Pagina's

woensdag 16 januari 2013

Familieperikelen

Schoonfamile. Over schoonfamilies valt veel te zeggen. Sommigen hebben een goede band met hun schoonfamilie maar vaker hoor je de familiedrama's. Ik denk dat over schoonfamilies vele boeken kunnen worden geschreven en met al die verhalen zelfs de grootste bibliotheek niet voldoende zou zijn om al deze boeken een plaatsje te geven. Mening psychiater zal er een goede boterham aan verdienen terwijl hij alle verhalen aanhoort van zijn patiënten op de sofa. 

Ik heb geen innige band met mijn schoonfamilie. Ik denk dat ik het hiermee nog mild uitdruk. Ik word te min gevonden om een plaatsje in de familie in te nemen. Ik ben beneden hun stand. Hierover heb ik al eens eerder een blogje geschreven. Ik vond dat in het begin erg. Ik had vroeger namelijk altijd het romantische beeld voor ogen dat mijn familie en de schoonfamilie met zijn allen gemoedelijk aan de kersttafel zouden zitten en dat het een gezellige boel zou zijn. Dat beeld is inmiddels helemaal bijgesteld. Het beste aan mijn schoonfamilie is namelijk dat ze in het buitenland wonen en dan ook nog eens op zo'n afstand dat je niet even een weekend naar elkaar toe kunt gaan. Het andere postieve is dat mijn schoonmoeder goed kan koken. Daar valt dan ook alles mee te zeggen.

Na de geboorte van dochterlief dacht ik even dat er een kentering in de relatie tussen hen en mij was. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat sindsdien de relatie met mijn schoonouders ook beter is. Het is nu veranderd in elkaar "gedogen". Het woord accepteren durf ik niet te gebruiken.
In september ben ik zelfs met mijn schoonouders uit eten geweest terwijl ik daar alleen op zakenreis was. Het was een bijzondere ervaring en ik ben blij dat ik het heb gedaan. Het is alleen jammer dat we moeilijk met elkaar kunnen communiceren want ik spreek maar heel beperkt hun taal ook al begrijp ik dan weer wel veel van wat er wordt gezegd. Wellicht dat de taabarriere ook het struikelblok is om de relatie te verbeteren. Ik heb twee pogingen gedaan om de taal te leren maar iedere keer haakte ik af na 1 of 2 jaar. Op een of andere manier ligt de taal mij niet terwijl ik wel een taalknobbel heb. Misschien komt het wel door de ervaringen die ik met mijn schoonfamilie heb waardoor ik de taal onbewust niet wil leren. De andere reden is dat mijn man tweetalig is en ook vloeiend is in het Engels. Kortom het zal nooit iets worden met die taal.

Nu is er ook nog een schoonzus. Van gedogen is tussen ons helemaal geen sprake. We liggen elkaar niet en ik denk ook niet dat het ooit wat tussen ons zal worden. Ook heeft zij mij op een zodanige manier gekwetst met haar woorden dat ik dit moeilijk kan vergeten, laat staan vergeven. Nu kan ik het nog wel opbrengen  om op de sporadische momenten dat we met elkaar te maken hebben aardig te zijn. Zij doet echter geen enkele moeite.

Toch leek er een beetje hoop te komen in een verbetering van deze relatie toen zij in september beviel van haar dochtertje. Voor het eerst hadden we een leuk gesprek aan de telefoon. Kinderen bindt op een of andere manier toch. Om haar te helpen, heb ik zelfs een doos met kleertjes van mijn dochter naar haar toegestuurd samen met twee kadootjes. Dit waren de mooiere kleertjes van mijn dochter. Alleen nadat ik de doos had verstuurd hoorde ik maar niks. Uiteindelijk heeft mijn man gebeld en toen bleek de doos al lang aangekomen te zijn. Met moeite kwam er een dankjewel uit. Ik vond het zo ondankbaar. Wij bellen wel altijd om te bedanken als we iets van haar ontvangen.

Over twee weken moet ik weer daar naar toe voor zakenreis. Mijn man stelde voor dat ik zijn ouders bij zijn zus zou ontmoeten zodat ik een kadootje aan de baby zou kunnen geven maar ook dat zij zou kunnen helpen om de taalbarriere een beetje te overbruggen. Het antwoord van mijn schoonzus kwam hierop neer dat we de 25e dan maar moesten bellen en dan zou ze kijken wat ze kon doen. We moesten vooral niet op de 24e of de 26e bellen. Nee alleen de 25e kon dat. Toen ik dat hoorde, heb ik tegen mijn man gezegd dat ik dus niet meer naar haar toe ga. Ik heb er genoeg van. Het is graag of niet. In dat geval dus niet. Ik ga dus in de paar vrije uurtjes die ik heb het centrum  in winkelen en een beetje de toerist spelen. Later op de avond wil ik dan zijn ouders wel ontmoeten om iets te drinken. 

Een vriend van ons heeft inmiddels ook gehoord dat ik er over twee weken ben. Hij stelde heel enthousiast voor dat hij en zijn vrouw graag met mij iets wilden gaan drinken of eten. Hoe anders kan het toch zijn. 

Toch knaagt het aan mij. Ik zoek niet de goedkeuring van mijn schoonfamilie. Ik vind dat ze mij moeten accepteren voor wie ik ben. Ik vind het alleen jammer dat het zo anders is gelopen.

3 opmerkingen:

  1. Het is gewoon bijzonder jammer dat je niet op een normale manier met elkaar om kunt gaan. En inderdaad: dan fijn met die vrienden iets gaan drinken, het cadeau voor de baby wordt toch niet op prijs gesteld.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat verdrietig zeg. Je vraagt je af wat ze hiermee denken te bereiken, zeker na zoveel jaar. Je hebt gelijk, steek je tijd en energie maar in mensen die wel hartelijk en gastvrij zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Na wat blogjes te hebben gelezen vermoed ik dat ik in het land woon waar je schoonouders wonen. Mensen zijn hier vaak ongelofelijk op geld en bezit gesteld, ook is geen enkele vrouw goed genoeg voor hun lieve zoontjes. Heel goed dat je geen extra energie meer steekt in het verbeteren van je relatie met je schoonfamilie, dat heeft geen zin. Gelukkig heb ik wel goede ervaringen met mijn schoonfamilie hier, maar ja, die zijn van meer 'gewone' (ahum) komaf. De taal is inderdaad heel moeilijk te leren, ik spreek hem ook niet bepaald vloeiend. Prettige zakenreis gewenst !



































    BeantwoordenVerwijderen