Pagina's

maandag 20 januari 2014

Leuk weekend

Dit weekend had ik een lang weekend omdat ik vrijdag vrij was. Ik kon dus alvast proefdraaien omdat dit het ritme wordt vanaf 1 februari. Vrijdag was een rommeldagje thuis. In de middag gingen we met dochterlief kijken bij judo. Manlief heeft vroeger zelf op hoog niveau aan judo gedaan. Vanaf kleine ukkepuk doet manlief een soort tuimeljudo met dochterlief. We zijn ook een keer met haar wezen kijken bij tuimeljudo op de judoschool maar we zagen er toen van af om haar in te schrijven. Ze vond het erg leuk maar meer dan kruipen, rennen, springen en vallen was het niet. Dochterlief zag het toen vooral als een uurtje heel hard rondrennen en huppelen dus we zagen er vanaf. Afgelopen vrijdag gingen we weer kijken. Toen ze het zag, begon haar hele koppie te stralen en kon ze niet wachten om ook op de mat op te gaan. Op een bepaald moment wilde ik eerder weg maar Madam wilde blijven. Dus samen met manlief is ze nog een half uurtje gebleven terwijl ik naar huis ging. Ze kwam razend enthousiast thuis. Vanaf 1 februari mag ze een maandje proefdraaien daarna besluiten we of we waar definitief inschrijven.
 
Manlief loopt over van enthousiasme. Volgens mij heeft hij al visioenen dat dochterlief over een aantal jaren naar de Olympische Spelen gaat en daar een gouden medaille wint. Ik hoop niet dat man zijn eigen ongerealiseerde dromen op haar overbrengt. Het moet haar sport zijn en iets wat ze graag doet en niet omdat haar vader haar pusht. Vooralsnog lijkt het er niet op maar toch waak ik er wel voor. Ik heb namelijk een hekel aan ouders die hun niet waargemaakte dromen via hun kinderen proberen te realiseren. Manlief heeft daar wel een heel klein beetje een handje van want hij zou heel graag willen dat dochterlief bepaalde dingen in haar leven zou gaan doen. Ik heb uiteraard ook wel dromen voor haar maar ik vind het vooral belangrijk dat zij haar eigen keuzes maakt en haar eigen weg vindt in haar leven.
 
Op zaterdag gingen we dan eindelijk naar de Efteling. Ik heb al sinds maart vorig jaar kaartjes liggen die ik met airmiles had gekocht. De kaartjes waren een jaar geldig. Op een of andere manier bleven de kaartjes weer liggen: of het was hoogseizoen dus te druk, of het regende of we konden het geld niet missen omdat we het ergens anders voor nodig hadden. Ook al hadden we de kosten niet meer van de kaartjes, we moesten wel parkeergeld betalen en in het park willen we misschien ook wel wat drinken en dan heb ik het nog niet over de benzine daar naar toe. Eindelijk gingen we dus zaterdag. Het weer was voor januari prachtig dus een betere dag konden we niet uitkiezen.
We hebben onze ogen uitgekeken. Ik ben zelf meer dan 25 jaar niet in de Efteling geweest dus het was onherkenbaar. We hadden ogen en oren tekort. De hele Efteling was in wintersferen. Ondanks dat we er vroeg waren, hadden we tijd tekort om alles te zien. Het sprookjesbos kwamen we pas tegen op het moment dat het park bijna dicht ging. Op zich jammer want ik denk dat dochterlief het fantastisch had gevonden om dat allemaal te zien. Alles wat met prinsessen te maken heeft, vindt ze super. We hebben een hele leuke dag met zijn drietjes gehad. Een hele dag buiten maakt wel moe want dochterlief zat nog niet in de auto of ze viel in slaap. De volgende dag heeft ze het over niets anders gehad dan alles wat ze had gezien en meegemaakt. Zelfs de juf werd vanochtend verteld waar ze dit weekend was geweest. Ik heb nog veel airmiles dus misschien dat we nog wel een keer zo naar de Efteling kunnen gaan want we zouden daar best nog een keer naar toe willen. Zondag hebben we rustig aan gedaan. We waren nog best moe van de dag ervoor.
 
Helaas had de Efteling voor manlief nog een vervelend staartje. Hij heeft een beetje krap in een kuipje gezeten bij een rit. Hierdoor kreeg hij extra druk op zijn nek waar hij al een paar weken erg last van had. Door die extra druk werd de pijn in zijn nek zo heftig dat hij op een bankje moest gaan zitten in de hoop dat het iets wegzakte. Zelf dacht hij dat hij de auto niet meer zou halen. Ik heb net zo lang op hem in zitten praten dat hij toch naar de auto is gestrompeld. Heel langzaam zakte de pijn iets weg maar de rest van de nacht heeft hij niet kunnen slapen. De pijn is constant aanwezig en straalt door naar zijn arm en hoofd. Zijn arm voelt ook gevoelloos. De afgelopen twee weken is hij 3x naar de fysiotherapeut geweest. Hij kan een heel klein beetje de pijn weghalen maar wil een duidelijke diagnose alvorens hij manlief verder kan behandelen. De fysiotherapeut denkt dat het een beklemde zenuw is. Manlief is dus weer terug gestuurd naar de huisarts. Morgen kan manlief terecht en dan hoop ik dat hij een verwijsbrief krijgt voor de neuroloog. De pijn is namelijk zo overheersend dat hij ook een grote impact heeft op ons leven. Manlief kan dochterlief niet naar school brengen dus doe ik dit de laatste twee weken. Dat betekent dat ik weer laat op mijn werk en later thuis waardoor ik nog amper tijd met dochterlief heb (en dat vind ik dus weer erg). Manlief heeft moeite met rijden, kan amper nog iets met zijn rechterarm doet dus iets simpel als eten wordt al moeilijk. Kortom hij heeft er genoeg van en wil in ieder geval een duidelijke diagnose. Met die diagnose kon een behandelingsplan komen met uitzicht op herstel. Hopelijk krijgt hij deze week meer duidelijkheid.
 
Ach ja en dan deze week weer een gewone werkweek. Een week die wel goed begon want ik hoorde dat ik een andere werkplek krijg. Ik zit dadelijk rustiger en niet meer met rug naar de deur met uitzicht op een muur. Straks zit ik bij een raam staren en naar de voorbijrijdende treinen rijden. Het brengt meer rust waardoor ik ’s avonds niet bekaf thuis kom van al het geroezemoes op kantoor.

donderdag 16 januari 2014

Biologische boodschappen

Langzaam maar zeker proberen we in huize Geld of je Leven meer en meer biologische producten te gebruiken. Qua eten zijn wij op de goede weg. Wekelijks haal ik een groente- en fruittas op die door een lokale boer grotendeels wordt gevuld met lokale producten met hier en daar nog een product van Odin. Met de tas kunnen we de hele week vooruit. Soms koop ik nog iets bij zodat ik een volwaardige maaltijd op tafel kan zetten maar ook omdat fruit minimaal in de tas zit.

Ik heb ook als doel om zo min mogelijk bewerkte producten in huis te hebben. Nu ben ik niet zo naïef om te denk dat dit altijd lukt. Ongemerkt verdwijnen er soms toch dingen in het karretje met meer of minder dubieuze nummertjes en namen waarvan ik soms geen flauw benul heb wat het allemaal betekent. Uitgangspunt is dat ik moet kunnen herkennen wat er op het etiket staat. Alleen soms zijn de lettertjes zo klein afgedrukt op het etiket dat je bij wijze van spreken met een vergrootglas in je boodschappentas op pad moet, wil je alle etiketten kunnen lezen en ontleden.
Naast dat dingen dus toch ongemerkt het huis en dus de voorraadkast of ijskast insluipen, moet ik aan ons budget denken. Alles biologisch kopen is een doel maar niet altijd financieel even haalbaar. Ik kies dan voor het beste alternatief waarbij ik me ook goed realiseer dat niet alles biologisch hoeft te zijn om toch een goed product te zijn. Blikjes gepelde tomaten zijn namelijk groot favoriet in huis maar daarvan heb ik inmiddels een perfect alternatief gevonden die niet beter of slechter is dan zijn biologische zusje.

Qua eten zitten we dus wel goed. Ook qua schoonmaakmiddelen wil ik zo min mogelijks schadelijke producten in huis halen. Ik heb de laatste tijd alleen nog afwasmiddel, schuurmiddel, bleek en schoonmaakazijn in huis. Alle andere producten zijn langzaam maar zeker verdwenen. Zo kwam ik erachter dat bleek aangelengd met water de tegeltjes en wasbak net zo mooi doen schijnen als een duur ontkalkingsmiddel. Nu zal bleek ook niet het beste middel van de hele wereld zijn. Dus mocht iemand een beter alternatief hebben dan houd ik me aanbevolen. Wasmiddel zal ik niet zelf gaan maken ondanks de positieve verhalen die ik erover lees. Iedereen heeft een grens en dat is voor mij blijkbaar de grens. Ik zie mezelf gewoon geen zeep schaven en in flessen doen. Ik heb twee mega-pakken wasmiddel staan van een bekend merk waar ik tevreden over ben. Ik kan met één pak meer dan een half jaar wassen draaien. Het pak kostte me €22,50 bij de groothandel. Qua was kom ik op iets meer dan €0,17. Ik vind dat best een acceptabel bedrag.

Wat nog wel steeds een doorn in mijn oog is, zijn de producten die wij gebruiken in de badkamer. Die zijn alles behalve biologisch en zitten vol met allerlei chemische dingetjes en andere enge bijproducten. Ik wil die dus gaan vervangen voor biologische varianten. Ik heb goede ervaring met Lavera dus ik wil daarop overstappen. Vanuit Griekenland neem ik ook nog wel eens producten mee die 100% biologisch zijn dus ook die zouden we bij wijze van souvenir mee kunnen nemen of vragen aan familie en vrienden dat naar ons op te sturen als ze een cadeautje willen sturen. Het goede voornemen is er dus maar nu nog in de praktijk brengen. Er staat er in de kast nog een voorraadje shampoo en douchegel. Om me heen lees ik wel eens op blogs dat mensen dit weggooien of weggeven. Ik vind dat alleen zonde om te doen. Ik heb er toch geld aan uitgegeven dus vind ik dat ik het eerst moet opmaken voordat ik iets nieuws ga kopen en dus gebruiken. Langzaam maar zeker worden producten dus vervangen.

Nu vind ik het alleen niet gemakkelijk om met name voor biologische en verantwoorde verzorgingsproducten een winkel te vinden waar ik ze tegen een redelijke prijs kan kopen. Het valt me op dat de prijzen enorm verschillen van winkel tot winkel. Nu weet ik dat sommigen onder jullie de producten bestellen bij winkels. Bij welke webwinkels bestellen jullie biologische producten? Met welke winkels heb je goede ervaring? Tips zijn heel erg welkom want ik ben nog erg zoekende.

woensdag 15 januari 2014

Twijfelen

Toen dochterlief werd geboren, ben ik minder gaan werken. In plaats van 40 uur ging ik 36 uur werken waardoor ik naar 4 x 9 ging en dus één dag per week vrij had. Mijn keuze viel op woensdag omdat dit de werkweek zo lekker in tweeën brak. Woensdag werd echt mijn dag waarbij de dag rustig werd begonnen en daarna lekker binnen of buiten samen met dochterlief werd getut.
 
Toen dochterlief eenmaal naar school ging, bleef ik op woensdag vrij. De ochtend had ik voor mezelf. Deze ochtend verdeelde ik in ook daadwerkelijk iets voor mezelf doen maar ook voor het huishouden. Rond de middag haalde ik dochterlief van school en dan hadden we vervolgens weer de middag samen. Nu heeft dochterlief één keer per maand een studiedag en die dag valt op vrijdag. Vaak ruilde ik op werk mijn dag om van woensdag naar vrijdag omdat ik het fijner vind om de hele dag bij dochterlief te kunnen zijn in plaats van een halve dag.
 
In het begin verliep dat ruilen ook prima. Alleen op een bepaald moment was het overzicht kwijt. Ik merkte dat op werk mij steeds vaker werd gevraagd of ik aanwezig was op vrijdag. Dochterlief gaat ook steeds beter het ritme van de week begrijpen en is van slag als ik dan ineens niet woensdag thuis was. Langzaam speelde ik dus met de gedachte om mijn vrije dag definitief om te ruilen naar vrijdag. Blijkbaar heb ik altijd even tijd nodig om dingen op mij in te laten werken want de knoop doorhakken deed ik niet echt. Volgende week begint er een nieuwe collega en zij werkt ook op basis van 4 x 9. Zij moet nog in onderling overleg met het team bepalen wanneer haar vrije dag zou zij. Ik moest dus een beslissing nemen want de kans was groot dat zij voor vrijdag zou kiezen.
 
Gisteren hebben manlief en ik de koppen bij elkaar gestoken en de voor- en nadelen tegen elkaar afgezet. We kwamen tot de conclusie dat er eigenlijk alleen maar voordelen waren dus de knoop werd eindelijk doorgehakt. Nu hing het nog van mijn manager af of hij akkoord ging. Heel veel tijd had hij niet nodig om te beslissen dat hij ermee akkoord ging. Vanaf 1 februari gaat het in.
 
De beslissing om te ruilen voelt goed. Alle dingen vallen nu als puzzelstukjes in elkaar. Het voelde onrustig iedere keer dat geschuif met dagen. Ik snap dus nu ook niet waarom ik zo lang heb lopen twijfelen. Misschien dat ik dit deed omdat dochterlief vanaf groep 5 niet meer vrijdagmiddag vrij zal zijn en ook zelden een studiedag zal hebben. Alleen groep 5 is nog best ver weg dus waarom daar nu al op voorsorteren? Ik denk namelijk dat het een stuk makkelijker is om van vrijdag weer terug te gaan naar de woensdag. Bovendien weet ik niet eens wat de situatie over 4 jaar zal zijn. Dus waar maak ik me eigenlijk druk om? Maar toch  is dat weer typisch iets voor mij om allerlei scenario’s door te nemen en dan vooral te blijven steken bij de obstakels. Obstakels die vaak heel makkelijk te overkomen zijn. Ik was gewoon weer eens aan het mutsen. Kun jij ook zo twijfelen over dingen?

dinsdag 14 januari 2014

Nastuipje consultatiebureau; de ogentest

Diegene die mijn blog al ene tijdje lezen, weten dat het consultatiebureau en ik (of beter dochterlief) geen match made in heaven zijn. We waren dan ook opgelucht dat we hier niet meer naar toe hoefden na ons laatste bezoekje. Helaas konden we het boek consultatiebureau nog niet helemaal afsluiten want dochterlief weigerde iedere keer mee te werken aan de ogentest. We werden dus naar huis gestuurd met een verwijsbrief naar de ogenarts.

Nu had ik voor de gemakkelijke weg kunnen kiezen en een afspraak kunnen maken bij het streekziekenhuis. Alleen hebben wij geen goede ervaring met dit ziekenhuis dus kozen we ervoor om dan maar langer te wachten en naar een academisch ziekenhuis te gaan. Manlief komt daar regelmatig om zijn contactlenzen op te halen of te laten opmeten dus we kennen het ziekenhuis vrij goed. Bovendien hebben ze daar een speciale kinderkamer en kinderbehandelkamers. Er wordt dus beter ingespeeld op kinderen. Gezien het track record van dochterlief bij artsen (op een of andere manier vindt ze dokters erg eng) leek het ons een goed idee om daar met haar naar toe te gaan. Dit had wel tot gevolg dat we bijna 4 maanden hebben moeten wachten totdat we terecht konden. Het consultatiebureau had ik over mijn voorkeur geïnformeerd dus zij wisten ook  dat ze niet 1-2-3 een uitslag zouden krijgen.

Vanochtend gingen we met zijn drietjes er naar toe. Dochterlief stribbelde enigszins tegen want zij wilde veel liever naar school. Toen we eenmaal het ziekenhuis binnenstapte, viel ze helemaal stil en keek ze met grote ogen een beetje afwachtend en angstig om haar heen. Ik had haar wel verteld dat we allemaal leuke spelletjes gingen doen met een mevrouw maar dat interesseerde haar niet zo veel. In de wachtkamer kroop ze dicht tegen mij aan op schoot. Intussen begon ik me licht zorgen te maken of ze deze keer wel mee wilde werken want ze werd steeds stiller. 
Na nog geen 5 minuten werden we opgehaald door een co-assistente. Zij begon meteen gezellig met dochterlief te praten en je zag dochterlief heel langzaam ontdooien. Eenmaal in de behandelkamer pakte de co-assistente het ook goed aan want ze bouwde het heel langzaam op. Dochterlief zag het gelukkig als een leuk spelletje. Toch bleef ze wel heel verlegen en een beetje bang. Na de testjes moesten we weer plaatsnemen in de wachtkamer om vervolgens weer na 5 minuten te worden opgehaald om een kort gesprek met een arts aan te gaan. De testen waren niet helemaal beslissend dus dochterlief moest nog een andere test ondergaan. Hiervoor zou ze tot twee keer toe druppeltjes krijgen zodat haar oogjes minder beweeglijk werden en dus ook beter meetbaar werden. Dus daar gingen we naar de verpleegkundige die de druppels moest toedienen. Je kunt een kind daar moeilijk op voorbereiden behalve dan door te zeggen dat het maar even duurt en het niet pijn doet. Het arme kind vond het vreselijk en stribbelde dus flink tegen. De verpleegkundige wilde dat we in de "druppel"kamer wilde blijven wachten voor de volgende druppels. Dochterlief kreeg een kleurplaat maar ze wilde op dat moment heel veel maar niet kleuren. Uiteindelijk ben ik over de polikliniek met haar gaan wandelen ter afleiding. Na het einde van het rondje konden we weer meteen plaatsnemen en kwam er een kordate verpleegster die in een paar seconden de druppels in de ogen had. Tja en dan moet je dus een half uur wachten voordat die dingen hun werk doen. We zijn met haar een beetje door het ziekenhuis gaan wandelen. Dus naar het restaurant waar ze iets van chocola mocht uitkiezen en naar de twee winkeltjes. Nadat half uur om was, konden we weer terug en werd de test eigenlijk meteen bij haar gedaan. Conclusie: bij het consultatiebureau was ze met vlag en wimpel geslaagd maar het ziekenhuis wil haar graag over een paar maanden nog een keer terugzien omdat ze de testen niet helemaal goed konden uitvoeren omdat dochterlief het allemaal net iets te spannend vond. Dus begin juni mogen we nog een keer terug komen.

Zelf ben ik ervan overtuigd dat ze goede ogen heeft. De co-assistente en de arts bevestigden dat ook op basis van de voorlopige uitslagen. Alleen dochterlief zit aan de ondergrens. Haar oogjes zijn waarschijnlijk wel goed maar dat konden ze niet met 100% zekerheid vaststellen omdat het doen van de testen voor dochterlief allemaal net iets te spannend was. Door de testen te herhalen hopen ze een definitieve diagnose te kunnen stellen en dus wel die zekerheid te kunnen geven. We hebben de afspraak maar gemaakt, al denk ik nog steeds dat het overbodig is. Bizarre is dat dochterlief veel beter nu is getest dan alle kindjes op het consultatiebureau want die test is veel minder vergaand dan wat zij vandaag heeft gedaan. Ook hoor ik regelmatig om me heen dat kinderen de ogentest op het consultatiebureau wel halen maar dat ze uiteindelijk toch een bril moeten hebben. Dus hoeveel voegt die test van het consultatiebureau toe?
Ik troost me met de gedachte dat het erop lijkt dat de ogen van dochterlief wel goed zijn en dat ze straks niet nog zo'n ogentest bij de jeugdarts hoeft te doen. Die belofte gaf hij ons namelijk wel mee want hij zei letterlijk "die testen van het ziekenhuis kunnen wij met ons simpele test niet overtreffen". 

Dochterlief is blij dat ze het achter de rug heeft en wij stiekem ook. Ze wilde ook nog heel graag een paar uurtjes naar school in plaats van thuis te blijven. Haar hele koppie straalde toen ze het klaslokaal in liep en ze liep rechtstreeks naar haar vriendinnetje toe. Misschien ook wel beter voor haar dat ze nu op school nog even lekker kan spelen...... want wat vindt ze school toch leuk. 

vrijdag 10 januari 2014

Schulden: stand van zaken

Ooit was ik mijn blog begonnen als extra motivatie om mijn schulden af te lossen. Na zo’n kleine anderhalf jaar bloggen zijn de schulden er nog steeds maar zijn ze inmiddels wel afgenomen. Een aantal schulden zijn inmiddels volledig afgelost en ik ben nog steeds elke maand bezig met het aflossen op de creditcard en de persoonlijke lening. Heel veel valt er niet meer over te melden.
 
Lag ik zo’n kleine 2 jaar geleden nog regelmatig wakker van hoe alles nu financieel moest, tegenwoordig verlies ik hierover in ieder geval geen slaap meer. Dit komt allemaal doordat ik aan het begin eens heel serieus naar mijn financiën ben gaan kijken. Zo kwam ik er achter dat er wel ruimte bestond om extra af te lossen. Die ruimte heb ik genomen maar hiervoor moesten we dan wel andere dingen laten. Als je me nu zou vragen wat waren dan die dingen dan kan ik dat niet eens meer echt benoemen. Het waren vooral dingen in de categorie “vooral erg leuk voor jezelf en op dat moment maar niet iets waar je structureel wat aan hebt behalve dan een vervaagde herinnering met veel geluk”.  Toen voor mij eenmaal de knop om was van “we moeten echt iets doen want anders verzuipen we”, was het voor mij vrij gemakkelijk om de veranderingen ook toe te passen want ik was enorm gemotiveerd om iets aan die schulden te doen. Ik wilde namelijk financiële rust voor zover dat mogelijk is met schulden. Manlief had er meer moeite mee in het begin want ineens konden bepaalde dingen niet. Met die keuzes die toch vrij eenzijdig vanuit mij werden opgelegd, had hij in het begin moeite. Dit kwam voornamelijk omdat we naar van alles naar ineens zo goed als niets over gingen. Inmiddels is hij om en word ik regelmatig aangesproken op dingen. In de tussentijd zijn er ook dingen in ons leven veranderd. Zo gaat dochterlief naar de opvang en dat had zo’n financiële impact dat ik het extra aflossingsplan moest herzien. Na weer eens kritisch naar onze financiën te hebben gekeken, bleek toch nog wel ergens ruimte te zitten in het budget. De extra aflossing op de creditcard werd wel lager waardoor het aflossen nu minder snel gaat. Desondanks lossen we wel iedere maand een extra bedrag af naast de standaardbetalingen en zien we langzaam maar zeker de bedragen ook naar beneden gaan. Het meest belonende vond ik dat ik de rente steeds verder zie dalen. Toen er nog een vrij groot bedrag openstond, leek het namelijk erop dat we meer aan rente betaalden dan dat we daadwerkelijk aan het aflossen waren en dat is eigenlijk heel erg zonde van het geld.
 
Hebben we nu alles zo goed voor elkaar? Nee dat denk ik niet. Als een ander kritisch naar onze budget zou kijken, dan zou er misschien best nog wel winst te behalen zijn. Soms moet ik ook wel eens terugvallen om mijn spaarbuffer omdat ik dan bijvoorbeeld ergens aan het eind van de maand geen benzine meer heb in de auto maar ook geen geld en ik toch nog echt naar mijn werk moet. Ik woon te ver om op de fiets te stappen dus dan moet ik toch echt tanken. Dus dan wordt de spaarrekening (met pijn in mijn hart) aangesproken. Die rekening is ook wel eens gebruikt om een andere tegenvaller te compenseren. Ook heb ik het afgelopen jaar een keer de creditcard moeten aanspreken maar dat voelde zo verkeerd dat ik meteen het bedrag heb teruggestort zodra ik weer geld had.
Ook vind ik het nog steeds moeilijk om heel goed financieel te plannen met als gevolg dat ik dus wel eens voor een onaangename financiële verrassing kom te staan. De intentie is om een goede spaarbuffer op te bouwen zodat we hiermee die klapper(tje)s kunnen opvangen. Ik denk dat zoiets het beste voor mij werkt. Alles minutieus vastleggen werkt niet voor mij want ik word daar zo gefixeerd op dat ik daar gespannen en neerslachtig van word. Ik ben dan naar mijn mening er te veel mee bezig en dat werkt voor mij dus niet. Wel check ik online regelmatig mijn balans en dat doe ik als ik geld opneem bij de flappentap. Voor sommigen zal het misschien nog als een houtje-touwtje budget klinken maar voor mij werkt het wel. Over het algemeen komen we dus redelijk goed rond.
 
Als ik dus dan zo terug kijk dan is er veel veranderd en mag ik best trots zijn op mijn vorderingen. Helemaal volgens plan loopt het niet want ik had twee jaar geleden gedacht dat ik een stuk verder zou zijn met aflossen. Ik had toen alleen niet rekening gehouden met eventuele tegenvallers. Dat is achteraf naïef maar je kunt het ook enthousiasme noemen. Heel erg spannend zijn mijn schulden en aflospogingen dus niet meer. Het loopt en daar is alles mee gezegd. Het saldo slinkt en dat is fijn. De creditcard wordt dit jaar nog afgelost en dan blijft er nog de persoonlijke lening over. Die lening zal er aan het eind van 2014 nog wel zijn maar dan in een erg afgeslankte versie van wat het in het begin van was. Dus ik zet nu alles in op 2015 om dan volledig schuldenvrij te zijn. Dat is realistisch en overzienbaar. Nu maar hopen dat er niet al te veel tegenvallers zijn…

dinsdag 7 januari 2014

Aangenaam, Mrs Eigenheimer

Als klein kind kon ik uren alleen spelen. Ik trok me terug in mijn eigen fantasiewereldje en zat dan met mijn poppen en knuffels achter de bank te spelen. Toen ik eenmaal ouder was, vond ik het heerlijk om met mijn neus in boeken te zitten en meegenomen te worden in alle avonturen. Op school werd mij vaak verweten dat ik te dromerig was omdat ik uit het raam aan het staren was. Eenmaal ouder ben ik niet veel anders. Ik speel inmiddels niet meer met poppen maar ik lees nog wel steeds graag een boek. Ook vind ik het heerlijk om dingen alleen te ondernemen. Ik heb niet zo nodig andere mensen nodig om me te vermaken. Ik vind het prima om alleen te sporten (toen ik dat nog deed) en ik ga ook veel liever alleen winkelen. Eerlijk gezegd vind ik het ook veel prettiger om de dingen alleen te doen. Ik kan precies gaan en staan waar ik wil. Die vrijheid vind ik heerlijk.

In mijn werk zie je het zelfde terug. Ik vind het fijn om aan dingen alleen te werken. Je moet mij niet in een team zetten waar je erg afhankelijk van elkaar bent voordat je aan je eigen werkzaamheden kan beginnen want daar word ik erg ongelukkig van. Ik ben graag volledig zelf verantwoordelijk voor een aantal aandachtsgebieden. Ik vind het fijn om met iemand te overleggen als ik ergens in vastloop en dat neem ik dan mee in mijn overwegingen. Ook ben ik iemand die graag over dingen nadenkt alvorens een advies te geven. Ik geef dan ook regelmatig aan dat ik ergens later op terug kom indien ik niet meteen een pasklaar antwoord krijg. Ik kijk soms met stomme verbazing naar collega’s die op de meest uiteenlopende vragen een antwoord weten te geven. Overigens snijdt dat antwoord niet altijd hout en is het soms de meest klinkklare onzin maar blijkbaar werkt het wel voor ze.

Tijdens mijn hele carrière heb ik al te horen gekregen dat ik een einzelgänger ben. Ze vinden me wel een sociaal mens maar ik doe wel heel graag mijn eigen ding. Zo ging ik, toen in de horeca nog werkte, vaak meteen naar huis als alle gasten waren vertrokken en alles weer klaargezet was voor de volgende dag. Ik zag namelijk niet de lol er nog van in  om 04.00 uur ’s nacht een café in te duiken voor een biertje. Ik wilde dan alleen nog maar naar bed want vaak moest ik of de volgende dag weer werken of naar een collega. Ook nu zul je mij niet vaak op borrels of feesten aantreffen. Ik zie er gewoon niet de lol van in om in mijn vrije tijd nog eens alles van werk door te spreken. Ik ben veel liever thuis.

Volgens mijn manager ben ik één van de meest kundige en stabiele personen in zijn team. Dat is op zich een compliment maar de kwaliteiten helpen mij niet echt verder in mijn carrière. Ik zit muurvast in mijn positie en een promotie lijkt verre van dichtbij. Hij stelde laatst voor dat ik misschien wat vaker spontaan mijn hulp aan moest bieden aan andere teamleden. Het grappige is dat omgekeerd ik nog nooit hulp aangeboden heb gekregen. Het is alleen niet zo handig om dat als tegenargument in te brengen. Daar waar nodig bied ik ook wel mijn hulp of advies aan. Ik ben alleen van mening dat als je iets niet weet dat ik dan ook niets toe te voegen heb en dan beter mijn mond kan houden. Ik kan wel mee luisteren zodat ik er weer iets van op steek voor de volgende keer.

Het lijkt er dus op dat mijn karakter mij qua werk soms in de weg zit. Zelf ben ik van mening dat een team niet uit het zelfde soort mensen moet bestaan. Ik denk dat je als team sterker staat als je uit de krachten, dus sterke punten, van mensen put in plaats ze in een situatie te plaatsen waar ze zich oncomfortabel bij voelen en ook niet in zullen uitblinken. Uiteraard kun je bepaalde aspecten wel ontwikkelen maar het moet niet volledig tegen je persoonlijkheid in gaan. Ik geloof er namelijk heilig in dat je ware karakter altijd naar boven zal komen en dat je zelf tekort doet als je jezelf volledig wegcijfert. Ik denk dat je zelf dan heel hard tegenkomt want dat valt niet vol te houden.

Soms denk ik dat ik het daarom ook maar moet accepteren dat ik een goed betaalde baan heb maar niet veel verder meer zal komen.  Ook denk ik wel eens dat ik misschien niet op de goede plek zit. Ik ben deels een beetje een eigenheimer omdat ik het moeilijk vind om met mensen om te gaan die een hele sterke en overheersende mening hebben en waar geen ruimte is om je eigen mening nog te ventileren. Ik kruip dan een beetje in  mijn eigen veilige schulpje. Ik zit nu in een team met een aantal mensen die graag op de voorgrond treden. Ik sneeuw dan wel eens onder. Niet dat ik zo’n muisje ben maar ik vind niet dat ik overal een mening over hoef te hebben of iets ter vragen hoef te stellen. Toch lijkt het erop dat deze mensen wel doorgroeien en dat is dus niet eens omdat ze dus zo kundig zijn maar meer omdat iedereen ze kent. Dat vind ik dus onbelangrijker. Ik vind het belangrijker dat de afdelingen waar ik verantwoordelijk voor ben goed ondersteun en tevreden over mij zijn. Het lijkt er dus op dat ik de “corporate game” nooit goed zal kunnen spelen. Misschien moet het dan maar zo zijn. Maar toch hé is dat niet altijd even makkelijk te accepteren.

maandag 6 januari 2014

Terug naar normaal


Daar gingen we dan vanochtend weer: we namen weer het dagelijkse ritme op waar we die ons op 21 december van ons afschudden en twee weken leefden zoals wij dat graag doen. Vanochtend stond ik dus om 07.30 voor twee personen brood te smeren zodat we of op school of werk een boterhammetje hebben om te eten. Samen zaten dochterlief en ik aan de ontbijttafel. Dochterlief zat enigszins sip te kijken omdat ze een broek aan moest maar ook had ze een grote glimlach op haar gezicht want ze mocht weer naar school. Het was ook uniek dat we samen aan de ontbijttafel zaten want normaliter ben ik dan al het huis uit onderweg naar mijn werk. Helaas heeft manlief ontzettend last van zijn nek en schouder met doorstralende pijn in zijn gehele arm. Hij slaapt amper, eet slecht en barst vooral van de pijn. We hadden dus afgesproken dat ik dochterlief naar school zou brengen. Hij haalde haar vanmiddag op en ik zorgde dat ik weer op tijd thuis was om de boel over te nemen. Ook al vindt hij die paar uurtjes met dochterlief erg fijn met de pijn die hij nu heeft is het fijn als er nog iemand thuis is om met dingen te helpen.

Dochterlief liep vanochtend huppelend de klas in en ging stralend blij op haar stoeltje zitten. Ze zat ook nog eens naast haar grote vriend dus haar schooldag kon niet beter beginnen. Die ochtend ging manlief naar de huisarts. Manlief en ik geloven dat de pijn een bijwerking is van de medicijnen die hij slikt voor een huidaandoening. In het verleden heeft hij met deze medicijnen ook al last gehad van bijverschijnselen en toen heeft de arts de dosis aangepast. Gisterenavond lazen we de bijsluiter en toen konden we alleen maar concluderen dat de verschijnselen niet onwaarschijnlijk het resultaat zijn van het medicijngebruik. Afgaande van de feedback van manlief vond de huisarts het allemaal alleen maar vervelend. Manlief moest maar stoppen met de medicijnen en een extra paracetamolletje innemen. Als hij over twee weken nog last had, dan moest hij maar weer terugkomen. Manlief droop af en is een beetje wanhopig aan het worden. Hij is vooral ontzettend moe en wil vooral heel erg graag een nacht goed slapen. We hopen nu heel erg dat door het stoppen met de medicijnen ook de klachten verdwijnen.

Zelf ging ik met frisse tegenzin naar mijn werk. Uiteindelijk viel de eerste dag na mijn vakantie ook wel weer mee. Het is meer een kwestie van over het hobbeltje gaan van alle vrijheid en weer terug in het stramien. Voordat ik er erg in had, zat ik weer tot over mijn oren in het werk en leek het alsof ik niet weg was geweest. We zijn nu na zo'n dag allemaal vooral moe. De eerstvolgende vakantie staat pas weer gepland rond Pasen dus het duurt nog wel even voordat ik weer vrij ben. De dingen zijn weer terug naar normaal, althans wat normaal voor ons is. Hebben jullie altijd tijd nodig om weer te wennen om terug in het gareel te komen na een vakantie?

donderdag 2 januari 2014

Goede voornemens en keuzes

En toen was 2014 er ineens. Hoe cliché het ook klinkt het jaar is weer voorbij gevlogen. Ik ben niet iemand die vaak terug kijkt op de dingen. De dingen zijn gelopen zoals ze blijkbaar hoorden te gaan en daar moeten we het dan mee doen. Daar zitten dan meevallers en tegenvallers tussen. Het belangrijkste vind ik altijd dat je met een enigszins voldaan gevoel het jaar kunt afsluiten en dat je dan met frisse moed het nieuwe jaar weer verder gaat waar je bent gebleven.

Ik doe ook niet aan goede voornemens of aan 52 doelen. Ervaring leert dat ik me daar toch niet aan houdt en dan alleen maar teleurgesteld ben. Ik neem me dus dingen ergens gedurende het jaar voor omdat ik dan tot nieuwe inzichten ben gekomen, iets wil uitproberen of erachter ben gekomen dat iets wel of niet voor mij werkt. Het wordt dan meer een gewoonte die langzaam mijn leventje insluipt dan iets wat ik mezelf geforceerd opleg. Hoe dan ook, het werkt een stuk beter voor mij dan volledig het roer om te gooien per 1 januari. Dus voor mij niet ineens suikervrij eten, minder vlees eten, nog meer biologisch eten, alle enge producten met chemische bestandsdelen verbannen, mijn huis drastisch opruimen en ineens erg zen door het leven gaan. Het zijn allemaal dingen die ik graag zou willen maar die onmogelijk zijn om ineens voor elkaar te krijgen. Dus (on)bewust doe ik die dingen in baby-stapjes en zo kan het zijn dat ik na een paar maanden die dingen toch doe. Zover dus de goede voornemens! 

Grootste wens voor 2014 blijft toch om het volledig schuldenvrij af te lossen. Heel even had ik de hoop dat ik dit misschien nog voor het einde van 2013 zou redden. Ik had namelijk van mijn moeder voor Sinterklaas een kras-adventskalender gehad. Elke dag moet je dan een vakje openmaken en krassen. Onder het vlakje komt dan een symbooltje tevoorschijn en als je er dan zoveel hebt van ieder dan kun je een prijs winnen. De sterretjes stonden voor €100.000. In kraste het ene sterretje na het andere sterretje weg en de prijs leek toch wel heel dichtbij te komen. Op een gegeven moment miste ik nog één sterretje. In mijn hoofd bedacht ik wat ik met al dat geld kon doen: ik kon mijn schulden aflossen, een buffer aanleggen, dubbele ramen voor het huis van mijn moeder betalen en misschien ook eens heerlijk op vakantie deze zomer. Alleen die laatste ster is er nooit gekomen. Uiteindelijk won ik €8 die in de spaarpot van dochterlief is verdwenen. 

Voor de rest heb ik genoten van twee weken vrij. Ik heb nog twee dagjes vrij maar zou zo nog een paar weken extra willen. Ik vind het heerlijk om geen verplichtingen te hebben en mijn eigen ding te kunnen doen. Ik vind het helemaal super om elke ochtend dochterlief uit bed te kunnen halen en samen te ontbijten. Niets fijner dan langzaam de dag op te starten en dan maar kijken wat de rest van de dag ons brengt. Ik kijk als een berg tegen maandag op want dan moet ik weer werken. Als ik eenmaal weer in het ritme zit dan hobbel ik wel mee maar ergens diep in mezelf weet ik dat ik iets heel anders wil. Ik voel me niet thuis tussen mijn collega's en het (harde) financiële wereldje waar alles alleen maar om meer en nog meer geld draait. Het staat steeds verder van hoe ik in het leven sta. Ik zou graag iets doen waar ik meer voldoening uit zou krijgen. Wat ik wel heel verhelderend vond om te realiseren, is dat ik met ongeveer 70% van mijn huidige salaris toe kan. De andere 30% gaat op aan aflossingen. Dat betekent dus dat als ik eenmaal alles heb afgelost met minder geld toekan en dus ook een baan zou kunnen accepteren die misschien minder betaald maar wel meer voldoening geeft. Dat is een hele bevrijdende gedachte. 

Ondanks alles denk ik dat 2014 voor mij een jaar van keuzes maken zal worden op persoonlijk, financieel en werkgebied. Keuzes die misschien pijn en verdriet gaan doen maar ook keuzes die misschien bevrijdend kunnen zijn. Hoe dan ook laat 2014 maar komen.