Tja en daar zit je dan met je goede fatsoen thuis met de opdracht oM vooral aan jezelf te denken. Ik kan je vertellen dat is best moeilijk dat aan je zelf denken. Ik voel me namelijk een beetje verloren. Werk gaf toch structuur aan de dag en nu ligt ineens de dag helemaal open. Toch heb ik het in mijn ogen enorm druk gehad en werd ik meerdere malen weer eens keihard met mijn neus op de feiten gedrukt dat het helemaal niet goed gaat. Wat wil namelijk nou: ik voel me thuis heel wat. Thuis gaat het naar omstandigheden redelijk zolang niemand iets van me vraagt en alles mee zit. Loopt het niet helemaal goed dan kan ik nogal kortaf zijn. En dat is weer niet eerlijk naar mijn twee lieve huisgenoten.
Wa heb ik nu eigelijk gedaan deze week? Ik heb dochterlief naar school gebracht en opgehaald. Ik heb namelijk bedacht dat dit nog een beetje structuur aan de dag brengt. Dochterlief vindt het tot nu toe erg leuk dat ik op het schoolplein sta. De moeder van haar beste vriendinnetje kwam naar mij toe verbaasd om mij daar te zien. Ik heb het haar wel verteld. Ze werkt zelf ook full-time, soort van zelfde schuitje met dat verschil dat zij haar werk superleuk vindt. Ik mag haar graag en we hebben een bepaalde klik vanaf dag één dat onze kinderen samen naar school gaan. Ze bod spontaan aan dat als ik wilde (of even rust nodig had) dat dochterlief altijd bij haar thuis kon komen spelen. Dat is dan wel weer heel lief.
Daarnaast heb ik een boek gelezen. Ik bedacht me dinsdag toen ik op de bank zat, dat ik wel een stuk wilde lezen. Dus pakte ik het boek De Supermarktleugen en las ik binnen anderhalve dag het boek uit. De ideale combi voor mij want lezen en voedsel. Wil je meer weten over hoe wij voor de gek worden gehouden door winkels en levensmiddelenproducenten dan is dit echt een aanrader. Het is heel toegankelijk geschreven en opent tegelijk je ogen voor hoe ver de gek wij consumenten worden gehouden door allerlei labs en multinationals onder het mom het mag niet te veel geld kosten en moet lang houdbaar zijn. Ik kwam tot de conclusie dat veel eten geen echt eten is als je niet meer zelf kookt. Heel nieuw was het allemaal niet maar toch heb ik weer wat geleerd over iets wat ik oprecht interessant vind.
Woensdag had dochterlief vrij. En toen kwam ik mezelf weer hard tegen. De koekjes bakken waren erg vermoeiend. Deels omdat ik niet helemaal mijn eigen gang kon gaan omdat dochterlief heel graag alles zelluf wil doen. En laat schoonmaken nu niet bovenaan mijn lijstje van prioriteiten staan. Dus de koekjes zaten in de oven en ik was bekaf.
Donderdag bedacht ik dat het wel leuk zou zijn om samen met manlief boodschappen te gaan doen bij de groothandel. Het ging goed tot na de visafdeling, daarna zakte ik helemaal weg. Manlief schrok er zo van dat hij mij verplichtte om in het restaurant te gaan zitten en iets te drinken. Heel langzaam trok ik weer bij en konden we naar huis. Iets anders wilde ik ook absoluut niet.
Nu zou je denken, je weet inmiddels dat je niet te veel kan doen. Alleen vandaag moest dochterlief naar logopedie. Dat kan ik niet uitbesteden aan manlief want anders zou het een grote Babbelonische spraakverwarring daar worden. Ik moet dus mee omdat ik Nederlands als moedertaal heb en hij het met een zwaar accent spreekt en dat bevordert de uitspraak dus niet bij dochterlief. Daarna had ik bedacht dat we nog wel heel snel schoenen konden gaan kopen. Dochterlief loopt op een paar stoffen gympies die bij een plensbui doorweekt zijn. Deze week heb ik haar dus een paar sportschoenen aan gedaan maar deze bleken te klein te zijn. Om haar nu met natte voeten of kromme teentjes te laten lopen, is ook zo iets. Dus gingen we naar de plaatselijke schoenenwinkel. Ze heeft nu een paar prachtige zwarte enkellaarsjes. De trip naar de schoenenwinkel was te veel want eenmaal in de auto ben ik in huilen uitgebarsten.
Eigenlijk kan ik alleen maar concluderen dat ik mezelf ontzettend voorbij loop. Ik wil te veel en mijn energieboog is erg kort. Gelukkig laad ik thuis wel weer redelijk goed op. En dat is dus een troost op een rare manier. Het heeft me doen besluiten om hulp in te schakelen want ik denk niet dat ik er zelf uit ga komen. Het was een hele stap om dat toe te geven want ik doe graag dingen zelf. Alleen ik kan dit niet zelf. Dus vandaag heb ik een psycholoog gebeld. Manlief had haar telefoonnummer van zijn fysiotherapeut gekregen nadat hij een aantal keren met hem over mij had gesproken. Vanmiddag heb ik een afspraak gemaakt en volgende week woensdag kan ik meteen terecht. Ik vind het heel eng want ik ben niet zo'n prater.
Volgende week wordt een bepalende week. Deze week heb ik me ziek gemeld met vage klachten als koorts. Ik klonk blijkbaar vrij slecht door de telefoon want een collega schrok van mij. Maandag neem ik contact op mijn manager en vertel ik hem dat het langer gaat duren voordat ik weer terug keer op werk. Ik twijfel nog om maandag ook meteen de arbo-arts te bellen. Misschien moet ik eerst het gesprek van woensdag afwachten. Dinsdag heb ik ook een afspraak bij de maag-lever-darm arts. Ik ga wel want gisteren had ik toch weer last van de maag maar ik denk dat mijn klachten meer stress-gerelateerd zijn dan iets anders. Vrijdag mag ik nog naar de mondhygieniste en in de middag is dochterlief weer aan de beurt met logopedie. Volgende week is dus best een drukke week weer. En daar kijk ik best tegen op.
En ik maak me een beetje zorgen om dochterlief. De hele week wil ze alleen maar hangen op de bank en slapen. Ze zegt iedere keer dat ze zo moe is. Het liefste zou ze de hele dag tegen me aan willen hangen. Ze voelt dus dat er iets met mij is en ik heb het vage idee dat ze mij een beetje na doet. En dat vind ik dus hartverscheurend.