Moeite met veranderingen

Gisteren kwam ik na een lange dag werken thuis. Een van de eerste dingen die ik deed, was snel na mijn opkomende plantjes voor de moestuin kijken. Geen idee wat ik doe maar was er de dag vantevoren nog niets te zien, nu ineens was er van alles opgekomen. Bepaalde mini-plantjes moet ik nu toch echt gaan ompoten want die passen nu al niet meer in de kleine kweekbakjes. Althans ze vechten nu om wie de meeste ruimte heeft. Dus zaterdag of zondag gaan ze in een grotere pot.

Manlief heeft toch wat moeite met mijn plotselinge groene vingers. Vroeger interesseerde tuinieren mij namelijk niks. Er werden een paar onderhoudsvriendelijke planten ingezet, heel af en toe deed ik een poging om de tuin onkruidvrij te maken en daar was dan alles meegezet. Alleen dochterlief vindt het zo leuk om in de tuin bezig te zijn waardoor ik het ook leuk ben gaan vinden om de tuin interessant voor haar te maken. Samen zaaien we dus de zaadjes, geven we ze water en kijkt zij ze vervolgens bijna naar boven. Ze spreekt de plantjes zelfs toe want gisteren hoorde ik ineens haar zeggen “hallo plantjes”.  Het zal haar liefde wel zijn die zijn die ze goed doet laten groeien ;-). Nu maar hopen dat ze ook een oogst geven. Misschien dat ze dan ineens ook groente gaat eten die ze nu zogenaamd niet lekker vindt. Niet omdat ze het niet lust, maar omdat het bij voorbaat al verdacht is. Verdachte groente zijn bij haar overigens alle groente die niet groen zijn.

Maar om op manlief terug te komen. Hij informeerde gisteren voorzichtig hoe lang die plantjes nog de vensterbanken en een deel van het aanrecht in beslag zouden nemen. Hij kreeg een hele uitleg van mij over ompotten, langzaam buiten laten wennen en dan op een bepaald moment in de tuin met de toevoeging dat ik ook nog een paar zakjes kruiden had liggen die ook nog absoluut de grond in moesten. Ik zag hem zuchten en denken van “men nu moet ik nog minimaal een maand naar die dingen of not beter gezegd rotzooi kijken”. Ach, als hij eenmaal de eerste slablaadjes op zijn bord heeft, dan is hij blij om waarschijnlijk aan het eind van de zomer weer heel blij te zijn als alle sla op is.

Maar manlief heeft het de laatste dagen sowieso zwaar in huis. Hij heeft namelijk toch een beetje moeite met mijn logeerkamer plannen. Het bed gaat namelijk naar zolder. Zijn heilige zolder waar zijn heilige spulletjes liggen en waar hij zich even kan terugtrekken van alles en iedereen. Hij ziet er als een berg tegenop dat ik ineens de boel opnieuw ga inrichten want dat betekent dat ik ga vragen of hij zijn papieren wil opruimen. Ik vind het namelijk vooral heel veel troep. Ik snap dus echt niet wat hij bijvoorbeeld met de kerstfolder 2007 moet van een Duitse winkel. Of waarom hij de Uit agenda van mei 2006 nog heeft? Dat hij bepaalde wetenschappelijke tijdschriften wil bewaren, snap ik dan weer wel omdat hij die ook soms nog inkijkt. Manlief probeert dus langzaam aan het idee te wennen dat hij afscheid moet nemen van bepaalde dingen. Ik denk dat het er uiteindelijk beter uit gaat zien en dat er meer ruimte komt waardoor hij ook beter zijn spulletjes terug kan vinden. Hij is nog niet (helemaal) overtuigd maar goed hij weet dan ook feilloos tussen stapels papieren zijn spullen terug te vinden. Uiteindelijk krijgt hij ook gewoon zijn geliefde zolder terug met het verschil dat er ook nog een bed staat. Maar toch hé… het is wel zijn zolder.