Pagina's

donderdag 29 augustus 2013

Ach ja joh dat kan er ook nog wel bij

Vandaag viel er een brief van Leeuwarden op de mat. Manlief had ergens te hard gereden en of we maar liefst €117 wilden afrekenen. Ik kreeg even lichte wurgneigingen richting hem want hoe kan hij daar nu te hard hebben gereden. Kortom ik baal flink. Manlief doet alsof hij de onschuld zelve is en beweert dat ik hem had moeten waarschuwen want het is namelijk heel erg moeilijk om zelf naar de borden te kijken.


Toen ik dacht dat ik alles had gehad, kreeg ik op de opvang te horen dat ik €10 borg moet betalen voor de toegangspas. Dit pasje is wel heel erg nodig want alle leidsters stonden vrolijk in de grote tuin achter en hoorde mij dus niet aanbellen. Dankzij een andere ouder kwam ik pas naar binnen. 

Om de kosten nog enigszins te drukken, gooi ik een bezwaarschrift tegen de boete aan. Zo kopen we onszelf weer tijd en hopelijk met heel veel geluk sturen ze de foto's niet op binnen het wettelijke termijn. Dat heb ik één keer gehad waardoor de boete kwijt werd gescholden. Hoe dan ook met het bezwaarschrift geeft even uitstel van executie.

Om extra inkomsten te generen ga ik deze week weer een aantal dingen op Marktplaats zetten. Hopelijk kan ik iets verkopen want ik vind het altijd een hele toestand al dat op en neer gemail. 

Zo en nu ga ik verder met balen en hopen dat er een of ander heel eng virus deze boete uit het systeem wist....... 

woensdag 28 augustus 2013

Onverwachte extra uitgave

Een tijdje geleden kreeg ik van een collega een paar prachtige sportschoenen. Ze waren helemaal perfect want met klittenband zodat dochterlief ze zelf aan kon trekken. Het was ook een goed merk namelijk N.ike. Kortom ik was er superblij mee dat we deze kosten konden besparen en dat dochterlief een paar stevige sportschoenen had. Dat dacht ik dus.... totdat ik maandag op school kwam met desbetreffende schoenen.

Ik maakte als eerste de fout om dochterlief de schoenen al thuis aan te laten te trekken. Dat mocht volgens de juf dus niet want nu waren ze vies en dus niet meer geschikt voor de gymzaal. Mijn tegenargument was dat het slechts voor één dag was en dat ik ze desnoods wel schoon wilde maken. De juf zou erover nadenken of de schoenen dan alsnog konden. 
Nu moet ik zeggen dat de informatie ook nogal tegenstrijdig was over kleuters en gymkleding. In het een stond met kleding aan naar school brengen en in de ander stond schoenen moeten op school blijven. Ik dacht dus goed te doen door dochterlief klaar voor de gym aan te leveren maar maakte daar dus een beginnersfout. De schoenen hadden bij de juf ingeleverd moeten worden en blijven daar dan ook vervolgens. 


Juf kwam een dag later op de schoenen terug en ze bleken niet te voldoen. De schoenen hadden zwarte zolen en die zouden eventueel strepen achter kunnen laten. Kortom er moesten van die linnen gymschoentjes komen. Ik baalde want de sportschoenen die ze nu heeft zijn een stuk steviger. Ze moesten echter vervangen worden dus dochterlief en ik gingen vanmiddag op jacht naar schoenen. Er was geen gymschoen meer in haar maat te vinden. De verkoopster gaf aan dat ik er ook wel een beetje laat mee was. Tja ik had natuurlijk niet verwacht dat ik aan het begin van het schooljaar nog op jacht moest naar gymschoenen als je een pracht paar in huis hebt. Ik had het nog kunnen proberen in de omliggende dorpen maar ik schatte zo in dat de schoentjes daar ook waren uitverkocht. Bovendien was het ook niet logisch om als een kip zonder kop alle winkels af te rennen en daardoor een vermogen aan benzine te verbranden. Kortom ik ben op zoek gegaan op het internet. We hebben nu online een paar schoentjes gekocht bij V.an H.aren. Ze hadden ze zelfs nog in roze, de favoriete kleur van dochterlief. Nu maar hopen dat ze op tijd worden geleverd zodat ze de schoenen maandag meteen aan kan. 

Het was dus wel een tegenvaller. De maand september is financieel al een krappe maand dus ik zat hier niet op te wachten. De schoenen waren dan wel niet schrikbarend duur maar toch. Ik hoop dat het voor de rest van de maand hierbij blijft want dan redden we het wel. 

dinsdag 27 augustus 2013

Even wennen

De dag dat dochterlief met school begon, betekende ook dat wij aan een nieuw ritme moeten wennen. Het brengen en halen zorgt voor een vast ritme op de dag. De eerste twee weken werkte ik halve dagen hierdoor kon ik dochterlief zelf halen en brengen. Sommige mensen kijken er raar tegen aan dat ik twee weken halve dagen werk. Ik vind het zelf belangrijk om een beetje feeling bij de school te krijgen maar ook om er voor dochterlief te zijn. Het is nogal een verandering van altijd thuis zijn en dan ineens hele dagen alleen op school te zijn. Vooralsnog lijkt het prima te gaan. Dochterlief lijkt het prima naar haar zin te hebben. Vanochtend stuurde ze mij zelf weg met de woorden "je mag wel naar werk hoor mama"  om vervolgens meteen met haar neus in een boek te duiken. Blijkbaar vult ze haar dagen met tekenen en spelen. Ik heb inmiddels al drie prachtige tekeningen van haar thuis hangen en een plakwerkje. Dus ze leeft zich heerlijk uit met knutselen. Ook lijkt het erop dat ze een vriendinnetje en een vriendje heeft want ik hoor elke dag de zelfde namen. 

De eerste week heb ik het wel moeilijk gehad. De vraag van juf of ze een weglopertje was, hielp daar ook niet echt aan mee. Ik heb de halve nacht wakker gelegen en ik heb de meest vreselijke scenario's voorbij zien gaan in mijn hoofd. Achteraf denk ik dat dochterlief de eerste dag onwennig was en nadat ze was gevallen toch wel even heel erg haar papa en mama miste. Gaandeweg kreeg ik een beter gevoel bij alles, Dat kwam deels door dochterlief die om school bleef vragen. Uit het beetje feedback die ik krijg van de juf, blijkt ook dat ze het goed doet maar dat ze nog wel duidelijk moet wennen. So far so good dus. Over twee weken mag ik ook mee met haar eerste schoolreisje. Juf vertelde me vandaag dat ze het fijn zou vinden als ik mee kon gaan nadat ik zelf als begeleider had aangeboden. Dat is dus weer een slapeloze nacht minder en een drukke dag op de desbetreffende dag zelf als ik op vijf kinderen moet letten. Vermoeiend maar wel ontzettend leuk. 

Vandaag brak weer een nieuw hoofdstuk in haar leventje aan. Ze ging namelijk wennen bij de opvang. Ik mocht vandaag mee om met haar mee te lopen van school naar de opvang en om er het eerste uur bij te zijn. Het duurt wel eventjes voor alle kinderen verzameld zijn en de begeleiders met de kinderen naar de opvang kunnen lopen. Het plein was al vrij leeg toen we eindelijk vertrokken. Dochterlief stond met grote vragende ogen naar mij te kijken en vond het allemaal wel lang duren. Toen we eenmaal gingen lopen mocht ze in een grote kar met nog vijf andere kindjes. Dat was natuurlijk spannend. Eenmaal aangekomen, is het grappig om te zien dat ze het voorbeeld volgt van de andere kinderen. Ze deed dus netjes de schoentjes uit. Alleen liet ze wel bij de deur staan, terwijl deze meegenomen moesten worden. Dochterlief wilde meteen doorrennen naar de glijbaan maar dat was niet helemaal de bedoeling. Eerst moest er nog wat fruit worden gegeten en iets worden gedronken. Dat duurde al met al ook weer een kleine drie kwartier. Terwijl de kinderen aan het eten en drinken, werd er ondertussen een verhaaltje voorgelezen. Nu is dochterlief een enorme woelwater die moeite heeft om op haar plaats te blijven zitten dus ze sprong regelmatig van haar plekje af. Het hielp natuurlijk ook niet mee dat ik daar ook nog eens zat. Wel at ze ineens een stukje appel wat ze normaliter nooit eet. Dus blijkbaar helpt het dat ze andere kinderen het ziet eten ;-). Toen alle bekers en bordjes waren opgeruimd, kon het spelen pas echt beginnen. Tja en toen gingen wij met zijn tweetjes al naar huis. Al met al vond de leidster dat het best goed ging voor een eerste keer. Dochterlief denkt er heel anders over want ze gaf aan dat ze donderdag niet mee wil naar de opvang maar dat ik haar moet ophalen. Tranen met tuiten huilde ze toen ik vertelde dat iemand van de opvang haar donderdag zou ophalen en dat ik haar dan einde van de middag zou ophalen. Ik verwacht donderdag dus wel problemen. Hopelijk draait ze bij als ze daar ziet dat ze ook lekker kan spelen. Manlief en ik staan donderdag dus op stand-by mocht het echt niet goed gaan. 

Tja en dan het ritme thuis. Alles moet iets worden vervroegd om dochterlief op tijd te kunnen laten eten en naar bed te brengen. Dat vind ik best moeilijk. Voorheen ging ik eerst nog een half uurtje lekker met haar tutten of iets leuks doen voordat het avondprogramma werd afgedraaid. Dat gaf ons alle twee veel rust. Eigenlijk wil ik dat moment samen niet verliezen want het is zo waardevol. We moeten dus op zoek naar een nieuwe balans.

Grappige aan alles, is dat ik vroeger er niet bij stil stond wat voor een geregel maar ook verandering dit in je leven is. Ik hoorde wel de verhalen van andere ouders maar realiseerde me de impact er niet van. Eenmaal geconfronteerd met het schoolritme, realiseer ik me die impact veel beter en realiseer ik me dus ook dat we weer moeten zoeken naar een nieuw ritme dat voor ons alle drie werkt. Met dat nieuwe ritme komt dan ook weer een nieuwe balans. Ach en zo blijven we ons aanpassen in het leven. 

maandag 26 augustus 2013

Moestuin-Moe

Ik ben een beetje moestuin-moe. Dat zal deels komen omdat het meeste wat geoogst kon worden geoogst is en de grootste spanning van 'gaat het bloeien' er ook af is. De tomaten vallen ook tegen. Langzaam worden ze één voor één rood. De eerste keer toen ik mijn eigen-gekweekte tomaat in de mond stopte, verwachtte ik een explosie van een heerlijke zoete, frisse en zonovergoten smaak. Het viel dus flink tegen dat de tomaat een beetje melig smaakte. Helaas was het niet alleen deze tomaat, ook de andere tomaten waren zo teleurstellend. Ik zit dus nu met heel veel tomaten in de tuin die voor gewone consumptie niet te (vr)eten zijn. Ik verzamel ze nu tot ik ongeveer een kilo heb en dan maak ik er saus van. Hopelijk smaakt dat wat beter of verhullen de kruiden en de knoflook de melige smaak. De tomaten waren dus een flinke tegenvaller. Het zal wel aan het soort hebben gelegen. Mocht ik ze volgend jaar weer willen kweken, dan ga ik op zoek naar een ander soort. 

Voor de rest, plukt dochterlief incidenteel nog wel eens een sperzieboon. Die bewaar ik dan ook totdat ik net genoeg heb om voor haar een lekkere maaltijd te maken. De doperwten zijn inmiddels volledig verdwenen. Het werden zielige verschrompelde uitgegroeide plantjes dus die heb ik weggehaald. In plaats daarvan staan nog een aantal kruiden en ligt er nu vooral heel veel donkere aarde.
De courgettes doen wel heel goed hun best. Ik heb inmiddels drie bol-courgettes geoogst. Die smaakten gelukkig wel erg lekker. In principe hadden we meer courgettes kunnen oogsten maar op een bepaald moment rotten ze weg. Overweeg nog om iets met de courgette-bloemen te maken. Naar horen zeggen, smaken deze heel subtiel naar courgette. 
Ik kom ook om in de munt. Ik denk dat ik deze ga drogen zodat we de rest van de winter hiervan kunnen genieten. De chilipeper die ik naar buiten had verhuisd als een laatste poging om te redden van de ondergang in de vensterbank, doet het ook weer prima. Die ziet er ook heel gezellig uit met die kleine witte bloemetjes. En de pepertjes smaken uiteindelijk ook erg lekker.

Ook denk ik langzaam na over wat ik volgend jaar met de moestuin ga doen. Ik ga het wel kleiner aanpakken. Ik beperk het dus tot de achtertuin. In de voortuin wil ik dan vaste planten neerzetten. Wat... dat zien we wel volgend jaar. Al vind ik die pluim of bolhortensia wel heel erg mooi. Dus misschien dat ik die wel volgend jaar ga planten. Ik word namelijk altijd zo blij van die bloemen. 

Voor de rest denk ik dat het weer boontjes en erwtjes worden. Aangevuld met spinazie, wortelen en salade. Volgend jaar dus wel gewoon weer een moestuin maar dan alleen wat kleiner. 



Maar langzaam loopt de moestuin naar het einde. Over een maand of zo zal ik de planten wel aan het weghalen en opruimen zijn. De tuin zal er dan ineens erg kaal uitzien. Wat doen jullie met de tuin dan? Gaan jullie door met winterharde groente? 

vrijdag 23 augustus 2013

Keuzes, keuzes, keuzes

De maand september wordt een dure maand. Ik verwacht dat ik de ouderbijdrage van school nog deze maand moet betalen. Daarnaast betaal ik maandelijks ook een bedrag voor het overblijven tussen de middag op school. Allemaal kosten die we in het verleden niet hadden en die er nu wel bijkomen. Ook gaat dochterlief vanaf 1 september 2 dagen per week naar de opvang. Ook dit komt er bij. Stapel daar boven de tegenvaller van een rekening van de ziektekostenverzekering omdat de kosten onder het eigen risico vallen en de motorrijtuigenbelasting. Alle rekeningen worden netjes betaald. Daarnaast worden de aflossingen ook netjes betaald. Toch verwacht ik dat deze maand ons boodschappenbudget iets lager zal uitvallen. 

Ik had namelijk een persoonlijke tegenvaller. Mijn ogen zijn de laatste tijd zo achteruit gegaan dat ik een nieuwe leesbril nodig heb. Voor de rest zijn mijn ogen nog prima. Al is de verwachting dat ik over afzienbare tijd ook een gewone bril nodig heb. Tja we worden oud ;-). Ik heb de bril vorige week laten opmeten. Alleen mijn verzekering dekt de bril niet volledig dus deze bril zal ik deels zelf moeten betalen. Nu zou je kunnen zeggen "ach dan doe je het gewoon nog even met je oude bril". Helaas red ik het daar niet meer mee. Na een dag intensief werken, heb ik last van brandende ogen en dwarrelen de lettertjes voor mijn ogen. Kortom de bril is heel hard nodig voor werk maar ook voor thuis. Ik ben nog een beetje aan het dubben hoe ik deze bril ga betalen. Ik zou het kunnen doen van mijn mini-buffer of ik kan het ten koste van een extra aflossing laten gaan. En laat ik dat laatste nou doodzonde vinden. Dus ik denk dat het buffertje er maar aan moet geloven en dan is daar de bodem echt wel heel erg van in zicht. 

Ik had deze maand naar mijn moeder willen gaan voor een lang weekend weg. Alleen zit dat er echt niet in. Naar mijn moeder kost een volle tank benzine. Dat is al snel zo'n kleine €80. Nu komt moederlief begin oktober naar mij toe dus hebben we besloten om niet een weekend naar haar toe te gaan. Helaas betekent dat ook dat we deze maand dan met een minder fraai kapsel lopen omdat mijn moeder nu niet onze haren kan knippen. De pony van dochterlief doe ik zelf wel en ach dan steek in mijn lange haren gewoon op of ik doe het in een staart. Manlief ziet er ook een stuk sexier eruit met wat langer haar. Dus dan wachten we maar een maand. Ik ga aan de kapper in ieder geval geen geld uitgeven als moederlief dat jaren als beroep heeft gedaan.

Manlief kwam tot dus tot de conclusie nadat hij alle kosten in zijn hoofd op een rijtje had gezet, dat het een magere maand zou worden. Ik kan hem er alleen maar gelijk in geven. We zullen wat creatiever moeten zijn door te besparen waar mogelijk.

Ter compensatie gaan we dit weekend wel naar het strand. We nemen de schepjes, emmer en vlieger mee en dan gaan we heerlijk uitwaaien en van het zonnetje genieten. Ook willen we bbq-en. Veel verder dan wat kip drumsticks, zelfgemaakte hamburgers gevuld met feta en een gepofte aardappel komen we niet. Dat is echter wel meer dan genoeg van drie personen en het smaakt ook nog eens heerlijk. Aan het weer zal het niet liggen en aan ons ook niet om er een leuk weekend van te maken.

Fijn weekend allemaal! 

donderdag 22 augustus 2013

Ooh nee gatver

Vandaag belde mijn moeder op. Ze belde alleen op een heel verkeerd moment want ik had net twee kinderen die heel druk bezig waren om het huis op zijn kop te zetten en het vooral niet eens konden worden wie met wat mocht spelen. Toen de rust was teruggekeerd en dochterlief gewassen en wel in bed lag belde ik dus terug.

Mijn moeder begon heel cryptisch in de trant dat ze niets voor haar verjaardag wilde want dat dit het mooiste cadeau kon zijn wat ze kon krijgen. Ik voelde al dat er iets aan kwam wat ik waarschijnlijk helemaal niet zag zitten. En ja hoor. In jubelstemming vertelde mijn moeder dat ze geselecteerd is voor Miljoenenjacht. Dat is dus dat vreselijk spel op tv waar koffertjes geopend moeten worden en waar iemand dan met (veel) geld naar huis kan gaan. Ook worden er aan het publiek cadeau's gegeven. Blijkbaar had de Postcode-loterij mijn moeder geselecteerd op basis van haar verjaardag uit een groep mensen die haar verjaardag delen. Ze moet voor een bepaalde datum laten weten of ze zou komen. Zo ja dan wordt ze samen met een introducee de hele middag bezig gehouden zodat ze de show voor tv kunnen maken. Het begint met een lunch en daarna moet ze naar de studio komen.

Je voelt het al aankomen. Ik moet mee. Laat ik nu een bloedhekel hebben aan tv-spelletjes en op een of andere manier zit Linda de Mol ook in mijn allergiezone. Nu weet mijn moeder mij prima te bespelen dus het kwam erop neer dat ze vond dat ik dit voor haar moest doen en ze concludeerde dat ik ook heel erg blij zou zijn als ik daar met een vette prijs naar buiten zou lopen. De kans dat ik zonder prijs naar buiten loop lijkt mij ook heel reëel.

De emotionele druk (of chantage) werd flink opgevoerd. Eigenlijk kan ik niet weigeren. Ik baal want ik heb 1. geen zin om me te lenen voor zo'n show en waarschijnlijk als klapvee te worden gebruikt en 2. een hele vrije middag met mijn dochter te missen. Nu overleef ik een middag zonder dochter best maar ik ben liever gezellig bij haar dan dat ik ergens in tv-studio moet hangen.

Ik hoop heel stiekem dat er een enorme adder onder het gras zit en dat mijn moeder eerst loten moet bij bestellen voordat ze naar de studio mag komen. Alleen ze heeft de brief voorgelezen en het klonk wel heel definitief. Zucht ik heb hier zo geen zin in.

maandag 19 augustus 2013

Mijn lieve, dappere kleine meisje

Daar ging je dan vanochtend. Het was je allereerste schooldag. We waren saampjes al vaak langs school gereden en zondagmiddag wilde je toch nog even gaan kijken. Vanochtend was je ook al vroeg wakker. Ik denk dat je het stiekem toch wel heel spannend vond ondanks dat je zei dat je wel naar school wilde. Toen we ons hadden aangekleed, hebben we samen ontbeten. Je wilde heel graag je prinsessenbroodtrommel en -beker meenemen. Eenmaal alles ingepakt, konden we met zijn drietjes naar school.

Samen liepen we naar binnen. Je haalde opgelucht adem toen je bij binnenkomst meteen de wc zag want daar maakte je wel een beetje druk om. Bij de kapstok was een haakje met jouw naam en een mooi plaatje van een nijlpaard. Ook stonden er bakjes waar je je drinken en eten in kon doen. Je zou ook meteen overblijven. Stoer liep je het klaslokaal in. Je wilde meteen het huisje met de poppenhoek en het keukentje in maar de juf wilde graag je stoel laten zien. Ook daarop stond je naam en was weer het plaatje met nijlpaard. Je ging zitten en begon meteen te praten met het jongetje dat naast je zat. Ondertussen maakte mama een mooie foto van je zodat je daar jaren later nog naar kan kijken en dan weet zo zag mijn eerste schooldag eruit. Toen papa en mama weg gingen, zei je "ik zal je missen". Mama moest toen wel even heel erg slikken want ze miste je al voordat ze zelfs de klas uitliep. 

Je zat nog niet en toen moest je al meteen naar de gymzaal. Je was licht verbolgen toen je mooie armbandjes af moesten want die heb je al om sinds je geboren bent. Gelukkig deed de juf ze daarna wel weer om. Na de gym mocht je wat drinken maar je begreep niet dat je mooie prinsessenbroodtrommel pas voor de lunch was. Je was dus even in de war. Ook vond je het moeilijk dat je soms dingen moest delen en dat een kindje zo maar op jouw mooie stoel ging zitten. Tijdens het spelen viel je ook nog eens op je lip waardoor je met een licht opgezette en geschaafde lip de dag door moest. Je vond het ook een beetje moeilijk op het speelplein. Je wist niet of je nu moest spelen of wat anders.  De juf heeft je maar extra in de gaten gehouden want ze was bang dat je misschien naar huis zou lopen (niet door hoor). Wel mocht je in de middag van de juf verven en dat vond je heel erg leuk. 

Om 15.00 kwamen we je weer ophalen. Je zag ons toen je jas ging halen. Opgelucht zwaaide je naar ons. Toen je naar buiten mocht, struikelde je bijna over je voetjes omdat je snel naar ons toe wilde. Je vertelde dat je het leuk vond. Mama wilde van de juf nog weten hoe het was gegaan. De juf merkte wel dat je nog nooit op een opvang had gezeten. Je vindt delen nog een beetje moeilijk. Iets vertelt mij dat je dat binnenkort vast nog wel gaat leren.

Toen we naar huis gingen, vertelde je dat je morgen niet naar school wilde. Dat heb je herhaald totdat je om 19.30 in bed lag. ietsje later dan mama had gewild maar je buurjongetje wilde ook graag weten hoe je eerste dag op school was waardoor mama pas later kon koken. 

Morgen mag je weer naar school. Ik denk dat je het dan een beetje moeilijker hebt. Mama heeft gezegd dat je morgen aan een leuk kindje moet vragen hoe hij/ zij heet. Je wist nu niet meer de namen maar tja je hebt ook zo veel indrukken op gedaan vandaag.

En wat deed mama vandaag om de dag door te komen? In de ochtend hoorde ze op school van andere mama's hoe daar alles gaat. Ook heeft mama zich aangemeld voor de ouderraad zodat ze uitjes, sportdagen, Pasen en Kerst mee kan helpen organiseren. Zo doet mama straks meehelpen om jouw school. Ze heeft heel hard lopen poetsen en nog heel eventjes gelezen. En natuurlijk stond ze veel te vroeg bij school om jou weer op te halen. Want ooh wat was ik blij om jou weer te zien.

Ik heb trots op je lieve schat. Het was voor ons allemaal vandaag een hele spannende dag. 

vrijdag 16 augustus 2013

Grommomentje en budgetlessen

Ondanks dat  ik elke maand me probeer te houden om mijn boodschappenbudget in weken op te delen, zie ik toch trends in mijn uitgavenpatroon die moeilijk te veranderen zijn. Zo geef ik aan het begin van het maand meer geld uit. Ik leg weer een voorraadje eten aan en ik gooi de auto vol met benzine. Ook wordt er geld uitgegeven aan dingen die moeten worden vervangen of die simpelweg op zijn maar die ik niet elke maand structureel moet kopen. Zo is nu bijvoorbeeld de lamp in de douche kapot. Er hangt momenteel een peertje maar met de hoge luchtvochtigheid is het beter dat er een lamp geschikt voor de natte ruimte komt. Zo moest dochterlief broodtrommeltjes en bekers hebben. Ze doet hier hopelijk meteen een paar jaar mee maar ze moesten wel eerst aangeschaft worden. In broodtrommelland kun je het zo gek maken als je wilt maar wij hebben de simpelere en goedkopere modelletjes gekocht onder het mom van een trommel moet vooral functioneel zijn. Desondanks is ze wel de super-gelukkige eigenares van een trommel met prinses.

Maar goed ik wijk af van het onderwerp. Elke maand is er wel weer iets wat vervangen of aangeschaft moet worden. Is het niet de vloeistof voor de lenzen van manlief dan is het wel een 5 liter blik olijfolie voor het koken en soms moeten er ook gewoon weer schoenen voor dochterlief komen. Het zijn dingen die ik bijna allemaal van het boodschappenbudget betaal (schoenen betaal ik van de kinderbijslag). Hierdoor valt het boodschappenbudget iedere maand structureel lager uit en zitten we halverwege de maand halsreikend uit te kijken naar de voorlopige teruggave. Van deze teruggave doe ik dan een extra aflossing, een keer boodschappen en tank ik wederom. Soms betaal ik er ook alvast een rekening van. De maand is dan weer rond en we zijn ook weer een maand “redelijk” goed doorgekomen. Wel kun je concluderen dat wat wij daadwerkelijk aan boodschappen uitgeven dus een stuk lager is dan ik elke maand budgetteer.

Je zou zeggen dat we wel uitkomen. Toch geeft het mij niet een goed gevoel want ik heb desondanks toch het gevoel dat ik nog niet volledig grip heb op mijn financiën. Misschien is dit wel de manier waarop wij het moeten doen en moet ik simpelweg accepteren dat er elke maand een hele krappe week tussen zit. Aan de andere kant zou ik de lasten over de maand liever wat gelijker willen verdelen zodat we wat meer ruimte hebben om eventuele kleine tegenvallers om noodgevalletjes ook halverwege de maand op te kunnen vangen. Dit wil momenteel namelijk nu niet zo heel goed lukken. Kortom iets waar ik aan moet werken.  Anderzijds ben ik dan ook wel weer blij dat we alles van de normale inkomsten kunnen betalen en niet zoals in het verleden vaak gebeurde geld pinde met behulp van de creditcard om een periode tot aan payday te overbruggen. Hoe dan ook we gaan dus wel slimmer met geld om, al valt er hier en daar nog wel wat te verbeteren.  

Gisteren ontving ik ook weer de voorlopige aanslag. Ik had aan het begin van de maand in gedachten dat ik hiervan minimaal de helft aan een extra aflossing wilde besteden. Helaas kwam ik gisteren tot de conclusie dat dit niet gaat lukken. Ik mag blij zijn als we een klein bedrag over een paar dagen kunnen aflossen. Manlief moet namelijk voor een second opinion naar een ziekenhuis in Duitsland. Dit keer niet voor zijn ogen maar voor zijn huid die allerlei rare fratsen uithaalt. Helaas wil de dermatoloog hem hier niet zien, wuift alles weg en schrijft telefonisch wat voor. Inmiddels hebben we nu zo veel verschillende oorzaken gehoord dat we nu een derde onafhankelijke naar zijn huid willen laten kijken. Nu heeft manlief goede ervaring met een ziekenhuis net over de grens in Duitsland nadat hij daar weer werd doorverwezen naar een andere arts. Toegegeven sinds hij onder behandeling staat van een Duitse professor voor zijn oogproblemen, gaat het ook vele malen beter met hem. Dus nu hoopt hij op een vergelijkbare ervaring voor zijn ogen. Dat betekent alleen wel dat we volgende week woensdag met zijn drietjes met de auto daar naar toe gaan. Tja en dat kost geld aan benzine (en een milieusticker - grmbl). Ik zat manlief dus gisteren stiekum in mezelf te vervloeken omdat ik nu niet mijn extra aflossing kan doen. Naast dit tripje moesten er ook nog drie rekeningen worden betaald en moet ik ook nog boodschappen doen want de ijskast en voorraadkast zijn eng leeg. Dus nadat ik alles had betaald en voor boodschappen en de trip geld opzij had gezet, was het op. Ik hoop nu dus dat ik iets te veel geld heb gereserveerd voor de reis zodat we daar wat van overhouden. Dat geld gaat dan linea recta naar de extra aflossing.

Ook heb ik gisteren mijn extra aflossing op de creditcard moeten herzien. We gaan vanaf september  €100 minder extra aflossen. Dochterlief gaat namelijk naar de opvang vanaf september. Dus een deel van de extra aflossing gaat nu naar de opvang. Ook heb ik het tijdstip waarop de extra aflossing wordt gedaan verschoven naar het moment dat ik de voorlopige aanslag ontvang. Vroeger werd het afgeschreven op het moment dat mijn salaris binnen kwam. Dat gaat nu niet meer: opvang en extra aflossing kunnen niet op het zelfde moment worden afgeschreven want dan kom ik geld tekort om boodschappen te doen. Dus nu betaal ik de opvang aan het begin van de maand en de extra (gereduceerde aflossing) ergens halverwege de maand.
Toen ik dat allemaal klaar had gezet bij internetbankieren, ben ik gaan bereken of ik dan nog wel mijn creditcard dit jaar heb afbetaald. Conclusie was teleurstellend: NEE. Waarschijnlijk moet ik aan het einde van het jaar nog iets van €200 afbetalen. Ik baalde als een stekker want ik had gehoopt van die creditcard-aflossingen af te zijn aan het einde van dit jaar. Ik ga proberen om met kleine bezuinigingen en verkopen via Marktplaats die €200 toch ergens vandaan te schrappen. Het zou fijn zijn om 2014 nog maar met één schuld te beginnen en dan met als streven om 2014 schuldenvrij te eindigen (Goh en dat klinkt toch al weer een stuk beter en nog beter het is overzienbaar.)

Ondanks dat we minder extra gaan aflossen per maand is het einde dus wel in zicht. Ook had ik me nooit kunnen voorstellen toen ik het probleem serieus ging aanpakken dat ik nu al zover met aflossen ben en dat ik gaandeweg steeds meer ruimte in mijn budget zag waardoor we extra konden aflossen. Misschien dat als we financieel weer aan de nieuwe situatie vanaf september gewend zijn, dat ik weer ergens ruimte. We merken het wel.

donderdag 15 augustus 2013

Veranderingen en het baksteengevoel

Aanstaande maandag gaat dochterlief voor het eerst naar school. Haar eerste schooldag: het lijkt nog als de dag van gisteren dat ze een baby was. Dochterlief heeft er erg veel zin in. De afgelopen weken zijn we een aantal keren wezen kijken. Althans we keken dan door het raam het klaslokaal in waar alle tafeltjes en stoeltjes vanwege de zomervakantie in een hoek stonden opgestapeld. Gisteren reden we voor de laatste keer langs voordat ze maandag dus daadwerkelijk naar binnen kan. Tot haar grote plezier hadden de juffen een olifant op het raam geplakt of getekend. Ze vond dat toch wel heel bijzonder dat haar klas een olifant had. Vanuit een ander lokaal kwam een juf naar ons toe voor een praatje. Ze vroeg aan dochterlief of ze zin had om naar school te gaan. Dit werd met een volmondig Jaaaaaaaaaaaaaaaaah! beantwoord. Dochterlief denkt dat ze de hele dag met andere kindjes mag spelen en dat is wat ze het liefste doet. En ach dat is uiteindelijk in de kleuterklassen ook wel een beetje zo.
 
Ondertussen heb ik het er steeds moeilijker mee. De kleine kiezel in mijn maag is inmiddels al uitgegroeid tot een baksteen en tegen de tijd dat het maandag is dan zal het wel een betonblok zijn. Elke dag zeg ik tegen mezelf dat ik me niet moet aanstellen. Dochterlief heeft er enorm veel zin, ze is er ook echt aan toe om naar school te gaan en ze zal het er echt wel leuk gaan hebben. Waar komt dat dat gevoel vandaan? Deels omdat ik haar een beetje moet loslaten en deels omdat ik geen idee heb wat ze die uren op school doet. Elke avond heb ik wel kleine gesprekjes met haar over wat we hebben gedaan en wat we gaan doen maar het gesprek komt het niet verder dan ik ben bij de speeltuin geweest of ik heb tekeningen gemaakt. Meer dan dat kun je ook niet van een kleuter verwachten. Daarom verwacht ik ook niet dat ik veel wijzer van haar zal worden wat ze nu de hele dag op school doet. Dat vind ik dus best moeilijk.
 
Om toch betrokken te zijn bij de school, wil ik wel iets gaan doen: ouderraad, klassemoeder of soms mee op een uitje. Het lijkt me leuk voor dochterlief als ik me inzet voor haar school en zelf vind ik het ook fijn. Wat het uiteindelijk gaat worden, dat zie ik nog wel en hangt ook af aan de behoefte van de school.
 
Maar terug naar het baksteen-gevoel. Van nature vind ik loslaten best moeilijk en heb ik sowieso moeite met afscheid nemen. Ik heb het moeilijk gehad toen ik na mijn zwangerschapsverlof weer ging werken. Ik vond het vreselijk om na hele dagen tutten met mijn kindje weer terug te moeten naar kantoor. Mijn hersenen waren nog helemaal geprogrammeerd op flesjes, slaapjes, badje en verschonen. Het heeft een paar weken geduurd voordat ik op werk weer mijn draai kon vinden.
In mindere mate heb ik dat ook als er een leuke collega weg gaat of als ik naar een andere kamer of pand moet verhuizen. Laat ik het dan al helemaal niet hebben over vriendinnen of kennissen die vroeger voor een stage naar het buitenland gingen. Ik moest dan altijd even wennen aan de nieuwe situatie. Toen we 12 jaar geleden verhuisde, was ik nog een jaar lang bijna elk weekend in Den Haag te vinden totdat ik er achter kwam dat Haarlem ook heel leuk is. Veranderingen vind ik soms moeilijk en vaak moet ik wennen aan de nieuwe situatie. En dat moet ik nu dus ook, muts die ik soms ben
 
Uiteraard laat ik niks merken aan dochterlief. We hebben het er soms over maar het lijkt voor haar geen big deal te zijn dat ze straks naar school gaat. Maandag gaan manlief en ik haar samen weg brengen. Ze wordt om 09.00 uur verwacht. De andere kindjes zijn er dan al een half uurtje. De nieuwe kindjes worden dus door hen verwelkomt. Daarna krijg ik nog een half uurtje voorlichting van een ouder van de ouderraad over het reilen en zeilen op school. Het zal best een emotionele dag worden voor ons en dan vooral voor mij. Ik kijk nu al uit naar het moment dat ik haar maandag voor het eerst ophaal. Ik ben benieuwd of ze hele verhalen heeft of huppelend aan mijn hand meteen naar huis wil om lekker daar verder te spelen. Maandag 19 augustus het wordt een spannende dag voor ons allemaal en weer een nieuw tijdperk in ons leven. Ik ben benieuwd.
 
Ooh en dan heb ik het er maar niet over dat dochterlief straks ook nog 2 daagjes naar de naschoolse opvang gaat. Vandaag heb ik afspraken gemaakt voor de wendagen. De leidster klonk wel heel heel vlot en leuk dus ook dat zal vast wel goed komen.

dinsdag 13 augustus 2013

Heel Holland Bakt Thuis

In één van mijn vorige blogs kondigde ik enthousiast aan dat ik overwoog om mij aan te melden bij Heel Holland Bakt. Ik kan volgens vriend en vijand best aardig bakken dus ik werd erg enthousiast toen ik het programma zag met mede-bakfanaten. Soms krabde ik wel eens achter mijn oor als ik de opdracht zag omdat ik dan zoiets zelf nog nooit had gemaakt en ik dus vol bewondering zat te kijken hoe de kandidaten bijvoorbeeld zelf bladerdeeg maakt. Ik ben niet zo iemand die graag met haar hoofd op tv komt, laat staan de publiciteit zoekt maar het leek mij heel leuk om mijn bakgrenzen te verleggen en mij te meten aan anderen.
  
Vorige week heb ik dus het aanmeldingsformulier gedownload. Naarmate ik het formulier las, zakte de moed mij steeds verder in de schoenen. Om te beginnen heb ik niet echt een signatuurbaksel. Er zijn wel taarten die in de herhaling gaan omdat wij ze lekker vinden maar om ze nu een signatuurbaksel te noemen dat gaat mij iets te ver. Vaak komen de baksels uit een of ander kookboek of van een kookblog. Soms combineer ik een paar recepteren waardoor ik mijn “eigen” creatie krijg omdat dit dan makkelijker te maken is of ik simpelweg die ingrediënten wel makkelijk of goedkoop kan krijgen. Regel één is namelijk dat ik geen kapitalen aan een taart kwijt wil zijn. Mijn baksels zijn over het algemeen simpel in smaak en zonder al te veel tierelantijntjes. Regel twee is dat ik een beetje bak na de seizoenen. In de zomer gebruik ik meer vers fruit en frisse smaken terwijl als het weer wat kouder wordt de hartigere smaken aan bod komen zoals chocola, kruiden of caramel.

Dus na de teleurstellende conclusie dat ik geen signatuurbaksel heb, las ik verder. De baksel worden op het formulier in categorieën verdeeld en per categorie moet je aangeven hoe vaak je iets bakt en wat het moeilijkste is wat je ooit hebt gebakken. In de categorie koekjes, brood en vlaaien kan ik al beginnen met een heel groot kruis te zetten want ik bak dit nooit of zelden. Na een aantal misbaksels heb ik me meer toegelegd op (hartige) taarten, toetjes, cake en gebakjes. Daarnaast zijn er bepaalde baksels die ik nog nooit heb gemaakt maar waarvan ik vind dat iedere respectabele hobby-bakker/ patissier dat toch minimaal moet kunnen. Zo heb ik nog nooit soesjes of bladerdeeg zelf gemaakt. Schuimpjes of meringue heb ik slechts 1x geprobeerd en dat mislukte een beetje heel erg. Ik weet nu wel waarom maar op het moment zelf heb je er erg weinig aan. Bij brood bakken kom ik niet verder dan mijn kaneel-pompoenbroodjes die goed lukken. Alle andere broden zijn erg compact en je zou daar een goed geslaagde poging mee kunnen doen als je er iemand een gat mee in zijn hoofd wil slaan. Ik heb al visioenen dat ik voor het programma croissantjes moet maken. Het angstzweet breekt me al uit bij de gedachte. Vlaaien maken zie ik dan wel weer zitten. Dus rijstevlaai of een aardbeienvlaai staan dit jaar nog op de nominatie om een keer gemaakt te worden. Kortom of ik leg voor mezelf de bak-lat heel erg hoog of ik moet even in de veiligheid van mijn eigen keuken doorbakken en experimenteren voordat ik mijn bakkunsten met heel Nederland wil delen.

Langzaam maar zeker ben ik daar wel een beginnetje mee aan het maken. Bijna elk weekend bak ik namelijk wel wat. Ik leg nu de lat iedere keer een beetje hoger voor mezelf. Dit weekend heb ik voor een hartige taart deeg in een pan gemaakt. Het was eigenlijk heel simpel en het resultaat was verbluffend lekker.  Binnenkort wil ik zelfs soesje maken. Ik wil dan alleen geen slagroom erin doen maar een crème. Ook heb ik ergens een recept gevonden voor zuurdesembrood. Dat gaan we dus ook een keer proberen. 

Deelname aan het programma zie ik dus voorlopig niet gebeuren. Ik maak er thuis zelf maar een Heel Holland Bakt van met als kritisch panel manlief en dochterlief.

maandag 12 augustus 2013

Van kneuterig naar commercieel

Ik heb een zwak voor kleine bedrijfjes waarvan de ondernemer niet erg commercieel is. Op een of andere manier gun ik die persoon mijn centjes meer. In mijn directe omgeving heb je een aantal boeren die naast hun boerenbedrijf nog een centje proberen bij te verdienen met hun producten. Buiten het feit dat de producten goedkoper zijn dan in de winkel smaakt het ook vele malen lekkerder of staan de bloemen gemiddeld een stuk langer in de vaas. Kortom ik doe er graag een deel van mijn boodschappen.
 
Toen ik zwanger was, werd er rond de zes maanden geconstateerd dat ik aan zwangerschapsdiabetes leed. Ik volgde een strikt dieet want ik wilde koste wat koste zien te voorkomen dat ik insuline moest gaan spuiten. Het beeld van een spuit zetten vond ik geen leuk vooruitzicht. Ik vond het in het begin al moeilijk om een minuscuul prikje in mijn vinger te zetten om mijn bloedwaarden te meten, laat staan dus spuiten. Als je je aan strikt dieet moet houden, vallen er veel dingen weg. Ook fruit mocht maar met mate en moest worden afgewogen. Het was het enige beetje zoete wat ik mezelf toeliet (diabetes heeft overigens niets met suiker te maken maar eerder met koolhydraten die worden omgezet in suikers). Het hoogtepunt van de dag was dus mijn schaaltje fruit. Nu had ik het geluk dat het aardbeienseizoen net was begonnen en dat er in de buurt een boerderij zat die ze vers van de grond de aardbeien verkocht. Ik werd een hele trouwe klant. Ik vond het leuk om naar de boerderij te gaan. Het had iets kneuterigs. De aardbeien werden in een schuur op een geïmproviseerde toonbank van tafels en kratjes verkocht en in een andere hoek stonden wat bloemen. Meer dan dat was het niet. Waren de aardbeien op, dan gingen ze het voor je plukken en liep de boer mee naar de auto om ze erin te zetten. Kortom het was allemaal simpel.
 
Het jaar daarop ging ik met dochterlief weer naar de boerderij om aardbeien te kopen. Er waren toen al de eerste tekenen dat ze er inmiddels achter waren gekomen dat ze goed geld konden verdienen door het wat commerciëler aan te pakken. De toonbank was nu een echte toonbank. Naast aardbeien was de keuze in fruit groter geworden en werden ook de "mislukte" groente verkocht. Een hele kromme komkommer smaakt immers ook prima. Inmiddels waren de paar emmers met bloemen ook verruild voor een echte bloemen- en plantenhoek. Toch had het nog steeds iets kneuterigs. Dus reed ik na werk graag langs om wat fruit te kopen. Het seizoen liep weer ten einde dus de boerderij stopte weer met directe verkoop aan voorbijgangers.
 
Het jaar daarop verheugde ik me weer op de heerlijke zoete aardbeien. Ik schrok dus toen ik na een jaar weer het erf opdraaide. Buiten stond een overdekt terras, er werden ijsjes verkocht en de zelfpluk was een echt toeristische attractie geworden. Ook de prijzen waren significant omhoog gegaan. De glans was er een beetje voor mij af. Ik week uit naar een andere boer die al jaren het zelfde concept heeft bloemen en aardbeien of kersen. Verder geen opsmuk. Hij is de man er ook niet naar, denk ik, om dat verder uit te breiden. Hij verwijst je nog liever door naar een andere boer voor andere producten. Dus hij blijft zijn leest: aardbeien en bloemen en verder niks.
 
Dit weekend reed ik weer langs de boerderij waar ik voor het eerst kwam toen ik zwanger was. Samen met dochterlief reed ik het terrein op. Het woord erf kun je niet meer gebruiken. Delen van het erf waren opgeofferd om auto’s te laten parkeren. Ik denk dat ik nog conservatief ben als ik inschat dat er zo’n kleine 50 auto’s stonden. Zoonlief van de boer dirigeerde me naar een parkeervlak. Eenmaal uitgestapt, zag ik dat het weer flik uitgebreid was en dat het nu echt een (toeristische) trekpleister is geworden. Naast het overdekte terras, hebben ze in de tuin ook zithoekjes gemaakt. In de tuin is een klein kinderboerderijtje. Buiten de ijsje om kun je nu ook wat drinken. De zelfpluk is een hit want ik zag iedereen met bakjes richting pluk gaan. Dochterlief en ik hebben een ijsje gegeten en zijn weer snel weg gegaan. De aardbeien hebben we bij mijn no-nonsense boer gehaald.
 
Op zich begrijp ik best dat ze een stuk commerciëler zijn geworden. Ze hebben ook gezien dat er een markt voor was en ze zijn er slim in gesprongen. Boeren hebben het al niet makkelijk dus waarom niet op deze manier extra inkomen generen. Dat ik dit dan wat minder leuk vind, dat is dan jammer voor mij. Er zijn nog genoeg boeren die het houden bij een simpel kraampje aan de straat of in de schuur waar ik nog terecht kan. Ik blijf deze boeren trouw opzoeken. De producten zijn (h)eerlijk, dochterlief mag rondkijken op de boerderij en ik gun ze mijn geld meer dan de supermarktketens. Alleen hoop ik toch heel stiekem dat ze klein en uniek in hun soort blijven…….

vrijdag 9 augustus 2013

Mag je nog wel leuke dingen doen met schulden?

Tja en dan heb je schulden dus dat betekent dat er ergens iets niet goed is gegaan al dan niet door eigen toedoen. Ook wij hebben schulden waarop we nu iets minder dan 2 jaar hard aan het aflossen zijn. Moet je echter als je schulden hebt je alles ontzeggen?
 
Er zijn mensen die vinden dat je alles op alles moet zetten om een schuld in versneld tempo af te lossen. Dat betekent dat je je levensstijl dus heel drastisch omver moet gooien. Gedeeltelijk ben ik het daar wel mee eens. Je kunt wel lopen zeggen dat je graag schuldenvrij door het leven wilt maar zonder dingen ervoor op te offeren gaat dat niet lukken. Het houdt in dat je in eerste instantie dus je inkomsten en uitgaven in kaart brengt. Ook zet je de totaalschuld op papier inclusief rentepercentage. Dat is confronterend. Ik schrok me de eerste keer rot toen ik de totaalschuld op papier zag staan. Dat was niet eens het volledig beeld want de schuld bestond toen al een tijd dus er was al op afgelost. Het was voor mij een wake-up call dat er serieus iets gedaan moest worden. In eerste instantie hield ik elke maand de aflossingen bij
in een excel sheet. Ik werd er doodongelukkig van om te zien dat ondanks dat ik elke maand een  flink bedrag afloste er een significant bedrag aan rente werd betaald waardoor het totaalbedrag maar heel langzaam naar beneden leek te kruipen. Op een bepaald moment kreeg ik van een lieve blog-lezer een excel-sheet toegestuurd waarin ik kon zien wat een extra aflossing met de totaalschuld deed en hoe maanden/ jaren ik dan nog aan het aflossen was voordat ik schuldenvrij was. Het excel-sheet berekende ook de rente die je nog moest betalen. Ik heb een tijdje met excel zitten spelen en zag dus wat een extra aflossing met de totaalschuld kon doen. Dat motiveerde mij heel erg. Ik vind nu elke cent extra aan rente betaald zonde van mijn geld. Als ik alle rente die ik betaald heb zou optellen dan zou ik er daar dan denk ik heel luxe van op vakantie hebben kunnen gaan. Zonde want ik spendeer geld liever op een leuke manier waar we als gezin allemaal wat aan hebben. Nu gooi dus geld aan rente weg waarvan wij hele andere dingen hadden kunnen doen. Dus ik heb de ruimte die nog in mijn begroting zat genomen om extra af te lossen.  Daarnaast gingen we besparen doordat we dingen gingen minderen waardoor er weer geld vrij kwam die direct naar de schulden kon.
 
Toch doen we ook leuke dingen samen. Leuke dingen hoeven niet perse geld te kosten. Als je er je een beetje in verdiept, dan merk je dat er legio mogelijkheden zijn in de buurt die gratis zijn maar waar je wel veel plezier aan kan beleven. Een wandeling in het bos of op het strand kost namelijk niets. Ook worden er regelmatig open dagen georganiseerd waardoor je soms gratis naar een museum kunt of je bij een bedrijf of boerderij binnen kunt kijken waar normaliter de deuren gesloten blijven. Dochterlief vermaakt zich nog altijd het beste in de speeltuin om de hoek. Soms gaan we naar een andere speeltuin voor de variatie maar die om de hoek wint het altijd. Uitjes die dus allemaal niks kosten maar waar we wel veel lol aan beleven.
 
Geven we dan helemaal niets meer uit aan uitjes? Jawel. Nadat we in eerste instantie heel strak in het aflossen zaten en elke euro 10x werd omgedraaid voordat hij werd uitgegeven, merkte ik dat het aflossen steeds moeilijker werd. Natuurlijk vond ik het fijn dat de schulden minder werden maar ik miste ontzettend de kleinere dingen die het leven voor mij net iets aangenamer maken. Om maar een paar dingen op te noemen die wij leuk vinden om te doen maar die wel geld kosten. Zo vinden wij het leuk om na een strandwandeling een ijsje te eten of iets te drinken. Bij slecht weer kan dochterlief leuk in een binnenspeeltuin van het tuincentrum spelen maar dan moet je wel iets drinken. Ook had ik onlangs een kortingskaart voor Artis waardoor we met zijn tweetjes voor nog niet de prijs van één kaartje naar binnen konden. Ik ben ook gek op pioenrozen. Deze rozen zijn er maar een beperkte tijd van het jaar. Ik kan oprecht genieten van die prachtige bloemen in een vaas in huis. Kortom het zijn niet de duurste dingen in het leven maar soms wel net de dingen die je weer dat zetje kunnen geven om met vernieuwde kracht door te kunnen gaan.
 
Ik heb dus nog eens een keer goed naar de inkomsten en uitgaven gekeken om te bepalen of daar nog wat ruimte zit. Hieruit bleek dat als we ergens anders op in leverden dat we best een keer ergens een ijsje konden eten of een terrasje konden nemen. We betalen dit dan van het geld dat over is van het boodschappenbudget. Soms koop ik ook een bosje bloemen. Bij de A.H. hebben ze vaak bloemen met korting maar ook de boeren in de buurt verkopen redelijk goedkoop bloemen. Bij de boer zijn ze dan ook nog eens van zo’n goede kwaliteit dat ik er meteen twee weken van kan genieten. Soms plukken dochterlief en ik een veldboeket van bloemen die we in de natuur zien staan. Deze bloemen kosten dan weer niks, de andere bloemen gaan ook van het boodschappenbudget. De binnenspeeltuin in het tuincentrum doen we soms ook. De koffie die mij man of ik daar drinken wordt ook van het boodschappenbudget betaald. Het uitje Artis heb ik gedaan van het geld dat nog over was van het vakantiebudget. Nu moet je niet denken dat we elke week ergens op een terras zitten of ijsjes aan het eten zijn. We doen dit soms afhankelijk of er de financiële ruimte voor is en dan moeten we er ook nog maar net zin in hebben. Toch geven die kleinere dingen mij een beetje lucht en de motivatie om door te gaan.  
 
Zo zijn er nog meer dingen waardoor ik sneller had kunnen aflossen. Zo werk ik maar 4 dagen in de week omdat ik een dag per week ouderschapsverlof heb. Het verlof gaat ten koste van mijn salaris. Ik had elke maand dus meer kunnen verdienen en ik had daardoor sneller van mijn schulden kunnen af zijn. Alleen is de tijd met mijn dochter mij veel meer waard. De tijd met mijn dochter krijg ik nooit meer terug terwijl de schulden wel worden afgelost alleen dan ietsje minder snel. In november loopt mijn ouderschapsverlof af. Dochter gaat dan naar school dus ik zou die 4 uur extra op mijn huidige vrije dag hebben kunnen werken. Ik zou dan haar in de middag nog altijd van school kunnen halen en ondertussen ook meer gaan verdienen. Alleen ik doe het niet. Gisteren heb ik met mijn manager besproken om mijn contract na het ouderschapsverlof zo om te zetten dat ik die dag thuis kan behouden. Hij ging akkoord. Nu nog Personeelszaken want die sluiten in principe geen 36 uur contracten meer af. Hopelijk lukt de omzetting mij. Die ene dag met dochterlief is heilig. Als ze straks in de ochtend op school zit, vind ik het fijn om eindelijk een paar uurtjes helemaal voor mezelf te hebben.  Kortom daar kan geen geld tegenop. En die schulden die lossen we, ondanks de keuzes die we maken, nog steeds af in het zelfde tempo als toen ik het roer omgooide en versneld ging aflossen. De crux zit alleen daar in dat ik de ruimte heb gevonden om met minder toch meer te kunnen doen.

donderdag 8 augustus 2013

Teleurstellingen en verschillen

Gisteren kwamen mijn buren weer thuis van vakantie. Ik was bezig in de keuken en ik zag hun auto het parkeervak indraaien. Ik merkte bij mij meteen een omslag. Ik voelde me gejaagd en onrustig worden. Ik hoopte ook dat dochterlief het niet zou zijn. Dat heeft alles te maken met een aantal kleine voorvallen de afgelopen weken. Het zijn niet een hele schrikbarende dingen maar het zijn wel dingen die mij bezighouden en waar ik last van heb.
 
Het gaat bijna allemaal om de kinderen en het spelen samen. Vorig jaar was hun zoontje die drie maanden jonger is helemaal weg van onze dochter. Alleen dochterlief zag hem niet staan. Ze wilde helemaal niet met hem spelen en dat liet ze ook duidelijk merken. Achteraf gezien had ik het daar bij moeten laten. Je kunt een kind niet dwingen om met een ander kind te spelen. Wellicht dat het op termijn zonder druk van buitenaf vanzelf wel goed was gekomen. Ik vond het echter zielig voor dat kereltje dus ik moedigde dochterlief aan om wel met hem te spelen door iedere keer heel enthousiast te reageren als ik hem zag. Zij zag er op een gegeven moment de lol van in dus op een bepaald moment speelden ze wel eens samen. Alleen sinds deze zomer zijn de rollen omgedraaid. Zodra ze hem maar ziet of hoort dan wil ze naar hem toe wat natuurlijk niet altijd kan. Hij is een jochie dat meer op zichzelf is en mijn dochter is net een jonge hond die overal enthousiast op afspringt. Het zijn in veel opzichten dus elkaars tegenpolen. Je merkt dat in hun spel maar ook in hun gedrag.
 
De laatste tijd gaf het ventje aan als dochterlief vroeg of hij kwam spelen dat hij liever wilde knutselen dan buiten spelen. Als ik dan vroeg of hij dat de hele dag ging doen dan was het antwoord daarop ja. Zijn moeder bevestigde ook dat hij inderdaad uren aan een tafel kan knippen en plakken. Dochterlief vindt knutselen ook leuk maar langer dan een uur heb ik haar dat nog nooit zien doen. Zij is het liefste de hele dag buiten aan het fietsen, springen, klimmen en rommelen met zand, blaadjes en aarde. Ik ben daar zelf erg blij om want ik zie haar ook het liefste actief buiten zijn. We zitten al vaak genoeg buiten met regenachtig of koud weer dus als het weer het even toelaat dan zoeken we de frisse lucht op.
 
Ook speelt buurjongetje graag op de tablet van zijn ouders. Hij weet al precies hoe zo’n ding werkt. Dochterlief komt niet verder dan kijken naar de foto’s op de digitale camera en de Blackberry. We werden er dus onlangs fijntjes op gewezen dat we dochter op technologisch gebied een achterstand bezorgde. Het wordt verwaarlozing viel nog net niet maar dat proefde ik wel in de woorden die op licht beschuldigende toon werden uitgesproken. Nu moet iedereen zelf weten hoe ze hun kinderen opvoeden. Als jij dus vindt dat je kind met een tablet of computer mag of moet spelen dan moet je vooral aanmoedigen en doen. Wij vinden dat niet nodig voor een kind van 4 jaar oud. We hebben zelfs dat soort dingen (op een computer na) niet in huis. Op termijn zal ze echt wel dingen op de computer gaan doen maar vooralsnog speelt ze veel liever. Wij vinden dat ook het beste voor onze dochter. Kortom het viel bij nogal rauw op mijn dak dat we hierop werden aangesproken. Het is ook niet de eerste keer dat we op onze vingers worden getikt door de buren. Zo vond buurvrouw dat manlief en ik langs elkaar heen leefde toen ik voor een paar dagen voor werk weg moest en hij daarna ook een paar dagen weg was. Soms lopen de dingen nu eenmaal zo. Dat heeft niks met langs elkaar heen leven te maken in mijn opinie. Ik kan ook dergelijke opmerkingen maken over hun leven maar ik zie daar het nut niet van in. Het steekt me echter wel als mensen hierover iets menen te kunnen zeggen.
 
Daar komt dan nog bij dat als buurjongetje wel vraagt of dochterlief komt spelen, hij al een aantal keren de deur in haar gezicht dicht gooit en zegt dat hij iets anders  gaat doen. Wij zitten dan met een teleurgesteld en huilend kind. Dat buurjongetje geen zin heeft om te spelen, respecteer ik. Niet ieder kind is het zelfde. Dat hij een keer de deur dicht gooit, snap ik ook want het is en blijft per slot van rekening een kind. Alleen dit heeft hij nu al tientallen keren gedaan. Ik zou mijn kind daarop aanspreken want ik vind dat onacceptabel. Niemand gaat met mijn kind namelijk zo om en omgekeerd gedraagt mij kind zich ook niet zo. Ik wil dus niet dat dochterlief het normaal gaat vinden dat iemand een deur in haar gezicht dicht smijt.
 
Het is overigens niet zo dat ze elke dag met elkaar spelen. Als ze 1-2x in de maand met elkaar spelen dan is het al veel. Het hoeft voor mij ook niet vaker. Ik vind het alleen wel fijn dat als ze samen spelen dat het op een leuke manier gebeurt. Daar komt dan ook deels dat gevoel vandaan. Het was namelijk de laatste twee weken zo fijn om te weten dat dochterlief niet eerdere keer vraagt of ze met hem kon spelen omdat ze wist dat ze weg waren. Ook vond ik het fijn om even niet gedwongen met buurvrouw een gesprek aan te hoeven gaan. Hoe aardig ik mijn buren ook vind, we zijn in vele opzichten heel anders. Het is dat we kinderen in de zelfde leeftijd hebben maar anders dan was het contact niet meer geweest dan af en toe een kort fatsoen gesprekje.
 
Alles in ogenschouw genomen, hebben wij inmiddels besloten dat we het spelen met buurjongetje gaan ontmoedigen want het spelen gaat niet leuk. Het is moeilijk want dochterlief heeft het vaak over haar hem en dat ze zo graag met hem wil spelen. Ze vindt het nog moeilijk om te begrijpen dat het niet altijd kan of dat iemand daar niet altijd zin in heeft. Dat is duidelijk iets dat zij moet leren. We proberen haar nu dus zo veel mogelijk af te leiden door actief andere kinderen op te zoeken of samen met haar iets te gaan doen. Waarschijnlijk zal dit ook sneller gaan als ze over anderhalve week naar school gaat. Ik hoop dat ze daar een paar leuke vriendjes of vriendinnetjes krijgt die soms bij haar komen spelen en omgekeerd waar zij ook kan spelen. Ik gun dat haar zo want ze wil zo graag met kinderen spelen. Ik gun haar ook zo wat ik vroeger had. Ik had altijd wel een paar kinderen in de buurt waar ik mee kon spelen. Misschien dat daar ook  een beetje teleurstelling bij mij om de hoek komt kijken. Je gunt het haar, je weet dat ze het zo graag wil maar het lukt nog niet zo goed door gebrek aan kinderen van haar leeftijd direct in de buurt.
 
Vandaag had ik het er kort over met een vriendin. Ze kwam wel met een goed punt. Zij denkt dat de buren niet weten hoe ze met een actieve kleuter als dochterlief moeten omgaan. Het zijn zelf net als buurjongetje ook hele rustige mensen. Dochterlief is een uitbundig en vrolijk meisje. Zo had ik er nog niet naar gekeken. Het zet dingen ook wel weer in perspectief.  

dinsdag 6 augustus 2013

Stand van zaken schulden

Hoe zit het eigenlijk met mijn schulden? De laatste tijd blog ik nog weinig over mijn schulden. Het saldo kruipt langzaam naar beneden en daarmee is dan ook eigenlijk alles wel een beetje gezegd. Toch heb ik afgelopen wel een cruciale mijlpaal bereikt: ik zit namelijk nu onder de €10.000. De totaalschuld bedraagt nu nog €9379,66. Hiervan staat €1584.76 nog open op de creditcard en €7794,90 op een persoonlijke lening. Het wegvallen van één cijfer voor de komma dus nog maar 4 cijfertjes in plaats van 5 doet iets positiefs met mij. Ook al heb ik nog een lange weg van aflossen te gaan, het einde lijkt nu een beetje in zicht te komen. Hopelijk lukt het mij om aan het einde van dit jaar de creditcard volledig af te lossen. Alle extra aflossingen kunnen dan naar de persoonlijke lening. Heel misschien ben ik dan einde 2014 schuldenvrij. Er zou dan een enorme last van mijn schouders vallen.
Ook heb ik in juli een paar kleine financiële succesjes gehad. Ik had hotelkosten met de creditcard betaald. Manlief moest namelijk weer 3 dagen naar Duitsland ter controle voor zijn ogen. Het treinkaartje had ik in mei al uit de spaarpot betaald maar zijn hotel heb ik dus na thuiskomst meteen betaald door het bedrag te storten op de creditcardrekening. Hiervoor heb ik mijn spaar/ reservepotje voor aangesproken. Vroeger zou ik dat niet hebben gedaan. Ik zou dat dan  in termijnen hebben afgelost waardoor het op de grote hoop van schulden kwam. Nu is mij er alles aan gelegen op de totale schuld zo laag mogelijk te krijgen en vooral niet meer te laten groeien.
Helaas is de bodem van mijn spaarpotje en dus ook reserve wel in zicht. Er zit nog iets van €200 in. De komende maanden wil ik dat deze weer rond €500 komt zodat ik eventuele  tegenvallers kan opvangen. Bovendien moet manlief in december weer naar Duitsland en dat wil ik daar dan weer uit kunnen betalen. Er is wel een tegenvaller: manlief moet misschien een paar dagen naar Griekenland om een aantal administratieve zaken af te handelen. Dit kan onmogelijk vanuit Nederland. Als hij daar is dan kan hij ook meteen zijn paspoort verlengen want deze verloopt ook bijna. Zouden we dat bij de ambassade doen dan moeten we meer dan 9 maanden wachten. Waarschijnlijk zal zijn reis betaald worden van het restant dat in de spaarpot zit en gaat het ten koste van een extra aflossing. Dat is dan maar zo. We gebruiken nu in ieder geval wel geld dat voorhanden is en we doen het niet meer op de pof. Ik ben best trots op hoe wij nu anders tegen onze financiën aankijken. Onze schulden hebben ons dus degelijk iets geleerd waarvan één van de wijze lessen is: geen geld uitgeven dat je niet hebt.

maandag 5 augustus 2013

De schoonmaakster

De laatste paar dagen of beter gezegd weken heb ik het huishouden een beetje laten versloffen. Het hoogst noodzakelijk werd gedaan maar voor de rest genoten we vooral van het mooie weer en werd er veel in de tuin geleefd. Alleen op een gegeven moment ga ik me toch ergeren aan die plakkende vloeren, aan die beduimelde keukenkastjes en zo kan ik nog wel even doorgaan. Nu is schoonmaken niet mijn hobby dus ik moet het echt even goed op mijn heupen krijgen voordat ik ook echt de emmer en de schoonmaakdoekjes wil pakken. Dit weekend was het dus zover.
 
Zaterdag kregen alle ramen binnen een goede wasbeurt. De rest van het jaar moeten de ramen het daar dan weer mee doen. Wat dat betreft heeft de buitenkant het beter voor elkaar want die krijgen 1x in de maand een wasbeurt van de glazenwasser met een half vuil sopje. Ik geloof namelijk dat hij de hele straat met dat ene sopje doet dus heel schoon zal het water niet zijn als hij mijn ramen doet. Het is echter beter dan helemaal niks want anders zouden de ramen zo goed als nooit worden gedaan want vooral de bovenramen zijn alleen te bereiken op een hele hoge ladder. Dus vandaar dat hij de eer krijgt. Dat is dan ook meteen het enige wat is uitbesteed aan schoonmaakwerkzaamheden. Na de ramen kreeg de keuken een sopje. Zondag heb ik vervolgens de rest van de benedenverdieping gedaan en werden de vloeren geboend. Beneden zitten we er weer netjes uit. Alles blinkt en glanst voor zolang als het duurt.
 
Als ik dit zou vertellen aan mensen in mijn directe omgeving dan kijken ze mij raar aan. Je ziet ze dan denken Poetsen dat doe je toch niet zelf daarvoor heb je een schoonmaakster. Ook mijn schoonmoeder en schoonzus keken mij met grote verbazing aan dat wij alles zelf doen. Zij hebben iedere week iemand die het hele huis van boven tot ander poetst. Zelf houden ze het dan een beetje bij gedurende week. Ze vonden het echt zonde van mijn tijd dat ik dus zelf met de poetsdoek door het huis loop want die tijd had ik veel beter aan dochterlief kunnen besteden. Alleen dochterlief en wij doen dit samen. Ze vindt het leuk om te kunnen helpen. Dit weekend stond dochterlief ook mee te helpen met het ramen wassen. Niets leuker dan met water kliederen. Als we dan eenmaal klaar zijn, dan loopt ze heel trots door het huis te ruiken en dan roept ze dat het weer zo lekker ruikt. Kortom we brengen zo ook samen tijd door, misschien niet spelend maar op een andere manier.
 

Zou ik een schoonmaakster willen hebben? Ik denk het niet. Buiten het feit dat ik het veel geld vind kosten, vind ik het ook niet fijn om een “vreemde” door mijn huis te hebben lopen. De kraamverzorgster vond ik al een hele opgave. Ze deed overigens niet veel in huis behalve dan veel koffie drinken en met de baby tuttelen. Die paar dingen die ze wel deed, deed ze half zodat ik als ze eenmaal weg was samen met manlief liep op te ruimen. Zo liet ze bijvoorbeeld de emmer met (vies) water in de douchebak staan en lagen de stofwolken onder het bed. Kortom we waren blij dat ze weg was na de kraamtijd en het huis weer voor onszelf hadden. Overigens heb ik één dag wel een kraamverzorgster als vervangster gehad die een schat van mens was.
Daarnaast wil ik toch graag dat alles op mijn manier gebeurt. Ik zou dus als hij of zij eenmaal weg is, alles weer neerzetten zoals ik het graag zie en me waarschijnlijk rot ergeren dat het weer eens verkeerd staat. Eigen schuld natuurlijk als je een controlfreak in eigen huis bent. Ook zou ik graag willen dat er wordt schoongemaakt zoals ik het graag zie. Kortom ik bespaar me nu heel wat irritatie uit door het zelf te doen.
 
Buiten de irritatie en de vreemde in mijn huis om, hoor ik vaak ook verhalen dat het of niet goed wordt gedaan of dat de desbetreffende dame of heer alleen maar met bepaalde schoonmaakmiddelen wil schoonmaken. Zo ken ik dus mensen die een heel kastje met schoonmaakspullen hebben waarbij voor elke ruimte of materiaal wel weer iets anders in huis is. Ik heb drie dingen in huis: bleek, afwasmiddel en schuurmiddel. Met bleek krijg ik de meest hardnekkige vlekken weg en de rest doe ik met afwasmiddel. Ik moet er dus niet aan denken dat iemand mij gaat vertellen wat ik allemaal in huis moet halen voordat ze überhaupt ook maar willen beginnen met schoonmaken.
 
Ik zie het dus niet gebeuren dat er ooit iemand bij mij thuis komt schoonmaken. Zolang we het zelf kunnen doen, doen we het gewoon zelf. En ach dan ziet het er maar niet altijd even spik en span uit.