Moeders

Moeders zijn gecompliceerde wezens: je houdt van ze maar soms kunnen ze je leven ook moeilijk maken. Mijn moeder is een schat van een mens. Maar je voelt hem al aankomen: naarmate ze ouder wordt, wordt ze er niet flexiber op en volhardt ze nogal in haar eigen ideeën en leeft ze in haar eigen wereldje. Hierdoor is het moeilijk om een discussie met haar aan te gaan of haar kritiek te geven. Ze trekt zich dit in enorm aan, reageert er fel op en bezorgt mij daarmee soms een ontzettend rotgevoel omdat ik soms het gevoel heb dat ik haar tekort doe.

Afgelopen zaterdag belde ik mijn moeder op nadat ik een pakje met kleertjes had ontvangen voor dochterlief. Mijn moeder stuurt regelmatig wat op. Helaas is het vaak niet mijn smaak of zijn het dingetjes die gemakkelijk kapot gaan omdat het geen goede kwaliteit is. Dat vind ik jammer want mijn moeder heeft het al niet zo breed dus als ze dan wat koopt voor dochterlief dan heb ik liever dat het goed is en in de smaak valt dan dat het binnen no-time kapot gaat of amper wordt gedragen. Nu durf ik dat eigenlijk niet met goed fatsoen te zeggen tegen haar want dat zou ze zich heel erg aantrekken dus houd ik maar wijselijk mijn mond en gebruiken we de gekregen spulletjes in meer en mindere mate. Alleen zaterdag reageerde ik een beetje lauwtjes op wat ze had toegestuurd. Ook dochterlief wilde niet aan de telefoon komen omdat ze simpelweg bekaf is van school en daardoor niet de meestgaande kleuter van de hele wereld is. Dat viel dus al niet helemaal goed. De toon was dus al deel gezet naar een minder soepel lopend gesprek. Tot overmaat van ramp begon mijn moeder ook weer over de uitnodiging die ze had ontvangen voor het bijwonen van de postcodeloterij-show op tv. Sinds ze die uitnodiging heeft gehad, heeft ze mij al drie kaartjes gestuurd met kleine tekstjes dat ze het zo fijn vindt dat ik ook mee ga en dat we heel veel mooie cadeaus en geld gaan winnen. De druk werd dus goed opgevoerd deels omdat ze goed aanvoelde dat ik er helemaal geen zin in had. Nu heb ik een rare tik: hoe meer mensen zeggen dat moet je doen vooral bij dingen die ik niet wil, hoe groter mijn tegenzin wordt en hoe meer ik ervan overtuigd wordt dat ik dat ook absoluut niet moet doen. Die "goedbedoelde" kaartjes hadden dus bij mij het tegenovergestelde effect van waarvoor ze waren geschreven. Dus afgelopen zaterdag heb ik mijn moeder nogmaals voorzichtig erop gewezen dat ik er weinig voor voelde en het misschien een beter idee was om iemand anders mee te nemen. Ik kon zo al twee mensen noemen die ze mee zou kunnen nemen. Alleen mijn moeder gunt dus niemand anders die prijzen behalve mij. Tja en ik zit dus niet op die prijzen te verwachten in ruil voor het functioneren als tribune-vulling. Kortom mijn moeder gaf aan dat ik niet meer mee mocht maar dat ik haar met mijn beslissing heel veel verdriet deed. Ze vond dat ik dat voor haar wel over had moeten hebben en mijn weerzin op zij moest zetten . Een verder gesprek was niet meer mogelijk want hoe meer ik zei, hoe zieliger zij zich opstelde. Ze wilde wel graag de avond voor de show bij mij overnachten en of ik haar dan nog wel naar de studio kon brengen. Manlief en ik denken dat dit dus geen gezellige logeerpartij zal worden omdat ze met een pruillip op de bank zal zitten. Maar goed ze kan hier wel altijd komen, er staat speciaal een bed voor haar klaar en ik rijd ook wel op en neer naar Amsterdam als ik haar daarmee kan helpen. Het gesprek werd beëindigd met dat ik geen spijt moest krijgen als ik zag dat zij wel van alles had gewonnen. Ik weet niet wat ze verwacht maar ik wil helemaal niets van die prijzen hebben. Ik legde op en zat de rest van het weekend met een enorme klote-gevoel opgescheept. Alleen ik sta wel achter mijn beslissing. Ik wil overal met haar naar toe maar niet naar zo'n show en dat weet ze eigenlijk al heel lang hoe ik daarover denk. 

Dat was dan mijn moeder. Dan heb ik ook nog een schoonmoeder waar manlief en ik ons serieus zorgen over maken. Schoonmoeder is alleen een erg koppige vrouw en ze waardeert geen kritiek. Sinds mijn schoonzus vorig jaar een kindje heeft gekregen, fungeert schoonmoeder als opvang. Nu is daar niks mis mee als ze oma een keer oppast of komt helpen maar het moet geen structureel karakter krijgen. Schoonzus "dumpt" haar dochtertje bij schoonmoeder een paar keer per week omdat ze het even niet aankan of andere dingen te doen heeft. Schoonmoeder is echter al 74 jaar oud en heeft verschillende gezondheidsklachten. Toen ik bij mijn schoonfamilie op bezoek was, gaf ze ook letterlijk aan mij aan dat ze moe was en de zorg niet aan kon. Ze gaf aan dat ze oma wilde zijn en niet een tweede moeder voor haar kleinkind. Mijn hart brak want ik zag de tweestrijd in haar ogen. Ze wil aan de ene kant haar kleinkind zo vaak mogelijk zien. Ze vindt het al zo moeilijk dat ze onze dochter niet zo vaak kan zien dus alle aandacht gaat nu naar het andere kleinkind die wel dichtbij woont. Alleen zit er geen goede balans n. Schoonzus heeft voor de komende 2-3 weken haar dochter weer bij mijn schoonouders ondergebracht want er moesten werkzaamheden in huis worden gedaan na een lekkage. Haar dochter kon echter die periode niet thuis zijn vanwege stof en vuil. Kortom mijn schoonouders zorgen nu minimaal twee weken voor hun kleindochter. Als dat nu gewoon bij mijn schoonouders thuis zou zijn, dan zou dat nog wel ok zijn. Maar nee schoonzus wilde dochterlief nog wel op een redelijke rij-afstand hebben van haar huis dus verblijven mijn schoonouders in een hotel met een baby. Manlief en ik denken dat schoonouders daar ook nog eens voor betalen want zo gaat dat meestal. Nu heeft schoonvader net onlangs allerlei onderzoeken gehad omdat het niet goed met hem ging en het gaat nog steeds niet 100% met hem. Manlief en ik snappen dus niet hoe je het dan in je hoofd haalt om bij twee oudere mensen je kind twee weken te brengen terwijl je weet dat dit te veel is. Manlief heeft er iets van gezegd maar schoonmoeder wordt dan zo boos dat ze de telefoon op hangt. Blijkbaar raakt manlief een gevoelige snaar. Schoonzus wordt ook boos en vindt dat manlief er zich niet mee mag bemoeien. Dat zwager ook familie heeft en als vangnet kan fungeren, mag niet worden opgemerkt. Het is jammer dat wij daar niet wonen want om schoonouders te ontlasten had ik met alle liefde mijn lieve, kleine nichtje in huis willen nemen. Dochterlief is helemaal weg van haar. Manlief maakt zich ondertussen serieus zorgen om zijn ouders en is gefrustreerd dat hij niets kan doen.

Families: het blijft een gecompliceerde zaak. Je houdt van ze en je wenst ze het allerbeste maar je wil ook niet altijd concessies doen. Het is niet makkelijk om iedereen altijd tevreden te houden.