Pagina's

woensdag 30 april 2014

Kleine babbelkous

Dochterlief en praten: dat is een tijd lang een moeilijke combinatie geweest. Ik kon haar perfect verstaan maar voor buitenstaanders was het niet even duidelijk wat ze wilde zeggen. Vaak beperkte ze zich tot kleine zinnetjes. Een heel verhaal was een stap te ver voor haar want dan hakkelde ze zich er een beetje door. Er staat wel een lopende lijn in maar ze vergat vaak woorden waardoor de zinnetjes feilloos op elkaar aansloten. Nu geloof ik dat dit deels te wijten is aan haar meertalige opvoeding. Als je slechts een deel van de dag Nederlands hoort en de rest van de dag gebombardeerd wordt met Grieks en Engels dan lijkt het mij voor zo’n ukkie een hele klus om de verschillende talen goed af te bakenen. Ik had daarom alle vertrouwen erin dat zodra ze naar school en de naschoolse opvang zou gaan dat haar taalontwikkeling met grote stappen vooruit zou gaan. In het begin was het moeilijk voor haar op school: de juf begreep haar niet altijd en de kindjes ook niet. Toch accepteerden de kinderen het dat dochterlief nu eenmaal niet vlekkeloos Nederlands sprak. Tijdens het gesprek op school dat ik met de juffen had nadat dochterlief 5 weekjes op school zat, werd haar taalontwikkeling ter sprake gebracht. Ze adviseerden om met haar naar logopedie te gaan. Nu geloof ik heel erg in de kracht van een kind en dat ze vooral als ze jong zijn nog sponsjes zijn, ik vond het dus te voorbarig om nu al stappen te ontwikkelen. Ik wilde dochterlief de kans geven om eigen kracht de taalkennis verder te vergroten. Zelf zag ik haar snel vooruit gaan, soms bleef ze ergens weer even hangen om vervolgens weer een enorme stap vooruit te gaan. Inmiddels is ze een aardige babbelaar geworden die non-stop kletst.

Toch werd ik tijdens het rapportgesprek in maart er weer op gewezen dat haar taalontwikkeling achterbleef. De juffen vonden het zo jammer want buiten de taal om blijkt dochterlief een erg intelligent meisje te zijn. Samen hadden ze een heel pleidooi waarom zij dachten dat logopedie wellicht dochterlief toch zou helpen. Nu kan ik eigenwijs mijn kop in het zand steken maar uiteindelijk wil ik natuurlijk dat dochterlief goed mee kan draaien op school. Ik wil dat ze geen achterstand oploopt of nodeloos een klas over moet doen omdat ze de taal niet voldoende beheerst. Dus ik luisterde naar de juffen en ging naar de logopediste die door school werd aangeraden. Het heeft uiteindelijk ongeveer drie weken geduurd voordat we terecht konden. Volgens mij viel de wachttijd dus reuze mee. We zitten nog in de testfase. Dochterlief laat wisselende resultaten zien. In zinsopbouw en articulatie loopt ze iets achter op haar leeftijdsgenoten maar voor de rest blijkt het wel mee te vallen. Waarschijnlijk kan de logopediste haar dus een eind op weg helpen. De toekomst zal het leren.

Toch valt er tijdens het testen mij wel een aantal dingen op. Dochterlief doet de testjes best goed en sommigen zelfs heel erg goed. Alleen soms heeft zij hele ander ideeën hoe een testje moet gaan. Ze maakt zich er of makkelijk af of zoals dochterlief het zegt “ik zeg toch wat er staat maar ik maak er geen hele zin van”.  Of ze vond de laatste keer het spelletje maar stom dus maakte ze haar eigen versie ervan. Dat vertelde ze ook heel trots toen we eenmaal in de auto terug naar huis zat. Ze had er de grootste lol om. Ik heb haar duidelijk gemaakt dat ze soms ook gewoon moet doen wat er van haar verwacht wordt. Toch zit ik met trots naar haar te kijken want ik zie bepaalde dingen van haar die me nooit echt waren opgevallen. Ik zie hoe ze bepaalde verbanden legt. Verbanden die soms afwijken van wat een standaard kind zou zeggen maar die uiteindelijk wel waar zijn. Ze denkt iets anders. Ze is soms ook veel verder in het spel en slaat stappen over want die vindt ze maar overbodig omdat ze al weet (of denkt te weten) waar het spel naar toe gaat.

Ook heb ik gemerkt dat ze heel analytisch is en een goed cijfermatig en ruimtelijk inzicht heeft. Om eerlijk te zijn denk ik dat taal haar niet zo veel interesseert. Als het op cijfers aankomt, doet ze al kleine sommetjes. Ze bouwt hele bouwwerken tot soms grote wanhoop van de juffen want het zijn soms zulke complexe stellages dat andere kinderen afhaken. Puzzelen doet ze al sinds ze 2,5 jaar is en inmiddels legt ze al puzzels van 100-150 stukjes zonder al te veel problemen. De opvang stimuleert dit door puzzels voor oudere kinderen voor haar bij een andere groep te halen. Het viel me ook toen ik loco met haar deed. Ze vindt het leuk om bezig te zijn met figuurtjes, cijfers en verbanden leggen. De woorden interesseren haar minder. Ze heeft de grootste lol om net te doen alsof ze het niet kan maar laat je haar even alleen dan legt ze het zo neer. Heel trots zegt ze dan “het was een makkie”.

Ik ga niet zeggen dat ze hoogbegaafd is of een of ander genie. Ik heb alleen het vermoeden dat ze meer heeft met cijfertjes dan met lettertjes. Dat zou misschien ook haar taalontwikkeling verklaren. Ik ben benieuwd in hoeverre de logopedie haar gaat helpen. Ondertussen ben ik toch maar wat trots op mijn kleine kletskous en geniet ik van onze gesprekjes.

dinsdag 29 april 2014

Stand van zaken: schulden

Gisteren vroeg Kruidig Meisje wat nu nog eigenlijk de uitstaande schuld is op creditcard 2. Zij dacht dat het aflossen namelijk best goed gaat. Mwoah wat zal ik zeggen. De schuld daalt elke maand maar niet zo veel als ik zou willen. Op creditcard 2 staat €1900 open en op de lening nog een bedrag van €5200. Dat is dus nog altijd samen €7100. Dat is best een groot bedrag. Een bedrag dat minimaal €1000 lager had kunnen zijn maar door allerlei omstandigheden dat dus niet is.

Hoe komt dat zo? Ik kom ergens halverwege de maand stelselmatig rond €100 tekort. Ergens moet ik dus mijn inkomsten en uitgaven aanpassen. Ik kan wel hard roepen dat komt door de kinderopvang maar die betaal ik al sinds september vorig jaar. Dat is dus geen reden meer. Ik denk deels dat het toch komt dat we bepaalde uitgaven niet goed spreiden of dat ik toch te veel extra wil aflossen op de creditcard. Het bedrag dat ik extra aflos moet ik (noodgedwongen) weer halverwege de maand pinnen. Als ik dan eenmaal dat bedrag heb gepind ga ik in een soort overlevingsmode en koop dan te veel boodschappen onder het mom “dan redden we het tenminste tot einde van de maand”. Ik zou dus eigenlijk mijn extra aflossing naar beneden moeten draaien. Zo gaat het bedrag ietsje langzamer naar beneden maar het daalt wel. Door nu toch regelmatig het bedrag weer op te nemen, werkt het ontzettend demotiverend. En laat ik het dan nog niet eens hebben over de kosten die ik voor opname betaal.

Als alternatief zou ik ook het bedrag dat ik maandelijks spaar kunnen halveren. Helemaal terugdraaien durf ik niet want ik wil wat geld achter de hand hebben als iets thuis kapot gaat. De meeste apparaten zijn relatief oud (gemiddeld 15 jaar). Ze doen het allemaal nog prima dus duimen dat het ook vooral zo blijft. Helaas dacht de auto er deze week anders over. Mijn moeder merkte op dat de auto licht bibberde. Ik denk dat je het nog het beste kan omschrijven als bokken. Met licht samengeknepen billen ben ik de 220 kilometer naar huis gereden in de hoop dat het niets ernstig zou zijn. Daarvoor had ik de dealer gebeld die zo op afstand dacht dat het geen (ernstig) probleem zou zijn. Gisteren ging manlief met dochterlief naar de garage. Het bleek een of ander iets bij een wiel te zijn waardoor die niet helemaal stabiel meer was. Blijkbaar iets dat veel voorkomt. Helaas kosten het vervangen van het onderdeel wel €180. Manlief heeft er nog €100 weten af te praten omdat de auto in november nog voor een grote beurt in de garage is geweest en ze het toen niet hebben gezien en het er dus hoogstwaarschijnlijk ook al was.

Ik maak me licht zorgen over de vakantie of beter gezegd familiebezoek. Zoals het er nu uit ziet, kost ons dat alleen de vliegtickets, benzine, tol en wat boodschappen. We kunnen in het appartement van mijn schoonouders verblijven. Dat betekent dat we hun huis voor onszelf hebben en wij hen van daaruit bezoeken op hun vakantieadres. Dat is een uur rijden van het appartement. Voor de lieve vrede maar ook de rust is het beter dat we niet met zijn allen in een appartement op elkaars lip zitten. Ik moet zeggen dat ik het ook prettiger vind want hierdoor kan ik ook mijn eigen dingen doen zonder constant met de familie rekening te hoeven houden. We kunnen als een gezinnetje meer ons eigen leventje leiden en soms met zijn drietje een uitstapje maken. De auto krijgen we te leen van schoonvader. In eerste instantie zou ik niet mee gaan. Echter toen was er sprake van dat manlief slechts 10 dagen weg zou gaan. Nu gaan we op verzoek van schoonouders er drie weken naar toe. Ik kan simpelweg dochterlief niet zo lang missen. Daarnaast is even weg ook goed voor mij. Toch voelt het niet goed omdat ik met dat geld ook iets anders had kunnen doen namelijk aflossen.  Alleen de band met familie is ook heel kostbaar. Uiteindelijk zullen we financiële afspraken moeten maken over de vakantie. Ik wil namelijk niet over mijn budget heen.

Terugkomend op de schuld. Ik heb vanaf januari nu ongeveer €1400 afgelost. Dat is op zich ook best een mooi bedrag. Het probleem met mij is dat ik er zo ontzettend graag heel snel van af wil. Toch hoop ik nog steeds in 2015 schuldenvrij te zijn. Schuldenvrij betekent dat er dan ook een bedrag per maand van ongeveer €500 vrij komt. Alleen de gedachte dat we dat geld dan weer vrij kunnen besteden naar eigen inzicht is heel bevrijdend. Eindelijk kunnen we dan gaan werken aan het opbouwen van een buffer en het aflossen van de hypotheek. Op een of andere manier voelt dat zo veel beter.

maandag 28 april 2014

Vakantie, bonus en weer aan werk

Gisteren had ik het er moeilijk mee: ik moest maandag weer werken na een heerlijke week vakantie. Het hielp niet mee dat dochterlief nog een weekje vakantie heeft. Ik had namelijk zo graag nog allerlei leuke dingen met haar willen doen. Een week vakantie vliegt namelijk zo voor bij. Vooral als je dan ook nog een paar dagen naar Friesland gaat op zoek bij mijn moeder. Dus gisteren was ik goed chagrijnig. Ik had moeite met de omslag van leven naar de waan van de dag terug naar het regelmatige vast patroon van werken. Werk lijkt soms zo nutteloos als ik bedenk wat ik thuis allemaal zou kunnen doen en hoeveel meer energie mij dat geeft. Maar goed ik ging vandaag dus weer met frisse tegenzin aan het werk en als ik er eenmaal weer ben dan valt het allemaal wel weer mee. Het is dus een kwestie van de knop omzetten.

Maar de vakantie: wat hebben we genoten. Het begon met het vieren van Pasen en het afsluiten van de vastenperiode van mij. Vasten doe ik meer voor mezelf omdat ik het een mooi idee vind om je lichaam minimaal 1x per jaar te reinigen. Het hele vasten-gebeuren heeft me wel aan het denken gezet. Ik voel me namelijk veel beter bij een dieet van geen vlees en zuivel. Nu vind ik het te ver gaan om het helemaal uit mijn dieet te schrappen  maar ik ben wel van plan om dus hiervan stukken minder te gaan eten. Met Pasen hebben we niets overdreven gedaan. We hielden het simpel maar dat wat we aten was lekker.

Ook had dochterlief twee speelafspraken. Eigenlijk vind ik speelafspraken voor een kind heel zwaar klinken maar die dingen moeten toch echt gepland worden, wil je je kind met een vriendje laten spelen. Dus pakte ik vrolijk mijn mobiele telefoon om de moeders (waarom plannen zij dat eigenlijk altijd) te bellen. Tot mijn grote schrik zag ik dat ik de nummers kwijt was. Argh lichte paniek overviel mij want ik had net dochterlief lekker gemaakt dat er twee kindjes kwamen spelen. De nummers was ik kwijtgeraakt omdat de mobiel een software-update had gehad van het IT-mannetje van werk nadat ik iedere keer problemen had met mijn telefoon.  Gelukkig bedacht ik me dat ik nog een klaslijst had met adressen en telefoonnummers dus de lijst bracht redding. De afspraken werden gemaakt en ik kreeg ook meteen weer de mobiele nummers van de moeders (die nu ook veilig op papier staan). Op zaterdag kwam eerst het vriendje van dochterlief spelen. Dochterlief vond het best spannend en besloot in al haar wijsheid dat hij niet overal mee mocht spelen. Dat werd dus een klein drama waardoor ik ineens met twee kleuters zat die ieder hun eigen gang gingen. Elke poging om ze samen wat te laten doen werd professioneel door dochterlief de kop in gesmoord onder mom van “nee dat is van mij, nee dat wil ik niet”.  Ze was een draakje waar geen land mee te bezeilen was. Intussen voelde ik me rot voor dat kleine jochie. Gelukkig brachten de waterballonen redding. Elk kind kreeg een eigen (beslag)kom gevuld met waterballonen en toen hadden ze samen grootste lol vooral ook omdat ze mij moesten raken (ach ja je moet wat over hebben voor de lieve vrede). Uiteindelijk bleek vriendje het dus leuk te hebben gehad

Dinsdag kwam het vriendinnetje. De twee dames zijn volgens eigen normen beste vriendinnen. Het is heel schattig om ze samen te zien want het ene moment lopen ze tegen elkaar te katten om vervolgens elkaar weer de liefste van de hele wereld te vinden. Ze zijn enorm aan elkaar gewaagd op een leuke manier. Dochterlief was heel anders met spelen: ze deelde al haar speelgoed en ze speelden dit keer echt samen.  De twee uurtjes spelen vlogen voorbij en we vonden het eigenlijk alle twee jammer dat haar vriendinnetje weer weg ging.

Op woensdag gingen we naar Friesland. Mijn moeder woont direct onderaan de dijk aan de Waddenzee. Dus in de middag gingen we schelpjes zoeken aan het Wad. Wat is het daar eigenlijk toch mooi en wat is het heerlijk om die zilte zeelucht op te snuiven. Donderdag gingen we naar Pieterburen naar de zeehondjes kijken. We hadden geluk want we waren nog niet binnen of één van de zeehondjes werd net verzorgd. Dochterlief stond heel geïnteresseerd te kijken en het is natuurlijk ook heel leuk om te zien. Daarna nog een heerlijk visje gegeten bij Lauwersoog met uitzicht op de haven.

Vrijdag gingen we weer naar huis zodat we op tijd thuis zouden zijn voor Koningsdag. Koningsdag was erg leuk. De vrijmarkt was één grote speelgoedwinkel. Zowel voor Grieks nichtje als voor dochterlief hebben we een paar leuke dingen kunnen kopen voor zo goed als niks. Dochterlief is een paar rolschaatsen rijker voor €5 inclusief bescherming voor knieën, ellebogen en  polsen. De rest van het weekend heeft ze daar op gerold (of geschaatst) en het gaat best goed. Ook kocht ik loco voor haar. Met loco kun je rekenen, ontwikkeling en taal oefenen. Dochterlief vindt dat erg leuk om te doen maar ik vond het altijd veels te duur. We mochten 5 boekjes inclusief plankje voor €6 meenemen. Ook daar heeft ze dit weekend veel mee “gespeeld”. Het valt me op dat ze moeiteloos rekenen en ruimtelijk inzicht oefeningetjes doet maar taal wat moeilijker vindt. Dat idee had ik al maar dat wordt dus nu bevestigt. Het verklaart misschien ook wel deels waarom ze redelijk laat was (is) met praten. Taal interesseert haar wat minder.

Al met al hebben we een fijne week met elkaar gehad. Ik had nog zo veel meer willen doen maar ja je kunt niet alles doen. Vorige week was ook de week van de uitbetaling van de bonus. Ik heb er de WOZ en het eigen risico van manlief mee betaald. Op creditcard 1 stond inmiddels weer een bedragje uit dus die heb ik ook afbetaald. Rest nog creditcard 2 waar ik geen extra aflossing meer op kon doen. Het restant van de bonus staat nu veilig op een spaarrekening. Dat staat gereserveerd voor de vakantie. Ook heb ik €100 achtergehouden om nog iets leuks te doen met zijn drietjes. Dochterlief viert aanstaande zaterdag haar naamdag volgens goed Grieks gebruik. We hebben inmiddels de traditie om dan iets te gaan doen. Ik kon met de airmiles nog een keer kaartjes krijgen voor de Efteling. De kaartjes zijn inmiddels aangeschaft dus met mooi weer gaan we aanstaande zaterdag daar naar toe. Dat zou meteen ook een mooie afsluiting zijn van de vakantie van dochterlief.

donderdag 17 april 2014

Verjaardagen en kinderfeestjes

Dochterlief is over 3 maanden jarig maar als je haar zou horen praten over haar verjaardag dan denk je dat ze morgen al jarig is. Haar verjaardag is een big deal voor haar waar ze nu al enorm mee bezig is. Ze weet inmiddels wat voor thema ze voor haar feestje wil en welke kindjes mogen komen. Het thema is niet geheel verrassend prinsessen maar omdat ze ook nog wat jongetjes onder haar vriendjes rekent, heeft ze in al haar wijsheid besloten dat het een piraten- en prinsessenfeestje moet worden. Ze heeft dus de lat hoog gelegd voor ons. Ik hoop vooral dat als het eenmaal zo ver is dat het allemaal niet te spannend voor haar is omdat ze er nu al zo mee bezig is.

Nu gun ik mijn dochter alles zolang het betaalbaar en leuk blijft. Er staan een aantal dingen vast: het moet een redelijk hoog roze karakter hebben en als het even kan dan moet het feestje in de tuin plaats kunnen vinden. Aan feestjes in een binnenspeeltuin, dierentuin, bioscoop of wat dan ook doe ik niet mee. Ik denk dat dit niet nodig is voor een kleuter en dat het voor kleuters allemaal niet zo veel uitmaakt zolang ze maar lekker kunnen spelen.  Door haar enthousiasme aangestoken ben ik eens op internet gaan zoeken voor inspiratie. Noem me naïef maar ik viel van de ene verbazing in de andere. Ik begon eens heel voorzichtig te kijken op Nederlandse websites. De Nederlandse praktische aard en nuchterheid kwam daar toch duidelijk in naar voren. Het waren namelijk allemaal leuke ideeën die voor weinig geld te realiseren waren. Nu ben ik iemand die graag dingen net even iets anders wil doen en origineel voor de dag wil komen. Dus besloot ik eens over de grens heen te kijken. Ongelofelijk wat je daar allemaal ziet. Alles in de zelfde kleur, goed doordacht en thematisch heel origineel doorgevoerd. Laten we het erop houden dat ik met alle ideeën die voorbij kwamen nog jaren vooruit kan met het plannen van feestjes. Wat zeg ik, ik zou feestjes voor de hele klas of school kunnen plannen en dan nog heb ik niet alle ideeën kunnen uitvoeren. Hoe mooi ik het ook allemaal vind, ik vind het wel een beetje over the top en ik vraag me serieus af hoe leuk het kind het allemaal zelf vindt? Ik heb sterk het idee dat er een wedijverige moeder helemaal los ging om vooral maar de prijs van “kinderfeestje van het jaar” te winnen. Toch vind ik het stiekem wel leuk om te zien. Nieuwsgierig ga een keer naar Pinterest en type in kids birthday party ideas en verbaas je dan net zoals ik over alle toeters en bellen.

Het zal duidelijk zijn het feestje van dochterlief zal er niet zo uit zien. We versieren de boel gezellig, er komt een lekkere (zelfgebakken) taart en er worden een paar kindjes uit de klas uitgenodigd. Uiteraard zal ik een paar spelletjes verzinnen en een paar lekkere dingen voorzetten. Ik denk dat ik met chips en ijs al heel ver ga komen ;-). Na een kleine twee uur mogen de ouders de kinderen dan ophalen. Ik denk dat ik (maar ook dochterlief) het dan wel weer leuk vond en ik blij ben als ik de boel kan opruimen en er weer rust in de tent is. Hopelijk heeft dochterlief dan de tijd van haar leven gehad en kan ze op een leuke dag terugkijken.

Nog drie maanden om te plannen, nog drie maanden om dochterlief te laten dromen over haar feestje. Is jouw kind er ook zo mee bezig? Organiseer jij een feestje?  Wat vind jij eigenlijk van kinderfeestjes?

woensdag 16 april 2014

Update solllicitatie en computerperikelen

Gisterenavond had ik een productief avondje. Eerst werden de haren geverfd. Toen de haren weer mooi bij gekleurd waren, boog ik me eens over de laptop. Ik had op de website van de fabrikant van de laptop twee dingen gevonden die ik nog in ultieme poging om het ding te redden kon uitproberen. Ik begon met het minst drastische. Alleen dat werkte niet want daarvoor moest ik allerlei dingen gaan intypen en dat wordt moeilijk als je keyboard niet werkt. Dus we stapte over op plan B. De laptop zou dan teruggezet worden naar de fabrieksinstellingen. En warempel het werkte… althans daar lijkt het heel erg op. Vanavond komt de ultieme test als ik de laptop weer aan het kabeltje voor internet verbind. Ik hoop dat het werkt. Dan is het namelijk slechts een kwestie van een heleboel security updates binnen halen en een goed virus programma installeren. Ooh ik hoop zo dat het werkt want dan hoef ik geen geld aan iets nieuws uit te geven wat in mijn ogen niet noodzakelijk is.

Met mijn sollicitatie is het niets geworden. Ik had al een raar voorgevoel want nadat ik vorige week dinsdag had aangegeven dat ik graag verder wilde in de procedure, hoorde ik maar niets.  Ervaring uit het verleden leert dat als ze je echt graag willen dat ze veel sneller schakelen ook als ze al in een ver gevorderd stadium zijn met andere kandidaten. Reden voor de afwijzing is dat ze aan andere kandidaten al een aanbod hebben gedaan en dat de enige openstaande functie niet aansluit op mijn profiel. Ik vind het teleurstellend dat ik zo achter een antwoord heb moeten aanjagen ondanks dat hij zich er per mail wel voor verontschuldigde. Hij wil mijn c.v. voor mogelijke toekomstige functies bewaren. Misschien is het achteraf ook wel beter want ik twijfelde zo of ik wel wilde werken bij een bedrijf die in handen is van een investeringsmaatschappij. Ik hoef tenminste me hier geen zorgen meer over te maken over wat ik zou doen als ik de baan wel aangeboden had gekregen. Dit hoofdstuk is dus gesloten. Ik kijk rustig om me heen en wie weet komt er straks een baan voorbij waar ik zonder enige twijfel zou in stappen. Toch ben ik wel een beetje teleurgesteld.

dinsdag 15 april 2014

Het leven kabbelt vrolijk door

De laatste paar dagen sleep ik mezelf een beetje voort. Het zijn duidelijk de laatste loodjes voordat ik een week vakantie heb. Het heeft ook niet geholpen dat zowel dochterlief als ik alle twee een paar dagen ziek zijn geweest. Zij lag vorige week maandag en dinsdag als een ziek vogeltje op de bank. Ik lag zaterdag de hele middag ziek in bed. Het is nog niet helemaal duidelijk of ik zaterdag ziek was of iets verkeerds gegeten had. Op een of andere manier vindt mijn lijf avocado’s minder leuk. Elke keer als ik dat eet, ben ik nadien niet lekker. Hoe dan ook ik eet ze voorlopig niet meer. Het helpt trouwens heel erg goed dat als ik ze al zie of het woord hoor dat er een golf van misselijkheid naar boven komt. Dat zegt misschien eigenlijk ook al wel genoeg.

Vorige week was ook de week van het wachten. Het wachten op een reactie op mijn gesprek die vervolgens de hele week uitbleef. Ik begon op een bepaald moment zelfs aan mijn email-programma te twijfelen. Om het uit te testen heb ik mezelf een email gestuurd. Email-programma werkt prima dus daar ligt het niet aan. Alleen de reactie blijft uit en dat is vervelend want je wilt toch weten of er nog een vervolg komt. Vandaag heb ik gebeld. Helaas belde ik op dat moment ongelegen dus ik probeer het of later vandaag of morgenochtend. Ik ben benieuwd. Toch twijfel ik enorm of ik moet doorzetten. Het knaagt aan me dat het bedrijf niet zelfstandig is maar aan de nukken van een investeringsmaatschappij is onderworpen. Ik weet heel goed dat er niet meer zo iets is als zekerheid en dat ook bij bedrijven waar op het oog alles prima lijkt de situatie zo kan veranderen. Dat heb ik al een keer meegemaakt dus op zich staar ik me daar ook niet meer blind op. Maar toch bij dit bedrijf weet ik dat die onzekerheid er al is en dat knaagt dus. Ik had dus gehoopt om in eventuele vervolggesprekken iets meer duidelijkheid hierover te krijgen. Aan de andere kant als dit het niet wordt, zijn er nog zo veel andere mogelijkheden. Manlief wees mij op een bedrijf waar wellicht ook een passende functie voor mij dus misschien dat ik daar eens achteraan ga.

Thuis ben ik ook nog steeds niet online op de smartphone na dan. Afgelopen vrijdag hebben we er een mannetje (kosteloos) na laten kijken. Hij gaf een paar tips om thuis te proberen maar eenmaal thuis lukte het voor geen meter. Ooh en daar kan ik dan zo chagrijnig van worden. Apparaten moeten het gewoon doen en geen kuren gaan vertonen die ook niet eens makkelijk op te lossen zijn. We zijn vrijdagmiddag ook een winkel binnengelopen om te kijken naar een nieuwe computer. Voor €385 zouden we helemaal klaar zijn en stappen we ook meteen in de moderne wereld van de meest recente systemen. We gaan vanavond en morgen nog een halfslachtige poging doen om de laptop nieuw leven in te blazen. Ik heb namelijk via internet nog een paar dingen gevonden die we kunnen proberen. Lukt het niet dan zal er toch een nieuwe computer komen. Zowel manlief en ik hebben de computer namelijk nodig. Manlief om zijn bedrijfje verder op te starten en ik voor mijn eigen dingetjes en thuiswerken. En laat ik nu niet op het systeem van werk kunnen inbellen zonder iets van Windows of zo te hebben draaien op de computer (hoezo monopolypositie).  
En dan vrijdag… ooh wat kijk ik daar naar uit. Ik heb dan een hele week vrij. Een week waar even niets moet behalve dan dingen die we graag doen. Uiteraard gaan we Pasen vieren maar ook dit gaan we dit jaar bescheiden doen. Volgens goed Grieks gebruik eten we lamsvlees maar daarnaast doen we nog maar een paar dingen maken. Het moet vooral leuk blijven dus we laten ons niet gek maken door alle Paasdingen in de winkels. Het enige wat ik al wel in huis heb gehaald zijn paaseieren. Dochterlief heeft het er namelijk nu al over dat ze straks eieren mag gaan zoeken in de tuin.  Na de Pasen ga ik met dochterlief een paar dagen naar moederlief in Friesland. Mijn moeder heeft me verzekerd dat ik helemaal niks mag doen en dat ze me lekker wil verwennen. Heel lief natuurlijk. Inmiddels heb ik ook gekeken wat we in de buurt kunnen doen want ik word gek van de hele dag thuis zitten. Voor elk weertype heb ik inmiddels een leuk uitje, vaak gratis, gevonden. Dus ik hoop dat we daar ook een paar ontspannen dagen doorbrengen.

Dan moeten manlief en ik ook nog de koppen bij elkaar steken wat we deze zomer gaan doen met de familie in Griekenland. Griekse opa en oma willen dochterlief heel graag zien. Manlief wil er minimaal twee weken naar toe. Het wordt dus puzzelen hoe we dat gaan doen. Puzzelen met de bonus en de belastingteruggave.
Ach al met al kabbelt alles vrolijk door en heb ik over het algemeen wel een tevreden gevoel bij. Qua schuld heb ik besloten om me er niet al te druk om te maken. Ik los af en het einde is in zicht. Althans als je 2015 te overzien vindt. Ik vind dat wel want als ik geen actie had ondernomen dan was het einde nog helemaal niet in zicht.

donderdag 10 april 2014

Daar gaat de bonus... met dank aan

Dinsdag 8 april was voor ons als XP gebruiker een cruciale dag. Het was namelijk de dag dat we door Microsoft in de steek werden gelaten en door allerlei instanties ons werd aanbevolen vooral niet meer met XP online te gaan. Dus daar zitten wij nu met een prima functioneerde, zwaar verouderde computer die helaas ook niet meer in staat is om op een moderner operating system te draaien. Ik voel me zwaar in de steek gelaten. Ik zie namelijk niet in waarom dit systeem niet meer ondersteund kan worden buiten de commerciële redenen dan. Naar mijn bescheiden mening is dit alleen maar doorgevoerd omdat men andere systemen wil verkopen. Dus worden gebruikers met een oud systeem voor het blok gezet. Zo ook wij dus.

Nu dachten wij niet voor een gat gevangen te zijn. Ooit had ik van mijn moeder een laptop gekregen met Vista. De laptop werd amper door ons gebruikt. Het werd dus hoog tijd om bepaalde dingen te updaten. Dus dinsdagavond vertrokken we naar boven om een en ander te updaten. Het zag er veelbelovend uit totdat het systeem vastliep en de internet verbinding werd verbroken. Je raadt het al. Sindsdien kunnen we niks meer met de laptop. De muis en het keyboard doen het niet meer en de internetverbinding doet het ook niet meer. Heel onhandig want nu merk je dus hoe afhankelijk je van dat ding bent geworden. Frustrerende van het hele gebeuren is dat er een computer op het bureau staat die het gewoon goed doet maar niet meer gebruikt kan worden. Helemaal afgesloten van de wereld ben ik ook weer niet want ik heb nog een smartphone waar bepaalde dingen mee kunnen.

Uiteindelijk willen we wel weer online. Vooral voor manlief is het cruciaal nu hij als zelfstandige ondernemer druk bezig is iets aan het opzetten. Dus morgen laat we kijken of de laptop nog te redden valt. Ook de laptop is te oud om nog een nieuwer operating system op te installeren. Dat gaat de laptop absoluut niet trekken. Het is te hopen dat de laptop te redden is en dat er geen hardware problemen zijn. Ik wil niet veel investeren in reparatiekosten. Mochten we toch een andere computer moeten aanschaffen dan besteed ik het geld liever aan de aanschaf dan aan een reparatie. Mocht er een nieuwe computer moeten komen, dan wil ik daar ook geen kapitalen aan uitgeven. Meer dan hier en daar wat lezen of opzoeken en rekeningen betalen doen we niet. Downloaden doen we amper behalve als we ergens een update of zo voor nodig moeten hebben. Dus voor ons geen state-of-the art computer.

En toch baal ik ervan omdat het er toch nu naar uitziet dat we geld moeten gaan uitgeven aan een nieuwe computer terwijl er gewoon nog iets werkends staat. Alleen ik durf het veiligheidsrisico niet te nemen om toch stug op XP door te gaan. De ellende is namelijk niet te overzien als er iets gebeurt.

Dus daar gaat mijn bonus en de extra grote aflossing die ik wil doen. Mijn bonus gaat nu vooral naar het betalen van de WOZ en de computer. Er blijft dan niet heel veel geld meer over om nog veel te kunnen aflossen. Toch alle kleine beetjes helpen dus uiteindelijk help ik toch weer een klein deel weg van de schuld.

maandag 7 april 2014

Het sollicitatiegesprek

Donderdagochtend kreeg ik een email van het bedrijf waar ik uitgenodigd was voor een sollicitatiegesprek met de vraag of ik ook maandag kon. Toen ik een blik op mijn agenda wierp, bleek dat ik in de ochtend zou kunnen. Dus het gesprek werd verschoven naar maandag. Uiteraard heb ik al jullie duimen-voor-een goede-afloop gebundeld en meegenomen naar vandaag.

Vanochtend begon dus redelijk ontspannen want ik hoefde pas halverwege de ochtend daar te zijn. Ik kon dus dochterlief naar school toebrengen. Alleen toen ik opstond, hoorde ik haar in bed huilen. Ze had zo’n oorpijn maar ze wilde zo ontzettend graag naar school. Ze bleek geen koorts te hebben en nog redelijk energiek over te komen dus ik besloot haar toch maar naar school te brengen. Aan de juf legde ik uit dat ik zo mijn twijfels had maar dat dochterlief het graag wilde proberen. Helaas gaf dochterlief na het tien-uurtje over en heeft manlief haar opgehaald. Ze ligt nu op de bank onder een dekentje. Arm meisje: niets erger dan een ziek kind en vooral dan ook nog eens als je niet bij haar kunt zijn om haar een knuffel te geven of gewoon omdat ze tegen je aan wil kruipen.

 Het gesprek dus. Ik ontmoette meteen het Hoofd van de afdeling. Het was een goed gesprek waarin het bedrijf maar ook de functie goed ter sprake kwamen. Ik heb nu dus een duidelijk beeld van wat mij mogelijkerwijs te wachten staat. Hij wil me alleen niet voor de functie waarop ik heb gesolliciteerd, hij wil mij als manager/ teamleader. Op basis van mijn c.v. is dat ook een logische stap. Alleen weet ik niet of ik de verantwoordelijkheid wil van een aantal mensen die naar mij rapporteren. Momenteel heb ik ook twee mensen die functioneel naar mij rapporteren maar zij zijn zo zelfstandig dat ik maar weinig hoef bij te sturen. Dat vind ik prima want ik ben geen geboren people-manager. Het is maar een klein deel van de functie maar wel een deel die ik mee moet nemen in mijn overweging of ik dit wil doen. Hij is in ieder geval enthousiast . We hebben afgesproken dat ik hem morgen laat weten of ik verder wil. Zo ja dan heb ik nog vier gesprekken waaronder een lunch met het team. Met mijn salariseis leek geen probleem te zijn.

Ik ben ook enthousiast. Het spreekt me aan dat het een klein bedrijf is, informeel maar wel internationaal. Er zijn voldoende mogelijkheden om dingen nog op te zetten, mij verder te ontwikkelen en door te groeien. Buiten het management stukje zit ik wel ermee in mijn maag dat het bedrijf momenteel in handen is van een private equity firm. Dat is een bedrijf die andere (kleinere) bedrijven opkoopt om ze  vervolgens financieel gezond te maken of te laten doorgroeien door te investeren en ze vervolgens weer te verkopen of naar de beurs brengen. Over 2-3 jaar wordt besloten wat ze met dit bedrijf meer gaan doen. Houden ze het nog een aantal jaren vast omdat er momenteel geen markt voor is of omdat ze denken dat ze er nog meer geld aan kunnen verdienen als ze het langer vasthouden? Dat is dus een onzekere factor want een verkoop betekent onzekere tijden en wellicht zou dat ook implicaties hebben voor mijn baan. Ik zit daar dus wel een beetje mee. In mijn huidige baan heb ik die onzekerheid niet ondanks dat je tegenwoordig natuurlijk niet meer zoiets hebt als baanzekerheid. Ik weet wel dat zekerheid voor mij heel belangrijk is. Aan de andere kant werk in een branche waar nog steeds veel banen zijn en waar maar weinig mensen zijn met zo veel ervaring als ik. Die ervaring speelt vaak in mijn voordeel bij sollicitaties ondanks dat ik daardoor vaak wel duurder ben. Kortom ik heb veel om over na te denken. Ik overweeg wel om door te gaan met de procedure en dan maar zien waar het schip zinkt of aanmeert.

Wordt dus vervolgd…..

woensdag 2 april 2014

Update sollicitatie: Gesprek

Ja, ja “hard to get” spelen blijkt blijkbaar te helpen want ik ben uitgenodigd voor een gesprek vrijdag. Ook het plannen van het gesprek ging niet zonder het nodige op en neer mailen maar uiteindelijk vonden we een tijdstip waarop we alle twee konden.

Het is raar hoe ik in de hele procedure sta. Ik ben heel erg geïnteresseerd in de functie maar ik ben spring er niet boven op. Voorheen zou ik mijn hele agenda hebben om gegooid om ook maar op de eerst mogelijke voorgestelde dag en tijdstip te kunnen komen. Nu sta ik daar nuchterder in en vind ik het niet meer dan logisch dat iemand ook andere verplichtingen kan hebben.

Ik ben benieuwd hoe het vrijdag gaat. Ik kan mijn sollicitatie-vaardigheden wel weer afstoffen want de laatste keer dat ik solliciteerde is al weer zo’n kleine 3 jaar geleden. Toen solliciteerde ik in het buitenland. Ik was toen bij de laatste twee kandidaten maar werd toen uiteindelijk afgewezen op het feit dat ik en de andere kandidaat heel dicht tegen elkaar aan lagen qua ervaring. Uiteindelijk was het makkelijk om iemand aan te nemen die daar al woonde. Locatie kan nu geen probleem zijn want ik woon een dorp verderop. Dat is dan ook meteen een heel groot pluspunt aan deze baan buiten de functie zelf natuurlijk.

Ik vind het heel spannend. Ben benieuwd hoe ver ik deze keer kom.

dinsdag 1 april 2014

Niet leuk spelen en updeetje sollicitatie

Afgelopen weekend was het natuurlijk prachtig weer. Helaas was ik nog steeds zwaar verkouden  waardoor ik me een beetje door de dag heen sleepte met paracetamol. ’s Avonds als dochterlief eenmaal in bed lag, dan crashte ik op de bank om tot de conclusie te komen dat mijn bed veel lekkerder lag dan de bank en dan ook snel richting bed te verdwijnen. Ondertussen probeerde ik wel zo goed en zo kwaad als het kon van het mooie weer te genieten. Samen met dochterlief hebben we de mini-bonenplantjes in de tuin gepland. Vol trots zagen we dat de spinazie, sla en worteltjes ook al goed aan het opkomen waren. Ook hebben we nog een rucola gezaaid in een bak. Nu maar hopen dat dit ook goed opkomt. Terwijl wij in de tuin bezig waren hoorden we ondertussen de buurtkindjes van tuin naar tuin rennen om daar te spelen. Met dochterlief had ik afgesproken dat zij ook met hen mocht spelen in de middag. Na de lunch was er dus geen houden meer aan en wilde zij ook wel heel graag buiten spelen met de kindjes. Dat klinkt allemaal heel gezellig en ontspannen maar het werd één grote bron van ergernis.

Ik weet niet zo goed wat het is maar dochterlief en buurjongetje kunnen niet leuk met elkaar spelen. Dat ligt niet aan dochterlief maar meer aan het buurjongetje. Hij gooit de deur dicht in haar gezicht, zegt regelmatig dat ze dingen niet mag of mee mag doen en loopt tegen haar te katten. Zaterdagmiddag was hij ineens zo boos op haar dat hij heel hard en agressief tegen haar begon te gillen. Ik was er toen klaar mee en heb dochterlief mee naar huis genomen. Het jammere eraan is dat dochterlief altijd heel enthousiast is als zij hem ziet en hij dat ook is in het begin. Ergens halverwege gaat het niet goed. Sinds kort speelt hij ook met andere buurkindjes en dochterlief hobbelt er maar een beetje achteraan. Het lijkt erop dat ze wordt getolereerd maar niet echt wordt opgenomen in het groepje. Zaterdagavond bespraken manlief en ik het “gil”-voorval. Het liefste zouden we willen dat ze niet meer met hem speelt maar dat is praktisch onhaalbaar. Ze wonen naast elkaar en zoeken elkaar toch op. Alle pogingen het te ontmoedigen door haar af te leiden of haar met andere kinderen uit de buurt te laten spelen, zijn niet succesvol. Zondagmiddag ging ze dus weer met buurjongetje spelen. Nu kwam als complicerende factor erbij dat hij wel alleen naar het speeltuintje mag maar ik dat niet wil. Dus hobbelde ik achter de kinderen aan. Zo wist ik zeker dat dochterlief veilig zou oversteken. Buurjongetje stak ondertussen zonder omkijken de straat over (gelukkig gaat het dan goed). Op een bepaald moment kwam buurvrouw met een doos ijsjes naar buiten. Iedereen kreeg een ijsje behalve dochterlief. De ijsjes waren bedoeld voor de kindjes waarmee haar zoontje speelde. Daar hoorde dochterlief ook bij maar een ander kind was haar voor. Dochterlief huilen en de buurvrouw begrijp dat dan niet dat het kind verdrietig is. Op een bepaald moment gingen de andere buurkindjes weg. Ik vond dat een mooi moment om samen met dochterlief naar een speeltuintje in de buurt te gaan waar soms haar vriendinnetje van school komt spelen. Buurjongetje wil graag mee en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om nee te zeggen. Op een slakkengangetje liep hij mee. Hij wilde niet sneller lopen. Eenmaal bij de speeltuin aangekomen wilde hij na een minuut al weer naar huis want hij wilde met een ander kindje spelen. Ik heb het nog tien minuten weten te rekken maar hij bleef doorzeuren dat hij naar huis wilde. Ik was er helemaal klaar mee. Dus buurjongetje ging naar huis en de rest van de middag heeft dochterlief nog even met een ander kindje gespeeld en daarna thuis. Manlief is er inmiddels helemaal klaar mee. Hij zag dit vorig jaar al deels aankomen. Hij wil liever niet dat dochterlief nog met hem speelt want het loopt iedere keer op teleurstellingen en irritaties uit.

Zelf had ik het er misschien moeilijker mee dan wie dan ook. Dochterlief lijkt zich er vooralsnog niet heel erg aan te storen. Manlief is er klaar mee. Ikzelf krijg weer visioenen naar mijn eigen kindertijd. Ik hobbelde meestal ook overal achteraan en hoorde nergens echt bij. Nu nog steeds ben ik een enorme einzelgänger en  heb ik eigenlijk niet echt vrienden. Als ik in het verleden dan al deel uitmaakte van een groepje dan hing ik er meestal ook een beetje bij. Viel het groepje uit elkaar dan hield ik daar geen vriendschappen aan over terwijl anderen dat dan wel hadden. Deels heb ik geaccepteerd dat vriendschappen blijkbaar niet zo mijn ding zijn en dat ze moeilijk op gang komen (als ze al op gang komen). Dat doet soms best pijn want ik zou best graag een leuke vriend(in) hebben waar ik gezellige dingen mee kon gaan doen of waar ik goede gesprekken mee kan hebben. Ik heb nu welgeteld één vriend (een ex) die in het buitenland woont en een voormalige collega die misschien nog wel het dichtste bij een vriendin of kennis komt. Wellicht dat daarom het hele gedoe met buurjongetje me zo moeilijk valt. Ik wil zo graag dat dochterlief een paar leuke vriendjes en vriendinnetjes krijgt zodat ze hem links laat liggen. Langzaam maar zeker krijgt ze ook een paar vaste vriendjes. Zo heeft ze al een paar keer bij een aantal kindjes uit de klas gespeeld. Iedere keer hoor ik van de moeders dat ze erg leuk gespeeld hebben en dat we nog een keer moeten afspreken. Ze is dus heel sociaal dus daar ligt het niet aan. Het is eigenlijk niet eens dat ik aan de sociale kwaliteiten van mijn dochter twijfel want die heeft ze duidelijk wel en die heeft ze dan ook duidelijk van haar vader geërfd. Ik wil alleen dat ze met respect wordt benaderd en dat ze het niet normaal gaat vinden dat ze wordt afgesnauwd of er een deur in haar gezicht in wordt dichtgesmeten. Ik wil dat ze dan wegloopt en dat niet accepteert (al snap ik ook wel dat dit ik dan te veel is om van een kleuter verwachten) Ik weet alleen niet of ik spelen met buurjongetje moet verbieden. Moeilijk. Wat zouden jullie doen?

Updeetje sollicitatie: ik kreeg een email waarin gevraagd werd om aan te geven wat mijn ervaring in hun branche was. Ik werk misschien net met andere financiële producten maar heb wel jaren vakgebied-ervaring. Producten zijn snel te leren, vakgebied vergt veel meer tijd. Ik heb de motivatie vaag gehouden en erop gestuurd dat ik dit graag in een persoonlijk gesprek nader wil toelichten. Ik ben benieuwd hoe het afloopt. Het zal ook niet meewerken dat ik de email pas een week later zag omdat het in mijn spam was terecht gekomen.