Weer een teken van leven

ik ben in jaren niet zo ziek geweest als de afgelopen week. Vorige week zondag waren we een dagje weg geweest. Wat een leuke dag had moeten zijn, werd een teleurstellende dag. Naarmate de dag vorderde voelde ik me namelijk steeds moeier en slapper worden. Nu was ik al snipverkouden gecombineerd met een hardnekkige hoest dus gooide ik het daarop. Die nacht werd ik wakker met oorpijn, hoofdpijn en koorts. Ik was dus duidelijk ziek. 

De eerste dagen bracht ik vooral door in bed. Helaas bracht de rust niet de genezing waarop ik had gehoopt. Sterker nog, ik werd met de dag zieker. Woensdagavond voelde ik me zo beroerd waardoor ik ook in zag dat na vier weken van zelf doktertje spelen dit niet zo maar over zou gaan. Dus zat ik donderdag voor de verandering weer eens bij de huisarts. Ik geloof dat ik die man de laatste maanden nog nooit zo vaak heb gezien. Hij luisterde naar mijn longen en het was snel duidelijk. Mijn longen waren niet schoon. Ik had een bacteriele infectie die als ik niet uit keek een longontsteking kon worden. Daar schrok ik enorm van. Als zesjarige heb ik ooit een longontsteking gehad waar ik heel lang ziek van ben geweest. Nadien werd vastggsteld dat ik astmatisch bronchitis had. Jaren heb ik bij de longarts gelopen en jaren heb ik medicijnen moeten innemen. Wonder boven wonder ontgroeide ik het toen ik ouder werd. Toch blijven mijn luchtwegen een gevoelige plek. Als ik eenmaal verkouden ben dan gaat het ook vaak op mijn luchtwegen zitten. Meestal herstelt mijn lichaam dan vanzelf. Alleen deze keer kon het het niet meer bolwerken. Dus liep ik met de derde antibioticakuur van dit jaar naar buiten. Sinds gisteren voel ik weer een beetje beter. Ik krijg weer meer lucht, de bloeddoorlopen ogen zijn weer gewoon wit en de koorts is weg. Voor de rest heb ik nog steeds een wattenhoofd en ben ik vooral erg moe. Ik houd het er maar op dat mijn lijf een flinke klap heeft gehad en dus de tijd nodig heeft om te herstellen.

Doordat ik ziek werd, kon ik vorige week dus niet naar de bedrijfsarts. Heel erg vond ik dat niet want ik keek er als een berg tegenop. Alleen was er gisteren geen ontkomen meer aan. Ik ging dus met lood in mijn schoenen naar mijn werk. Ondertussen hoopte ik ook vooral niemand tegen te komen die ik kende want geen zin in en al helemaal geen zin om te vertellen hoe het nu met mij gaat. Ik kon vrij snel naar binnen. De bedrijfarts zag dat het fysiek helemaal niet goed met mij ging. Ik werd dus naar huis gestuurd met de boodschap om eerst fysiek te herstellen en ondertussen ook mentaal sterker te worden. Ik moet de eerste week van januari weer terug komen. Daarna zal ik weer aan de slag moeten voor een paar uur per week. Al raadde hij mij aan om al iets eerder een keer naar mijn werk te gaan al was het maar om mijn mail te lezen. Overigens was het geen verplichting. Dat zie ik echter niet zitten. Ik wil eerst goed herstellen en daarna pas reintegreren. Wel heb ik met een collega afgesproken om de volgende keer na mijn afspraak met de bedrijfarts koffie te gaan drinken. Ze reageerde heel enthousiast en was ook blij om weer iets van mij te horen. 

Het ziet er dus naar uit dat ik vanaf januari weer langzaam maar zeker moet gaan werken. Binnen zes weken wil hij dat ik weer volledig werk. Naar mijn mening gaat dat veel te snel. Dat wil ik ook de volgende keer bespreken. Ik moet er niet te veel aan denken want dan raak ik in paniek. Ik ben blij dat ik nog een paar weken heb... hopelijk ben ik dan weer sterk genoeg om werk onder ogen te komen. 

Nog snel een update over de sollicitaties: ik heb een gesprek gehad voor de baan in Amsterdam en wacht nu af of ik door ben naar de volgende ronde. Voor de baan in Brussel wacht ik af of ze akkoord gaan met het hele arbeidspakket. Zo ja, dan heb ik daar een gesprek. Het loopt dus nog.