich dat eerst niet maar dochterlief des te meer. Ze vond het vreselijk dat ze haar BFF moest missen. Dat een andere vriendin wel bij haar in de klas kwam, was een schrale troost. Als het aan dochterlief lag had ze de ene vriendin met liefde voor haar BFF geruild. 


Afbeeldingsresultaat voor bff
Tijdens de vakantie speelden de dames regelmatig met elkaar. Toen oma een paar vrijkaartjes had gewonnen voor de Apenheul, mocht dochterlief kiezen met welke vriendin ze daar naar toe wilde. De keuze was snel gemaakt. Dat kon natuurlijk maar één iemand zijn: haar BFF met haar moeder. De dames  hebben samen een topdag gehad waar veel werd geknuffeld maar ook regelmatig werd gekibbeld en gekat. Aan het einde van de dag werd er nog uitgebreid geknuffeld voordat ze afscheid konden nemen. 

Op de eerste schooldag hebben ze elkaar lopen zoeken. Er zijn twee schoolpleinen (voor en achter) en helaas speelden ze die dag niet op het zelfde plein. Dit blijkt ook standaard te zijn dus alleen bij het overblijven zien ze elkaar soms. Op zo'n moment hebben ze dan ook nog alleen oog voor elkaar. 
Afgelopen woensdag waren dochterlief en BFF alle twee uitgenodigd op een feestje. Via WhatsApp werden fotootjes verstuurd van het feestje en wie zaten er standaard naast elkaar: dochterlief en BFF.

Gelukkig kan ik het ook bijzonder goed met de moeder van BFF vinden. We zitten met veel dingen op één lijn. Als we samen een keer wat ondernemen met de meisjes dan is het ook altijd gezellig samen. Het is dus leuk dat het ook klikt vanuit de kant van de moeders. Wij zien ook dat de meisjes elkaar ontzettend missen dus spreken we nog steedsregelmatig af. Vaak blijven we dan bij elkaar hangen om bij te kletsen. Daarnaast hebben we ook veel contact via WhatsApp. We vinden het alle twee belangrijk dat we de vriendschap tussen de meisjes in stand proberen te houden zolang ze dat zelf ook leuk vinden. Intussen ontwikkelt er tussen ons ook een soort vriendschap.

Het is vooral leuk om zo'n hechte kleutervriendschap te zien. Ik ben benieuwd hoe het zich verder ontwikkeld. Zouden het vriendinnen voor het leven worden? Ik ben benieuwd.

vrijdag 21 augustus 2015

Een nieuw begin

Daar stonden we dan dochterlief en ik maandagochtend. De boterhammen waren gesmeerd, de bekers weer gevuld en de tassen stonden klaar om aan een nieuwe schooljaar of werkgever te beginnen. 

Dochterlief vertrok huppelend met manlief samen naar school. De moeder van een vriendinnetje stuurde via WhatsApp nog een paar fotootjes en zo kon ik op afstand toch haar eerste schooldag in groep 3 meemaken. Zelf was ik ruim op tijd op werk. Het was een dag waar ik aan duizelingwekkend veel mensen werd voorgesteld en ook een berg informatie over mij kreeg uitgestort. Aan het einde van de middag werd ik soort van naar huis gestuurd. Ik was een van de laatste die weg ging om 17.15  (???). Die nacht sliep ik onrustig want ik moest alle nieuwe indrukken verwerken. Na een uur zag ik ineens hoe ik structuur kon aanbrengen en toen viel ik in slaap. De volgende dag moest ik naar een andere lokatie want ik moet mijn werk over twee standplaatsen verdelen. Hier ging het voorstelrondje net zo hard door en had ik bovendien ook een aantal kennismakingsgesprekken. Toch was dit minder overdonderend. Wellicht omdat ik die nacht bedacht had hoe ik het enigszins wilde structureren. De rest van de week was een combi van kennismaken maar ook meteen deelnemen aan projecten.Vandaag werk ik nog een halve dag thuis en dan is het weekend. Dan zit daarmee ook meteen de eerste werkweek erop. 

Zo'n eerste werkweek vind ik altijd raar. Je doet wezenlijk weinig en je bent nog erg zoekende. Ik ben daar slecht in. Ik moet altijd erg wennen aan nieuwe situaties. Ik moet letterlijk mijn weg zien te vinden en mezelf zien te positioneren. Ik werk samen met een collega. Haar aandachtsgebied is anders maar ze beweegt zich wel op mijn vakgebied. . Ik merk nu al dat ze het moeilijk vindt om dingen los te laten. Dus we zullenn daarover afspraken moeten gaan maken. Iets wat ik moeilijk vind want dat betekent grenzen afbakenen. Dat is heel moeilijk als je graag aardig gevonden wilt worden. Maar wil ik niet in mijn vorige valkuil vallen dan zal ik dat dus nu eens echt moeten gaan leren. Dan word ik maar wat minder aardig gevonden.

Dochterlief liet niet al te veel los over haar eerste werkweek. Ze is al wel volop bezig met de eerste stappen naar lezen, rekenen en schrijven te zetten. De juf sticktert er vrolijk op los dus elke dag komt DL met weer een sticker thuis. Ze zat ook aan een blokje tafels met haar vriendinnetje. Alleen vanochtend waren ze uit elkaar gehaald. Ik denk dat ze het net iets te gezellig hadden. Bovendien is DL nogal bezorgd of anderen alles ook wel goed doen waardoor ze haar eigen werkje nog wel eens wil vergeten. Alleen heeft DL net als ik ook moeite met veranderingen en nieuwe situaties. Ze moet ook even wennen. Voor haar geeft het zitten naast haar vriendinnetje ook weer houvast om de eerste weken door te komen en dus te wennen. Ze was dus volledig van slag vanochtend toen ze de verandering zag. Op vrijdag heeft ze een andere juf en die pakte ook niet echt door dus ik stond met een huilend en overstuur kind die mij niet meer los wilde laten. Uiteindelijk waren alle ouders weg en ik stond nog met een huilende DL in mijn armen en 24 paar oogjes op mij gericht. Met veel moeite heb ik DL ervan kunnen overtuigen dat ze me echt moest loslaten. Dat deed ze pas nadat ik had beloofd dat ik de situatie met de andere juf op maandag zal bespreken en de juf van vrijdag haar op schoot nam. En dan ga je toch niet lekker naar huis..... Ik hoop dat het verder goed is gegaan. Ik hoor het straks wel.

Straks gaan we van het weekend genieten en vooral van elkaar. Volgende week gaan we er weer met frisse moed tegen aan en langzaam wennen we weer aan de nieuwe situatie. 



donderdag 13 augustus 2015

Het is gratis he.

BBQ-en heeft als iets zomers. Alleen al de geur van het houtskool en verschroeid vlees met daarbij een lekkere salade, het is voor mij optimaal zomer. Om het plaatje helemaal ideaal te maken. zou het ook ergens op een strandje zijn maar we settlen voor de achtertuin. Gisteren deed ik samen met dochterlief boodschappen bij de L.idl. Ze hebben daar een ihele verzameling bbq-vlees. Bij gebrek aan zin en vooral ook een chronische vorm van luiheid kocht ik dus kant-en-klaar bbq-vlees. Nu heeft deze winkel een leuke actie. Als je zo veel zegeltjes verzamelt dan krijg je gratis een bbq-vlees. Dat had dochterlief goed onthouden. Dus zo ging het in de winkel.


DL : "Mam heb je het papiertje mee voor gratis vlees?" 

Ik: "Ja hoor schat, we gaan zo kijken of ze het nog hebben".

DL: "JAAAAAH MAAAAAAAAAAAAAAAAM het ligt hier hoor het gratis vlees". 

Ik: "Fijn nu  even kijken of we het rund- of varkenspakket meenemen. ooh jammer ze hebben alleen nog het varkensvlees-pakket". 

DL: "Fijn he mam, gratis vlees". 

Bij de kassa aangekomen, ging het gesprekje weer verder toen ik alles op de band legde.

DL: "Mam heb je dat papiertje? Het is gratis hoor". 

Ik: "Ja hoor schat, ik pak het zo."

DL: "Maar Mam dan moet je dat papiertje er nu wel bij leggen want het is gratis hoor."

Achter mij stond een ouder echtpaar die geamuseerd mee luisterde. Vooral het hameren van dochter of het feit dat het gratis was, vonden ze heel grappig. Intussen bedacht ik me dat het wel even wat minder mocht. Dus:

Ik: "Schat ik weet echt wel dat het gratis is, dat vergeet ik niet. Lief dat je er ook aan denkt". (poging tot positief opvoeden)

DL tegen kassamedewerkster: "Het is gratis hoor dus we hoeven er niet voor te betalen". 

De dame achter de kassa lachte en verzekerde DL dat we er niet voor hoefden te betalen. DL was opgelucht.

Vanavond gaan we bbq-en. Ik verwacht dat ze ook nog een paar keer hard door de tuin roept dat dit vlees toch echt gratis was. Fijn dat ze dit woord zo goed begrijpt. Ach en stiekum is het best grappig en geef ik haar nog eens extra knuffel.

Dus voor iedereen: WE BBQ-en VANAVOND MET GRATIS VLEES. Zo het kan maar gezegd zijn :-).

woensdag 12 augustus 2015

Mogen we alsjeblieft weer naar school of werk?

Daar waar op Facebook de vrolijkste vakantiekiekjes verschijnen en het lijkt alsof iedereen optimaal geniet van de vakantie, kijken wij inmiddels reikhalzend uit naar volgende week. We hebben alle drie het punt bereikt dat we weer terug willen naar het normale ritme en de structuur van een school- of werkdag. We zitten te veel op elkaars lip, laat ik het maar gewoon eerlijk zeggen. Dat lip-zitten werkt voor ons niet goed want we zijn alle drie mensen die de ruimte nodig hebben om ons eigen ding te doen. Het is dan heel prettig als de een naar school gaat en daar haar vriendjes ziet, de ander naar kantoor verdwijnt en de laatste thuis op zolder zit te werken. Als we elkaar dan 's avonds weer zien en elkaar in de keuken en om de eettafel treffen, vinden we elkaar hardstikke lief en hebben we elkaar veel te vertellen. Uiteindelijk werkt dat dus bij ons het beste.

Afbeeldingsresultaat voor school holiday quotesIk had dus vier weken echt vrij. De eerste week vertrokken we voor een week naar Duitsland, daarna heb ik een halve werkweek lopen steggelen over mijn droombaan die in een k-baan veranderde, toen hadden dochterlief en ik een week vol met uitstapjes gepland met haar vriendjes en vriendinnnetjes, vertrokken we nog voor een lang weekend naar Friesland en nu zitten we dus in de laatste week van de vakantie waarbij we vooral in en om het huis blijven. De behoefte om nog uitstapjes te maken is bij ons allen ver te zoeken. We willen gewoon alle drie een beetje aan rommelen. Als ik dochter vraag "wat wil je doen" dan is het standaard antwoord "gewoon thuisblijven en mijn joggingbroek aan". Meestal wordt dit dan nog gevolgd door "mam, hoeveel nachtjes moet ik nog slapen voordat ik naar school kan". De schat. Ze wil namelijk heel graag goed leren lezen en rekenen. Dus ze is helemaal klaar om de uitdaging  van groep 3 aan te gaan. Hopelijk vindt ze het over een paar weken nog net zo leuk als nu ;-).

Inmiddels zit ik ook met een onvoldaan gevoel. Ik had namelijk hele wilde plannen. Nou ja wild wil ik zo ook weer niet noemen, misschien eerder iets te ambitieus. Ik wilde namelijk mijn huis opruimen. Het leek me wel handig om iets te doen aan de dichtgeslibde kasten en zolder als je wens hebt om te verhuizen. Minder spullen is ook minder dingen om te verhuizen en te tillen. Nu wordt elke poging tot opruimen professioneel gesaboteerd door manlief want hij hecht zich nogal aan alles. Als ik dus met veel moeite een doos met spullen heb gevuld dan werpt hij er nog een kritische blik op en als ik niet uit kijk dan haalt hij bijna alles er weer uit. Het beste zou zijn als hij een tijdje weg zou gaan zodat ik even helemaal los kon gaan maar ja om hem nu weg te sturen, dat doe je dus ook niet. Dus pak ik de momenten dat hij weg is en dan ruim ik (vrolijk) op, zet alles in de achterbak van de auto en breng het weg. Tot nu toe mist hij nog niet de reclamefolder van 1990 (zucht). 

Ook had ik de ambitie om iets te doen aan de enorme stapel boeken die ik de laatste jaren op rommelmarkten, kringloopwinkels en de vrijmarkt heb verzameld. Volgens mij liggen er iets van 20-25 boeken te wachten om te worden gelezen. Als ik die stapel zie dan word ik al onrustig en tegelijkertijd ook heel blij. Ik zie me dan namelijk lekker languit op de bank zitten met een grote pot thee binnen handbereik. Niks fijner dan me verliezen in een goed verhaal. Alleen de realiteit is dat ik alleen kan lezen als dochterlief slaapt of er niet is. Is zij er wel dan kom ik vaak niet verder dan een halve bladzijde die ik dan vaak ook nog een paar keer heb gelezen want om de haverklap staat ze naast mij met een vraag. Dus ik lees in de uurtjes die ik voor mezelf heb. Althans als ik niet te moe ben want als ik moe ben dan branden mijn ogen zo. En ja ik heb een goede leesbril.

Dus ik heb me er inmiddels maar (deels) bij neergelegd dat de dingen anders lopen dan ik in eerste instantie had bedacht. Is dat niet het lot van ieder mens? Maandag gaat dochterlief weer huppelend naar school en ik begin aan mijn eerste werkdag bij mijn nieuwe werkgever. Alles wordt dan weer "normaal" voor zover mogelijk en dat is stiekem best fijn. 

Zo en nu gaan we vanmiddag foto's inplakken. Dat was ook een klusje dat ik had willen doen. We zijn met de foto's ergens in 2008 blijven hangen. We kunnen dus nog iets van 7 jaar weg plakken. 

dinsdag 4 augustus 2015

De wondere wereld van de hypotheken

Zoals ik al eerder schreef, heb ik momenteel nog een hypotheek onder personeelsvoorwaarden. Ik kreeg toen ik deze afsloot een korting van 30% dus in plaats van 5,65% betaalde ik 4% voor een rentevaste periode van 12 jaar. Per maand scheelde dat nogal een slok op een borrel want zo spaarde ik gemiddeld EUR400 uit. Toendertijd was dat een goede deal. Inmiddels is 4% rente achterhaald en kun je als consument zonder wat voor korting dan ook je hypotheek een stuk goedkoper afsluiten.

Vandaag besloot ik mijn hypotheekakte eens goed door te lezen. Wellicht kon ik toch eerder mijn rente verlagen zonder boete dankzij een of andere clausule. Helaas bleek niets minder waar. Er stond dus mij niets anders te doen dan mijn huidige hyptheekverlener te bellen om de siuatie te bespreken. Het is namelijk zo dat als de 5,65% rente in zou gaan, ik financieel het moeilijk zou krijgen. Dus na lang wachten, verkeerd worden doorgebonden en nog een keer bellen, kreeg ik een hypotheekadviseur aan de telefoon.

Het was een doortastende man die meteen alle scenario's door begon te rekenen. Als ik mijn hypotheek zou oversluiten voor 10 jaar tegen een rente van 3,1% zou ik iets minder dan EUR20.000 boete betalen. Dat zou wellicht een interessant scenario zijn als wij geen verhuisplannen hadden. Echter wij willen op termijn verhuizen. Wellicht zelfs nog wel dit jaar dus dan zou ik gek zijn om zo'n hoge boete te betalen. Een ander scenario was rentebemiddeling. Hij kwam uit op een rente van 4,55%. Per maand scheelt dat nog altijd EUR300. Met wat zuiniger leven kunnen we deze EUR100 extra wel ophoesten. Mocht ik dan toch besluiten op binnenkort te verhuizen dan breekt mijn hypotheek en rente open en vervalt ook de rentebemiddeling. Er waren geen boetes aan verbonden. Zelfs al zou ik maar 2 maanden van dit scenario gebruik maken. Ik heb een offerte aangevraagd. Ik kan het dan nog rustig nalezen voordat ik een beslissing neem. 

In september ga ik eens rustig kijken wat de mogelijkheden zijn op hypotheekgebied, mocht ik een nieuw huis gaan kopen. Ik heb al een huis gezien waar ik helemaal verliefd op ben. Manlief ziet ook de potentie. Dochterlief heeft bij wijze van al haar kamer gekozen. Het zou fijn zijn om ergens anders een soort van frisse start te maken. Mijn huidige huis is op zich prima maar er is hier te veel gebeurd. Bovendien heb ik geen leuke buren. We worden constant in de gaten gehouden. Er is maar weinig privacy en dat werkt inmiddels een beetje op onze zenuwen. Als we dan een huis kunnen vinden met een praktischere indeling, iets meer privacy en een fijne hypotheek (zonder personeelsvoorwaarden) dan zou dat heel fijn zijn.

Dus nu wordt het wachten op de offerte. Pff maar inmiddels gaan de verhuiskriebels ook steeds meer opspelen. Wordt dus zeker vervolgd.

zaterdag 1 augustus 2015

Geld of rust: wat is belangrijker?

Dit jaar kan ik nu al met zekerheid het jaar van de verandering noemen. Verandering in mezelf maar ook verandering van baan. Vooral de verandering van baan was nogal wat. Ik begon weifelend met de eerste stappen op de sollicitatiemarkt. Inmiddels kun je mij een all-rounder noemen op het gebied van sollicitatiegesprekken voeren en ga ik zelfs al patronen herkennen in de gesprekken en vragen. Vanaf eind maart heb ik elke week minimaal 1 tot 2 gesprekken gehad. Als ik er nu op terug kijk, dan is dat natuurlijk gekkenwerk vooral gezien hoe ik mij toen voelde. Elke keer moest ik weer de energie vinden om een geinteresseerde en opgewekte indruk te maken. Ik moest de toekomstige werkgever iedere keer ervan overtuigen dat ik toch echt wel de kandidaat was die ze heel graag wilde hebben. Dat lukte wonderbaarlijk goed. Zo goed zelfs dat ik iedere keer werd uitgenodigd voor een vervolgsgesprek. Uiteindelijk leidde dit tot drie aanboden voor een baan. Eén baan heb ik direct afgewezen. Het voelde niet goed. De manager waarvoor ik moest werken, was zo direct dat het mij afschrikte. Ik houd van directe mensen maar zij kan ook mensen schofferen. Ik zou daar op mijn tenen gaan lopen om haar vooral niet tegen de haren te strijken. Ik wil niet zo werken dus de beslissing om dat aanbod af te wijzen was makkelijk. Toen waren er nog twee banen over. En dat werd een ware thriller.

Baan 1 is een baan die veel flexibiliteit bied en waarbij ik twee dagen vlak bij mijn huis werk. Het is makkelijk te combineren met de zorg voor dochterlief. Ik kan haar dan zelf ook naar school brengen. Dingen die voor mij belangriijk zijn. De andere baan was een managementsfunctie. Ik zou daarvoor regelmatig naar een andere locatie moeten op 1,5 uur afstand reizen bij geen file. Ook zij boden de mogelijkheid om 1x per week thuis te werken. Baan 2 is de baan die ik eigenlijk altijd heb willen hebben: internationaal, zelfstandig en goede doorgroeimogelijkheden. Alleen toen kwam het salarisvoorstel. Op basis daarvan zou ik niet rondkomen dus deed ik een tegenvoorstel die significant hoger was. Binnen 4 uur hoorde ik dat dit akkoord was onder de voorwaarde dat ik dan 40 uur per week zou gaan werken. Ik wilde daarmee akkoord gaan als ik een dag thuis zou mogen werken. In eerste instantie bleek dat geen probleem maar toen kwamen de haken en ogen. Ze wilde dat ik minimaal 1x per week naar de andere locatie ging. Soms zelfs 2x per week. Ze konden mij geen vaste thuiswerkdag aanbieden. Soms zou ik vier weken achter elkaar 5 dagen op kantoor moeten verschijnen waarna ik vervolgens weer een keer thuis kon werken. In mijn sollicitatiegesprek had ik duidelijk aangegeven dat een dag thuis of voor mij essentieel was. Het leek er dus meer en meer op dat ze dat eigenlijk liever niet wilde. Het heeft mij veel tranen gekost want ik realiseerde me dat mijn droombaan niet te combineren was met de zorg die ik aan mijn dochter wilde geven. De gedachte dat ik ook 1 tot 2x per week ver moest reizen om op een andere locatie te werken, was voor mij ook te veel. Ik kreeg een halve dag om het aanbod te overdenken. Uren hebben we er samen over gesproken. Het verschil in salaris was groot en bij baan 2 zou ik een vast contract krijgen. Alleen ik barstte iedere keer in huilen uit als ik dacht dat ik mijn vrijdag niet meer met met mijn dochter had.  Ik kon dat niet aan mezelf verantwoorden. Uiteindelijk heb ik dus besloten om voor baan 1 te gaan: minder salaris dan baan 2 (al is dat nog steeds goed) maar meer flexibiliteit en tijd met mijn dochter. Het knaagt nog steeds maar ik weet wel dat ik de juiste beslissing heb genomen.

Dus nu komt er eindelijk ook een einde aan de lange en intensieve zoektocht naar een andere baan. Ik heb inmiddels opgezegd bij mijn oude werkgever en ik ben vanaf half juli vrij. Half augustus begin ik bij mijn nieuwe werkgever. Mijn oude werkgever belde mij vorige week nog dat ze iets voor mijn afscheid wilde doen. Ze boden mij een borrel aan. Nu heb ik een bloedhekel aan borrels dus ik heb daar vriendelijk voor bedankt. Sindsdien heb ik niks meer gehoord. Wel kijken mijn ex-collega's regelmatig op mijn Linked-In profiel om te zien waar ik straks ga werken. Dat heb ik namelijk niet veteld: 1. omdat ik nog niet wist welke baan  het zou worden en 2. omdat ik daar geen behoefte aan had. 

Half juli zijn we ook 6 daagjes naar Duitsland geweest. Alleen daar lag een beetje een schaduw op omdat ik nog steeds aan het wachten was op het salarisvoorstel van baan 2. Daar hebben ze namelijk 3 weken over gedaan nadat ze mij de baan aanboden. Ik vond het vervelend omdat ik zo graag mijn vakantie was ingegaan met zekerheid en afgesloten zaken. Dat heeft helaas niet zo mogen zijn. Gelukkig heb ik nu nog twee weken vrij dus ik hoop nu mijn rust te kunnen vinden. 

En daarna is het werken en mijn hypotheek omzetten. Of een ander huis kopen want dat overwegen we ook serieus. We zijn zelfs al ergens wezen kijken. Kortom veranderingen nog genoeg alleen hopelijk in wat rustiger vaarwater dan de laatste paar maanden.

dinsdag 14 juli 2015

Pauze


Na alle hectiek van de laatste maanden, is het nu tijd voor ontspanning. De komende 6 weken ben ik vrij. 6 weken tussen twee banen in. Geen verplichtingen, geen wekkers en leven naar de waan van de dag. Voorlopig post ik dan ook even niet meer op mijn blog maar ga ik genieten van al het moois maar vooral van de lieve mensen in mijn leven. 

Afbeeldingsresultaat voor relax break




Geniet van de zomer en tot ziens!

woensdag 1 juli 2015

Verjaardagsfeestje

Zondag vierden we het verjaardagsfeestje van dochterlief. Ze is dan weliswaar nog niet jarig maar als zomerkindje en de naderende zomervakantie, vierden we haar verjaardag met haar vriendjes wat eerder.

Drie weken geleden knutselde ik dus geheel in de stijl van de film Frozen een uitnodiging in elkaar. Dochterlief en ik leverden het bij haar vriendjes thuis af en toen begon voor haar het lange wachten. Omdat ze elke dag vroeg wanneer haar feestje was, knutselde ik een aftelkalender in elkaar. Elke dag plakte ze een sticker. Naarmate de dag van het feestje dus dichterbij kwam, groeide haar enthousiasme. Absoluut hoogtepunt (of dieptepunt voor ons) was zondagochtend. Ik heb haar nog net niet van het plafond af moeten schrappen maar ze heeft de hele ochtend door het huis lopen stuiteren als een konijntje op duracel-batterijen. We waren dus heel erg blij toen haar eerste vriendinnetje voor de deur stond.

Na de taart en cadeautjes uitpakken, gingen we met de kinderen naar een groot park/ bos. De bolderkar werd volgeladen met picknickspullen en lekkere hapjes. De bolderkar was een groot succes want elk kind wilde dolgraag de kar samen trekken met manlief. Dochterlief wilde voor haar feestje graag een speurtocht dus had ik een foto-puzzeltocht gemaakt. De kinderen moesten dat wat op de foto stond vinden. Eenmaal gevonden deden we een spelletje of moesten ze vragen beantwoorden. Aan het einde van de puzzeltocht kwamen we aan bij een speeltuintje en strandje. En toen waren de kinderen niet meer te houden. Binnen no-time hadden ze hun kleren uit en was het badpak aan en lagen ze in het water. De grootste lol hadden ze met elkaar. Af en toe kwamen ze wat lekkers halen om meteen weer het water in te duiken. De tijd vloog letterlijk voorbij. Ik had aangegeven dat de kinderen rond 16.30 thuis waren maar uiteindelijk kwamen ze rond 17.30-17.45 thuis. Allemaal moe maar ze vonden het stuk voor stuk erg leuk. Eén vriendinnetje riep zelfs heel enthousiast dat dit het leukste feestje was wat ze ooit had gehad. Tja daarvoor doe ik het natuurlijk. En het leuke was dat het budgettechnisch een goedkoop feestje was. 

Heel verantwoord gingen dochterlief en ik daarna naar de grote gele M (manlief haat absoluut het eten daar). Als we er twee keer per jaar komen dan is het al veel maar zij wilden daar dolgraag naar toe. Met een glimlach van oor tot oor zat ze achter haar frietjes en hamburger. Ach kind blij en dat is ook wat waard. Eenmaal thuis werden de cadeautjes nog eens goed bekeken en meegespeeld. En daarna…. lag de jarige job op tijd in bed om als een blok in slaap te vallen. Wij konden toen eindelijk ook zitten en waren bekaf. Ik geloof dat ik nog nooit zo vroeg in bed heb gelegen.

Maandagochtend ging echter weer vroeg de wekker. 's Ochtends trakteerde dochterlief op school. Nu had ik bedacht dat ik fruitspiesjes met poffertjes zou maken. Iets wat je dus niet een avond van te voren kan maken. Dus stond ik om 07.00 uur in de keuken spiesjes te rijgen.  Meestal wordt er snoep uitgedeeld maar ik wilde eens een keer wat anders doen. Het zag er in ieder geval gezellig uit al die vrolijke kleurtjes van het fruit. De kinderen vonden het heerlijk. Volgens juf de eerste keer dat alle kinderen alles opaten.

Het is nu dus even rust op het feestfront. Volgende week is ze dan echt jarig en dan doen we het dunnetjes over met oma en een vriendin van mij. En dan even geen verjaardagen meer…… nu nog dochterlief een verbod opleggen want vorig jaar begon ze meteen weer haar verjaardag voor het jaar daarop te plannen.

maandag 15 juni 2015

Lessen van een burn-out

Reïntegreren, ik vind het maar een raar fenomeen. Op een bepaald moment wordt er dan besloten dat je al dan niet fit genoeg geacht wordt om je werk op te pakken. Er worden afspraken gemaakt over de invulling van je werk. Je keert weer huiswaarts met de wetenschap dat je het binnenkort weer moet gaan proberen.  Dan breekt de dag aan dat je weer naar werk moet. Met tranen in je ogen zit je in de auto onderweg naar je werkplek. Je parkeert je auto en met lood in je schoenen stap je het kantoor binnen. Je hart klopt in je keel. Het is een beladen moment. Je neemt een diepe zucht en stapt met een stralende glimlach het kantoor binnen. Niemand kan vermoeden wat er binnen in je afspeelt. Je wordt allervriendelijkst begroet. Heel langzaam ontspan je. De eerste werkdag beslaat nog geen twee uur. Deze tijd wordt voornamelijk gevuld met (bij)praten en praktische dingen zodat je straks aan de slag kan. De eerste werkdag is weer voorbij. Enigszins opgelucht stap je weer naar buiten. Het viel alleszins mee en je krijgt er weer enigszins vertrouwen in.

De reïntegratie vordert gestaag. Je werkuren worden langzaam opgebouwd. Het werkschema dat je zelf hebt voorgesteld wordt probleemloos aangenomen. Blijkbaar als je dingen duidelijk aangeeft dan wordt dit geaccepteerd. Dat voelt prettig en het geeft vertrouwen. Je merkt dat je langzaam het ook wel weer fijn vindt om te werken. Je kunt je kennis weer toepassen. Je kennis wordt ook gewaardeerd. Blijkbaar zien mensen dus waarde in wat je toevoegt. Langzaam geeft dat meer vertrouwen. Je stelt zelfs voor om bepaalde taken op je te nemen. Taken die duidelijk afgebakend zijn, dat wel, maar wel taken die jij goed kan op pakken en waar je je prettig bij voelt. Je merkt dat je na een werkdag een voldaan gevoel hebt. Je bent nog wel moe en je raakt nog wel makkelijk overprikkeld. Ook daar weet je beter een balans in te vinden. Je neemt meer rust als je thuis bent. Je realiseert je dat je niet alles hoeft te doen maar dat het ook prima is om dingen te laten liggen, uit te besteden of anders te doen. Die realisatie geeft rust. In de avonden zoek je bewust de rust. De rust die je lijf en geest zo hard nodig hebben om de volgende dag weer aan te kunnen. Je zoekt de rust in het kijken naar series. Series die je op een door jouw gekozen moment kunt kijken zonder de onderbrekingen van schreeuwerige reclames. Je kiest ervoor om je ook af te schermen van nieuws. Nieuws beroert je en verontrust je. Je filtert het nieuws door de koppen te scannen. Zo blijf je toch een beetje op de hoogte. Daar waar je meer van wil weten, zoek je het verder op. Zo blijf het behapbaar. Aan het einde van de dag neem je een douche. Het water heeft een troostende en rustgevende werking. Het lijkt net of alle sores van de dag al wassend door het afvoergootje van de douche wegspoelt. Na het douchen stap je in bed, je bent moe en valt direct in een diepe slaap. Er is weer een dag voorbij. Morgen is er weer een nieuwe dag met nieuwe uitdagingen.

Bovenstaande omschrijft in het kort hoe ik de aflopende weken heb ervaren. Complicerende factor is daarnaast de hectiek van het solliciteren. Gemiddeld had ik 1-2 sollicitaties per week en daarnaast werd er over potentiële banen heel wat afgebeld en gemaild. Het sollicitatiecircus was een vermoeiende wedstrijd. Het voelde als een wedstrijd aan omdat ik zo graag wilde winnen of beter gezegd ik wilde de positie dus moest ik andere kandidaten verslaan. Het voelde ook als een enorme ego-boost want waar ik ook solliciteerde iedereen was (en is) enthousiast over mijn kennis en ervaring. Eerst was dit heel verwarrend. Nu realiseer ik me dat ik het deels lag aan een laag zelfbeeld. Ik wilde niet geloven dat ik al deze aandacht waard was. Langzaam realiseerde ik me dat ik echter veel te bieden heb aan een werkgever. Langzaam groeide mijn zelfbeeld. Diep in mij zal dat onzekere stemmetje altijd op de achtergrond blijven en mij bekritiseren maar er is ook een ander stemmetje die deze onzekere gevoelens de kop in drukt. Ik hoop dat het onzekere stemmetje in de loop der tijd steeds meer naar de achtergrond gaat verdwijnen en dat het zekere stemmetje de overhand neemt. Een nieuwe start in een nieuwe omgeving zal daar zeker aan mee gaan werken.

.
Ben ik nu genezen van mijn milde depressie of ook wel burn-out? Nee dat denk ik niet. Ik denk dat bij mij een depressie altijd wel om de hoek zal blijven gluren. Dat heeft deels met mijn karakter te maken. Het is nu zaak om echter bij de eerste signalen dit voor te zijn. Ik weet inmiddels wat ik nodig heb om goed te functioneren. Dat is een les die ik dankzij mijn burn-out heb geleerd. Deze lessen staan verweven in mijn blogs maar staan ook in een boekje die ik altijd bij mij draag. Voornaamste leerpunt is dat ik mijn grenzen aangeef en bewaak. Dat klinkt heel eenvoudig maar dat is het voor mij niet. Want ik wil altijd zo verdomdes graag aardig gevonden worden door iedereen en laat dat nou iets zijn wat gewoon niet werkt…… en vooral dit heb ik door schade en schande moeten leren.

Burn-out, depressie of overspannen… hoe je het ook wil noemen. Ik gun het niemand. Tegelijkertijd ben ik toch (deels) dankbaar dat het mij is overkomen. Het heeft mij een spiegel voorgehouden wat voor mij niet werkte in het leven. Nu moet ik die lessen nog vasthouden en goed toepassen. En zo zie je dat desondanks een burn-out ook iets positiefs kan opleveren.