Pagina's

vrijdag 29 maart 2013

Wegdromen

Foto: Pinterest
Er zijn veel dingen die ik de afgelopen maanden heb opgegeven of opgezegd maar er is één ding wel gebleven. Dat is namelijk mijn abonnement op de Seasons. In het verleden heb ik daar ooit een abonnement opgenomen omdat ik de fotografie zo mooi vond maar ook omdat ik een heel mooi dekbed kreeg (geen goede reden maar dat vond ik toen wel). Het idee was om het abonnement een jaar aan te houden en daarna op te zeggen. Inmiddels zijn we jaren verder en nog steeds heb ik het blad. Vorig jaar heb ik nog een poging gedaan om op te zeggen maar vervolgens toch het weer verlengd nadat ik een mooi aanbod kreeg.

Foto: Pinterest
Op een of andere manier kan ik er geen afscheid van nemen. Ik geniet gewoon heel erg van de mooie foto’s bij de rapportages. Ik kan daar bij wegdromen. Ook staan er vaak leuke adresjes in voor wellicht een vakantie in de toekomst. Het is vaak net een bed & breakfast of een vakantiehuisje die niet in de categorie van standaard passen.

Vooral het kijkje in andere huizen vind ik erg leuk. Als ik dan de begeleidende tekst erbij lees, verbaas ik mij altijd weer wat voor ontzettende mazzel de bewoners hebben bij het vinden van die supervondst op een of ander rommelmarktje op het Franse platteland of bij de Kringloop. Op een of andere manier heb ik die mazzel nooit. Ook verbaas ik me altijd hoe alles zo perfect bij elkaar past. Zelfs die supervondst op de rommelmarkt lijkt feilloos in het interieur te passen. Ook is er nergens een stofje of rommel te ontdekken. Alles lijkt perfect, bijna eng perfect. Natuurlijk weet ik ook wel dat dit voor de foto’s wordt gedaan en dat de bewoners waarschijnlijk nadat de fotografen weg zijn nog een week nodig hebben om alles weer op zijn plaats te zetten want alles is in een andere kamer ver voor het oog van de lezers opgeborgen.

Foto: Pinterest
Toch vraag ik mij wel eens af waarom ik nu zo gehecht ben aan dat blad. Ik heb ook verschillende boards bij Pinterest waar ik net zulke mooie foto’s kan vinden. Is het de geur van versgeprinte inkt op een glossy bladzijde? Is het de verzameling van foto’s en artikels waarvoor ik geen moeite hoef te doen om ze bij elkaar te zoeken? Of is het de illusie dat ooit ook mijn huis er zo mooi uit kan zien of dat ik wellicht ooit een keer op vakantie ga in één van die mooie vakantieadresjes? En zou ik dat wel willen zo’n strak gestileerd huis? Ik ben eigenlijk wel blij met mijn allegaartje aan meubelen. Dat past bij mij.

Maar dit weekend krijg ik weer een stapel oude tijdschriften van mijn moeder. En dan is het toch leuk om daar doorheen te bladeren en even weg te dromen.



donderdag 28 maart 2013

Dingen lopen soms op een rolletje.....

Soms krijg ik enorm de kriebels en dan moet en zal er iets opgeruimd moeten worden. Zondag was er al een lade opgeruimd waarbij de helft direct bij het oud papier kon. Gisteren was de voorraadkast en de trapkast aan de beurt. Vooral de trapkast is een plek waar in de loop der jaren zich van alles verzameld.

Gewoon een mooi plaatje.
 Gisterenmiddag schoot ik dus eerst de voorraadkast (of beter apothekerskast) in. Deze kast staat vol met etenswaren. Het was een beetje een rommeltje geworden waardoor ik niet meer helemaal zicht had op wat ik nu wel en niet in huis had. Bovendien vind ik het ook zonde om dingen over datum te laten gaan en weg te moeten gooien. Plankje voor plankje werd leeggehaald. De spullen werden op datum gecontroleerd. Daar waar ik dingen dubbel had, heb ik ze weggezet om ze in de trapkast te zetten. In de trapkast heb ik een paar plankjes waar ik voorraden aanhouden zoals mijn eigengemaakte potjes jam maar ook dingen zoals appelsap, pasta, olijfolie etc. Ik kwam er achter dat ik dus bepaalde dingen dubbel had maar volledig over het hoofd had gezien omdat ze “ondergesneeuwd” waren onder andere artikelen. Voorlopig hoef ik geen meel en suiker meer te kopen. Ook dingen zoals zonnebloempitten, lijnzaad en sesamzaadjes heb ik in potjes gedaan. Op een of andere manier verkopen ze die in zakjes dat zodra je ze open doet, het hele zakje openscheurt met als gevolg of de keukenvloer zit onder of de kast. In de potjes zitten ze nu “veilig” en het staat ook best gezellig.

Eenmaal de apothekerskast opgeruimd ben ik de trapkast ingedoken. Jemig wat lag daar een troep. Uiteindelijk heb ik nu een vuilniszak vol spullen voor de Kringloop, andere spullen konden rechtstreeks de kliko in en dan waren er nog dingen die ergens heel anders thuishoorden en die nu weer op hun plek liggen. Eenmaal klaar was de trapkast een stuk leger en overzichtelijker.

En nog een mooi plaatje.
Omdat ik toch lekker bezig was, heb ik ook maar meteen een lampje opgehangen die al weken lag te wachten. Alleen ik heb zo’n hekel om dan al het gereedschap bij elkaar te zoeken om één stom gatje in de muur te boren. Uiteindelijk ben ik nu blij dat ik het heb gedaan want de speelhoek van dochterlief is een stuk lichter en ik kan weer een klusje van mijn lijstje afschrijven.

Daarna ook maar meteen de klantenservice gebeld van een internetwinkel waar ik schoentjes voor dochterlief had besteld. De schoenen waren veels te groot en moesten worden omgeruild. Aangezien ik deze tegen hoge korting had besteld en die korting nu niet meer van kracht was, wilde ik wel zeker weten dat als ik zou omruilen, ik ze wel tegen de kortingprijs kon inruilen. Dat kon gelukkig dus we zijn meteen naar het winkelcentrum gelopen om het pakket op de post te doen. Weg is weg en anders blijft het weer liggen.

Het is lekker als je in zo’n flow zit waar alle dingen je gemakkelijk af gaan. Ik zat dus ’s avonds heel tevreden op de bank. Ook vandaag lijkt het zo’n dag te worden. Alles kan ik netjes afhandelen of uitzetten. Het zit allemaal mee. Want ja, ja ik heb een high-profile project gehad van mijn manager. Misschien wordt het toch nog ooit wat met mij ;-)!

Dit weekend wordt ook een rustig weekend. Geen Pasen voor ons omdat we Grieks Orthodox Pasen vieren begin mei. Dat is een enorm feest dus om het nu twee keer te vieren, vind ik te veel van het goede. En het is eigenlijk stiekum ook best lekker om alle Paasgekte volledig aan je voorbij te laten gaan. We gaan dit weekend wel lekker uitwaaien aan de Waddenzee. We gaan twee dagen naar mijn moeder toe. Ondanks dat het niet warm wordt, hoop ik wel dat er een zonnetje is zodat we niet helemaal wegwaaien en klappertandend van het Friese landschap gaan genieten. En wat ik erg fijn vind, is dat we even eruit zijn. Even iets anders…

Hebben jullie ook wel eens dat alles moeiteloos lijkt te gaan?

dinsdag 26 maart 2013

Een lesje in bescheidenheid

Toen het roer omging om nu eens echt de schouders onder het aflossen van de schulden te betalen, hebben wij veel dingen onder de loep genomen. Doel was om geld vrij te maken zodat er versneld afgelost kon worden. In eerste instantie leek dit een onmogelijke taak. Vaak haalden we niet eens het einde van de maand en werd er uit nood een beroep gedaan op de creditcard door hiermee geld op te nemen. Vaak namen we dan niet eens het hoogstnoodzakelijke bedrag op maar namen we een bedrag op waarmee we het meer dan ruimschoots konden redden. Dat was dus een van de eerste dingen die wij hebben aangepakt. Er werden geen geldopname meer gedaan met creditcards.

Vervolgens ben ik naar de andere dingen gaan kijken. Ik kwam er snel achter dan wij een luxe leventje leefden waar er maar een beetje op werd los geleefd zonder dat we met een blik op de toekomst keken. Wij leefden echt van dag naar dag en wilden vooral heel erg genieten van het leven. Waar bestonden dan die uitgaven aan (en echt ik ga dit met schaamrood op de kaken nu schrijven).

§         Elke 6 weken bestelden wij een 12 tot 15 tal flessen wijn. Vaak werd daar dan nog kaas en olijfolie bij besteld. Rekening liep al snel op tot gemiddeld €200 per keer.
§         We gingen 3-4 keer per jaar een weekend weg. Dat was dan naar een 5-sterren hotel. Kosten werden vaak geboekt op de creditcard. In het weekend zelf jaagden we er al snel zo’n kleine €500 door en soms nog wel meer.
§         Elk jaar gingen we minimaal één tot twee keer per jaar op vakantie in een appartement of huisje. De uitgaven waren niet gebudgetteerd maar we kochten gewoon waar we zin in hadden.
§         Elk half jaar voor het aanvang van een nieuw seizoen mocht ik nieuwe kleren voor mezelf bestellen. Vaak bestelde ik gedurende het seizoen ook kleding omdat ik dan ineens vond dat ik dit zogenaamd heel hard nodig had.
Voor dochterlief werd bijna elke maand wel kleding gekocht want naar mijn mening had ze ineens iets nodig of het was tweedehands zo goedkoop.
§         Zodra er een nieuw boek van mijn favoriete schrijver uitkwam dan bestelde ik het boek. Of nog erger, ik stond vaak op de lijst zodat ik van de de eerste was die het ontving zodra het was gepubliceerd.
§         Ging er iets kapot, dan moest dit meteen worden vervangen. Desnoods werd dit weer op de creditcard bijgeschreven.
§         Dochterlief heeft alle theatershows die er voor peuters en dreumesen zijn wel gezien. De eerste keer wilde ze al na een half uur weg waarna ik het veel moeite nog een kwartier heb kunnen uitstellen. Zo ging dat met de meeste shows. Ze vond het moeilijk om haar aandacht bij de hele show te houden. Positieve uitzondering hierop was Dikkie Dick.
§         Dochterlief en ik hebben twee jaar op muziek op schoot gezeten. Het eerste jaar begreep ze er niets van.
§         De wekelijkse boodschappen deed ik zonder lijstje. Ik kocht wat ik op dat moment in de winkel kon bedenken wat we nodig hadden. Vaak kwamen we hierdoor een aantal keren per week in de winkel omdat er dan weer iets ontbrak.
§         Als we zin hadden om iets te eten dan deden we dat ondanks de volle voorraadkast, diepvries en ijskast.
§         Werden we voor iets uitgenodigd dan gingen we en maakten we ons niet al te druk wat de kosten waren of hoe dat verrekend werd.
§         In huis werd er vrolijk op rond gestookt want ik had het nogal snel koud.

Als ik deze lijst bekijk, dan leefden wij er maar een beetje op los. We deden uitgaven zonder erbij na te denken en zonder na te denken over de toekomst. Het was dus relatief snel duidelijk waar wij op konden bezuinigingen waardoor er meer geld vrij kwam voor een heel groot en prominent probleem SCHULDEN. Wat deden wij:
§         Ik ging met een boodschappenlijstje winkelen die afgestemd was op het weekmenu. Het weekmenu werd samengesteld aan de hand van de inhoud van de wekelijkse biologische tas en de voorraadkast. De biologische tas deed toen ook pas zijn intrede in huis.
§         Ik koop geen nieuwe of tweedehands kleding voor mezelf meer. De laatste anderhalf jaar heb ik misschien nog twee keer iets gekocht maar dat kostte niet meer dan €35 samen. Ik doe het met wat er in de kast hangt en er hangt meer dan genoeg. Ook heb ik laatst nog kleding van mijn moeder gehad.
§         Boeken koop ik niet meer. Ik moet eerst maar eens de hele stapel weglezen die er nog ligt.
§         Voor dochterlief koop ik ook beduidend minder. Ik kijk nu naar wat ze nodig heeft en dat koop ik bijna allemaal tweedehands of zwaar afgeprijsd.
§         We gaan niet meer weekendjes weg. Weekendjes weg bestaan nu uit een weekend naar mijn moeder in Friesland waar we dan op de dijk uitwaaien terwijl we over de Waddenzee uitkijken.
§         We gaan niet op vakantie. Althans dit jaar ga ik met dochterlief op familiebezoek in Griekenland. Zie voor de redenen mijn eerdere blogje hierover.
§         We gaan niet meer met dochterlief naar shows. Vaak is het te commercieel, vond ze het niet eens heel erg leuk en zijn de kaartjes gewoon te duur. We gaan nu naar dingen die in de buurt worden georganiseerd die vaak nog gratis zijn ook.
§         Dochterlief gaat niet meer naar Muziek op Schoot of peuterdans. We dansen bijna elke dag samen door de huiskamer op (peuter)muziek en spelen met de muziekinstrumenten die zij in huis heeft.
§         We kopen 1 of 2 keer per maand een lekkere fles wijn. Daar geven we dan misschien iets meer aan uit dan de gemiddelde wijn bij de supermarkt maar dat is dan voor ons een verwennerij.
§         De verwarming staat niet meer de hele dag aan. Het staat ook gemiddeld niet hoger dan 19 graden. In de ochtend gaat het aan om het huis te verwarmen. Het huis is goed geïsoleerd dus het houdt de warmte goed vast. Als ik ’s avonds ga koken dan gaat de verwarming helemaal een paar graadjes lager omdat het fornuis de boel goed opwarmt.

Door deze wijzigingen in te voeren, hebben wij vrij veel geld kunnen vrijmaken die nu zodra het salaris binnen is meteen wordt gebruikt voor de extra aflossingen. Dat is fijn maar toch vind ik het allerbelangrijkste dat we anders zijn gaan leven. We zijn nu veel eerder tevreden met kleine dingen. Het hoeft alleen niet meer over de top en luxe. Eigenlijk hebben we door de schulden een lesje in bescheidenheid geleerd. En zou ik nog meer kunnen besparen, misschien wel maar voor ons is het momenteel zo goed. Het is in balans zonder dat we helemaal onszelf kwijt raken. Wellicht dat we over een poosje nog een keer kijken naar ons (bestedings)bedrag en dat we nog dingen kunnen schrappen maar dat zullen geen grote klappers meer zijn.
In de toekomst willen we ook niet meer terugvallen in onze oude patroon. We willen sparen voor andere doelen in ons leven of het mogelijk maken om eerder met pensioen te gaan of minder te gaan werken. Hierdoor krijgen we tijd voor de dingen die ons oprecht interesseren.

maandag 25 maart 2013

Dromen over de toekomst

Degenen die mijn blogjes regelmatig lezen, kunnen tussen de regels wel doorlezen dat ik niet helemaal tevreden over mijn werksituatie. Ik zou het liefste een tijdje willen stoppen met werken om er voor mijn dochter te zijn maar ook om eens heel goed na te denken wat ik nu eigenlijk wil in mijn werkende leven. Want één ding weet ik wel: ik word spontaan depressief bij de gedachte dat ik dit werk nog tot aan mijn pensioen moet doen. Eerlijk gezegd denk ik ook niet dat ik dat vol zou houden. Ik word dan of een bitter, cynisch mens of ik blijf stug doorzwoegen met het risico dat ik volledig opgebrand raak. Beiden scenario’s lijken mij niet heel erg gezellig, niet voor mij maar ook niet voor mijn omgeving. Dus loop ik al een hele tijd met allerlei plannen in mijn hoofd. Als ik in gedachten die plannen verder uitwerk dan word ik echt oprecht blij. Het lijk dan of het ene idee na het andere idee zich aandient.

In het begin van mijn zoektocht “naar wat wil ik” keek ik nog andere bedrijfstakken waar ik mijn huidige functie zou kunnen blijven uitoefenen. Alleen als ik daar dan een minuutje langer over na bleef denken dan kon ik al meteen een hele waslijst aan dingen verzinnen waarop ik eventueel zou afknappen. Ik zou bijvoorbeeld als ethisch medewerker in een ziekenhuis kunnen gaan werken. Alleen dan word ik geconfronteerd met vraagstukken die over leven en dood gaan. Ik zou daar dus slapeloze nachten van hebben. Kortom dat viel al snel van het lijstje af. Toen kwam de voedsel- en farmaceutische industrie als optie voorbij. Behalve dat ik heel goed ben in het kaart brengen van risico’s, het adviseren daarin om risico’s te mitigeren weet ik nu al dat ik dus moeite zou hebben met hoe klinisch onderzoek wordt gedaan, hoe bepaalde medicijnen toch op de markt worden gebracht zonder dat alle risico’s goed in kaart zijn gebracht en dat de voedselgiganten veel te veel bewerkt eten in de schappen zetten met allerlei ongezonde toevoegingen. Kortom ook dat is niks voor mij. Op een of andere manier heb ik dan toch minder moeite met de harde kant van geld en financiële producten.

Wat mij wel heeft geholpen is een coach. Vorig jaar werd er op het werk proef gedraaid met coaching en ik mocht als proefpersoon dienen. Nu zag ik dat in het begin niet zo zitten vooral omdat er soms erg ongemakkelijke stiltes vielen als we op een punt in het gesprek kwamen waar aan mij werd gevraagd hoe kun je dat oplossen of veranderen en hoe kun je dat zelf beïnvloeden. Op een of andere manier blokkeert er dan iets in mij. Ik wil dan namelijk daar zelf in alle rust over nadenken. Maar tijdens die gesprekken kwam ik er wel achter waar mijn passie ligt. Dat ligt duidelijk bij alles wat met eten te maken heeft en dan eerlijk en duurzaam eten, kortom eten zonder franjes. Mijn coach vond het fantastisch om te zien hoe ik opbloeide en straalde als ik daarover begon te praten. Haar advies was om daar iets mee te gaan doen. Dat hoeft in haar optiek niet eens professioneel te zijn maar het kan ook zijn door de sterren van de hemel te koken in mijn vrije tijd. Dat laatste probeer ik dus met meer en minder succes te doen. Alleen ik wil er heel graag meer mee doen.

Dus ik ga jullie nu even toetsen om te kijken hoe jullie er tegenover staan. Kortom zouden jullie daar naar toe gaan? Dus tada daar komt één van mijn ideeën:

Een lunchroom waar mogelijkheid is tot ontbijt, lunch en high-tea. Al het eten is biologisch, naar de seizoenen en uit de streek. Ook is er een mogelijkheid om vegetarisch, veganistisch of lactose-vrij te eten. Het moet een groene plek worden waar iedereen zich welkom voelt maar vooral ook een plek waar kinderen welkom zijn. Kortom voor kinderen is er voldoende te doen zodat de ouders een ontspannen moment voor zichzelf hebben en de kinderen de tijd van hun leven hebben. Ook is er een menukaart voor kinderen die eens verder gaat dan de obligate frietjes, spaghetti en pizza.
In de avonden zou ik dan informatieve avonden willen organiseren over alles wat met eten te maken heeft. Dus avonden over moestuinen, biologisch eten, diëten etc.

Ik heb ook nog andere ideeën van catering met Mediterraans eten (ofwel vooral Grieks), een lunchservice waar lekkere, biologische broodjes, sapjes en hartige taarten op kantoor wordt gebracht waarbij ook de mogelijkheid wordt geboden om zakenlunches volledig te verzorgen of een catering dienst waar biologische maaltijden aan kinderdagverblijven wordt aangeboden. Ook zijn er hele mooie Griekse producten die niet goed op de Nederlandse markt worden gezet. Ik zou wijn, kaas en andere producten kunnen importeren. Ik ken ook al iemand die mij dat zou kunnen leveren (ik ben uitgenodigd om op zijn wijngaard en boerderij een aantal weken mee te draaien). Alles is biologisch geproduceerd. Alleen zijn er al een flink aantal mensen actief in Nederland die Griekse producten op de markt brengen. Alleen wie kent ze en wie weet ze te vinden? Dus hoe gaaf zou het niet zijn om een soort Oil & Vinegar op te zetten met alleen mooie Griekse producten.

Kortom je ziet aan inspiratie ligt het niet. Alleen ligt het wel aan tijdsgebrek om dingen te onderzoeken, gebrek aan kennis hoe ik het goed aanpak, angst om financieel volledig het schip in te gaan en de wens om dit samen met iemand te doen zodat ik niet overal alleen voor sta. Ik denk erover om een aantal cursussen te doen die mij hopelijk op weg helpen om mijn ideeën concreter te maken. Dus wie weet, maak ik over een poosje toch een carrièreswitch. In de tussentijd worstel ik verder.

zaterdag 23 maart 2013

Een mini shopping-spree

Ik had me voorgenomen of dit weekend eens niet met werk bezig zijn. Net doen of het helemaal niet bestaat en lekker in huis tutten met dochterlief. Maar hoe hard ik ook mijn best doe, het blijft op de achtergrond doorzeuren. Dan weer ben ik boos en dan weer denk ik ach barst ook allemaal maar om vervolgens weer te denken ik zal jullie wel eens laten zien waartoe ik allemaal in staat ben. Overigens bij het laatste punt als gevolg dat ik dus het afvoerputje van de afdeling wordt want dat betekent dat ik alle projecten en klussen waar niemand zin in heeft of zijn handen niet aan durft te branden, ik zal moeten aanpakken. En laat ik nu toch helemaal niet goed zijn in het politieke spel. Ik ben meer van geen blabla, dit is het probleem, dat is mijn advies en hoe gaan we het aanpakken. Op een of andere manier werkt dat niet (goh je meent het). 

Maar goed in mijn poging om toch even werk helemaal te vergeten zijn dochterlief en ik vanmorgen op stap geweest. We waren alle twee vroeg op dus om 8.30 (dat is dus vroeg voor ons) zaten we met zijn tweetjes aan het ontbijt. Of beter gezegd ik zat aan het ontbijt en dochterlief kreeg geen hap door haar keeltje want haar darmpjes zitten weer eens ontzettend verstopt. Verder dan een paar hapjes pap kwam ze dus niet.

Na het ontbijt heb ik een boodschappenlijstje gemaakt en toen gingen we op pad. Eerst hebben we boodschappen gedaan. Daarna zijn we naar de Action gegaan voor verzorgingsproducten en nootjes (heb ik nodig voor mijn eigen (vegan) challenge). Vervolgens liepen we nog het winkelcentrum in voor de gezelligheid. Sinds een jaar is er een outlet-winkel met erg leuke kinderkleding. Ondanks dat het outlet is, vind ik het vaak nog te duur. Deze keer stond er echter een rek buiten met kinderkleding met alles voor €5. Een stemmetje in mijn hoofd zei doorlopen maar  toch nam mijn nieuwsgierigheid het over. Op het rek hing een spijkerbroek en een vestje. Dat had ze nog nodig dus ik heb het maar gekocht. Vervolgens vond ik bij Z.eeman nog een paar leuke leggings voor de zomer onder haar jurkjes of rokjes. Ook die had ze nodig. Alles bij elkaar was ik niet meer dan €20 kwijt. Kortom de schade viel mee.

Alleen de schade viel gisterenavond niet mee. Ik heb voor dochterlief twee paar zomerschoenen van Lelli Kelly online gekocht. Dat zijn van die typische meisjesschoenen met veel te veel glittertjes maar die dochterlief zo mooi vindt dat ze de schoenen het liefste nog in bed aan zou willen houden. Eén paar was met 50% afgeprijsd en het andere paar ging met 10% weg. Voordat ik bestelling plaatste heb ik nog op internet gezocht of ik ze echt niet ergens goedkoop kon krijgen maar elders was ik al snel zo'n kleine €30-€40 meer kwijt. Toen had ik gelukkig ook nog de geest om te googlen of er ergens voor deze webshop een kortingscode was. En jawel ik kreeg nog eens 10% van de totaalprijs af. Alles bij elkaar was het nog veel geld maar ze heeft wel schoenen nodig deze zomer. Dus we hebben alvast de helft van de kinderbijslag uitgegeven. En uiteindelijk is het daar ook voor bedoeld om aan je kind te besteden, ook al gaat het geld hier ook wel eens naar andere dingen toe. 

Dankzij mijn kleine shopping-spree, ben ik er wel achtergekomen dat er een bepaald patroon is. Daar waar de een meer gaat eten, ga ik dus graag shoppen als ik niet goed in mijn vel zit. Dat was wel een eye-opener want ik had me dat voorheen nooit echt gerealiseerd of wilde ik het me niet realiseren. Het is goed dat ik me er nu wel bewust van ben want dan kan ik dit wel aanpakken. Dat heb ik dan ook maar meteen gedaan. Morgen zou ik naar een stoffenbeurs gaan. Daar ga ik nu niet meer naar toe. Ik wilde daar stof kopen om een bankje dat voor het bed staat opnieuw te bekleden en voor een stoel die ik wil herstofferen. Alleen ik heb ook nog een bureautje in de schuur staan die moeten worden geverfd en vier paar stoelen die in de beits moeten. Dat zijn twee projectjes die veel dringender zijn dan zo'n stoel of bankje. Trouwens die stoel staat inmiddels al een kleine 10 jaar te wachten op nieuwe bekleding maar het is er nog steeds niet van gekomen (misschien al een vaag teken aan de wand dat dit ook nooit gebeurt). Dus ik heb nu besloten dat ik eerst die twee andere projectjes af maak en dat ik daarna maar eens keer naar stof moet gaan kijken. Ofwel onder het mom waarom geld uitgeven als je het niet (meteen) nodig hebt en als ik het eenmaal wel nodig heb dan wil ik misschien wel heel iets anders. 

Zo en nu ga ik toch maar eens proberen om de rest van het weekend net te doen alsof het eeuwigdurend is en dat maandag nooit komt. Fijn weekend allemaal!

P.S.: Wat overigens wel hielp in de reality budget check was dat manlief het niet (helemaal) eens was met mijn aankopen. Hij vond dat dit nog wel even had kunnen wachten. 

vrijdag 22 maart 2013

Werk en promotie

Gisteren hoorde ik dat een collega promotie heeft gekregen. Het was hij of ik. Het was niet zo dat we beiden in de race waren voor een andere baan. Nee, we hadden beiden nog niet de senior voor onze naam staan. Uiteindelijk heb ik aan het kortste eind getrokken. En zo gaat het gaat vaak in mijn carrière.

Gisterenmiddag had ik training en die heb ik van de zijlijn gevolgd. Ik was met mijn hoofd namelijk alleen maar aan het overdenken waar ik steken heb laten vallen. Daarnaast moest ik de teleurstelling ook verwerken. Gisterenavond heb ik het er thuis ook over gehad. Alleen als het aan manlief lag dan was ik al lang bij dit bedrijf vertrokken omdat ik geen stap verder kom. Als het aan hem lag verdien ik namelijk veel meer (en dan niet letterlijk in centjes maar in erkenning).

Nu had ik deze golf van teleurstelling kunnen verwerken en weer door kunnen gaan met mijn werk. Alleen ik wil kunnen begrijpen hoe het toch komt dat ik iedere keer weer achter het net vis. Dus vandaag heb ik een gesprek gehad met mijn manager. En wederom komt het erop neer dat ik niet goed aan marketing doe. Voor de rest ben ik volgens hem wel degene met de grootste vakinhoudelijke kennis. Alleen inhoud telt veel minder dan hoe anderen zien. Perceptie doet het goed.

Nu kan ik aan die perceptie heel hard gaan werken. Dat ligt alleen niet in mijn aard. Ik heb dan het idee dat ik ontzettend nep bezig ben. Het enige wat in de optiek van mijn manager zou kunnen doen, is om mij bereidwilligheid te laten zien door mij als vrijwilliger op te stellen voor problemen die niemand anders aanpakt. Dat is dus een optie. Uiteindelijk zou ik dan toch komen (met een hele lange adem) op basis van vakinhoud.

Gisterenavond heb ik ook heel lang zitten nadenken over mijn toekomst. Wil ik nog verder in deze branche? Ik werk nu als een soort interne toezichthouder binnen een financiële instelling. Als ik diep in mijn hart kijk dan wil ik dit niet de rest van mijn leven doen. Alleen wat zou ik dan willen? Ik zou graag meer tijd willen hebben om te onderzoeken waar mijn passie ligt. Ligt dat daadwerkelijk bij koken en voedingsleer of is het iets anders? Of heb ik zoals iedereen wel eens een baalmoment? Alleen dat baalmoment duurt al wel heel erg lang. Ik twijfel al een paar jaar of ik dit werk nog wel langer wil doen. Of wil ik liever een paar jaar thuis zijn bij dochterlief en misschien weer werk oppakken als zij ouder is? Het vreet namelijk wel aan mij dat ik niet zoveel tijd met haar door kan brengen als ik zou willen. Kortom dingen om goed over na te denken. In de tussentijd doe ik maar mijn best op werk want uiteindelijk moet er toch gewoon elke maand een salaris binnenkomen. En soms denk ik ook wel: ach mens ben blij dat je nog een baan hebt.

Hebben jullie ook dat je tegen een (carrière)plafond aanloopt en hoe heb je dat opgelost? Of wil je misschien ook wel iets heel anders doen?

woensdag 20 maart 2013

Met geldposten schuiven

Vandaag moest de auto naar de garage voor een APK. Iedere keer als de auto naar de garage moet dan houd ik mijn hart vast. Ik ben namelijk bang dat ze weer iets vinden wat (standaard) erg veel geld gaat kosten. Vorig jaar heb ik twee grote reparaties aan de auto gehad. We hebben toen besloten dat dit ook meteen de laatste twee grote waren omdat de auto inmiddels bijna 10 jaar oud is. Kleine reparaties laten we nog wel uitvoeren in de hoop dat dit de auto nog een tijdje rijdende houdt. 

Rond het middaguur kreeg ik een telefoontje. De ruitensproeipomp was kapot. Nu had ik ook wel gemerkt dat het schoonsproeien van de ruiten de laatste tijd wat moeizamer ging maar het werkte nog wel. Het duurde alleen een beetje langer. Dus ik had niet zo heel veel zin om dat ding te laten vervangen. Helaas zou de auto niet door de APK komen als ik het niet liet vervangen. Kortom ik had geen keuze maar toch voelde ik me een beetje gepeopled. Het geld dat ik terug zou krijgen van gas en elektriciteit gaat nu rechtstreeks naar het betalen van deze rekening. Zelf zal ik dan ook nog een klein bedrag moeten bijleggen. Ik baalde dus wel een beetje. Aan de andere kant kan ik deze tegenvaller door een meevaller weer opvangen. Dus dat is ook wel weer prettig. 
Wat wel weer goed nieuws was, is dat de dealer nog altijd zo'n kleine €3.000 voor de auto wil geven. Dat betekent dat als ik het zelf zou verkopen, ik iets meer dan dat zou kunnen vragen. Het is niet de bedoeling dat de auto weg gaat maar ik vind het wel een prettig idee om te weten dat de auto meer waard is dan ik had gedacht.

Ook lagen er vandaag de kaartjes voor de Efteling en Dolfinarium in de brievenbus. En het mooie is, dat de kaartjes mijn geen cent hebben gekost. Vorig jaar heeft mijn moeder mij haar airmiles cadeau gedaan. Dat was een aardig saldo. Hiermee heb ik dus de kaartjes kunnen krijgen. Ze zijn een aantal maanden geldig dus de komende maanden gaan we twee keer met zijn drietjes op pad. De dag zelf hoeft ook niet veel te kosten. Ik neem broodjes en drinken mee dus meer dan benzine, parkeerkosten en misschien nog een ijsje voor dochterlief gaat het ons niet kosten. 

Voor zover ik kan inschatten, hebben we de grootste uitgaven dit jaar weer gehad. Het lidmaatschap van ANWB is betaald, APK is gedaan, WOZ kan ik betalen met de bonus en alle lokale gemeentelijke heffingen betaal ik maandelijks in termijnen. Nu maar hopen dat we niet te veel medische kosten dit jaar krijgen zodat we niet te veel aan eigen risico moeten betalen. Als het daar dan bij blijft dan redden we het elke maand prima!

dinsdag 19 maart 2013

De Bonus

Gisteren kreeg ik op het werk de bonusbrief uitgereikt. Hierin staat hoeveel geld ik kan verwachten eind april. Je kunt mij een pessimist noemen of een realist maar ik was er gemakshalve vanuit gegaan dat ik dit jaar misschien geen bonus zou krijgen. Elders binnen het bedrijf wordt flink in het personeelsbestand gesneden waardoor het hebben van een baan al een bonus op zich is. Begin dit jaar ging het gerucht dat er toch een bonus zou komen. Weliswaar zou dit een stuk lager uitvallen dan in het verleden maar iedereen zou iets krijgen. In februari vertelde mijn manager dat het zou neerkomen op ongeveer een maandsalaris. Ik was ontzettend blij. Het zou namelijk betekenen dat ik met dit geld mijn vakantie naar Griekenland kan betalen, mijn WOZ aanslag en een extra aflossing op creditcard 2. Kortom het geld was erg welkom.

Gisteren maakte ik dus de brief open en daar stond dus het bedrag op papier. Mijn hart maakte een kleine huppelsprongetje. Ineens hoor ik in een andere hoek van de kamer nou dat is een tegenvaller, dat is geen bonus. De hele ochtend werd er vervolgens gemopperd over de “tegenvallende” hoogte van de bonus en hoeveel beter het in het verleden was. Op een gegeven moment kon ik het niet meer aanhoren en heb ik gezegd dat hij blij moest zijn dat hij überhaupt een bonus kreeg. Ook daar werd mopperend op gereageerd. De rest van de dag werd iedereen die het maar wel (of niet) wilde horen medegenoot gemaakt over zijn ongenoegen. Hoe ondankbaar kan je zijn. Mijn inschatting is dat het geld overigens al door hem is uitgegeven en dat er nu ergens een tekort is.

Het hele voorval haalde de glans van mijn bonus een beetje weg. En dat vond ik best erg.

maandag 18 maart 2013

Bewerkt eten: wat te doen

Dit weekend ben ik door de kast levensmiddelen gelopen om eens een scan te doen op de producten die bewerkt zijn. Aanleiding hiertoe was het boekje Wat zit er in je eten?. Het boekje geeft overzichtelijk weer waar een e-nummer voor staat, waar het voor wordt gebruikt en wat de gezondheidsrisico’s zijn. Het nadeel van het boekje Wat zit er in je eten?: het geeft beperkte informatie. Meer dan een beknopt overzichtje is het eigenlijk niet. Het is wel in een handig formaat waardoor je het mee kan nemen naar de winkel. Na het lezen van het boekje sloeg de schrik toch enigszins om mijn hart en was ik benieuwd of wij nog wat e-nummertjes in de kast hadden staan. Uiteindelijk viel het wel mee. Dat had ik deels ook wel verwacht van want wij maken alles zelf en eten naar de seizoenen. Dus het is vooral (bijna) allemaal vers en onbewerkt wat er op tafel wordt gezet. De meeste e-nummers zaten dan ook in mijn bouillonblokjes en in de Aziatische sauzen zoals oestersaus en ketjap. Nu eten wij weinig Aziatisch omdat manlief er niet zo van houdt. Alleen zo één keer in de zo veel tijd, krijg ik het op mijn heupen en dan snak ik naar een heerlijk bord nasi met satésaus. Manlief eet het dan toch ieder keer wel met veel smaak op (volgens mij vindt hij het stiekem toch best lekker) om vervolgens toch te vragen om dit voorlopig niet meer te maken.

Ook foodwatch publiceert sinds kort elke twee maanden een factsheet over een e-nummer. Het factsheet van foodwatch geeft wel uitgebreide informatie  en het geeft ook aan dat er  alternatieven zijn voor veel e-nummers. Ook geeft het aan dat in bepaalde landen er strenge regels zijn voor het gebruik van bepaalde nummers. Deze mogen maar in een hele beperkte hoeveelheden worden gebruikt of worden soms zelf verboden. Reden hiervoor is dat onderzoeken hebben uitgewezen dat bepaalde e-nummers een negatief effect op de gezondheid kunnen hebben. In bepaalde e-nummers zit bijvoorbeeld kwik, lood, koper, aluminium, arsenicum. Omdat de hoeveelheid zo klein is, hoeft dit niet te worden vermeld op het label. Alleen ik wil dat wel weten want deze stoffen zij niet goed voor de gezondheid.

Ondanks dat wij goed bezig zijn, kunnen wij dus ook nog wel dingen verbeteren in ons eetpatroon. In principe proberen we al zo veel mogelijk bewerkte producten te vermijden. Alleen die blik in de kast liet toch zien dat deze toch ongemerkt in huis zijn geslopen. Ik ga ook niet meteen alles weggooien. Dat vind ik verspilling. Bovendien heb ik dit jaren wel gegeten. Als het op is dan wil ik wel op zoek gaan naar een beter alternatief. Dat begint dan al meteen met de bouillonblokjes want die zijn bijna op. Dus als iemand een goed alternatief weet, dan houd ik me aanbevolen.

Ook wil ik voor dochterlief op zoek naar een beter alternatief. Eén keer per dag mag ze auto-koekje. Althans zo noemt zij ze. Het is een biscuitje met een stukje chocola die in een mooi papiertje zitten van Cars. Dat is eigenlijk het enige wat ze van “kindereten” krijgt voor de rest eet ze gewoon met ons mee. Of ze de koekjes zelf nu zo lekker vindt, is een grote vraag. Het gaat haar vooral om de verpakking van Cars. Zo zijn we er toch als ouders ingestonken dankzij de marketing machine van een koekjesmaker. Dochterlief loopt namelijk blindelings naar het schap in de winkel waar deze koekjes liggen. Mijn poging om haar een fairtrade koekje te geven, werd door meteen teniet gedaan door met grote betraande ogen naar die vermaledijde autokoekjes te vragen. Overigens ze eet wel mijn eigen baksels. Voor iedereen die geïnteresseerd is in de kracht en vooral macht van kindermarketing, zou dit rapport (hier) eens moeten lezen en teken dan ook meteen het burgerinitiatief. Dankzij een blogje van Valhalla kwam ik bij dit rapport. Het is angstaanjagend maar ook interessant om te lezen hoe goed vooral kinderproducten worden op de markt worden gebracht. Nu kunnen wij ons nog gelukkig prijzen dat dochterlief wel tv kijkt maar dan zonder reclame’s (ja het kan) en dochterlief nog te klein is voor de computer of social media. Al word in het rapport gemeld dat er dus websites zijn voor zelfs de allerkleinsten. Wie gaat daar eigenlijk naar kijken? Ik snap dat niet. Gelukkig houd dochterlief niet van snoep en hele zoete dingen. Dat komt deels omdat wij het amper aanbieden en dus kent ze het niet. Wicky vindt ze vies. Ze drinkt liever thee, water en appelsap. En ooh ja soms vindt ze koffie ook lekker ;-). Toch zal ze, als ze naar school gaat, wel in aanraking komen met snoep, snacks en frisdranken. Al is het maar omdat ze ergens gaat spelen waar ouders het wel aan hun kinderen aanbieden. Ik wil niet te hysterisch zijn want hoe meer je iets verbiedt hoe spannender ze iets vinden. Ik wil haar nog beter leren dat ze een gezonde keuze heeft. Nu kom ik er nog mee weg als ze in gif-roze chocoladelolly bij de kassa ziet staan dat ze zegt dat is voor andere kindjes maar hoe lang houd ik dit nog vol?

Het is alleen hoe meer ik over (bewerkt) voedsel lees, hoe bozer ik word en hoe meer ik mijn gezinnetje er tegen wil beschermen. Zou het een reactie zijn op alles wat ik lees? Zou ik toch nog beter mijn weg in voedselland moeten vinden? En ik dacht dat ik toch goed bezig was…. blijkbaar kan het toch beter.

vrijdag 15 maart 2013

Mijn eigen (vegan) challenge

Vanaf maandag ga ik 40 dagen leven en eten als een veganist. Ik ga namelijk vasten. Ik doe dit elk jaar en koppel het aan (Grieks) Orthodox Pasen. Het Orthodoxe geloof volgt een andere kalender als bijvoorbeeld het Protestantisme of het Katholicisme. Hierdoor wordt Pasen dit jaar een paar weken later gevierd namelijk van 3 tot en met 6 mei. Nu ben ik zelf niet zwaar gelovig. Ik geloof wel maar ik wil het niet aan een bepaalde leer hangen. Waarom ga ik dan toch vasten? Omdat ik het een prettig idee vind om minimaal één keer per jaar mijn lichaam een soort reiniging te geven, stil te staan bij wat ik heb en licht opportunistisch omdat ik hierdoor afval en mijn gewicht op peil houdt.

Ik doe dit inmiddels al drie jaar en het bevalt mij prima. Ik ben er mee begonnen toen ik na mijn zwangerschap enorm veel kilo’s aan was gekomen. De meeste vrouwen moeten de kilo’s verliezen na een zwangerschap. Ik woog echter nog minder na mijn bevalling dan voordat ik zwanger werd. Dat kwam omdat er in de 6e maand van mijn zwangerschap werd vastgesteld dat ik aan zwangerschapsdiabetes leed. Ik had toen een keuze of mijn dieet aanpassen en dan kijken of ik zonder insuline spuiten de waarden goed kan houden of mijn dieet niet aanpassen waardoor ik wel zou moeten spuiten. Ik besloot meteen om mijn dieet aan te passen met behulp van een diëtiste. Het was niet zo dat ik voorheen slecht at maar het dieet paste niet bij een diabetici. Ik werd dus op weg geholpen met wat wel en niet kon. Het kwam erop neer dat je erg moest opletten met koolhydraten en dat elke diabetici op bepaalde koolhydraten anders kon reageren. Ik hoefde maar naar een bord pasta te kijken of mijn bloedwaarden schoten naar onacceptabele hoogten. Door het aanpassen van mijn dieet kwam ik de laatste drie maanden geen kilo meer aan, sterker nog ik viel zelfs nog 3 kilo af. Tel daar dan nog het gewicht van de baby bij en het vruchtwater en dan is het logisch dat je na een bevalling ineens een stuk minder weegt.
De eerste paar maanden na de geboorte van dochterlief at ik gewoon normaal. En toen gebeurde er iets waardoor ik binnen een mum van tijd 10 kilo eraan at. Ik ging volledig los op alles wat zoet was en ik at ook grotere hoeveelheden. Doe dit een paar maanden en je bent zo een paar kilo rijker. Op een bepaald moment kon ik steeds minder kleding aan. Mijn garderobe beperkte zich nog tot een beperkt aantal stukken. Dat maakt het ’s ochtends makkelijk om iets aan te trekken maar ik heb toch liever iets meer keuze. Maar wat nog erger was, ik kreeg last van hartkloppingen. Ik werd daar heel erg onrustig van wat natuurlijk ervoor zorgde dat die hartkloppingen alleen maar erger werden. Op een nacht werd ik wakker met ontzettend pijn op mijn borst. Ik kon niet meer links of rechts draaien en ik kreeg moeilijk adem. Ik heb met moeite mijn man wakker kunnen krijgen die meteen de huisartsenpost heeft gebeld. Ik kon alleen maar denken: er is iets heel erg mis met mij en ooh nee mijn dochter is nog zo jong. Het is waar dat er op zo’n moment alleen maar de mensen die er toe doen door je hoofd flitsen. Ik was helemaal niet met mezelf bezig maar alleen maar met mijn dochter. Ik heb mijn man gesmeekt om bij haar te blijven en heel goed voor haar te zorgen, mocht ik mee naar het ziekenhuis moeten. Binnen no-time stond er een arts met een ambulance voor de deur. Ik werd onderzocht en ik bleek een maagontsteking te hebben. De doorstralende pijn kan lijken op een hartinfarct. Ik werd gesommeerd om het voorlopig rustig aan te doen, kreeg medicijnen en het advies mee om af te vallen. Nadien ben ik nog wel onderzocht door een cardioloog op mijn hartkloppingen en ik blijk een soort huppeltje te hebben in mijn hartslag. Mijn hart slaat soms een keer over. Dat hebben veel mensen, zelfs atleten, en daar is niets levensbedreigends aan. Toch is het geen prettig gevoel.

Ik ben van deze gebeurtenis heel erg geschrokken. Was ik dan zo dik? Nee, maar ik woog wel zo’n kleine 10-12 kilo te veel. Mijn man stelde dus een keer voor om te vasten. Misschien zou dat helpen om mijn overtallige gewicht te verliezen. Drie jaar geleden heb ik dat dus gedaan en de kilo’s vlogen eraf. Binnen 6 weken was ik 8 kilo kwijt. Dit werkte dus goed voor mij. Na die 6 weken heb ik nog een tijdje de halve week vegetarisch en de halve week als vleeseter geleefd. Inmiddels eet ik nog slechts 1-2 dagen per week vegetarisch of vegan. Ik houd zo mijn gewicht op peil.

Dit weekend ziet mijn boodschappenlijstje er dus ietsje anders uit want maandag begin ik dus weer aan 6 weken als een vegan te leven. Is het een radicaal dieet? Voor sommigen misschien wel maar ik voel me er na twee weken fysiek een stuk beter onder. Het is wel een kwestie van je goed verdiepen in dit eetpatroon want je moet wel alles binnen krijgen wat je nodig hebt. Ik heb dit gedaan door er veel over te lezen maar ook veel recepten te verzamelen. Ook slik ik multi-vitamines. En het zal je verbazen hoe divers en lekker je als een vegan nog kunt eten. De rest van het gezin doet maar deels mee. Ze eten grotendeels mee met het verschil dat ze een stukje vlees krijgen. En soms eet ik ook wel eens ergens een eiwitje in die 6 weken. Dat is geen drama.

Is het een pleidooi voor anderen om ook zo te gaan eten? Nee, iedereen moet een eetpatroon vinden dat bij hen past. Wel pleit ik ervoor om zo divers, biologisch, e-nummer vrij en naar de seizoenen te eten.

donderdag 14 maart 2013

100 berichten en gedachten

Vandaag zag ik in het berichtenoverzicht dat ik inmiddels al weer 100 blogjes aan elkaar heb geschreven. Ok technisch gezien is dit nu al berichtje 102 dus ik ben al over de 100-teller heen. Pff ik heb dus honderd blogjes met lief en leed over jullie uitgestort. Dat is me nogal wat en daar zullen er ook nog wel een aantal bijkomen ;-). Voorlopig zijn jullie dus nog niet van me af. Misschien gaat er hoop aan de horizon schijnen als ik klaar ben met aflossen want ik heb ook een hele diepe wens om een kookblog op te zetten. Het kan ook zijn dat ik door blijf bloggen over mijn zoektocht naar hoe ik al dat geld dat dan vrij komt ga besteden.

Het doel van mijn blog was om de gedachten rond het aflossen van mijn schulden te structuren door ze op papier toe te vertrouwen. Ook hoopte ik dat het blog mij een extra stimulans zou geven om versneld af te lossen maar ook om als steuntje in de rug te dienen. De vele lieve reacties op de berichten doen mij goed. Wat zijn er toch veel lieve en meelevende mensen in blogland.

Wat heeft mijn blog mij in de tussentijd gebracht? Het heeft me geholpen om een beter overzicht te krijgen van mijn situatie en het zet me aan het nadenken. Soms is het ook een beetje overweldigend. Ik ben niet iemand die structureel met geld bezig wil zijn. Ik ben meer iemand die een goed overzicht willen hebben van haar financiën en ooit de nodige potjes voor verschillende posten wil hebben maar daar houdt het bij mij wel mee op. Als ik te veel met geld bezig ben dan ben ik niet de vrolijkste persoon in de hele wereld. Ik wil het gewoon goed voor elkaar hebben en daar is dan ook alles mee gezegd. In het begin van mijn bewustwording was het dus ook heel confronterend om de blogs van anderen te lezen. Ik heb daar soms heel lang over lopen nadenken. Het was echter wel nodig om mij wakker te schudden. En wakker geschud ben ik inmiddels al…. Gelukkig maar!

Wat is er aan mijn situatie veranderd? Laten we wel zijn, ik heb nog steeds schulden. Die schulden zullen tot ergens 2014 ook nog wel bestaan. Alleen er zit beweging in en het totale bedrag gaat langzaam maar zeker naar beneden. Zat ik dit vorig jaar maart nog op een bedrag van meer dan €21.000 nu zit ik op een bedrag van rond €13.750. Sinds het bestaan van mijn blog zijn er twee schulden afgelost nl mijn studieschuld en creditcard 1. Aan het einde van dit jaar zal de teller ergens rond de €6500 steken, denk ik. Heel langzaam komt een schuldenvrij bestaan een stukje dichterbij. Heel langzaam durf ik te gaan denken aan wat ik dan ga doen.

Wat was er gebeurd als ik niet was gaan bloggen? Ik denk dat het bewustzijn door het lezen van blogs er al was. Ik was dus ook zonder blog wel harder gaan aflossen. Alleen lijkt het wel alsof ik door mijn blog harder mijn best moet doen. Misschien een soort bewijsdrang dat je ook zonder hulp maar met wilskracht er ook uit kunt komen hoe moeilijk en vervelend het soms ook is. Dus lees je mijn blog en heb je schulden, pak ze aan al dan niet met of zonder hulp. Het geeft je weer hoop en dat is een fijn gevoel.

woensdag 13 maart 2013

Kleine bezuinigingen

Nadat ik een paar dagen meer voor pampus had gelegen dan iets anders en vandaag weer eindelijk energie had, leek het mij een leuk idee om met dochterlief naar het tuincentrum te gaan. Ze vindt het altijd leuk om daar naar de bloemen en dieren te kijken en daarna in de speelhoek te verdwijnen. Blijkbaar dacht ze er vandaag heel anders over want ze wilde alleen maar binnen spelen. Dus er werd een oud laken op de grond gelegd, een paar sinaasappels en koekje gepakt, vervolgens haar beker thee en we moesten picknicken. Niet veel later werd ook haar theesetje erbij gehaald en met wat water hebben we dus een tijdje op de grond zitten tutten. Het scheelde mij weer een ritje met de auto want tuincentrum is anders niet makkelijk te bereiken. Dankzij dochter heb ik dus een paar liter benzine uitgespaard.

Zo doet sowieso goed mee aan de bezuinigingen want ze is eindelijk zindelijk. Althans ze krijgt nog wel een luier aan als ze gaat slapen en als we op pad gaan. De luier voor op pad wordt ook snel afgeschaft als het wat beter weer wordt maar om haar nu een blaasontsteking te bezorgen doordat ze in een kletsnatte broek in de vrieskou loopt, vind ik geen strak plan. Maar ik merk wel hoeveel geld het per maand scheelt om geen luiers meer te kopen. Meer dan een luier per dag hebben we niet meer nodig.

Vandaag gingen we ook lopend een paar boodschappen doen. Ze krijgt in de middag altijd een beker biologische appelsap. Gisterenmiddag riep ik dus heel enthousiast wil je appelsap drinken en je raadt het al er zaten nog maar een paar druppels sap in het pak. De hele avond heb ik gehoord mama appelsap is op he  en  nu moet je morgen nieuwe kopen. Nu ga ik niet voor één pak appelsap naar de winkel maar ik moest toch nog een paar dingen hebben dus op naar het winkelcentrum. Eenmaal de boodschappen gedaan, liep ik nog even de E.tos in. Ik koop daar vaak de aanbiedingen maar ook baby-producten. E.tos geeft babyzegels en met een vol velletje kun je dus producten gratis mee krijgen. Vaak zit er niks bij wat ik wil hebben dus ik had al een aardig tijdje twee volle zegelboekjes in mijn portemonnee zitten. En wat blijkt nu. Ze hadden nachtbroekjes voor kinderen die alleen nog maar 's nachts zo'n ding aan hebben op de zegels. Ik heb dus mijn zegeltjes verzilverd voor twee pakken. Nu maar hopen dat dit ook echt de laatste luiers zijn die in huis komen.

Ook kreeg ik vandaag de jaarrekening van E.ssent. Aarzelend maakte ik het open want helaas moest ik voor het water dit jaar wel bijbetalen. En wat blijkt: ik krijg geld terug namelijk €67. Het is dus nu een kwestie van de rekening begin april goed in de gaten houden en dan gaat het geld als het eenmaal gestort linae recta door naar de spaarrekening. 

Mijn moeder had ook een leuke verrassing. Ik had haar verteld dat ik de slaplantjes in een paar bakken wilde zetten en dat ik die het liefste wilde ophangen tegen de muur. Ik had op Pinterest gezien dat iemand met een dakgoot en een paar beugeltjes zo haar slaplanten verbouwde. Dat leek mij een leuk en goedkoop idee. Mijn moeder heeft echter nog een paar bakken staan dus die mag ik meenemen als we met Pasen in Fryslan zijn. Dus zo spaar ik ook weer het geld uit voor de dakgoten.

Ach en zo bespaar je op een koude maar zonnige woensdag toch weer een leuk bedrag. 

dinsdag 12 maart 2013

Piekeren

Sinds zaterdag heb ik het grootste deel van de tijd in bed gelegen. Ik had geen griep maar ik was oververmoeid. Ik kon letterlijk even helemaal niets meer. Iets simpels als het zetten van een kopje thee was al te veel. Veel heb ik niet eens geslapen, ik heb wel veel liggen piekeren en dingen liggen overdenken.

De zoektocht naar de perfecte naschoolse opvang heeft me namelijk tot nadenken gezet. Het gaat niet eens zo zeer om de opvang. We hebben twee hele leuke opvangcentra gevonden waar we de komende paar weken de voors en tegens van gaan wikken en wegen om dan hopelijk een goede keuze te maken. Wat de keuze ook zal zijn, ik denk dat dochterlief daar een fijne tijd tegemoet zal gaan. Waar het om gaat, zijn de schooltijden in combinatie met mijn werktijden en mijn wens om zo vaak mogelijk dochterlief naar school te kunnen. Ik werk 36 uur per week verspreid over 4 dagen en heb een reistijd van 30 minuten. Dat is dus een uur reistijd in totaal. De school begint pas rond 8.15. Kortom als ik dochterlief naar school breng op een werkdag dan kom ik pas ver na 18.00 uur thuis. Heel veel tijd hebben we dan op die avonden niet want ze moet ook op tijd in bed liggen. Om toch een beetje de gulden middenweg te vinden, bedacht ik dat ik dan in ieder geval haar woensdag- en vrijdagmiddag zou kunnen ophalen als ik in plaats van een hele dag twee halve dagen zou werken. Alleen hoe ik het ook wendt of keert, ik kom dan niet op die 36 uur. Je zou kunnen denken, mens doe niet zo moeilijk en ga dan wat minder werken maar die paar uurtjes extra worden vertaald in centjes en die centjes heb ik snoeihard nodig om af te lossen en om van rond te komen. Helaas bestaat de mogelijkheid om structureel een dag thuis te werken niet. Anders had ik daar nog een mogelijkheid gehad. Het komt er dus op neer dat ik het bij het oude moet laten van één doordeweekse dag vrij waarop ik dan die dag dochter naar school kan brengen en ophalen. Ik vind het alleen zo  jammer dat ik woensdagochtend dan niet meer samen met haar heb terwijl als ik vrijdagmiddag ook vrij zou hebben ik meer tijd met haar zou hebben. Is dat nu zo'n drama? Nee uiteindelijk niet maar ik had zo graag een actievere rol hierin willen spelen. En dat komt dus ook deels omdat als ik diep in mijn hart kijk, ik toch het allerliefste thuis bij haar zou zijn.

Ook maak ik me zorgen over hoe we vanaf september het allemaal gaan betalen. Ik heb het dan over 3 dagen naschoolse opvang. Manlief wil weer leven blazen in zijn doodgebloede bedrijfje. Als het succesvol wordt, dan hoef ik me over bovenstaande niet meer lang druk te maken. Het is dan een kwestie van nog sneller de schulden kunnen aflossen en als het eenmaal allemaal is afgelost dan kan ik minder gaan werken of zelfs helemaal niet. Er schijnt dus hoop aan de horizon. Alleen in hoeverre gaat het hem lukken? Hij werkt in een niche-markt, is een tijdje niet actief geweest en het is geen man van compromissen. Kortom het moet zich allemaal nog maar bewijzen.

Ook kondigde schoonzus aan dat ze haar dochtertje graag wil dopen als dochterlief en ik in Griekenland zijn. Ze wil perse dat onze dochter bij de doop aanwezig zal zijn dus waarom niet combineren. Heel lief natuurlijk dat ze dat in haar overwegingen meeneemt. Nu is een doop naast het huwelijk één van de grootste gebeurtenissen. Een doop kost daar al snel bijna net zo veel als een huwelijk (waarom begrijp ik niet maar dat is een hele andere discussie). Afhankelijk van waar de doop plaatsvindt, komen er dus minimaal twee hotelovernachtingen bij. Als het in Athene plaatsvindt (wat ik verwacht) kan ik namelijk niet bij familie overnachten. Bovendien wordt er een passend kado verwacht en feestelijke kleding. Kortom ook die kosten komen er nog bij want ik heb dus veel in mijn kast hangen maar geen feestkleding. Dat wordt dus de komende tijd heel veel zoeken op MP en in tweedehands winkeltjes.

Zo lag ik dus uren te piekeren en in gedachten cirkeltjes te maken. Als ik dacht dat ik de oplossing vond, dan doemde er wel weer wat anders op. Uiteindelijk draait het allemaal om geld wat mij (en ook anderen) blokkeert van wat ze in hun hart misschien het liefste willen doen. Dat is een feit en dat moet je accepteren maar soms is dat moeilijk en moet je keuzes maken die je liever anders had gezien.

vrijdag 8 maart 2013

Kleertjes

Gisterenavond ben ik door de zomerkleertjes gegaan van dochterlief om te bepalen of er nog iets gekocht moet worden. Ze heeft de laatste paar maanden een enorme groeispurt gemaakt. Droeg ze vorig jaar zomer nog maatje 98-104, nu draagt ze maatje 116. Op een of andere manier slaat ze altijd een maat over.

Een stapeltje kleertjes kon ik meteen opzij leggen, dan bleef er nog een stapeltje over die ik met haar moet doorpassen want misschien dat het nog wel kan en dan blijft er nog een stapeltje over die ze nog kan dragen. Als ik het stapeltje met haar heb doorgepast dan weet ik precies wat ik nog voor haar moet kopen. Zoals het er nu uitziet moet ze een paar pyjama’s, leggings, 1 tot 2 jurkjes, schoenen en heel misschien wat basis t-shirts.

Gisterenavond heb ik op Marktplaats gekeken voor jurkjes. Er staan nu een aantal biedingen uit. Ik hoop dat ze er akkoord mee gaan. Alleen ik ben niet van plan om mijn bod op te hogen. Het aanbod is zo groot dat als het deze keer niet lukt, dan komt er binnenkort wel weer iets anders. Ook is er eind van de maand een tweedehands kledingbeurs. Misschien dat ik daar ook naar toe ga. Op een of andere manier durf ik daar niet zo goed naar toe omdat ik bang ben dat ik dan met te veel kleertjes terugkom.  Het is natuurlijk een kwestie van jezelf inhouden. Ik weet dat ook wel maar als het heel goedkoop is dan word ik soms iets te enthousiast. Misschien gewoon een vast bedrag meenemen en dan is het op is op.

Als de kinderbijslag binnen is dan wil ik daarvan de leggings, t-shirtjes en pyjama’s kopen. Met schoenen wil ik nog heel even wachten. Ze heeft nog een paar goede schoenen die ze nog prima aan kan. Alleen voor de hele warme zomerdagen zijn deze wel echt te warm. De basisdingen koop ik vaak bij C&A. Ze hebben daar een lijn van biologisch katoen. Ik ben er heel tevreden over en het is niet duur.

De kleertjes die niet meer passen, wil ik deels verkopen. Dus binnenkort fotootjes maken en dan op Marktplaats zetten. Hopelijk verkoopt het een beetje. De opbrengst hiervan gaat naar de spaarrekening.

Elk seizoen ga ik zo te werk. Ik zoek de kleertjes uit waarvan ik denk dat ze nog een seizoen mee kunnen. Vervolgens was en strijk ik de kleertjes en ruim ze op. Aan het begin van een nieuw seizoen loop ik weer door de stapel heen. Het geeft mij een goed idee wat ik dan nog moet aanschaffen en ik kan een inschatting van de aanschafkosten maken. Ik denk dat ik dit seizoen met €100 klaar ben en dat is dan inclusief schoenen.

Nu moet het alleen nog mooi weer worden. Pff blijkbaar moeten we volgende week nog door een ronde wintersweer heen.

donderdag 7 maart 2013

Energievretende mensen en momenten

Wat is dat toch met mensen de laatste tijd? Onverschilligheid, roddelen, schelden op alles wat los en vast zit en ondertussen zelf de onschuld spelen. De laatste tijd kan ik me enorm ergeren aan die dingen.

Ik heb bijvoorbeeld een collega die eigenlijk ronduit onbeschoft is. Ze uit haar mening op een hele expliciete manier zonder ruimte van discussie over te laten. Haar mening is wet. Iedereen die er op in gaat wordt keihard afgefakkeld. Op zich heb ik bewondering voor mensen die voor hun mening staan. Het getuigt van wilskracht vooral als de mening afwijkt van de norm. Alleen breng je mening op een gefundeerde manier in plaats van het staven met om de zo veel woorden een scheldwoord. Het ergste vind ik het nog dat ze een podium krijgt want een groepje collega’s vinden het hilarisch. Als iemand dan al een keer kritiek uit over de toon dan worden de schouders opgehaald en wordt er gezegd “ach, zo is ze nu eenmaal”. Er wordt volledig voorbij gegaan aan het feit dat iemand zich stoort aan de opmerkingen of ronduit beledigd is. Vorige week vertelde ik tijdens de lunch waar bovengenoemde collega bij zat dat mijn dochter helemaal weg is van haar bikini’s en dat ze Lelli Kelli schoenen zo mooi vindt. Dochterlief’s naam werd in één adem genoemd met het woord slet en hoer. Ik was witheet want niemand praat zo over mijn dochter. Het gaat hier om een kind van 3.5 jaar. De meeste meisjes van haar leeftijd vinden bloemetjes en schitterdingen fantastisch. Gelukkig maar zo ik bijna zeggen.
Ik schaam me ondertussen kapot als ik tijdens de lunch aan tafel zit want het gaat zo hard dat de hele kantine mee kan genieten van haar schunnige opmerkingen. Waarom moet iemand altijd schelden? Dat geeft echt geen extra kracht aan je standpunt. Het haalt het eerder onderuit. En scheld ik dan nooit? Jawel, maar ik probeer het zo veel mogelijk te beperken.

Dan is er nog een groepje dames op werk die alleen maar wel lijken te varen op roddel- en achterklap. Als er iets te roddelen valt, dan wordt het breed uitgemeten. Valt er niets meer te roddelen dan valt er een ongemakkelijke stilte. Blijkbaar is de gemene deler dus de sleeze and dirt van anderen en verder niets. Dat is dus pure armoede. Vooral als je dan ook nog betekent dat de dames na werktijd veel dingen met elkaar ondernemen. Onderzoeken hebben uitgewezen dat roddelen een bepaalde sociale functie heeft. Die functie onderschat ik ook niet en onderschrijf ik ook want op deze manier wordt er ook informatie gedeeld. Alleen ik haak af als er een gemene ondertoon in komt en waarbij de functie van roddelen niets anders meer is dan een ander onderuit te halen. Ik vraag me dan ook vaak af wat voegt het aan je leven toe dat die het met die doet.

Dan heb ik nog een vriend die blijkbaar alleen moeite doet als hij iets van mij nodig heeft. Zijn onverschillige houding stoort me enorm. Vriendschap gaat net als in een relatie om geven en nemen maar blijkbaar is het bij hem vooral nemen. Het erge is dat ik desondanks iedere keer toch over mijn hart strijk omdat hij dan toch weer een goede reden heeft. Toch voel het alsof ik voorgelogen word. Ik overweeg dan ook om een einde aan de vriendschap te maken. Het vreet te veel energie.

Dan zal ik het maar niet hebben over alle reality programma’s op tv die blijkbaar elk aspect van iemands leven moet vastleggen. Big Brother vond ik nog leuk maar langzaam maar zeker kijk ik bijna geen tv meer. Het boeit me niet meer. Het is zo veel van het zelfde. Het concept is volledig uitgemolken. Waar is de vernieuwende tv?
Dan heb ik het ook maar niet over de kinderen van een jaar of 11 en 12 die gisteren in de speeltuin elkaar voor alles wat rotte vis was aan het uitmaken waren. Waar komt die harde toon toch vandaan? Het is zo onnodig.

Zo dat ben ik kwijt. Soms heb ik er allemaal zo genoeg van. Dan is dat zelfvoorzienende leventje ergens op een mooi afgelegen plekje heel erg aanlokkelijk.