Pagina's

donderdag 24 januari 2013

Een pijnplek in mijn leven

Het lijkt wel of de laatste paar maanden er een soort goed virus rondgaat in consuminder blogland, namelijk het zwangerschapsvirus. Het brengt bij mij veel herinneringen naar boven aan mijn zwangerschappen.

Zwangerschappen en ik zijn op een of andere manier geen goede combinatie. Althans mijn zwangerschappen waren allemaal problematisch. Ik ben in totaal 5 keer zwanger geweest. De vierde zwangerschap heeft geresulteerd in mijn prachtige dochter. De andere zwangerschappen eindigden allemaal in een miskraam. Vooral de eerste en de laatste miskraam hebben er ontzettend in gehaakt. De eerste keer omdat ik het totaal niet verwachtte en er dus ook geen rekening mee hield. De laatste zwangerschap omdat ik zo graag nog een zwangerschap wilde meemaken, ik wist dat dit mijn laatste kans zou zijn en ik een tweeling heb verloren. Ik had altijd graag meer dan één kindje willen hebben maar helaas heeft het lot anders beslist. Artsen hebben mij afgeraden om nog aan een eventuele zwangerschap te beginnen. Daarnaast vind ik het nu ook te risicovol gezien mijn leeftijd. Ik laat dan het emotionele aspect buiten beschouwing want ik wil niet nog een keer het verdriet van een miskraam meemaken. Was ik overigens jonger geweest dan had ik nog wel een keer geprobeerd ondanks alles.

Door mijn (miskraam)verleden kon ik moeilijk genieten van de zwangerschap van mijn lieve kleine meisje. Bij alles wat ik voelde, rende ik naar het toilet om daar vervolgens er achter te komen dat er niets aan de hand was. Dat was ook de reden waarom ik al in een heel vroeg stadium een echo kreeg. Met zeven weken mocht ik al een echo ondergaan. Ik ging helemaal verdwaasd en verdoofd naar huis toen ik te horen kreeg dat het vruchtje goed was. Bij de andere zwangerschappen was het namelijk altijd mis gegaan rond 7 weken.

Ook de zwangerschap van mijn dochter was niet zonder complicaties. Op 19 weken kreeg ik een lichte bloeding. Ik dacht dat ik helemaal gek werd toen ik bloed zag. De verloskundige kwam meteen en gelukkig hoorde ik toen een hartslagje. Het gebeurde in het weekend en de maandag erna had ik weer een afspraak bij haar. Ik ben die dag thuisgebleven. Mijn leven bestond die twee dagen tot aan de afspraak alleen maar uit “gaat alles goed met de baby”. De opluchting was groot toen ik binnen een kort tijdbestek weer het hartslagje hoorde. Een week later kreeg ik een 20 weken echo. Ooh wat waren wij blij toen we hoorden dat het een meisje werd. Heel langzaam durfde ik weer te gaan hopen.

Een paar weken later klaagde ik over vermoeidheid. De energiegolf die de meeste zwangeren hebben, heb ik nooit gehad. Ik was standaard moe en kwam amper de werkdag door. Meestal lag ik ’s avonds om 20.00 uur al op de bank te slapen. Zelfs halve dagen bod geen oplossing. Kortom er moest bloed worden geprikt. Dat toonde dat ik zwangerschapsdiabetes had. Binnen een paar dagen moest ik een rondgang doen langs de gynaecoloog en de diëtiste. Op mijn vraag aan de gynaecoloog wat eventuele gevolgen voor de baby waren, werd gezegd: “tja er is een klein percentage dat dood geboren wordt”. Weg was de rust. Nu focuste ik me op elk schopje en op iedere afspraak waar ik weer even de baby op de echo kon zien. Ik hield me strak aan mijn dieet want ik wilde een zo’n stabiel mogelijke suikerwaarde. Zo strak zelfs dat ik wel dikker werd maar geen kilo meer aankwam.

Uiteindelijk kreeg ik de laatste twee maanden een schat van een gynaecoloog die nog maar een jaar voor zijn pensioen zat. Hij was de ontspannenheid zelve en gaf me weer een beetje het vertrouwen terug. Hij voorspelde ook dat mijn dochter eerder geboren zou worden en dus niet gehaald zou hoeven worden. Ze was namelijk al op 36 weken ver ingedaald. Uiteindelijk is ze geboren na een zwangerschap van 37 weken en 1 dag na een (achteraf gezien) hele fijne bevalling. Ik heb de eerste paar dagen na mijn zwangerschap in ongeloof doorgebracht omdat ik het bijna niet kon geloven dat dat kleine hoopje mens van mij was. Ik kon bijna niet omgaan met alle liefde die ik voorhaar voelde. Het was voor mij en mijn man een overweldigend gevoel.

Zwanger zijn, vind ik ondanks alles de meest bijzondere ervaring in mijn leven. Ik kan ook oprecht blij zijn als ik hoor dat iemand zwanger is en ik leef aan de zijlijn erg mee omdat ik weet hoe speciaal het is.  

Mijn dochter is echt mijn wonder. Elke dag geniet ik van haar. Soms als ze aan het spelen is, kijk ik naar haar en dan voel ik me zo trots. Ik ben zo blij dat ik ondanks alle teleurstellingen door heb gezet want ze is alles voor mij.

11 opmerkingen:

  1. Wat een verhaal! Wij konden moeilijk zwanger geraken (0,06% kans op een spontane zwsch door de spermakwaliteit). Ik had al een zoon uit een vorige relatie en kon ermee leven. Plots zwanger van een tweeling en mogen houden. Een pluskindje dus in ons geval. Ik weet dat het dankzij de zoon was dat ik kon leven met mijn liefstes onvruchtbaarheid. Dankzij een grote aanleg voor tweelingen (al 12 in de familie) kreeg ik een dubbele eisprong, net op het moment dat mijn man dus goed zaad afleverde, haha.

    In elk geval wil ik je even laten weten dat jouw ervaringen heel vreselijk moeten zijn. Ik beklaagde mezelf soms vanwege het niet zwanger worden, maar heb altijd gezegd: beter niet zwanger worden dan het kindje weer moeten afgeven. En net dat heb jij dus vier keer moeten doen. Ik bewonder jou dat je er zo open over kan schrijven!
    Geniet van je dochter!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een leuke en lieve blog! Ik word er vrolijk van!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Tenminste niet vrolijk om je miskramen, begrijp me niet verkeerd. Maar om de geboorte van je dochter en hoe je over haar praat!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ook ik heb zo'n soortgelijk verleden.
    Lang moeten wachten en met veel KI zwanger van een tweeling na 2,5 jaar. Dit ging mis bij 14 weken maar ik wist al met 9 weken dat het niet goed zat.
    Na weer 2,5 jaar wachten en stoppen met alle behandelingen totaal onverwacht zwanger van mijn zoon. Tijdens carnaval in een kroeg zei een toen wildvreemde man tegen mij toen ik een eitje aan het eten was en met een pilsje in mijn hand stond dat ik van eieren en bier jongens kreeg. Ik was helemaal overrompeld en wist niet wat te zeggen. Twee hele lange dagen (door de carnaval) ben ik in het ziekenhuis getest en ik was zwanger. Nooit getwijfeld aan het feit of het een jongen of meisje zou zijn. Omdat ik toen 4,5 jaar bezig was (en ook gestopt) belde de gynaecoloog mij op om te vragen of het klopte wat hij gehoord had, ik zei klopt, ik ben zwanger.
    Toen vroeg die allerliefste man aan mij of ik de baby wilde zien.
    Je kunt je wel voorstellen dat wij direct richting ziekenhuis vertrokken. Geweldige periode maar met heel veel angst.7 kilo in totaal aangekomen en bij de gynaecoloog kon ik zo vaak terecht voor een echo of hartonderzoek als ik wilde. Ik geloof niet dat er iemand meer echo foto's heeft dan ik.
    Onze zoon is toen naar 37 weken en 3 dagen geboren. Omdat ik een kunstheup had is alles in het ziekenhuis gebeurd.
    Na ruim een jaar begon het weer te kriebelen en waarempel ik was weer direct zwanger. Helaas ging dit ook mis, maar een maand later was het dan toch raak.
    Omdat een bloedtest uitwees dat ik een verhoogde kans had op een kindje met het down syndroom moest ik naar Maastricht en heeft een professor bij mij een organen en botten echo gedaan met aansluitend een vruchtwaterpunctie.
    Gelukkig was ons kindje gezond en werd bekend dat wij een meisje kregen. Heel erg veel spanning heb ik ook toen nog gehad met ook nog een verhuizing en mijn vader die na 6 maanden zwangerschap overleed. Ik was maar 2,5 kilo aangekomen.
    Beide keren misselijk en nauwelijks kunnen eten. Veel zenuwen en spanningen, maar heel erg dankbaar voor twee gezonde kinderen die nu 13 en 11 jaar zijn.
    Het verhaal is erg lang geworden, maar bij het één hoort het ander.Groetjes

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bijzonder dat je na zo'n lange weg toch zwanger bent geraakt. Merk dat artsen over het algemeen toch wel heel begripvol zijn als je een lange geschiedenis hebt van moeilijke zwangerschappen. Ik had (heb) in mijn dossier staan dat ik meteen mocht bellen voor een echo als ik zwanger zou raken. Ze wilden de angst voor mij zo veel mogelijk beperken. Ik vond dat toch geruststellend.

      Verwijderen
  5. Ik kan me heel goed voorstellen dat je het moeilijk hebt, zeker na zo'n geschiedenis.
    Elke aankondiging is pijnlijk maar hopelijk wordt het steeds minder 'scherp' en kan je het een plekje geven.
    Dikke knuffel

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. De pijn bij aankondigingen van zwangerschappen heb ik niet meer. Dat had ik vroeger wel toen mijn dochter nog niet was geboren. Ik voelde de blijdschap maar het brak ook een beetje mijn hart. Nu denk ik alleen als iemand vertelt dat ze zwanger zijn van "ooh ik hoop dat alles goed gaat".
      Ik heb het dus wel een plaatsje kunnen geven. Dat komt grootendeels doordat ik mijn dochter heb. Heel soms speelt het verdriet wel op maar dan probeer ik toch te focussen op het positieve: dat het me toch maar mooi wel is gelukt om een prachtig kind op de wereld te zetten.

      Verwijderen
  6. Wat moet jij je rot hebben gevoeld. Gelukkig heb je een dochter gekregen.

    Ik heb altijd heel simpel gedacht over een miskraam tot het mezelf overkwam. Ik ben heel nuchter, maar ik heb hierdoor een behoorlijke klapper gemaakt. Heel luchtig over gedaan, maar na een half jaar ben ik helemaal ingestort. Ik zag mezelf alleen nog maar zwanger en elke maand dat ik niet zwanger was was ik echt een heks. Ik kon er voor mijn gevoel ook met niemand over praten. Mijn moeder haar eerste woorden waren: " dan had het zo moeten zijn" en mijn vriend vond het jammer, maar het was niet anders. Twee mensen die heel dichtbij mij staan en hier zo mee omgaan heeft mij niet goed gedaan.

    Pas eind december 2011 kon ik het loslaten en ben ik mezelf weer op plek 1 gaan zetten. Eind februari had ik een positieve test in mijn handen. Ik was dolblij, maar ook heel bang. Zeker in het begin heb ik niet van mijn zwangerschap genoten. Ik voelde haar al met 11 weken daar was ik heel blij mee, maar op dagen dat ik druk was geweest dacht ik, ik heb haar nog niet gevoeld is het wel allemaal goed?. Dit alles heb ik pas los kunnen laten na 20 weken.

    Een zwangerschap is en blijft bijzonder. Ik ben blij dat ik het twee keer heb mogen meemaken met een positief einde. Zeker de laaste bevalling was prettig geregeld en heeft mij heel veel rust gegeven. Geen onzekerheid.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. De opmerkingen van mensen om je heen kunnen heel pijnlijk zijn. Hoe goed bedoeld misschien ook, ze stappen over het gevoel van verdriet heen. Ik heb ook al die opmerkingen gehoord van "ach het was toch niet levensvatbaar" tot aan "het was nog maar een klompje cellen". Misschien allemaal wel waar maar zelfs zag ik een blakend gezonde baby in een wieg lig. Als ik zoiets hoor dan zeg ik alleen maar "sorry het zal de komende tijd moeilijk voor je zijn, neem de tijd voor jezelf". Meestal krijg ik dan een verdrietige glimlach van herkenning.

      Verwijderen
  7. Zelf dacht ik ook altijd simpel over miskramen en over zwanger zijn op zich. Ik werd dus heel makkelijk zwanger. 3x in 1x raak. En nog een 4e keer geheel onverwachts. Hier kwamen we achter op vakantie, en helaas belandde ik gelijk in het ziekenhuis met een op springen staande buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ondanks dat deze zwangerschap ons overkwam, heeft me dit erna enorm aangegrepen. Een levend vruchtje is weggehaald bij me, het zat alleen op de verkeerde plek. Ik kan me alleen maar voorstellen hoe erg het voor jou moet zijn om 4x een verlies mee te maken. Voor mijn man kwam het nog harder aan dan voor mij, hij was bijna ook mij kwijt geweest.
    Ik heb nu 3 gezonde kinderen, en heb geen reden tot klagen. Maar door dit onverwachte verlies, begrijp ik wel veel beter hoe erg het voor vrouwen moet zijn om dit keer op keer mee te maken.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Slik...heel erg naar dat voor jou zwangerschappen zo beladen zijn... En wat fijn dat je toch een prachtige dochter hebt mogen krijgen! Ik ben op dit moment gelukzalig zwanger en zonder klachten...maar realiseer me terdege dat er ook een andere kant van de medaille is... Heel erg jammer dat je er niet zo van hebt mogen genieten....want het is iets prachtigs!

    BeantwoordenVerwijderen