Pagina's

donderdag 28 augustus 2014

Update maag en een toekomstplan

Vandaag kreeg ik de uitslag van het bloedonderzoek naar aanleiding van mijn maagklachten. Ik heb een bacterie. De huisarts verwachtte dit eigenlijk nadat mijn klachten bleven ontstaan ondanks de medicijnen die ik voorgeschreven had gekregen. Ik heb volgens haar een bacterie die voornamelijk in de Mediterrane landen voorkomt omdat de hygiëne daar minder is. Nu vind ik dat laatste een beetje stug. Ik heb het idee dat die bacterie overal kan voorkomen en misschien iets vaker daar omdat het wel van warm weer houdt. Hoe dan ook ik heb een bacterie die het erg zin heeft in het beschermlaagje van mijn maag. Langzaam eet hij dat namelijk op. En laat mijn maag dat nou weer niet zo leuk vinden. Ik heb dus een vrij zware antibioticakuur voorgeschreven gekregen. Een week lang mag ik elke dag 2x 3 pillen innemen waarvan één pil een maagbeschermer is en de andere twee antibiotica zijn. Vandaag ben ik meteen begonnen. Over drie tot vier maanden moet ik weer bloed prikken om te bepalen of de bacterie uit mijn systeem is. Mocht ik ondertussen weer klachten krijgen dan word ik doorverwezen naar de specialist. Laten we hopen dat het kuurtje zijn werk doet en ik er daarna van af ben.

Ondertussen ga ik steeds heiliger geloven hoe sterk de werking van voeding op de je algehele gezondheid kan zijn. Dat is misschien een open deur maar ogenschijnlijk gezonde producten kunnen negatief uitwerken bij bepaalde klachten of onderlinge combinaties. Helaas heb ik dit deze week zelf mogen ervaren toen ik met werk ging lunchen ter afscheid van een collega. Later op de middag had ik last van mijn maag. Thuis heb ik daar minder last van maar daar bepaal ik natuurlijk zelf wat ik eet, hoe ik het bereid en wat voor kruiden ik gebruik.

Ik heb nog steeds niet mijn manager gesproken over de functie in Luxembourg, Het is een soort koudwatervrees. Ik ga ineens ook enorm twijfelen aan mijn eigen kunnen. Heb ik wel voldoende kennis in huis om die functie goed in te vullen? Op zich weet ik dat ik geen twijfels hoef te hebben maar dat onzekere stemmetje steekt toch weer op. Deels heeft dit te maken met de feedback die ik onlangs hebben gehad. Hebben ze op werk wel voldoende vertrouwen in mijn kunnen? Weer dat onzekere stemmetje dus.

Ik heb voor mezelf inmiddels wel een plan. Mocht de functie in Luxembourg niks worden dan neem ik contact op met twee personen in Zwitserland. Zwitserland is in principe het land waar wij ons voorgoed willen vestigen. Griekenland en Canada staan samen op plaats 2. Helaas zijn er geen mogelijkheden voor ons momenteel in Griekenland en Canada vinden we toch wel erg ver weg van familie. Manlief heeft onlangs wel een baan aangeboden gekregen in Ottawa maar hij houdt het af vanwege ver weg van familie.  Mocht Zwitserland ook niet (meteen) lukken dan ga ik over op plan 3. Ik wil dan een eenjarige opleiding voor voedingsdeskundige gaan volgen. Na veel omwegen en mijmeringen over een eigen restaurantje, cateringbedrijfje of lunchroom en met ook nog een uitstapje over een (internet)winkeltje kon ik alleen maar concluderen dat ik hiervoor niet de financiële middelen voor heb maar ook niet de wil heb om avonden en weekenden daarin te steken. Avonden en weekenden wil ik er zijn voor dochterlief. Die tijd met haar is heilig. Echter bleef het knagen. Vorig jaar heb ik al een keer gekeken naar een parttime opleiding diëtiek maar ik schrok van de prijs en vooral de studiebelasting. Ik zie mezelf niet vier lang een dag per week op school zitten, daarnaast studeren en werken in combinatie met een gezin. Ik heb nu een aantal studies gevonden waar ik me kan laten omscholen naar voedingsdeskundige. Ik doe dit voor mezelf omdat ik geïnteresseerd ben ik alles wat met voedsel en gezondheid te maken heeft. Op termijn zou ik misschien daarin verder kunnen gaan als zelfstandige of werkende voor iets of iemand. Intussen blijf ik werken in de financiële sector totdat ik weet wat ik met mijn passie voor voedsel en gezondheid aan moet. Plan 3 bestaat dus ook uit het kijken naar een andere baan bij een ander werkgever in de financiële sector.

Kortom misschien een warrig verhaal maar ik heb wel duidelijk wat ik nu eindelijk wil. En sinds ik dat weet, heb ik energie voor tien en ben ik een stuk vrolijker.

UPDEETJE: Net aan mijn manager aan gegeven dat ik interesse heb in de functie. Hij ondersteunt het. Ziet ook voordelen erin als ik daar zou zitten. Nu nog de ondersteuning van zijn manager en dan wordt het een hele realistische optie.

dinsdag 26 augustus 2014

De eerste stappen op de arbeidsmarkt

De eerste voorzichtige stapje op het zoeken naar een andere baan zijn gemaakt. Vorige week hoorde ik dat er binnen mijn bedrijf een vacature beschikbaar komt in Luxembourg. Ik voldoe grotendeels aan de vereisten. Dit weekend bespraken manlief en ik de mogelijkheid om daar eventueel naar te verhuizen. Beiden zien we het wel zitten.  We oriënteerden ons een beetje op woningen en scholen en de eventuele kosten die een verhuizing of beter gezegd een emigratie met zich mee zou brengen. Indien mijn werkgever in de kosten tegemoet zou komen dan zou het een reële optie zijn. De functie is interessant. Ik zou daar mijn eigen bedoeninkje hebben waarbij ik kan leunen op enige ondersteuning uit Nederland indien noodzakelijk. Ik vind het prettig om zelfstandig te werken. Het past bij mij als persoon. Enige minpuntje is dat ik wat vaker te maken heb met een collega die niet tot mijn favorieten hoort. Zij heeft een stem in het sollicitatieproces. Het zou dus mogelijkerwijs negatief voor mij kunnen uitvallen. Mijn manager geeft echter de voorkeur aan iemand die al bekend is met het bedrijf. Het is dus afhankelijk hoe zwaar wiens belang weegt.

Morgen ga ik het met hem bespreken. Ik ben benieuwd hoe het afloopt. Het kan zijn dat ik meteen te horen krijg dat het geen reële optie is. Ik hoop echter dat ik een kans krijg want ik heb heel veel zin in deze baan.  Wordt vervolgd dus…

donderdag 21 augustus 2014

De kogel is door de kerk... ander werk

Degene die al wat langer mee lezen op mijn blog weten dat ik niet helemaal goed zit op mijn werk. Het is niet zo dat er wordt gereorganiseerd, het is meer dat ik niet mijn plek kan vinden op mijn werk.
 
Gisterenavond hadden manlief en ik een lang gesprek over mijn werk. Ik kwam tot de conclusie dat het niet zo zeer de inhoud is van het werk want op zich vind ik dat best interessant. Het gaat meer om de dynamiek op de werkvloer. Manlief vroeg mij  zijn er mensen in het team die het goed met elkaar kunnen vinden.  Ik moest daar heel hard over nadenken en kon alleen maar concluderen dat iedereen er voor zich zelf zit en niemand echt geeft om wat de ander doet. Het is allemaal erg nep hoe de collega’s met elkaar omgaan. Manlief viel helemaal om van verbazing toen ik vertelde dat ik een collega heb die in een boekje opschrijft wanneer iemand op vakantie gaat, ziek is of om wat voor reden afwezig is van werk. Ze houdt dit heel minutieus bij. Als ze daar een bepaald patroon in ziet dat haar tegen staat of als ze ziet dat iemand niet altijd zijn uren maakt, meldt ze dit bij de manager. Ik heb vaak dat boekje uit haar handen willen rukken want ik vind het absurd dat ze dit bij houdt. Alleen doe je uiteindelijk niet zo iets.

Het was ook een enorme hobbel om na de vakantie weer terug te keren. Als ik er eenmaal zit dan gaat het wel maar het voelt ook niet helemaal goed. Het voelt alsof ik er niet pas. In mijn vorige banen heb ik dat gevoel nooit zo sterk gehad. Ik voelde me gewaardeerd en als er iets was dan spraken we dat onder elkaar uit waarna de lucht weer geklaard was.  Ik wisselde van baan omdat ik door wilde groeien of omdat ik uitgekeken was op mijn functie en een beetje op de automatische piloot ging. Nu zou ik van baan wisselen vanwege de dynamiek op de werkvloer. In eerste instantie heb ik naar een oplossing bij mezelf gezocht door te denken als ik nu dit of dat doe dan verandert er misschien wel wat. Uiteindelijk kwam ik er achter dat daar niet de oplossing ligt. Inmiddels houd ik me steeds meer afzijdig van alles wat ook niet door iedereen wordt gewaardeerd want ik ben te veel met mijn eigen werk bezig en ik moet mijn collega’s meer helpen. Het is alleen wel mijn manier om me staande te houden. De inhoud van mijn werk blijft wel goed dus daar valt weinig op af te dwingen.

Ik heb me de vraag gesteld hoe lang wil je dit nog. Mijn antwoord was dat ik iets anders en beters voor mezelf wil. Ik ga dus op zoek naar een andere baan. Het moeilijke is dat ik nog niet precies weet wat ik wil. Uiteindelijk zal het er wel op neerkomen dat ik het zelfde soort werk ga doen maar dan bij een andere financiële instelling. Inmiddels heb ik aan een aantal mensen laten weten dat ik weer beschikbaar ben op de arbeidsmarkt. Het zijn ex-collega’s van mijn voormalige werkgever waar ik nog steeds nauw contact mee heb. Samen met hen heb ik een vrij uitgebreid netwerk dus hopelijk komt daar iets uit. Ook overweeg ik om in het buitenland te gaan solliciteren. Ook daar zitten twee ex-collega’s die ik zou kunnen benaderen.  Het heeft me er lang van weerhouden om te solliciteren in het buitenland want ik heb schulden. Alleen die schulden kan ik daar ook verder aflossen.  Bovendien ben ik nog niet weg dus  in de tussentijd kan ik extra hard gaan aflossen. Langzaam ben ik dus om me heen aan het kijken. Ik wil geen overhaaste beslissingen nemen maar ik wil wel iets anders. Hopelijk vind ik daar straks een betere werkomgeving waar ik wel tot mijn recht kom.

woensdag 20 augustus 2014

Au... mijn maag

Vanochtend zat ik binnen vier maanden voor de vierde keer bij de huisarts. Het voelt inmiddels al bijna vertrouwd om daar binnen te stappen, net alsof ik even kom vertellen hoe het met mij gaat. De realiteit is helaas dat ik er niet voor niks naar toe ga. Ik blijf namelijk maagklachten houden. Begin juli ging het goed maar eenmaal op vakantie ging het weer helemaal mis. Twee nachten heb ik niet geweten waar ik het moest zoeken van de pijn. Het is heel beangstigend want mijn borstkast verkrampt helemaal. Heel langzaam voelde ik dan de pijn wegtrekken om vervolgens de rest van de dag een raar knagend gevoel rond de maagstreek te hebben. Dat is natuurlijk niet goed. Alleen in Griekenland had ik mijn huisarts niet bij de hand. Gelukkig kun je in Griekenland veel medicijnen zonder recept krijgen plus manlief heeft een aantal vrienden die arts of apotheker zijn. Na de tweede nacht had ik de volgende dag dus weer medicijnen en het advies om eenmaal terug in Nederland terug te gaan naar de huisarts. De rest van de vakantie heb ik goed uitgekeken wat ik at en dronk. Wijn en koffie liet ik staan en pittige dingen at ik niet. Gelukkig heeft de Griekse keuken weinig pittig eten dus veel hoefde ik me niet te ontzeggen.

Eenmaal terug in Nederland belde ik de huisarts voor een afspraak. Alleen was hij op vakantie en de huisarts in opleiding kon alleen nog maar spoedgevallen zien. Als je met deze klachten al drie weken loopt, kwalificeert dat natuurlijk niet als spoed dus maakte ik een afspraak voor een week later. De huisarts schrok eigenlijk wel een beetje om mij weer terug te zien want ze vond het zo goed gaan bij mijn laatste bezoekje.  Eigenlijk kon ze niet veel meer doen dan nu een uitgebreid bloedonderzoek te laten doen. Het zou namelijk een bacteriële infectie kunnen zijn. Is het dat dan kan ik er vrij snel van af zijn door het volgen van een kuur. Hoe raar het ook klinkt, ik hoop dat het dat is want dan kom ik er makkelijk van af. Is het dat niet dan heb ik maagklachten die langdurig moeten worden behandeld. Ze sprak al van langdurig gebruik van medicijnen.

Alleen ik ben geen pillenslikker. Als het niet echt hoeft of ik kan het anders oplossen dan neem ik liever niets in. Ik heb licht overgewicht dus het zou helpen als ik een paar kilo kwijtraak. Daar ben ik inmiddels mee begonnen. Ik geloof niet  in diëten dus  ik pas mijn eetpatroon aan. Ondanks dat ik heel bewust en puur eet, kan ik daar nog veel in veranderen. Inmiddels ben ik me aan het verdiepen in hoe je door het vermijden van bepaald voedsel of voedselcombinaties dit een positief effect kan hebben op je lijf. Dat wist ik al maar hoe meer ik er over lees hoe meer ik er van overtuigd raak dat eten grotendeels je gezondheid bepaalt maar dat je door veranderingen  in je eetpatroon ook je lichaam weer (deels) beter kan maken of houden. Dus hopelijk vindt mijn maag iets anders eten fijner en komen de klachten niet meer terug. Volgende week hoop ik in ieder geval meer te weten over de oorzaak van klachten… althans als die uit de bloedtest komen.

dinsdag 19 augustus 2014

Een mens kan veranderen

Een mens ontwikkelt zich en groeit door de jaren heen. Hierdoor kunnen interesses veranderen maar ook hun blik op de wereld. Ik ben ook veranderd. Ik ben vooral de laatste vijf tot zeven jaar veranderd. Voorheen was ik iemand die grootst wilde leven met de wereld en het leven ontdekken. Ik wilde een bruisend sociaal leven te hebben, veel buitenshuis te zijn  en veel hippe winkeltjes en restaurantjes ontdekken. Van binnen raasde er een bepaalde onrust in mij want ik moest vooral veel van mezelf. Nu wil ik vooral klein leven in zijnde dat mijn leven zich nu beperkt tot mijn gezinnetje en het wanhopig zoeken naar een goede balans tussen werk en privé. Bij voorkeur zou ik nog zien dat de balans vooral doorsloeg naar mijn privéleven omdat ik daar de meeste voldoening uit haal. Ik vind het heerlijk om uren te tutten met dochterlief, ik vind het heerlijk om van weinig een heerlijke maaltijd te maken en ik vind het interessant om te verdiepen in alles wat met voeding en natuurlijk leven te maken heeft. De huidige ik staat in schril contrast met de oude ik.

Die veranderingen zijn gekomen door een aantal dingen in mijn leven. Na het overlijden van mijn beste vriendin wilde ik vooral leven. Ik vond dat ik van het leven moest genieten want ik had met eigen ogen kunnen zien hoe snel een leven van je af genomen kan worden. Ik wilde dus niet dat ik achteraf zou zeggen had ik maar dit of dat. Ik stortte me dus op mijn werk want ik wilde een flitsende carrière met veel zakenreizen en een navenant goed salaris. Het goede salaris kwam nadat ik ging werken in de financiële wereld. Het vele reizen beperkte zich tot regelmatig voor een week in Londen te werken. Ik werd echter doodongelukkig van hotelkamers en alleen eten in restaurants. Ik trok me dus terug op de hotelkamer en at daar vaak een kantklare salade of ik bestelde roomservice. De rest van de avond werkte ik of ik las boeken en keek tv. Ik ontdekte dat alleen reizen voor mij niet is weg gelegd maar dat ik dit veel liever samen met manlief deed.

Niet veel later werd ik ziek. Ik kreeg last van ernstige rugklachten. In eerste instantie probeerde ik nog wel te werken maar toen ik half liggend en steunend op mijn bureau lag om dat iets perse af moest, werd ik door mijn collega’s naar huis gestuurd. Met de juiste medicatie en therapie gingen in eerste instantie mijn klachten snel weg. Echter het was het begin van een lange lijdensweg van 2,5 jaar voordat ik volledig klachtenvrij was. Het laatste jaar heb ik meer dan een half jaar thuis gezeten omdat ik nog maar amper kon lopen. De neuroloog stelde de diagnose een knoeper van een hernia. Heel langzaam herstelde ik nadat ze me doorverwees naar een centrum die mensen helpt bij het herstellen na een operatie of ongeluk. Heel langzaam leerde ik weer mijn lichaam te vertrouwen. Heel langzaam leerde ik ook naar de signalen van mijn lichaam te luisteren. Vooral dit laatste was een wijze les waar ik nog steeds op bouw en gehoor aan geef: je lichaam geeft duidelijk signalen aan wanneer iets niet goed zit, het is heel essentieel om daar gehoor aan te geven en niet te negeren. Het is een soort mantra voor mij geworden waar ik heilig in geloof.

Nadat ik weer hersteld was, vond ik dat in een inhaalslag moest doen. Ik had mezelf zo lang dingen ontzegt. Tussen manlief en mij ging het slecht. We besloten dus om tijdelijk uit elkaar te gaan en te zien hoe het verder tussen ons zou gaan als we ieder ons eigen leven zouden leiden. Ik kijk niet graag terug op deze periode. Het maakt me verdrietig. Ik heb in die periode wel veel geleerd en ik ben vooral een bepaalde naïviteit kwijt geraakt. Blijkbaar had ik deze periode nodig om te leren hoe de mens is. Ik heb in deze periode er vooral op los geleefd. Ik was nog maar amper thuis, trok nachten door en zag het vaak licht worden voordat ik in bed lag plus ik date erop los. Ik had het heel erg druk en op het oog dus het bruisende sociale leven waar ik zo van had gedroomd en op gehoopt. Intussen voelde ik me doodongelukkig. Mijn hart werd tot twee keer toe gebroken, ik kreeg een miskraam maar ik voelde me vooral heel eenzaam. Ik vreesde iedere keer weer het moment als ik de sleutel in de deur stak en alleen in dat grote huis moest zijn. Ik ontvluchtte dus mijn eigen huis maar ook mijn eigen leven. Manlief en ik hielden ondertussen wel contact. We praatten heel erg veel. Ik merkte dat we steeds vaker contact met elkaar zochten en elkaar belden om de kleinste dingetjes. We misten elkaar enorm en we hielden nog steeds veel van elkaar. Tijdens een vakantie samen besloten we het om weer samen te proberen. De omslag van een losbandig leventje naar een vaste relatie was groot. Echter ik werd snel zwanger en dat veranderde alles. Ik was zo gefocust op dat kleine wezentje dat in mij groeide dat mijn wereld daar helemaal om heen draaide. De geboorte van dochterlief veranderde alles. Het ging ineens niet meer om alleen mij en manlief maar om dat kleine meisje.

Alles bij elkaar het overlijden van mijn vriendin, mijn ziekte, mijn losbandige leventje en de geboorte van mijn dochter hebben mij nu gevormd wie ik ben. Nu denk ik dat ik blijkbaar heb moeten meemaken om te worden wie ik nu ben. Voor het eerst is er een bepaalde interne rust in mij. Ik ben tevreden met mijn privé-leven. Iets waar ik heel lang naar heb lopen zoeken en die ik dus eindelijk heb gevonden. Die rust heb ik nog niet gevonden in mijn werk. Dat heeft vooral te maken omdat ik merk dat mijn werk steeds minder bij mij past en mijn interesses ergens anders liggen. Ik ben zoekende in wat ik daarin wil. De weg naar interne rust in mijn privé-leven heeft lang geduurd, hopelijk vind ik sneller de juiste balans op werkgebied.

Ben jezelf ook zo veranderd?

maandag 18 augustus 2014

Hoe staat er nu financieel bij?

Tijdens mijn vakantie had ik een ongemakkelijk gevoel over de stand van zaken over mijn bankrekeningen. Ik had namelijk geen zicht op wat het saldo was. Ondanks dat ik weet wat er maandelijks wordt afgeschreven, ik op een van de rekeningen het geld had gestort wat we konden uitgeven, had ik het gevoel volledig overzicht kwijt te zijn. Normaliter log ik namelijk zo’n 2-3 keer per week in op internetbankieren zodat ik precies weet wat er al is afgeschreven en wat op dat moment het saldo is. Het geeft me een bepaald gevoel van comfort maar het geeft me ook de mogelijkheid om tijdig maatregelen te nemen als er toch onverwachts iets is afgeschreven. Dat laatste gebeurt overigens steeds minder vaak omdat ik goed zicht heb op wat er in en uit gaat. Ik heb tijdens mijn vakantie dus twee halfslachtige pogingen gedaan om via mijn Blackberry in te loggen bij gebrek aan een computer in de buurt. Dat ging tergend langzaam maar toen het eenmaal lukte, zag ik toch heel even hoe ik ervoor stond.

Eén van de eerste dingen die ik deed toen ik eenmaal thuis was, was alle bankafschriften goed bekijken en (jawel) inloggen op internetbankieren. Er waren geen verrassingen. Wel was er een zorgpuntje. In juni heb ik twee leningen (creditcard en lening) samengevoegd en de eerste aflossing was nog steeds niet afgeschreven. Ik had verwacht om de eerste aflossing al in juli te doen maar halverwege augustus was er nog steeds geen euro-cent afgeschreven. Er gingen allerlei gedachten door me heen van: zouden ze de papieren kwijt zijn; als dat zo is misschien vinden ze het wel nooit; ik moet contact opnemen met de bank want hoe dan ook ooit moet dat geld toch worden afgelost. Tot aan gedachten van: ja maar als ik niks zeg, dan merken zij het misschien ook nooit en dan kom ik heel gemakkelijk van de schuld af. Om het goed te praten zei ik dan tegen mezelf: in rente hebben ze het inmiddels toch al lang en breed verdiend en ze hebben meer geld dan ik. Uiteindelijk nam het boerenverstand het weer van mij over en was ik van plan deze week contact op te nemen met de bank. Gisterenavond logde ik weer eens op internetbankieren en toen zag ik dat de eerste aflossing heeft plaatsgevonden. Ik ben dus nu ietsje dichterbij volledig aflossingsvrij. Nou ja duurt nog wel even maar ik probeer het maar positief te bekijken.

Doordat ik dus een maand niet heb afgelost, staat er wel een paar honderd euro nu op mijn lopende rekening. Logischerwijs zou je zeggen: huppakee dat gaat richting lening want dat scheelt weer een paar euro aan rente en je hebt weer wat extra afgelost. Alleen ik heb een probleempje met mijn dak. Althans door regen en wind begint het lood rond de dakpannen los te laten. Als je buiten staat hoor je het lood tegen de nok van het dak aan klapperen. Vanochtend zag ik dat het ook gescheurd is. Ik verwacht dat het binnenkort volledig scheurt en misschien ook nog wel eens weg waait. Geen idee hoe duur het is om het te laten repareren maar goedkoop zal het niet zijn. Manlief opperde gisterenavond dat we misschien wel op de verzekering kunnen verhalen. Deze week ga ik maar eens bellen. Hopelijk kan dat want dat zou heel veel geld schelen en dan zou ik alsnog het geld kunnen gebruiken voor een extra aflossing. Ook kreeg ik van de creditcardmaatschappij van mijn afgeloste creditcard een mailtje dat de kaart wordt afgemeld bij BKR. Kijk dat zijn nog eens leuke berichten.

Mijn moeder had ook nog een leuk bericht. Ze had me een paar weken geleden haar elektrische fiets gekregen. Mijn moeder kan niet meer fietsen omdat ze slechtziend is. De fiets stond dus al een tijdje in de schuur. Alleen was inmiddels de accu zo goed als dood. Ik had dus het plan om de fiets te verkopen of op termijn in te ruilen voor een andere fiets. Op zich zonde was het is een super goede fiets dus ik bleef dubben. En toen bod mijn moeder aan om de kosten voor een nieuwe accu te dragen. Als de accu eenmaal is vervangen, heb ik dus een hele goede fiets. Heerlijk want op het rammelbakje dat ik nu in de schuur heb staan durf ik amper op pad met dochterlief achterop en dat terwijl ik het heerlijk vind om er op de fiets op uit te trekken. Kortom ik ben zo blij met haar aanbod.

Ach en zo staan de zaken er dus financieel voor. We gaan weer met frisse moed aflossen. Ik probeer daar waar mogelijk extra af te lossen en intussen duim ik dat er niet al te veel financiële tegenvallers op mijn pad komen.  

vrijdag 15 augustus 2014

The Greek escape: genieten en afscheid nemen

Drieënhalve week op vakantie. Als je het hoort klinkt dat heel lang. Realiteit is dat de tijd voorbij vloog en voordat ik er erg in ik weer thuis was. Allerbelangrijkste is dat we hebben genoten.

De vakantie begon wel vrij bizar.  Op donderdag 17 juli liep ik vooral door het huis te rennen om de laatste dingen te doen. Ondanks dat ik dacht dat ik dit keer eens een keer alles op tijd af had, zijn er altijd nog kleine dingetjes die je op het laatste moment moest doen. ’s Avonds kwam manlief thuis na 3 dagen in Duitsland te zijn geweest. Dus dat was iets eten en tussen het inpakken door bijpraten. De wereld draaide dus door maar onze wereld beperkte zich tot ons huis en dan met name de koffers. Groot was dan ook onze verbazing toen we de volgende dag op Schiphol aankwamen en daar overal pers zagen staan. Toen hoorden we pas wat er met vlucht MH17 was gebeurd. Je wordt daar dan wel even stil van en je stapt dan toch anders in een vliegtuig. Ineens ben je je dan bewust van hoe kwetsbaar je eigenlijk bent.

Eenmaal in Griekenland aangekomen zijn we eerste twee dagen in Athene gebleven bij de schoonfamilie. De dagen brachten we overdag voornamelijk door in grote, airconditioned overdekte winkelcentra. Iets wat schoonfamilie graag doet dus wij pasten ons aan. Winkelen doe ik in Nederland nog maar zelden dus dan is het best leuk om weer eens een winkel van binnen te zien. Bovendien worden er allerlei activiteiten voor kinderen georganiseerd dus dochterlief vermaakte zich prima.  ’s Avonds werden we uitgenodigd door een vriend van manlief om uit eten te gaan. De twee dagen in Athene vlogen dus voorbij. Schoonvader zat intussen vol ongeduld op ons te wachten in een strandplaatsje. Dus de derde dag gingen we daar met der ganze (schoon)Familien naar toe. Ik weet nog steeds niet hoe we met vijf volwassen en twee kleine kinderen twee dagen hebben kunnen doorbrengen in een volgepropt appartementje van nog 40 m2. Het is gelukt maar niet zonder de nodige irritaties over en weer. Manlief en ik besloten daarom als de familie een middagdutje wilde doen, wij met dochterlief ergens naar toe gingen. Dat gaf iedereen even lucht. Na twee dagen pakten we de boel weer om naar de geboortestad van manlief te gaan.  Schoonmoeder ging mee.

Om een lang verhaal kort te maken: die twee dagen met schoonmoeder was een non-stop stroom van discussies, ruzies en irritaties tussen manlief en zijn moeder. Schoonmoeder is geen makkelijke vrouw en manlief zal ook niet snel toegeven. Dat is uiteraard het perfecte recept voor strubbelingen (en dan druk ik me mild uit). Manlief had het voornemen om zich niet door zijn moeder op de kast te laten jagen maar dat voornemen verdween als sneeuw voor de zon toen schoonmoeder maar door bleef hameren op bepaalde onderwerpen en ze perse wilde dat manlief daarmee instemde. Dochterlief trok zich in eerste instantie met mij terug maar op een bepaald moment ging ze zich er mee bemoeien door te zeggen ‘stop er mee, houd op’.  Dat brak weer mijn hart want ik wil niet dat mijn kind aan onnodige spanningen wordt blootgesteld. Ik was vooral verbaasd en verontwaardigd hoe een moeder zich ten opzichte van haar kind zo kan gedragen. Manlief werd namelijk letterlijk verteld dat zijn zwager de zoon was die ze nooit hebben gehad en dat ze niet van hem hield. Dat doet pijn. Ik was dus ook erg blij toen we alles achter ons konden laten en aan onze eigen vakantie samen als gezin konden beginnen. Op de valreep kreeg ik ook nog een snauw van schoonmoeder toen ik een parkeerplaats bezet hield door met mijn koffers daar te gaan staan. Toen we eenmaal schoonmoeder achter ons hadden gelaten, zaten we samen enigszins opgelucht maar ook verdrietig in de auto onderweg naar ons hotelletje. Gelukkig maakte het hotelletje veel goed. De kamer was prachtig en we werden ontzettend vriendelijk ontvangen. Toen we eenmaal in de kamer waren gesettled zijn we het plaatsje gaan ontdekken en werden we op een heerlijk restaurantje gewezen waar je authentiek Grieks kon eten. De rest van de vakantie hebben we daar dagelijks gegeten want het was gewoon in een woord erg goed. De dagen brachten we vooral door aan het strand. Heerlijk liggend op een strandstoel of in het zeewater. Dochterlief bleek een echte waterrat en lag de hele dag in het water. Langzaam maar zeker vond ze ook een beetje aansluiting bij een aantal Griekse kindjes. De Griekse kinderen begrepen op een bepaald moment dat dochterlief alles wel begreep maar alleen geen Grieks sprak (of beter gezegd wilde spreken). Twee dagen waren er ook Nederlandse kinderen waar ze ook mee kon spelen. Dochterlief genoot dus. Wat wil je nog meer? Ze had water, ijsjes en kinderen in de buurt. Maar ook niet onbelangrijk ze vond het super dat wij er ook de hele dag waren. En ook wij genoten van de tijd samen met haar. Heerlijk om zo ontspannen de dagen samen door te brengen en alleen maar tijd voor elkaar te hoeven te hebben.  Uiteraard hebben we ook de omgeving verkend. We hadden de auto van schoonvader meegekregen dus we konden overal en nergens naar toe rijden. We vonden prachtige idyllische strandjes die zo uit een reisfolder of een ansichtkaart waren weggelopen. Ook ontdekten we plekjes waar we zeker een andere vakantie langere tijd door willen brengen.

Helaas kwam aan onze 10 dagen samen weer een eind. Dus gingen we weer naar het geboortestadje van manlief terug. De bedoeling was dat we nog een aantal dagen met de familie zouden doorbrengen maar schoonfamilie verbleef in Athene omdat ze voor nichtje moesten zorgen. De nanny had namelijk per direct opgezegd dus zat schoonzus zonder oppas terwijl zij wel gewoon aan het werk moest. Schoonmoeder nam dus de taak van oppas over. Ik moet zeggen dat ik dat niet heel erg vond na alle toestanden van de eerste paar dagen vakantie. We konden met zijn drietjes verder vakantie vieren zonder spanningen. Manlief was wel teleurgesteld want hij had graag een paar dagen nog alleen met zijn ouders door willen brengen. Athene was geen optie voor ons dus hadden wij het hele huis voor een week voor onszelf. Manlief liet ons vol trots alle plekken zien waar hij als kind kwam en speelde. Hij overspoelde ons vol trots met verhalen. Ook was hij blij om weer een aantal van zijn vrienden te zien waarmee hij dan uren kon kletsen. Ik was vooral blij om te zien hoe hij weer opleefde tijdens de vakantie. Ik kon aan alles merken dat hij Griekenland, zijn vrienden en familie maar ook het leven daar mist. Vanuit de geboortestad zijn we ook weer dingen gaan bekijken of naar het strand geweest. Ook ben ik op bezoek geweest bij mijn Griekse collega die op iets meer dan een uur rijden van ons op vakantie was. Het was heel gezellig om met haar en haar gezin een dag op het strand door te brengen een ondertussen heerlijk bij te kletsen.

Ook kwam helaas aan deze week een einde en toen moesten we weer terug naar Athene. Daar hebben we een avond alleen met schoonouders doorgebracht. Het was eigenlijk een hele gezellige avond. De volgende dag (de dag van vertrek) werd nichtje gebracht. Dochterlief heeft een tijdje leuk met haar gespeeld. Alleen toen moest nichtje naar bed en dochterlief wilde met haar blijven spelen. Nichtje wilde daardoor weer niet slapen terwijl ze wel bekaf was. Uiteindelijk besloot ik dus om dochterlief apart te nemen. Je zou denken dat is alleen maar goed bedoeld maar schoonmoeder werd razend op mij omdat dochterlief begon te huilen. Schoonmoeder pakte vervolgens nichtje op en verdween met nichtje naar het appartement van schoonzus. We hadden nog foto’s van haar met dochterlief willen maken maar daar kwam het dus niet meer van omdat we nadien schoonmoeder niet meer hebben gezien. Schoonvader zat gelukkig wel heel trots op de foto met dochterlief J.  Ach en schoonmoeder: ik heb ergens medelijden met haar want volgens schoonvader maakt ze zich zorgen om nichtje, de gezondheid van haar man en nog zo veel andere dingen. Hierdoor worden dingen haar vaak te veel en dan reageert ze dat af. Helaas heeft ze manlief wel verdriet gedaan want hij wil gewoon normaal met haar kunen praten en dat is best moeilijk.

Tja en toen zaten we al weer terug naar Nederland in het vliegtuig. De tijd was voorbij gevlogen. We hadden nog zo veel mensen willen zien en spreken maar ondanks de drieënhalve week was het onmogelijk om iedereen te zien. We hebben ondanks de toestanden met voornamelijk schoonmoeder wel genoten. Genoten van de tijd samen, van niet op de tijd hoeven te letten, van het mooie weer, het heerlijke zeewater, het lekkere eten, de lieve mensen die we hebben ontmoet, de mooie plaatsjes en natuur die we hebben gezien, het feit dat dochterlief eten at die we nooit voor mogelijk hadden gehouden (visjes met kop en staart en gegrilde octopus) en al het andere moois wat Griekenland te bieden heeft. Met tranen in mijn ogen zat ik in het vliegtuig. Elke weer heb ik moeite om Griekenland achter mij te laten want wat houd ik van het land en de mensen. Hopelijk kunnen we er weer snel naar terug…….